Η ομάδα βόλει Γυναικών του Αργους αξίζει προσοχής κι αναφοράς, όχι μόνο για τη δυναμικότητα της και για την ποιότητα των ανθρώπων της αλλά και για τον λόγο ότι αποτελεί μία ξεχωριστή, πράγματι, περίπτωση αθλητικού--οικογενειακού προτύπου.
Προπονητής της ομάδας είναι ο κ.Μπούκουρας.
Λίμπερο της ομάδας είναι η 43χρονη ( συγγνώμη κυρία μου για την ''αποκάλυψη''...) Μπουγιώτη κι ακραία η 17χρονη Μπούκουρα.
Τι κοινό έχουν οι 3 τους ;
Μένουν στο ίδιο σπίτι.
Ως μέλη της ίδιας, αγαπημένης, οικογένειας.
Ο προπονητής έχει τη σύζυγο του και την κόρη τους ως αθλήτριες κι η μαμά είναι συμπαίκτρια με την κόρη.
Μάλιστα, μαμά και κόρη προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια στην ομάδα τους.
Και λόγω του ρόλου τους, συνεργάζονται στην υποδοχή, οπότε η μία είναι δίπλα στην άλλη κι έχει ανάγκη την βοήθεια και την κάλυψη της συναθλήτριας της.
Οι παρατηρήσεις απο τον προπονητή, γίνονται με ...φειδώ προς τη σύζυγο, για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε και ζούμε άλλωστε, πιο εύκολα στην κόρη, που τα ακούει και για τη μαμά.
Στο τέλος, προσπαθούν να ξεκαθαρίσουν τα ''γκρίζα σημεία΄΄ του παιχνιδιού, μιλούν, διαφωνούν, συμφωνούν, αλλά, εντέλει, φεύγουν για το σπίτι σα μπουκέτο, σε μία μεγάλη αγκαλιά.
Η ζωή είναι ωραία.
Γίνεται πιο ωραία ακόμα, απο τέτοιες εικόνες μέσα στο γήπεδο.
Εικόνες απο ανθρώπους, που αγαπούν αυτό το οποίο κάνουν.
Οι δρόμοι σας στο γήπεδο, μια ημέρα θα χωρίσουν.
Αυτά, όμως, που σήμερα ζείτε, θα τα θυμάστε πάντα.
Είναι μία ευλογία.
Ν.Δελαγραμμάτικας
Προπονητής της ομάδας είναι ο κ.Μπούκουρας.
Λίμπερο της ομάδας είναι η 43χρονη ( συγγνώμη κυρία μου για την ''αποκάλυψη''...) Μπουγιώτη κι ακραία η 17χρονη Μπούκουρα.
Τι κοινό έχουν οι 3 τους ;
Μένουν στο ίδιο σπίτι.
Ως μέλη της ίδιας, αγαπημένης, οικογένειας.
Ο προπονητής έχει τη σύζυγο του και την κόρη τους ως αθλήτριες κι η μαμά είναι συμπαίκτρια με την κόρη.
Μάλιστα, μαμά και κόρη προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια στην ομάδα τους.
Και λόγω του ρόλου τους, συνεργάζονται στην υποδοχή, οπότε η μία είναι δίπλα στην άλλη κι έχει ανάγκη την βοήθεια και την κάλυψη της συναθλήτριας της.
Οι παρατηρήσεις απο τον προπονητή, γίνονται με ...φειδώ προς τη σύζυγο, για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε και ζούμε άλλωστε, πιο εύκολα στην κόρη, που τα ακούει και για τη μαμά.
Στο τέλος, προσπαθούν να ξεκαθαρίσουν τα ''γκρίζα σημεία΄΄ του παιχνιδιού, μιλούν, διαφωνούν, συμφωνούν, αλλά, εντέλει, φεύγουν για το σπίτι σα μπουκέτο, σε μία μεγάλη αγκαλιά.
Η ζωή είναι ωραία.
Γίνεται πιο ωραία ακόμα, απο τέτοιες εικόνες μέσα στο γήπεδο.
Εικόνες απο ανθρώπους, που αγαπούν αυτό το οποίο κάνουν.
Οι δρόμοι σας στο γήπεδο, μια ημέρα θα χωρίσουν.
Αυτά, όμως, που σήμερα ζείτε, θα τα θυμάστε πάντα.
Είναι μία ευλογία.
Ν.Δελαγραμμάτικας
