Πέμπτη 30 Απριλίου 2020

Εμπιστοσύνη στους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ μας

Ο Πορφύρας δεν έχει χρήματα και οπαδούς.
Ομως, έχει τους ΔΙΚΟΥΣ του ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και χάρη σε αυτούς κάνει ΘΑΥΜΑΤΑ.
Τώρα λοιπόν που ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση για την επιστροφή στα γήπεδα, βεβαιώνουμε ότι είναι επιθυμία μας να συνεχίσουμε και στη νέα αγωνιστική περίοδο με τους προπονητές μας Βασίλη Πανδή, Πόπη Καλλή, Γρηγόρη Μπαμπούνη, Σία Καμαργιάννη, Νόβη Γκούρα.
Εάν μας...θέλουν και εκείνες-εκείνοι, θα είναι τιμή μας να μείνουμε ΜΑΖΙ στην ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ του Πορφύρα, με την βεβαιότητα ότι θα έχουν ρόλους που θα τους καλύπτουν και θα επιτρέψουν την βέλτιστη αξιοποίηση της αξίας και της πείρας τους.
Στα δύσκολα ακόμα πιο κοντά.

Τετάρτη 29 Απριλίου 2020

Οδηγίες από το Υφυπουργείο Αθλητισμού

Οπως μαθαίνουμε, στο πλαίσιο επαναλειτουργίας των γηπέδων, θα ενταχθούν και τα εξής στοιχεία ενώ θα δοθούν, σε εύλογο χρονικό διάστημα, με φροντίδα του Υφυπουργείου Αθλητισμού, οι κατάλληλες οδηγίες στους Δήμους και μέσω αυτών στα σωματεία :
--Είσοδος και έξοδος από μία πύλη
--Θερμομέτρηση στην είσοδο
--Το προσωπικό των γηπέδων με μάσκες και γάντια
--Κλειστά αποδυτήρια
--Απόσταση 2 μέτρων μεταξύ των αθλητών και αθλητριών
--Απολύμανση κάθε μέρα το βράδυ, μετά το τέλος των προπονήσεων
--Απολυμάνσεις στις μπάλες και στα όργανα
---Τα ρούχα της προπόνησης μετά σε ειδική σακούλα και απολύμανση στο σπίτι
--Ατομικό νερό για τον καθένα
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ και ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ τους κανόνες που θα τεθούν, με υπομονή, πειθαρχία και σεβασμό στους ανθρώπους που εάν νοσήσουν, θα μπούν σε δοκιμασία ζωής.
Και μία παράμετρος που είναι φυσικό να μην μπαίνει στο μυαλό όσων δεν το έχουν βιώσει :
Μπορεί να υπάρχει ανάμεσα μας ένα παιδί με διαβήτη ή με νεφροπάθεια ή άλλο ζήτημα υγείας, που δεν το γνωρίζουν τα άλλα παιδιά, γιατί ντρέπεται να το αναφέρει στην παρέα του, στους συμμαθητές του.
Προσέχουμε την ζωή μας, προσέχουμε τον διπλανό μας.
Κανείς μας δεν είναι στο απυρόβλητο. Κανείς ανίκητος.
Θα ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ, αλλά, όπως μας έμαθε το βόλεϊ.
ΜΑΖΙ και με έγνοια για το ΣΥΝΟΛΟ.
Ολα θα πάνε καλά.

Τρίτη 28 Απριλίου 2020

11 Μαίου επιστρέφει η Γ΄Λυκείου, για τα κλειστά μετά τις 20 Μαίου

Σύνοψη πληροφοριών για τα σχολεία και τα κλειστά γήπεδα, όπως ανακοινώθηκαν από την Κυβέρνηση :

4   Μαίου  επιτρέπεται η ατομική άθληση σε ανοικτούς χώρους και στη θάλασσα
11 Μαίου γυρνά στα σχολεία η Γ΄Λυκείου
18 Μαίου επιστρέφουν οι τάξεις του Γυμνασίου, όπως και η Β΄ και η Γ΄Λυκείου
20  Μαίου θα αποφασισθεί πότε θα ανοίξουν τα κλειστά γυμναστήρια, όπου θα δοθεί προτεραιότητα στα αθλήματα μη επαφής, όπως το βόλεϊ που πιθανόν να έχει και πάλι δικαίωμα προπονήσεων σε κλειστό από τις αρχές Ιουνίου


Παρασκευή 24 Απριλίου 2020

Το Ημερολόγιο Καραντίνας από την αθλήτρια μας Στεφανία Φραγκοπούλου. Περιμένουμε και από άλλα παιδιά μας.


ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ

Ηταν αρχές Μαρτίου,μόλις είχε περάσει μια δύσκολη εβδομάδα με δύο καθοριστικούς αγώνες για την πορεία μας στο πρωτάθλημα Κορασίδων Α.
Καταφέραμε και πήραμε 4 βαθμούς που μας έφεραν κοντά στο στόχο που είχαμε θέσει απο την αρχή της χρονιάς.
Εμενε ακόμα ένα παιχνίδι για το πρωτάθλημα, όλες ήμασταν πιο χαλαρές,σκεφτόμασταν τις εκδρομές με το σχολείο,τις εξετάσεις,το καλοκαίρι που ερχόταν,τις διακοπές μας,τι θα κάναμε στη περίοδο μέχρι το νέο πρωτάθλημα ( σκεφτόμουν μήπως ασχοληθώ με beach volley) .
Στην αρχή ακούγαμε γι αυτή την επιδημία στη Κίνα,μετά στην Ιταλία,δε σκεφτόμασταν ότι θα μας αγγίξει.
Ωσπου μια μέρα ακούσαμε ότι έκλεισαν τα σχολεία,την άλλη μέρα αναβλήθηκαν όλα τα πρωταθλήματα,την επομένη έκλεισαν τα γυμναστήρια.
Και τώρα ;
Απο εκεί που έτρεχα απο το πρωί να προλάβω σχολείο, διάβασμα,βόλλευ βρέθηκα να μη μπορώ να κάνω τίποτα.Σπίτι κλεισμένη.
Στην αρχή δε μπορούσα να καταλάβω τη σοβαρότητα ,γιατί συμβαίνει όλο αυτό.
Σε λιγο καιρό κι οι γονείς μου σταμάτησαν να πηγαίνουν στη δουλειά τους και δουλεύουν από το σπίτι
Στις ειδήσεις ακούμε για θύματα,κρούσματα,μέτρα προφύλαξης και κάνουμε υπομονή.
Υπομονή να περάσει όλο αυτό και να βρεθώ με τις φίλες μου στο σχολείο και στο γήπεδο,να γελάσουμε,να μαλώσουμε,να τα βρούμε πάλι,να πάμε βόλτες.
Να δώσω τις εξετάσεις στα γαλλικά,να αρχίσω τις προπονησεις,να ξεκινήσει  η Β Λυκείου.
Μέχρι τότε διάβασμα από απόσταση με τους καθηγητές του σχολείου,ταινίες,μαγειρικη με τη βοήθεια της μητέρας μου και ελπίδα ότι όταν τελειώσει το πρόβλημα θα είμαστε καλύτερα.

Στεφανία Φραγκοπούλου 

Πέμπτη 23 Απριλίου 2020

Αυτές είναι οι όμορφες στιγμές...




Σεζόν 2008-2009, ο Πορφύρας στην Α΄ ΕΣΠΕΔΑ, με Γενικό Αρχηγό τον κ.Μανώλη Κελέκο και Προπονητή τον Σωκράτη Μαρμαρινό, τους δύο ανθρώπους που κράτησαν για χρόνια όρθιο το τμήμα και είχαν την διορατικότητα ώστε να φέρουν -και διοικητικά-κοντά τους το 2005 εκείνους που συνεχίζουν την ιστορία.
Η φωτογραφία δεν επιλέχθηκε τυχαία. Πρώτη από αριστερά η Αγγελική Λιούκα, με το 13 ( στη ζωή υπάρχουν και οι πράσινες φίλαθλες επιλογές, αγάπα τον φίλο σου όπως είναι...).
Η Αγγελικούλα, καθηγήτρια Χημείας, που έδωσε τα πάντα στον Πορφύρα, με ψυχή Πειραιώτικη ( και ας ερχόταν από του Παπάγου...) είναι από χθες μανούλα και ο χαζοπαππούς Γιώργος, πετάει όπως παλιά πετούσαν στα δάχτυλα του τα πλήκτρα, καθώς εκείνος δημιούργησε και ενημέρωνε το μπλογκ μας έως το 2011.
Τι ωραιότερο από την εξέλιξη για τις δεσποινίδες που μεγαλώνουν κοντά μας και απολαμβάνουν προοδευτικά τις χαρές των κόπων τους και της ζωής...
Γονείς, Σχολείο, Βόλεϊ.
Με αυτή τη σειρά.

Χρόνια Πολλά !!

Στον παντός καιρού φίλαθλο του Πορφύρα Γιώργο Μπουρέκα, έναν άνθρωπο του μεροκάματου που κάνει πιο πολλά από όσα μπορεί για την...αρρώστια του που ακολουθεί παντού, την ΟΜΑΔΑ μας, τους χορηγούς μας Γιώργο Βασιλόπουλο, Γιώργο Γλού, Γιώργο Μακρυπλίδη, Γιώργο Παπαμακάριο, Γιώργο Σουλτανάκη και Γιώργο Σπανό, τον Πρόεδρο της ΕΟΠΕ Γιώργο Καραμπέτσο, τον Πρόεδρο της ΕΣΠΕΔΑ Γιώργο Κογκαλίδη, στον Γενικό Γραμματέα του Πορφύρα Γιώργο Κωνσταντίνου, στις αθλήτριες μας Γεωργία Σπυράκη και Τζίνα Τριανταφύλλου, στην ιστορική αρχηγό του Κυπέλλου το 2007 Γεωργία Μελαγράκη και σε κάθε Γεωργία και Γιώργο του Πορφύρα και του Βόλεϊ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !!

