Ο Πορφύρας μπορεί να θεωρείται, απο όσους δεν τον γνωρίζουν--γιατί όσοι τον ξέρουν, έχουν εικόνα...--- ότι έχει καλή ή κακή ομάδα, ότι είναι πετυχημένος ή αδιάφορος σύλλογος, αλλά, η αλήθεια είναι ότι έχει μία συγκεκριμένη ταυτότητα.
Συνδεδεμένη με τις ρίζες του.
Κι όπως αγαπάμε την πόλη μας, την γειτονιά μας. τπν αθλητισμό, λατρεύουμε και την ομάδα μας.
Αντιγράφουμε αποσπάσματα, απο το εξαιρετικά καλογραμμένο άρθρο του κ.Θανάση Νιάρχου στην εφημερίδα ''ΤΑ ΝΕΑ'', με τίτλο ''Ο Πειρατάς του Λάμπρου Πορφύρα''.
''Δεν υπάρχει άλλος Ελληνας ποιητής που να είναι τόσο ταυτισμένος με μία πόλη, όσο ο Λάμπρος Πορφύρας με τον Πειραιά. Οταν γράφουμε ''ταυτισμένος'', εννοούμε, κυρίως, μία ιδιότυπη υγρασία, μία μελαγχολία και ένα αίσθημα για μακρινά ταξίδια, που υποβάλλει το επίνειο της Αθήνας.
Ταξίδια που όσο και αν πραγματοποιηθούν, το ίδιο το αίσθημα θα μένει πάντα ανικανοποίητο.
Ο Λάμπρος Πορφύρας θα γεννηθεί στη Χίο το 1879, συντομότατα όμως, η οικογένεια του, έπειτα απο ολιγόχρονη παραμονή στη Σύρο, θα εγκατασταθεί στον Πειραιά, το 1884.
Το πραγματικό του όνομα είναι Δημήτριος Σύψωμος.
''Εδώ στη Φρεαττύδα κατοικούν οι θεοί μου. Εδώ στον Πειραιά θα αφήσω τα κόκκαλα μου και μη μου μιλάς για ταξίδια και περιπέτειες. Εδώ γνώρισα τη ζωή και καλοδέχτηκα τη μούσα, τη μικρή αλλά δική μου μούσα'' έγραψε κάποτε ο Πορφύρας στον φίλο του, ποιητή Κώστα Χατζόπιυλο, που τον καλούσε κοντά του στην Γερμανία.
Παρά την άρνηση του αυτή, ο Πορφύρας θα ταξιδέψει και θα παραμείνει για μικρό χρονικό διάστημα στο Παρίσι, το Λονδίνο και την Ιταλία και σε αυτούς τους τόπους, διάβαζε τη λογοτεχνία, στο πρωτότυπο.
Υπηρέτησε την πατρίδα ως στρατιώτης στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων.
Ο ποιητής αυτός, είπε κάποτε, σύμφωνα με μαρτυρία που διέσωσε ο Αλέξης Μινωτής, ότι ΄΄ η ταβέρνα είναι πολύ λεπτό πράγμα και χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα προσεκτικός''.
Συχνά, έκανε μοναχικούς περιπάτους στις ακρογιαλιές, σκαλίζοντας την άμμο με το μπαστούνι που του είχε στείλει ο αδελφός του.
Ο Πειραιάς ήταν για τον Λάμπρο Πορφύρα η καταφυγή που τον σώζει απο την αυτοχειρία, έστω κι αν η εικόνα του δεν είναι η πραγματική....
Τι συμβαίνει τελικά με τις πόλεις, αυτές δημιουργούν τους ποιητές ή οι ποιητές τις οικοδομούν με έναν τρόπο ΄΄ιδεωδέστερο'' απ΄ότι οι ανάγκες των καθημερινών ανθρώπων ;
Συνδεδεμένη με τις ρίζες του.
Κι όπως αγαπάμε την πόλη μας, την γειτονιά μας. τπν αθλητισμό, λατρεύουμε και την ομάδα μας.
Αντιγράφουμε αποσπάσματα, απο το εξαιρετικά καλογραμμένο άρθρο του κ.Θανάση Νιάρχου στην εφημερίδα ''ΤΑ ΝΕΑ'', με τίτλο ''Ο Πειρατάς του Λάμπρου Πορφύρα''.
''Δεν υπάρχει άλλος Ελληνας ποιητής που να είναι τόσο ταυτισμένος με μία πόλη, όσο ο Λάμπρος Πορφύρας με τον Πειραιά. Οταν γράφουμε ''ταυτισμένος'', εννοούμε, κυρίως, μία ιδιότυπη υγρασία, μία μελαγχολία και ένα αίσθημα για μακρινά ταξίδια, που υποβάλλει το επίνειο της Αθήνας.
Ταξίδια που όσο και αν πραγματοποιηθούν, το ίδιο το αίσθημα θα μένει πάντα ανικανοποίητο.
Ο Λάμπρος Πορφύρας θα γεννηθεί στη Χίο το 1879, συντομότατα όμως, η οικογένεια του, έπειτα απο ολιγόχρονη παραμονή στη Σύρο, θα εγκατασταθεί στον Πειραιά, το 1884.
Το πραγματικό του όνομα είναι Δημήτριος Σύψωμος.
''Εδώ στη Φρεαττύδα κατοικούν οι θεοί μου. Εδώ στον Πειραιά θα αφήσω τα κόκκαλα μου και μη μου μιλάς για ταξίδια και περιπέτειες. Εδώ γνώρισα τη ζωή και καλοδέχτηκα τη μούσα, τη μικρή αλλά δική μου μούσα'' έγραψε κάποτε ο Πορφύρας στον φίλο του, ποιητή Κώστα Χατζόπιυλο, που τον καλούσε κοντά του στην Γερμανία.
Παρά την άρνηση του αυτή, ο Πορφύρας θα ταξιδέψει και θα παραμείνει για μικρό χρονικό διάστημα στο Παρίσι, το Λονδίνο και την Ιταλία και σε αυτούς τους τόπους, διάβαζε τη λογοτεχνία, στο πρωτότυπο.
Υπηρέτησε την πατρίδα ως στρατιώτης στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων.
Ο ποιητής αυτός, είπε κάποτε, σύμφωνα με μαρτυρία που διέσωσε ο Αλέξης Μινωτής, ότι ΄΄ η ταβέρνα είναι πολύ λεπτό πράγμα και χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα προσεκτικός''.
Συχνά, έκανε μοναχικούς περιπάτους στις ακρογιαλιές, σκαλίζοντας την άμμο με το μπαστούνι που του είχε στείλει ο αδελφός του.
Ο Πειραιάς ήταν για τον Λάμπρο Πορφύρα η καταφυγή που τον σώζει απο την αυτοχειρία, έστω κι αν η εικόνα του δεν είναι η πραγματική....
Τι συμβαίνει τελικά με τις πόλεις, αυτές δημιουργούν τους ποιητές ή οι ποιητές τις οικοδομούν με έναν τρόπο ΄΄ιδεωδέστερο'' απ΄ότι οι ανάγκες των καθημερινών ανθρώπων ;
