Στο γήπεδο γιατί είμαι ;
Οπως εμείς στο Βόλεϊ του Πορφύρα, το βλέπουμε, στο γήπεδο είναι καλό να βρίσκεται ένα παιδί, για ορισμένους, πολύ συγκεκριμένους, λόγους :
ΣΕΒΟΜΑΙ τον εαυτό μου και προσπαθώ να τον βοηθήσω να βρεθεί σε καλύτερη κατάσταση και να διατηρηθεί υγιής και ακμαίος. Σωματικά και ψυχικά.
ΠΗΓΑΙΝΩ να αθληθώ όχι για να δείξω ότι η κορυφή είναι δική μου, αλλά, επειδή θέλω να αγωνισθώ ώστε κάθε ημέρα να παρουσιάζω βελτίωση.
ΜΕ ενδιαφέρει να έχω τις δικές μου ώρες στο γήπεδο, μακριά από κάθε αρνητική ή τοξική σκέψη. Στο γήπεδο, είμαι για εμένα, όχι γιατί πρέπει να είμαι.
ΜΕΣΑ από την συνεργασία σε ένα ομαδικό άθλημα, όπως το Βόλεϊ, κάνω μία πρόβα ζωής. Συμβιώνω, αγωνίζομαι, βάζω στόχους, δίνω το χέρι μου για να σηκώσω όποιον είναι πεσμένος, μαθαίνω ότι αν τα παρατήσω στον αθλητισμό, με την πρώτη δυσκολία, θα κάνω την εγκατάλειψη, κουλτούρα ζωής. Και αυτό δεν το αξίζω.
ΣΕ μία εποχή, με τις οθόνες να έχουν κυρίαρχο ρόλο και την ανθρώπινη επαφή-συζήτηση να χάνει την δύναμη της, τουλάχιστον, αξίζω να έχω τις δικές μου ευκαιρίες στο γήπεδο, παίζοντας και βάζοντας τον εαυτό μου στη διαδικασία να σκεφθεί και να ενεργήσει μόνο με τις δικές του δυνάμεις, ελέγχοντας τα συναισθήματα και το σώμα μου.
ΣΤΟ τέλος της ημέρας, στη ζωή, όποια ευκαιρία έχουμε, θα είναι καλό να την αξιοποιούμε. Πολλά παιδιά, σήμερα, δεν έχουν δυνατότητες ούτε για τα στοιχειώδη. Ο αθλητισμός στις ημέρες μας, είναι μία πολυτέλεια. Γιατί, σε πολλά σπίτια, δεν υπάρχουν υλικά εφόδια και ψυχικές αντοχές ώστε να τον στηρίξουν. Και ένα γερό παιδί, είναι πιο τυχερό σε σχέση με ένα άλλο, που παλεύει για την υγεία και την ζωή του.
ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ να σας δούμε στο βόλεϊ. Αν όχι, προσπαθείστε να δοκιμάσετε σε όποιο άθλημα σας κεντρίζει το ενδιαφέρον και πιστεύετε ότι σας ταιριάζει. Μακριά από τον καναπέ. Και η λέξη ΄΄βαριέμαι΄΄, είμαστε σίγουροι ότι δεν σας αντιπροσωπεύει...
Οπως εμείς στο Βόλεϊ του Πορφύρα, το βλέπουμε, στο γήπεδο είναι καλό να βρίσκεται ένα παιδί, για ορισμένους, πολύ συγκεκριμένους, λόγους :
ΣΕΒΟΜΑΙ τον εαυτό μου και προσπαθώ να τον βοηθήσω να βρεθεί σε καλύτερη κατάσταση και να διατηρηθεί υγιής και ακμαίος. Σωματικά και ψυχικά.
ΠΗΓΑΙΝΩ να αθληθώ όχι για να δείξω ότι η κορυφή είναι δική μου, αλλά, επειδή θέλω να αγωνισθώ ώστε κάθε ημέρα να παρουσιάζω βελτίωση.
ΜΕ ενδιαφέρει να έχω τις δικές μου ώρες στο γήπεδο, μακριά από κάθε αρνητική ή τοξική σκέψη. Στο γήπεδο, είμαι για εμένα, όχι γιατί πρέπει να είμαι.
ΜΕΣΑ από την συνεργασία σε ένα ομαδικό άθλημα, όπως το Βόλεϊ, κάνω μία πρόβα ζωής. Συμβιώνω, αγωνίζομαι, βάζω στόχους, δίνω το χέρι μου για να σηκώσω όποιον είναι πεσμένος, μαθαίνω ότι αν τα παρατήσω στον αθλητισμό, με την πρώτη δυσκολία, θα κάνω την εγκατάλειψη, κουλτούρα ζωής. Και αυτό δεν το αξίζω.
ΣΕ μία εποχή, με τις οθόνες να έχουν κυρίαρχο ρόλο και την ανθρώπινη επαφή-συζήτηση να χάνει την δύναμη της, τουλάχιστον, αξίζω να έχω τις δικές μου ευκαιρίες στο γήπεδο, παίζοντας και βάζοντας τον εαυτό μου στη διαδικασία να σκεφθεί και να ενεργήσει μόνο με τις δικές του δυνάμεις, ελέγχοντας τα συναισθήματα και το σώμα μου.
ΣΤΟ τέλος της ημέρας, στη ζωή, όποια ευκαιρία έχουμε, θα είναι καλό να την αξιοποιούμε. Πολλά παιδιά, σήμερα, δεν έχουν δυνατότητες ούτε για τα στοιχειώδη. Ο αθλητισμός στις ημέρες μας, είναι μία πολυτέλεια. Γιατί, σε πολλά σπίτια, δεν υπάρχουν υλικά εφόδια και ψυχικές αντοχές ώστε να τον στηρίξουν. Και ένα γερό παιδί, είναι πιο τυχερό σε σχέση με ένα άλλο, που παλεύει για την υγεία και την ζωή του.
ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ να σας δούμε στο βόλεϊ. Αν όχι, προσπαθείστε να δοκιμάσετε σε όποιο άθλημα σας κεντρίζει το ενδιαφέρον και πιστεύετε ότι σας ταιριάζει. Μακριά από τον καναπέ. Και η λέξη ΄΄βαριέμαι΄΄, είμαστε σίγουροι ότι δεν σας αντιπροσωπεύει...