Τετάρτη 22 Απριλίου 2020

Το Ημερολόγιο Καραντίνας από την αθλήτρια μας Αλεξία Καλόσακα



'' Θυμάμαι που κράταγα τις απουσίες μου για μία καλή επανάληψη πριν τις Πανελλήνιες, σχεδίαζα με τις φίλες μου την αποφοίτηση αλλά και τις πρώτες μας διακοπές.
Μια Δευτέρα ανακοινώθηκε πως την επομένη μέρα τα σχολεία δεν θα άνοιγαν, τα πράγματα ήταν κιόλας τρομακτικά σε πολλές χώρες.
Στην αρχή, χωρίς να έχουμε καταλάβει την σοβαρότητα, θεωρήσαμε πως ήταν δύο εβδομάδες για να ηρεμήσουμε και να επαναφορτίσουμε τις μπαταρίες μας.
Δεν φανταζόμασταν την δραματική συνέχεια.
Πλέον ζούμε σε ένα ιδιαίτερο παρόν.
Ισως κάποιοι να το χαρακτήριζαν ρομαντικό, όμως πρέπει να προσαρμοσθούμε και να προσπαθήσουμε να ωφεληθούμε από την κατάσταση.
Μία ιδανική ευκαιρία για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και την οικογένεια μας''.

Αλεξία Καλόσακα

Δευτέρα 20 Απριλίου 2020

Τρία χρόνια πριν, η κατάκτηση του πρωταθλήματος στην Α2 Εθνική και η άνοδος στην Α1. 21 Απριλίου 2017, τότε που ο Πορφύρας, για ακόμα μία φορά, πήγε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά

Τρία χρόνια συμπληρώνονται αύριο από εκείνο το Τουρνουά Ανόδου στη Λαμία από την Α2 στην Α1 Εθνική, όπου μία ομάδα γειτονιάς, ο Πορφύρας, έκανε για ακόμα μία φορά, ανατροπή στα προγνωστικά και πήρε το πρωτάθλημα κόντρα στον πανίσχυρο τότε Ηρακλή Κηφισιάς.
Τα μπαράζ στη Λαμία, όπως και εκείνα που προηγήθηκαν στη Νέα Ερυθραία, κανείς από όσους τα έζησαν δεν πρόκειται να τα ξεχάσει και ειδικά το ξέσπασμα μετά το τελευταίο ματς με την Κόρινθο όπου σφραγίσθηκε η αήττητη πρωτιά.
Από εκείνη την ομάδα, συνεχίζουν μαζί μας οι προπονητές Βασίλης Πανδής και Πόπη Καλλή, όπως και οι αθλήτριες Αννα Φωτεινού, Νόβη Γκούρα, Εβελίνα Θαλασσινού, Πετρίνα Μπουτσελάκου, Μαριάννα Λιάρου ( με υποσχετική φέτος στον ΑΣ Αφροδίτη ), Ασία Κουόλ ( σπουδάζει στην Κοζάνη ).
Μία επέτειος που μας γεμίζει υπερηφάνεια.

Η σκυτάλη στη νέα γενιά του Πορφύρα μας


Για το Ημερολόγιο Καραντίνας, η σκυτάλη περνά από σήμερα στη νέα γενιά του Βόλεϊ του Πορφύρα μας και με χαρά θα περιμένουμε είτε από τα παιδιά μας στο μαίηλ porfyrasvolley@gmail.com είτε από τους γονείς τους στο messenger ( καθώς πλην 2-3 ανηλίκων αθλητριών μας, δεν έχουμε σύνδεση με άλλα παιδιά μας στο facebook ) την δική τους προσέγγιση με το Ημερολόγιο Καραντίνας, που θα δημοσιεύσουμε άμεσα.
Περιμένουμε Ημερολόγιο Καραντίνας, εάν είναι δυνατόν, από ΟΛΕΣ τις αθλήτριες της Ακαδημίας μας, όλες όσες ξεκίνησαν μαζί μας την εφετινή σεζόν, από ΟΛΑ τα τμήματα, με την προϋπόθεση να έχουν γεννηθεί πριν από το 2011.
Μία ακόμα ευκαιρία ώστε να...ξεμουδιάσετε...
Θα μας δώσετε δύναμη με την φρεσκάδα και την αγνότητα σας.

