Ορισμένες χρήσιμες οδηγίες, προς τους γονείς των Παγκορασίδων που μπαίνουν για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα, το επόμενο Σαββατοκύριακο :
ΠΡΙΝ από όλα, μπράβο σας, γιατί θυσιάζεστε για τα παιδιά σας. Τρέχετε, έχετε κάθε διάθεση να τα έχετε στο βόλεϊ, είστε συνειδητοποιημένοι.
ΩΣΤΟΣΟ, κάθε αρχή είναι δύσκολη. Τα μισά από τα παιδιά, θα μας πούν ότι πονά το στομάχι τους ή ότι ζαλίζονται πριν από τα παιχνίδια. Από το άγχος.
ΚΑΙ εμείς, ως γονείς, έχουμε ακόμα μεγαλύτερη αγωνία. Και την μεταφέρουμε. Δεν το θέλουμε, αλλά, το κάνουμε.
ΟΛΟΙ μας, αντιδράσαμε με τον ίδιο τρόπο, με λάθη στη συμπεριφορά μας. Από την αγάπη μας. Σπεύσαμε να φωνάξουμε όχι στον έπαινο, αλλά, στο λάθος ή και στην αδικία, κάναμε παρατήρηση, δείξαμε υπερευαισθησία. Λογικό. Οποια και αν είναι η εμπειρία μας από τον αθλητισμό, για το παιδί μας, λιώνουμε. Ειδικά εμείς οι μπαμπάδες για τις κόρες μας.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, δεν είναι αναγκαίο να συμφωνούμε σε όλα. Ομως, εφόσον δεχόμαστε να είμαστε μέλη ενός αθλητικού οργανισμού που έχει κανόνες, γνωρίζουμε ότι πρέπει να τους ακολουθούμε.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ειδικά τώρα, στο ξεκίνημα τους, χρειάζονται ενθάρρυνση. Ειδικά στα λάθη.
Το αποτέλεσμα δεν μας ενδιαφέρει. Θέλουμε να πάρει κάθε παιδί ότι αξίζει, σύμφωνα με την προσπάθεια και την αφοσίωση του.
ΑΣΦΑΛΩΣ, θα γίνουν σφάλματα. Από όλες και όλους. Ομως, αν πάμε στο γήπεδο με καλή διάθεση, έτοιμοι να πούμε τον καλό λόγο, θα έχουμε πετύχει.
ΑΛΛΩΣΤΕ, γονιός που φέρνει το παιδί του στο γήπεδο, το υποστηρίζει, το ακολουθεί παντού, πάντα, αξίζει τον σεβασμό μας, καθώς, επιλέγει να αφήσει την ευκολία του καναπέ ή της απόδρασης κάθε Σαββατοκύριακο.
ΑΥΤΟ, όμως, δε σημαίνει ότι μπορούμε να ξεχνάμε τους κανόνες.
ΚΑΙ κάτι ακόμα : Εμείς τους εκτιμούμε όλους. Πάμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, λοιπόν, για τα παιδιά, που θέλουν να μας βλέπουν ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ, στην ίδια κατεύθυνση και με θετική ενέργεια.
ΧΑΜΟΓΕΛΟ και ΥΠΟΜΟΝΗ.
ΑΣ σκεφθούμε πόσα παιδιά δεν μπορούν να πάνε στο γήπεδο να παίξουν και θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα δικά μας είναι ευλογημένα, όπως και εμείς που έχουμε την ΥΓΕΙΑ μας και τα πάμε να αθληθούν στο βόλεϊ του Πορφύρα, κοντά σε καλούς ανθρώπους.
ΠΡΙΝ από όλα, μπράβο σας, γιατί θυσιάζεστε για τα παιδιά σας. Τρέχετε, έχετε κάθε διάθεση να τα έχετε στο βόλεϊ, είστε συνειδητοποιημένοι.
ΩΣΤΟΣΟ, κάθε αρχή είναι δύσκολη. Τα μισά από τα παιδιά, θα μας πούν ότι πονά το στομάχι τους ή ότι ζαλίζονται πριν από τα παιχνίδια. Από το άγχος.
ΚΑΙ εμείς, ως γονείς, έχουμε ακόμα μεγαλύτερη αγωνία. Και την μεταφέρουμε. Δεν το θέλουμε, αλλά, το κάνουμε.
ΟΛΟΙ μας, αντιδράσαμε με τον ίδιο τρόπο, με λάθη στη συμπεριφορά μας. Από την αγάπη μας. Σπεύσαμε να φωνάξουμε όχι στον έπαινο, αλλά, στο λάθος ή και στην αδικία, κάναμε παρατήρηση, δείξαμε υπερευαισθησία. Λογικό. Οποια και αν είναι η εμπειρία μας από τον αθλητισμό, για το παιδί μας, λιώνουμε. Ειδικά εμείς οι μπαμπάδες για τις κόρες μας.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ, δεν είναι αναγκαίο να συμφωνούμε σε όλα. Ομως, εφόσον δεχόμαστε να είμαστε μέλη ενός αθλητικού οργανισμού που έχει κανόνες, γνωρίζουμε ότι πρέπει να τους ακολουθούμε.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ειδικά τώρα, στο ξεκίνημα τους, χρειάζονται ενθάρρυνση. Ειδικά στα λάθη.
Το αποτέλεσμα δεν μας ενδιαφέρει. Θέλουμε να πάρει κάθε παιδί ότι αξίζει, σύμφωνα με την προσπάθεια και την αφοσίωση του.
ΑΣΦΑΛΩΣ, θα γίνουν σφάλματα. Από όλες και όλους. Ομως, αν πάμε στο γήπεδο με καλή διάθεση, έτοιμοι να πούμε τον καλό λόγο, θα έχουμε πετύχει.
ΑΛΛΩΣΤΕ, γονιός που φέρνει το παιδί του στο γήπεδο, το υποστηρίζει, το ακολουθεί παντού, πάντα, αξίζει τον σεβασμό μας, καθώς, επιλέγει να αφήσει την ευκολία του καναπέ ή της απόδρασης κάθε Σαββατοκύριακο.
ΑΥΤΟ, όμως, δε σημαίνει ότι μπορούμε να ξεχνάμε τους κανόνες.
ΚΑΙ κάτι ακόμα : Εμείς τους εκτιμούμε όλους. Πάμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, λοιπόν, για τα παιδιά, που θέλουν να μας βλέπουν ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ, στην ίδια κατεύθυνση και με θετική ενέργεια.
ΧΑΜΟΓΕΛΟ και ΥΠΟΜΟΝΗ.
ΑΣ σκεφθούμε πόσα παιδιά δεν μπορούν να πάνε στο γήπεδο να παίξουν και θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα δικά μας είναι ευλογημένα, όπως και εμείς που έχουμε την ΥΓΕΙΑ μας και τα πάμε να αθληθούν στο βόλεϊ του Πορφύρα, κοντά σε καλούς ανθρώπους.
