Ο Δεκέμβριος είναι, όπως κι ο Ιανουάριος, οι μήνες της κρίσης για τη λειτουργία των Ακαδημιών στις ομάδες.
Μόλις ο καιρός γίνεται....φυσιολογικός, χειμωνιάτικος, το....χουχούλιασμα στο κρεββάτι, η επιθυμία να παίξουμε στο χαλί ή να μας τυλίξει η μαμά με την αγκαλιά της, η...ψευδαίσθηση ότι μας...πονάει η κοιλίτσα μας, η ...τεμπελίτιδα λόγω της θερμοκρασίας ή και του ψιλόβροχου, οδηγούν σε απουσίες απο τις προπονήσεις.
Κι όταν χαλαρώνει η παρουσία μας, έρχεται κι η διακοπή, η αποχώρηση.
Και δυστυχώς, δεν αρκεί που φεύγουμε απο το βόλει, αλλά, δεν πάμε και πουθενά αλλού, χανόμαστε απο τον αθλητισμό. Κι αυτό είναι το χειρότερο....
Οι προπονήσεις μας γίνονται σε κλειστά γήπεδα, οι αποστάσεις απο το σπίτι μας στο χώρο προπόνησης είναι συνήθως, πολύ μικρές, μένει να συνειδητοποιήσουμε κι εμείς κι οι γονείς ( οι γιαγιάδες το ξέρουν καλύτερα απο κάθε άλλον, γιατί είναι μια ζωή μαθημένες στα δύσκολα κι είναι κι οι πιο στωικές κι υπομονετικές φιγούρες, έστω κι αν έχουν περάσει βάσανα και βάσανα σε μία πόλη φτωχολογιάς αλλά κι υπερηφάνειας ....), ότι πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε.
Να κάνουμε ότι πηγαίνουμε στο βόλει, απλώς, επειδή είναι , πια, μόδα για όλο τον Πειραιά κι ειδικά για την περιοχή μας, ή να αποφασίσουμε ότι είμαστε εδώ για να μείνουμε συνεπείς και σε αυτό το λίγο διαφορετικό, λόγω καιρού, διάστημα.
Απαιτείται η συνεργασία όλων μας.
Να σας βάλουμε στην καρδιά και τη ψυχή αυτό που εμείς νιώθουμε, δεν είναι εύκολο ή απλό.
Πιστεύουμε, όμως, ότι ΟΛΕΣ κι ΟΛΟΙ έχουμε καταλάβει ότι στέλνοντας τα παιδιά μας στο γήπεδο, τα ΘΩΡΑΚΙΖΟΥΜΕ, τα ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ, τα ΒΟΗΘΑΜΕ ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ, με τρόπο ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟ.
Ντυνόμαστε καλά, προσέχουμε τον εαυτό μας, αλλά, δεν αποφεύγουμε την προπόνηση.
Γιατί, νομίζω, ότι όλοι γνωρίζουν πολύ καλά πως ο καναπές είναι...πολύ ζεστός και όταν συνηθίσεις εκεί, μαθαίνεις να αποφεύγεις σήμερα την προπόνηση, αύριο τα αγγλικά, μεθαύριο το σχολείο, αργότερα την όποια δυσκολία στη ζωή μας.
Δε λέμε τίποτα παράδοξο, ούτε κάνουμε μαθήματα.
Απλώς, εκφράζουμε φωναχτά αυτά που εσείς ξέρετε, σκέφτεστε κι έχετε ζήσει και ζείτε.
Εδώ, στο βόλει του Πορφύρα, προσπαθούμε πέρα απο το αθλητικό κομμάτι, να φτιάξουμε μία κουλτούρα και να τη μεταδώσουμε.
Δε θα το πετύχουμε με όλες κι όλους.
Αλλά, με όσες κι όσους το καταφέρουμε, θα είμαστε μία ζωή μαζί.
Με καψούρα για το γήπεδο και τον αθλητισμό.
Απο πόσα έχουμε γλυτώσει με αυτή τη στάση ζωής και πόσα έχουμε κερδίσει, προσωπικά κι ως οικογένεια....
Με ειλικρινή αγάπη και πολλά μπράβο για τον κοινό αγώνα σας, στην Ελλάδα της κρίσης αλλά και στον Πειραιά που συνεχίζει να μην είναι μίζερος.