Κυριακή 19 Απριλίου 2020

Μήνυμα αγάπης από την Σία Καμαργιάννη

Εξαιρετικό μήνυμα αγάπης από την προπονήτρια μας Σία Καμαργιάννη, στις αθλήτριες της στα τμήματα Πορφυράκια, Θάλεια, Κορασίδες Γ, αλλά, ουσιαστικά και στις Παγκορασίδες Δ-Ε, καθώς, οι περισσότερες έμαθαν βόλεϊ από εκείνη στην Ακαδημία του Πορφύρα μας :


Μου φάνηκε περίεργο ότι θα πρέπει να σας ευχηθώ μέσα από το μπλογκ του Πορφύρα και δεν θα μπορώ να σας αγκαλιάσω.
Οταν ξεκίνησε η καραντίνα είχα την αίσθηση ότι κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα και επανερχόμαστε στους ρυθμούς μας.
Επειδή πλέον έχει περάσει ο πρώτος μήνας και έχουμε αρκετό διάστημα αποχής μπροστά μας, θα ήθελα να το εκμεταλλευθείτε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Κάντε γυμναστική, διαβάστε, επικοινωνείστε πιο πολύ με τις φίλες σας, είναι ευκαιρία.
Εύχομαι να περάσει γρήγορα το επόμενο διάστημα καραντίνας και να σας δώ υγιείς και χαμογελαστές.
Να έχετε όσο το δυνατόν καλή διάθεση και όλα περνάνε.
Να προσέχετε.
Καλό Πάσχα

Η κυρία Σία 

Χριστός Ανέστη ! Να είστε καλά !

Χριστός Ανέστη !
Θα έλθουν καλύτερες ημέρες, ΥΠΟΜΟΝΗ και ΔΥΝΑΜΗ !
Τις καλύτερες ευχές μας στα μέλη της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ του βόλεϊ του Πορφύρα και όλου του συλλόγου μας, μα και σε όλο τον κόσμο.
Χρόνια Πολλά στις Αναστασίες και στους Τάσους μας που γιορτάζουν σήμερα, στις οικογένειες Τριανταφύλλου, Φραγκοπούλου, Νικολάκη, Φραγκίσκου και Σακιζλή και όπου αλλού.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2020

Το Ημερολόγιο Καραντίνας από την αθλήτρια του Πορφύρα και φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Πειραιώς, Κωνσταντίνα Ράπτη



ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΌΓΙΟ ΚΑΡΑΝΤΊΝΑΣ

 Θυμάμαι τότε που συζητούσα για τον ιό αυτό όταν ακόμα δεν είχε εμφανιστεί στην Ευρώπη. Η απόσταση ήταν αρκετή ώστε να πιστέψουμε πως δεν κινδυνεύουμε από τον φονικό ιό. Ποτέ όμως δεν φανταστήκαμε ότι τα χιλιόμετρα αυτά μπορούν εξαφανιστούν σε 2 βδομάδες.
Φορούσαμε μάσκες για πλάκα βγάζαμε φωτογραφίες, πηγαίναμε βόλτες και δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε ποτέ πως η Ελλάδα θα έφτανε σε τέτοιο σημείο. Στην καραντίνα. Ξαφνικά λοιπόν ένα πρωί ακούω στις ειδήσεις κλειστά όλα τα πανεπιστήμια. Στην αρχή η αλήθεια είναι πως χάρηκα. Ύστερα κλείνουν και τα γήπεδα. Έλεγα από μέσα μου εντάξει σε μια βδομάδα όλη αυτή η ιστορία θα έχει τελειώσει και θα μπορούμε να επιστρέψουμε.
Περνούσαν όμως οι μέρες και έβλεπε την κατάσταση να χειροτερεύει.  Έτσι αλλάζει η ρουτίνα μας, πλέον δεν έχουμε τις ίδιες υποχρεώσεις και ταυτόχρονα αρχίζει η ανασφάλεια, ο φόβος και η αγωνία για το τι θα γίνει τελικά με τον κορονοιό.
Πόσο καιρό θα μείνω μακριά από την καθημερινότητα μου; Από τις δραστηριότητες που απολαμβάνω και αγαπώ;
Όσο περνούσαν οι μέρες όμως κατάλαβα ότι η κατάσταση χειροτερεύει και ότι πρέπει εγώ προσωπικά να προσέχω περισσότερο από πριν. Όχι μόνο για να προστατέψω τον εαυτό μου αλλά για τα άτομα που αγαπώ. Είναι μια καλή ευκαιρία να περάσεις ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά σου είτε με μια ταινία είτε μαγειρεύοντας είτε ακόμα και μέσω της γυμναστικής.
Αναπολώ βέβαια και τις καλές στιγμές της ρουτίνας αυτής. Και περισσότερο τους συμφοιτητές μου αλλά κυρίως τις συμπαίκτριες μου. Η περίοδος αυτή ήταν η πιο σημαντική για εμάς. Είχαμε επιστρέψει χαρούμενες μετά την νίκη μας στην Νάξο και περιμέναμε τον επόμενο αγώνα.  Φέτος στον Πορφύρα είναι η πρώτη μου φορά που παίζω σε  γυναικεία ομάδα και έχω να ομολογήσω πως θα μου μείνει αξέχαστη. Πέρυσι λόγω των  πανελληνίων εξετάσεων έπρεπε να απέχω 1 χρόνο από το βόλεϊ. Μόλις είχα γυρίσει και είχα καταφέρει να βρω έναν προσωπικό ρυθμό.
Βέβαια το να το καταφέρω αυτό ήταν αρκετά δύσκολο. Ενώ εγώ επί ένα χρόνο δεν είχα τον χρόνο να γυμναστώ κλήθηκα να συνεχίσω  στην γυναικεία ομάδα του Πορφύρα η οποία συμμετέχει στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ελλάδας και ταυτόχρονα να βοηθήσω όσο μπορώ
τις Νεάνιδες.
Τα ταξίδια, οι προπονήσεις και οι αγώνες τέτοιου επίπεδου ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Οι προπονητές μου και οι συναθλήτριες μου και στα δύο επίπεδα έπαιξαν σημαντικό ρόλο και με βοήθησαν να ξαναβρώ τα πατήματά μου πιο γρήγορα. Πιστεύω και εύχομαι λοιπόν όλη αυτή η ιστορία να τελειώσει σύντομα και να επιστρέψουμε όλοι στα γήπεδα. Προς το παρόν προσπαθούμε να μείνουμε ασφαλείς, υγιείς και να ψυχαγωγούμαστε και να ασκούμαστε σωματικά και ψυχικά.


