Η ΕΟΠΕ, στην προσπάθεια της να προχωρήσει σε αλλαγές στις ηλικίες των αναπτυξιακών πρωταθλημάτων, σε ότι αφορά τα κορίτσια, προχώρησε, κατά βάση, σε μία, μόνο, αλλαγή, ως προς τις προτάσεις που έφερε προς συζήτηση στους φορείς του αθλήματος.
Προφανώς, εκτιμήθηκε ότι όλα τα άλλα, είναι εντάξει ή ότι οι όποιες διαφοροποιήσεις θα πρέπει να προέλθουν μετά απο τη σχετική διαβούλευση.
Θα περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα του διαλόγου, αν και στο παρελθόν, αποδείχθηκε ότι η Ομοσπονδία ζητά προτάσεις και στο τέλος, προχωρά όπως έχει σχεδιάσει.
Αν και με τον Παναγιώτη Σιδέρη και τον Νίκο Σοφιανό στην Ανάπτυξη, ελπίζουμε ότι θα δούμε θετικά στοιχεία, γιατί είναι απο τους ανθρώπους που θέλουν και μπορούν.
Τι αλλάζει, προς το παρόν, η Ομοσπονδία ;
Βάζει ακόμα μία χρονιά στις Νεάνιδες.
Δηλαδή, του χρόνου θα έπαιζαν οι γεννημένες το 1995, το 1996, το 1997 και το 1998 και τώρα προσθέτει και το 1999.
Αυτή η προσθήκη είναι καλοδεχούμενη, όμως, δεν αλλάζει την ουσία.
Απλώς, ταυτίζει τις Νεάνιδες, ακόμα περισσότερο με τις Κορασίδες και αποδυναμώνει, ακόμα περισσότερο, την παρουσία που έχει ένα, ήδη, προβληματικό όσο και δύσκολο τμήμα, αν μιλά κανείς για την ανάγκη να υπάρχει αυτόνομη παρουσία των Νεανίδων κι όχι εξαρτώμενη απο το υλικό των Κορασίδων.
Οταν στις Νεάνιδες, δεν μπορούν να παίζουν τα παιδιά που είναι γεννημένα το 1994 ή και το 1993, ώστε να ''ανοίγουν'' οι ηλικίες και να είναι, στην ουσία, ομάδες Νέων Γυναικών, τότε, απλώς, ''πάνε χαμένα'' τα κορίτσια που μόλις επανέρχονται στο άθλημα, στην πρώτη σαιζόν μετά απο το σχολείο τους, αλλά κι εκείνα που πηγαίνουν στην Γ΄Λυκείου.
Ενα κορίτσι, που ενδεχομένως δεν είναι ...αστέρι ή έμεινε πίσω, λόγω του...θαυμάσιου εκπαιδευτικού προγράμματος της χώρας μας, επανέρχεται στο γήπεδο μετά απο την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων του στο σχολείο και μόλις πατά στα πόδια του, του λέμε ότι θα πρέπει είτε να βρεί γυναικεία ομάδα, είτε να πάει σπίτι.
Και όταν στην γυναικεία ομάδα, πηγαίνει ένα παιδί, συνήθως, μένει πίσω σε δουλειά, προσοχή και χρόνο συμμετοχής, αν δεν είναι απο εκείνα που...λάμπουν, οπότε, το άθλημα προχωρά μόνο με εκείνες γαι τις οποίες, καν, δε χρειάζεται προπονητής ώστε να τις χρησιμοποιήσει, καθώς, παίρνουν τη φανέλα ....μόνες τους, λόγω διαφοράς σε αξία.
Η μαγκιά δεν είναι να πάρεις το 8 και το 9 για να παίξεις, αλλά, να βελτιώσεις το 6 και το 7. Εκεί σε θέλω...
Μετά, με αυτά και με αυτά, απορούμε γιατί ενώ στο βόλει έρχονται πολλά κορίτσια, μένουν λίγα και προχωρούν ακόμα λιγότερα. Για αυτό και μιλάμε κάθε καλοκαίρι, για τις ίδιες κι ίδιες αθλήτριες.
Κι ανανέωση σε πρόσωπα δεν γίνεται, στα μεγάλα αστικά κέντρα, γιατί στην περιφέρεια, επικρατεί άλλη λογική, για διάφορες αιτίες.