Ν.Δελαγραμμάτικας
Μόλις ο καιρός γίνεται....φυσιολογικός, χειμωνιάτικος, το....χουχούλιασμα στο κρεββάτι, η επιθυμία να παίξουμε στο χαλί ή να μας τυλίξει η μαμά με την αγκαλιά της, η...ψευδαίσθηση ότι μας...πονάει η κοιλίτσα μας, η ...τεμπελίτιδα λόγω της θερμοκρασίας ή και του ψιλόβροχου, οδηγούν σε απουσίες απο τις προπονήσεις.
Κι όταν χαλαρώνει η παρουσία μας, έρχεται κι η διακοπή, η αποχώρηση.
Και δυστυχώς, δεν αρκεί που φεύγουμε απο το βόλει, αλλά, δεν πάμε και πουθενά αλλού, χανόμαστε απο τον αθλητισμό. Κι αυτό είναι το χειρότερο....
Οι προπονήσεις μας γίνονται σε κλειστά γήπεδα, οι αποστάσεις απο το σπίτι μας στο χώρο προπόνησης είναι συνήθως, πολύ μικρές, μένει να συνειδητοποιήσουμε κι εμείς κι οι γονείς ( οι γιαγιάδες το ξέρουν καλύτερα απο κάθε άλλον, γιατί είναι μια ζωή μαθημένες στα δύσκολα κι είναι κι οι πιο στωικές κι υπομονετικές φιγούρες, έστω κι αν έχουν περάσει βάσανα και βάσανα σε μία πόλη φτωχολογιάς αλλά κι υπερηφάνειας ....), ότι πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε.
Να κάνουμε ότι πηγαίνουμε στο βόλει, απλώς, επειδή είναι , πια, μόδα για όλο τον Πειραιά κι ειδικά για την περιοχή μας, ή να αποφασίσουμε ότι είμαστε εδώ για να μείνουμε συνεπείς και σε αυτό το λίγο διαφορετικό, λόγω καιρού, διάστημα.
Απαιτείται η συνεργασία όλων μας.
Να σας βάλουμε στην καρδιά και τη ψυχή αυτό που εμείς νιώθουμε, δεν είναι εύκολο ή απλό.
Πιστεύουμε, όμως, ότι ΟΛΕΣ κι ΟΛΟΙ έχουμε καταλάβει ότι στέλνοντας τα παιδιά μας στο γήπεδο, τα ΘΩΡΑΚΙΖΟΥΜΕ, τα ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ, τα ΒΟΗΘΑΜΕ ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ, με τρόπο ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟ.
Ντυνόμαστε καλά, προσέχουμε τον εαυτό μας, αλλά, δεν αποφεύγουμε την προπόνηση.
Γιατί, νομίζω, ότι όλοι γνωρίζουν πολύ καλά πως ο καναπές είναι...πολύ ζεστός και όταν συνηθίσεις εκεί, μαθαίνεις να αποφεύγεις σήμερα την προπόνηση, αύριο τα αγγλικά, μεθαύριο το σχολείο, αργότερα την όποια δυσκολία στη ζωή μας.
Δε λέμε τίποτα παράδοξο, ούτε κάνουμε μαθήματα.
Απλώς, εκφράζουμε φωναχτά αυτά που εσείς ξέρετε, σκέφτεστε κι έχετε ζήσει και ζείτε.
Εδώ, στο βόλει του Πορφύρα, προσπαθούμε πέρα απο το αθλητικό κομμάτι, να φτιάξουμε μία κουλτούρα και να τη μεταδώσουμε.
Δε θα το πετύχουμε με όλες κι όλους.
Αλλά, με όσες κι όσους το καταφέρουμε, θα είμαστε μία ζωή μαζί.
Με καψούρα για το γήπεδο και τον αθλητισμό.
Απο πόσα έχουμε γλυτώσει με αυτή τη στάση ζωής και πόσα έχουμε κερδίσει, προσωπικά κι ως οικογένεια....
Με ειλικρινή αγάπη και πολλά μπράβο για τον κοινό αγώνα σας, στην Ελλάδα της κρίσης αλλά και στον Πειραιά που συνεχίζει να μην είναι μίζερος.
Ν.Δελαγραμμάτικας