Κωνσταντίνα Ράπτη

Τετάρτη 15 Απριλίου 2020

Το μήνυμα δημιουργίας από την αθλήτρια μας Κωνσταντίνα Πολυκανδριώτη



Τις δικές της ευχές μέσα από το έργο της, στέλνει μαζί με το μήνυμα της, η αθλήτρια της Ακαδημίας μας Κωνσταντίνα Πολυκανδριώτη, που διακρίνεται για τον σεβασμό της στην ομαδική λειτουργία και αυτό ακριβώς αποτυπώνεται και στην έμπνευση της.
Να΄σαι καλά και εσύ και όλα τα παιδιά μας !

Τρίτη 14 Απριλίου 2020

Το Ημερολόγιο Καραντίνας από την Ναταλία Μεταξά




Το Ημερολόγιο Καραντίνας από την αθλήτρια του Πορφύρα και πτυχιούχο ΤΕΦΑΑ Ναταλία Μεταξά : 


My quarantine…


   Πέρασε κιόλας ένας μήνας από το τελευταίο μας παιχνίδι. Ένας μήνας ακριβώς από τότε που άρχισε η δική μου προσωπική καραντίνα, αφού μετά την επιστροφή μας από την Νάξο ανέβασα πυρετό και έπεσα στο κρεβάτι, σταματώντας τις προπονήσεις νωρίτερα από τις συμπαίκτριες μου. Φυσικά τότε κανείς δεν πίστευε τι θα επακολουθήσει. Εγώ το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να πέσει ο πυρετός και να επιστρέψω στην προπόνηση, να προλάβω την ομάδα και να προετοιμαστώ για τον επόμενο αγώνα. Ήταν οι μέρες που άρχισε ο κόσμος πιο ‘ενεργά’ να ανησυχεί για τον ιό και δεν μπορώ να κρύψω πως κάποιες στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται για την δική μου κατάσταση. Τα συμπτώματα βέβαια δεν ήταν τα ίδια και όλο αυτό κράτησε δύο μέρες, αλλά όπως είναι λογικό, όταν επικρατεί όλο αυτό το χάος, όταν ακούς ό,τι ακούς στις ειδήσεις, δεν μπορείς πάρα να αναρωτηθείς μήπως και….

   Δύο μέρες λοιπόν χρειάστηκαν για να νιώσω καλύτερα, όσες ακριβώς και για να βγει η απόφαση πως όλα τα παιχνίδια διακόπτονται μέχρι νεοτέρας. Στην αρχή ένιωσα κάποια ανακούφιση, θεωρώντας πως θα προλάβω να επανέλθω εντελώς πριν ξανά μπω στις προπονήσεις, όσο όμως περνούσαν οι μέρες και έβλεπα το πως κυλάνε τα πράγματα, με έπιασε ένα αίσθημα αδικίας. Δεν ήθελα να τελειώσει έτσι η χρονιά! Ήθελα να παίξω και άλλο, είχαμε να δείξουμε και άλλα πράγματα στο γήπεδο! Δυστυχώς όμως το όλο θέμα έληξε εκεί. Τουλάχιστον τελείωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με με μία εκτός έδρας νίκη!!