Μα, δε φταίει μόνο το σύστημα της εκπαίδευσης μας,
Φταίμε κι εμείς.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι το μικρότερο μερίδιο ευθύνης ανήκει στα παιδιά.
Ν.Δελ.
Προφανώς, εκτιμήθηκε ότι όλα τα άλλα, είναι εντάξει ή ότι οι όποιες διαφοροποιήσεις θα πρέπει να προέλθουν μετά απο τη σχετική διαβούλευση.
Θα περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα του διαλόγου, αν και στο παρελθόν, αποδείχθηκε ότι η Ομοσπονδία ζητά προτάσεις και στο τέλος, προχωρά όπως έχει σχεδιάσει.
Αν και με τον Παναγιώτη Σιδέρη και τον Νίκο Σοφιανό στην Ανάπτυξη, ελπίζουμε ότι θα δούμε θετικά στοιχεία, γιατί είναι απο τους ανθρώπους που θέλουν και μπορούν.
Τι αλλάζει, προς το παρόν, η Ομοσπονδία ;
Βάζει ακόμα μία χρονιά στις Νεάνιδες.
Δηλαδή, του χρόνου θα έπαιζαν οι γεννημένες το 1995, το 1996, το 1997 και το 1998 και τώρα προσθέτει και το 1999.
Αυτή η προσθήκη είναι καλοδεχούμενη, όμως, δεν αλλάζει την ουσία.
Απλώς, ταυτίζει τις Νεάνιδες, ακόμα περισσότερο με τις Κορασίδες και αποδυναμώνει, ακόμα περισσότερο, την παρουσία που έχει ένα, ήδη, προβληματικό όσο και δύσκολο τμήμα, αν μιλά κανείς για την ανάγκη να υπάρχει αυτόνομη παρουσία των Νεανίδων κι όχι εξαρτώμενη απο το υλικό των Κορασίδων.
Οταν στις Νεάνιδες, δεν μπορούν να παίζουν τα παιδιά που είναι γεννημένα το 1994 ή και το 1993, ώστε να ''ανοίγουν'' οι ηλικίες και να είναι, στην ουσία, ομάδες Νέων Γυναικών, τότε, απλώς, ''πάνε χαμένα'' τα κορίτσια που μόλις επανέρχονται στο άθλημα, στην πρώτη σαιζόν μετά απο το σχολείο τους, αλλά κι εκείνα που πηγαίνουν στην Γ΄Λυκείου.
Ενα κορίτσι, που ενδεχομένως δεν είναι ...αστέρι ή έμεινε πίσω, λόγω του...θαυμάσιου εκπαιδευτικού προγράμματος της χώρας μας, επανέρχεται στο γήπεδο μετά απο την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων του στο σχολείο και μόλις πατά στα πόδια του, του λέμε ότι θα πρέπει είτε να βρεί γυναικεία ομάδα, είτε να πάει σπίτι.
Και όταν στην γυναικεία ομάδα, πηγαίνει ένα παιδί, συνήθως, μένει πίσω σε δουλειά, προσοχή και χρόνο συμμετοχής, αν δεν είναι απο εκείνα που...λάμπουν, οπότε, το άθλημα προχωρά μόνο με εκείνες γαι τις οποίες, καν, δε χρειάζεται προπονητής ώστε να τις χρησιμοποιήσει, καθώς, παίρνουν τη φανέλα ....μόνες τους, λόγω διαφοράς σε αξία.
Η μαγκιά δεν είναι να πάρεις το 8 και το 9 για να παίξεις, αλλά, να βελτιώσεις το 6 και το 7. Εκεί σε θέλω...
Μετά, με αυτά και με αυτά, απορούμε γιατί ενώ στο βόλει έρχονται πολλά κορίτσια, μένουν λίγα και προχωρούν ακόμα λιγότερα. Για αυτό και μιλάμε κάθε καλοκαίρι, για τις ίδιες κι ίδιες αθλήτριες.
Κι ανανέωση σε πρόσωπα δεν γίνεται, στα μεγάλα αστικά κέντρα, γιατί στην περιφέρεια, επικρατεί άλλη λογική, για διάφορες αιτίες.
Μα, δε φταίει μόνο το σύστημα της εκπαίδευσης μας,
Φταίμε κι εμείς.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι το μικρότερο μερίδιο ευθύνης ανήκει στα παιδιά.
Ν.Δελ.
