Τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων, αφορούν άμεσα ή έμμεσα, σχεδόν όλα τα σπίτια.
Προφανώς, άλλα παιδιά πέτυχαν το στόχο τους, άλλα όχι.
Τα συναισθήματα είναι διαφορετικά, ωστόσο, συχνά, είναι πολύ έντονα.
Επειδή πέρασα απο αυτή τη δοκιμασία με την κόρη μου και θα περάσω ξανά του χρόνου 9 πρώτα ο Θεός...) με τον γιό μου, μία σκέψη που θέλω να μοιρασθώ με τα παιδιά της ομάδας μας που σκέπτονται τώρα τα μόρια που συγκέντρωσαν και που αυτά τα οδηγούν.
Οτι κι αν πετύχατε, δεν αλλάζει κάτι σε ότι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο.
Πετυχημένος δεν είναι όποιος μπαίνει στο Πανεπιστήμιο κι αποτυχημένος όποιος μένει έξω απο αυτό.
Η πραγματική ζωή, στην εποχή του απογαλακτισμού, αρχίζει τώρα για τα παιδιά.
Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τι θα ακολουθήσει, αλλά και κανείς επίσης δεν είναι σε θέση να προγραμματίσει με ακρίβεια και συνέπεια.
Επίσης, σας βεβαιώνω ότι όλη αυτή η ταλαιπωρία που περάσατε και εσείς κι οι γονείς σας, δεν αξίζει τον κόπο.Σε ότι έχει σχέση με τη ψυχολογική συντριβή.
Πάνω απο όλα, προέχει να ακολουθήσετε τον δρόμο που πραγματικά θέλετε.
Και να γνωρίζετε ότι η οικογένεια σας, η φυσική κι η αθλητική, θα είναι πάντα εδώ.
Δίπλα σας.
Το πρώτιστο είναι να αποφασίσετε ότι πρέπει να παλέψετε. Με νύχια και με δόντια.
Ολα τα άλλα δε μετρούν, όσο το πείσμα σας για να επιβιώσετε, εντός ή εκτός ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Στη ζωή χάνεται μόνο ο τεμπέλης κι ο κακομοίρης.
Κι αυτά σας τα βεβαιώνει ένας άνθρωπος που έχει τελειώσει ''μόνο'' ένα Λύκειο....
Καλή ζωή παιδιά μας, ως πολίτες του αληθινού κόσμου.
Ολα θα πάνε καλά, αρκεί να μην επαναπαυθείτε ή να μην απογοητευθείτε.
Είτε κερδίζουμε 2-0 σετ είτε χάνουμε 2-0 σετ, ο αγώνας τελειώνει, μόνο όταν ο διαιτητής κατέβει απο τη σκάλα για να κλείσει το φύλλο αγώνα.Μην το ξεχνάτε αυτό.
Με αγάπη