   Αφού αποδέχτηκα λοιπόν την κατάσταση, αποφάσισα να μην με πάρει από κάτω! Σκέφτηκα πως πρέπει να εκμεταλλευτώ όποιον χρόνο έχω με εμένα, να κάνω πράγματα που ήθελα να κάνω και δεν τα έκανα για τον οποιονδήποτε λόγο. Πλέον είχα άπλετο χρόνο και καμιά δικαιολογία. Ξεκίνησα να μαγειρεύω και να πειραματίζομαι περισσότερο στην κουζίνα, ανακάλυψα πως απολαμβάνω ιδιαιτέρως την ζωγραφική (ή τουλάχιστον νομίζω ότι την  απολαμβάνω), κάνω καθημερινά γυμναστική εκτός των ΣΚ γιατί μου αξίζει το ρεπό και μέσα σε όλα έχω και την καλύτερη παρέα, που ευτυχώς κατάφερε να έρθει τελευταία στιγμή από την Πολώνια πριν κλείσουν τα σύνορα.

   Ελπίζω να περνάτε όλοι όσο πιο όμορφα και δημιουργικά μπορείτε αυτήν την περίοδο. Να έρθετε πιο κοντά με τους αγαπημένους σας ανθρώπους και αν είστε μόνοι σας, να έρθετε πιο κοντά με τον άνθρωπο που ίσως έχετε χάσει λόγω των ρυθμών της καθημερινότητας! Θα έρθουν οι άσχημες μέρες, που νιώθουμε πως δεν αντέχουμε, πως καταρρέουμε και εκεί πρέπει να δείξουμε τη δύναμη μας! Είμαστε πιο δυνατοί από όσο νομίζουμε, ας το αποδείξουμε όλοι σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο που περνάει η χώρα μας και όλος ο κόσμος.

Η αθλήτρια μας Υρώ Παππά στέλνει, μέσα από την δημιουργία της, το δικό της μήνυμα, με νόημα, για την καραντίνα



Δευτέρα 13 Απριλίου 2020

Σειρά της πασαδόρου μας Ειρήνης Νικολάκη, να αποτυπώσει τις σκέψεις της στο Ημερολόγιο Καραντίνας



ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΣΑΔΟΡΟ ΜΑΣ ΕΙΡΗΝΗ ΝΙΚΟΛΑΚΗ


Τετάρτη 11 Μαρτίου. Μια ηλιόλουστη ημέρα, μαζί με μερικές συμπαίκτριές μου αποφασίσαμε να πάμε για καφέ στο Πασαλιμάνι, αφού είχαμε τελειώσει την πρωινή μας προπόνηση και τα βάρη.
Ενώ καθόμασταν στην καφετέρια το κινητό της  Αναστασίας χτύπησε. Ηταν ο μπαμπάς της, ο οποίος μόλις είχε ακούσει στο ραδιόφωνο, ότι τα πρωταθλήματα διακόπτονται λόγω του κορονοϊού. Καμιά μας δεν πίστεψε την είδηση, μέχρι που ήρθε και η επίσημη ανακοίνωση της Ε.Ο.ΠΕ.
Ετσι ξαφνικά εκείνη την ημέρα άλλαξαν όλα. Με αποφάσεις του κράτους, τα γήπεδα έκλεισαν και οι προπονήσεις σταμάτησαν, ενώ η ομάδα είχε μια ανοδική πορεία τόσο στις προπονήσεις όσο και στο πρωτάθλημα. Απο τη μια στιγμή στην άλλη κλήθηκα να αντιμετωπίσω μια διαφορετική καθημερινότητα ΧΩΡΙΣ ΒΟΛΕΙ. Δεν θα μπορούσα να το φανταστώ κι όμως συνέβει. Πλέον δεν χτυπούσε το ξυπνητήρι το πρωί για να πάω στην πρωινή μου προπόνηση. Πλέον δεν μπορούσα να  πάω στο γυμναστήριο για τα βάρη μου. Αντιθέτως κάθε μέρα που ξημέρωνε με έβρισκε και με βρίσκει ακόμη και τώρα μέσα στο σπίτι. Δύσκολο για έναν αθλητή να του επιβάλλεις νά κάτσει μέσα στο σπίτι. Να μην γυμνάζεται με τους ρυθμούς που είχε συνηθήσει. Να μήν κάνει τις προπονήσεις του και το άθλημά του, που με τόσο κόπο και θυσίες υπηρετεί κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Εκτός απο αυτό ήμουν μόνη μου. Αντιμέτωπη με μια σκληρή πραγματικότητα χωρίς τη βοήθεια των συμπαικτριών μου, που καθημεριά αγωνιζόμασταν όλες μαζί μέσα αλλά και έξω απο το γήπεδο.
Ομως, αυτό είναι το σωστό για να προστατευτούμε όλοι απο τον ιό. Ετσι κι εγώ αποφάσισα να φτιάξω μια ρουτίνα γεμάτη με τις αγαπημένες μου συνήθειες κι ας έλειπε το βόλει απ'αυτές πρακτικά. Διότι πνευματικά πάντα θα υπάρχει για να σου θυμίζει όλα όσα έχεις καταφέρει, τους στόχους που έχεις κατακτήσει και τους ανθρώπους με τους οποίους έχεις μοιραστεί τις επιτυχίες αλλά και τις αποτυχίες που δεν λείπουν απο τον αθλητισμό.
Ετσι λοιπόν, τα πρωινά μου ξεκινούν με λίγη γυμναστική, ώστε να διατηρήσω τη φυσική μου κατάσταση. Επειτα σειρά παίρνουν η μουσική, το σχέδιο, η ζωγραφική και η φωτογραφία. Μερικές τέχνες που είχα απο μικρή ως χόμπυ κι έτσι τώρα βρήκα το χρόνο να τις εξελίξω. Επίσης, χρόνο βρήκα και για να “ξεσκονήσω” τη βιβλιοθήκη μου και να διαβάσω μερικά απο τα παιδαγωγικά βιβλία της σχολής μου. Εκεί βρήκα κι ένα ημερολόγιο που με ταξίδεψε πίσω στο χρόνο. Το έφτιαχνα απο μικρή και περιελάμβανε φωτογραφίες απο την πρώτη χρονιά που ξεκίνησα το βόλει. Ηταν μια μικρή ανασκόπηση της μέχρι τώρα αθλητικής μου ζωής, που με έκανε να γελάσω, να συγκινηθώ αλλά και να χαρώ μέ όσα έχω καταφέρει.
Ηρθε και ο Απρίλης. Η Μεγάλη Εβδομάδα πλησιάζει, όμως εγώ δεν μπορώ να σχεδιάσω όσα θα ήθελα να κάνω αυτό το Πάσχα. Να δώ τους φίλους μου, να πούμε τα νέα μας και να οργανώσουμε εκδρομές. Να δώ την οικογένειά μου, τη γιαγιά, τον παππού, τα ξαδέλφια και να περάσουμε όσο γίνεται περισσότερο χρόνο μαζί φτιάχνοντας πασχαλινά γλυκά και βλέποντας ταινίες μπροστά στο τζάκι. Στιγμές που είναι δύσκολο να τις ζω σε καθημερινή βάση, αφού το πρόγραμμά μου είναι απαιτητικό (προπονήσεις, αγώνες, ταξίδια/αποστολές).
Φέτος λοιπόν όλα θα κυλήσουν διαφορετικά. Μένω στο σπίτι και προστατεύω τους γύρω μου. Ετσι, θα έρθει πιο σύντομα η μέρα που θα ξαναδώ τους φίλους μου, την οικογένειά μου αλλά και που θα ξαναμπώ στο γήπεδο για το άθλημα που παίζω απο τα έξη μου χρόνια.




Κυριακή 12 Απριλίου 2020

Το Ημερολόγιο Καραντίνας από τον Βασίλη Πανδή





Το ημερολόγιο καραντίνας από τον προπονητή μας Βασίλη Πανδή, που κλείνει 6 χρόνια μαζί μας  :


ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ
Τίποτα δεν προμήνυε το κακό που ερχόταν....

Λίγο καιρό πριν η ζωή μας είχε τους φυσιολογικούς της ρυθμούς.Οι οικογενειακές υποχρεώσεις εναλλάσονταν με τις επαγγελματικές.Μόλις είχαμε αποχαιρετίσει τον  χειμώνα και καλωσορίζαμε την άνοιξη, περίοδο  που στη δική μας δουλειά ,στο χώρο του ομαδικού αθλητισμού φαίνονται τα αποτοτελέσματα  των κόπων  όλης της   χρονιάς.Για τον ΠΟΡΦΥΡΑ μας μάλιστα ήταν η καλύτερη περίοδος, καθώς προερχόμασταν από πολυ σημαντικές νίκες με την τελευταία (επι του ΠΑΝΝΑΞΙΑΚΟΥ εκτός)να βρίσκεται ανάμεσα στις ιστορικότερες που έχουμε πετύχει.Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως η ψυχολογία και η χαρά μας ήταν στα σύννεφα.
Ξαφνικά καραντίνα ....

Κανείς δεν περίμενε πως αυτήν την χαρά θα την διαδεχόταν η καραντίνα .Είχαμε ακούσεις πολλές φορές την λέξη αυτή για απλές καταστάσεις απομόνωσης αλλά δεν νομίζω πως θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί κανείς πως η κυριολεκτική της έννοια θα έβρισκε απόλυτη εφαρμογή προοδευτικά  σε ένα μικρό χωριό, σε μια μεγαλούπολη,σε ένα μεγάλο κράτος και κατ’ επέκταση σε όλον τον κόσμο.Εντύπωση μάλιστα προκάλεσε και η ταχύτητα επιβολής της παγκοσμίως (σε μερικές μέρες μόνο στην Ελλάδα),γεγονός που καταδείκνυε την σοβαρότητα της κατάστασης.Το ίδιο γρήγορα κορωνοιός και καραντίνα  εισέβαλαν και στο δικό μας «μικρόκοσμο»,αυτόν του αθλητισμού  και ειδικά του βόλλευ, με το οποίο ασχολούμαστε.Πριν καν κοπάσουν λοιπόν οι πανηγυρισμοί  μας από την μεγάλη νίκη στην ΝΑΞΟ,οι πρώτες δυο μέρες της  επόμενης εβδομάδας ήταν για μας ένα ξάφνιασμα, καθώς  ακουγόταν πολύ εντονα το ενδεχόμενο να σταματήσουν οι πρόπονήσεις .Τις  δύο επόμενες  τις διαδέχτηκε το δίλημμα για το αν θα έπρεπε εμείς οι ίδιοι να παραστούμε στην προπόνηση ,αλλά και   αβεβαιότητα για τη διεξαγωγή του επερχόμενου παιχνιδιού πρωταθλήματος .Όλες αυτές  τις σκέψεις   τις έδιωξε από το μυαλό μας οριστικά την επόμενη μέρα η κυβερνητική απόφαση για κλείσιμο όλων των γηπέδων και περιορισμό στον χώρο του σπιτιού μας .
Προβληματισμός και ανησυχία...

Μέσα από αυτές τις καταστάσεις δημιουργήθηκε ένας πολυ έντονος προβληματισμός και ανησυχία για το «τι μέλλει γενέσθαι»   ως προς την  υγεία την δική μας , των δικών μας ανθρώπων   αλλά και όλου του κόσμου.Εκείνο το γεγονός όμως που πραγματικά μας  « θορύβησε»αλλά  και έκανε απόλυτα κατανοητή την ανάγκη για επιβολή της  απόφασης για καραντίνα ήταν οι πληροφορίες από τη γειτονική Ιταλία για χιλιάδες νεκρούς  ημερησίως.Τα πράγματα δυτυχώς  ήταν  πάρα πολύ σοβαρά..

Η ζωή μακριά από τα γήπεδα .....
Βιώνουμε λοιπόν μια κατάσταση εντελώς ασυνήθιστη, καθώς εκτός από το οτι έιμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας,πρέπει παράλληλα να απέχουμε και από τους αγωνιστικούς χώρους.Προσωπικά δεν μπορώ να θυμηθώ  σε  ποιά ηλικία αυτήν την περίοδο δεν  βρισκόμουν  μέσα στα γήπεδα,ίσως και στα προεφηβικά μου χρόνια.Δεν νομίζω πως κάτι τέτοιο μπορείς να το « χωνέψεις» εύκολα.Σίγουρα έχεις  ανεπανάληπτες ευκαιρίες να περάσεις  χρόνο με τους δικούς σου ανθρώπους ,να ξεκουραστείς ,να εμπλουτίσεις τις γνώσεις σου ,να ασχοληθείς  γενικότερα με τον εαυτό σου.Όσο περνάνε οι μέρες όμως την  έλλειψη της καθημερινής τριβής στο γήπεδο ,τη  διαδικασία της αγωνιστικής προετοιμασίας   ,τη προσμονή για το Σάββατο που είναι μέρα  παιχνιδιού ,την χαρά  και την αδρεναλίνη που σου προσφέρει το ίδιο το  παιχνίδι δεν μπορεί να τις αντικαταστήσει τίποτα και με κανένα τρόπο.
‘Οσο επώδυνη όμως και αν μας φαίνεται αυτή η διαδικασία θα πρέπει  να συμμορφωθούμε απόλυτα σε όλες  τις υποδείξεις των ειδικών .Δείχνουμε ωριμότητα και υπευθυνότητα όχι  μόνο γιατί  αφορά τους ίδιους τους εαυτούς μας  αλλα και  όλους τους συνανθρώπους μας   .Η υγεία είναι το υπέρτατο αγαθό και δεν πρέπει ποτέ και για κανένα λόγο να την διακινδυνεύσουμε.Εμείς ειδικά που είμαστε μέσα στον αθλητισμό δεν έχουμε καμμία δικαιολογία καθώς έχουμε μάθει να λειτουργούμε με  αρχές  όπως πειθαρχία,συνεργασία,υπομονή,σεβασμό στους κανόνες και γενικότερα με το «εμείς» και όχι με το «εγώ».
Κουράγιο λοιπόν σε όλους , «η τακτική» μας  μέχρι τώρα τα πάει καλά ,συνεχίζουμε κατά τον ίδιο τρόπο  και  πιο δυνατά  ακόμη και  θα το κερδίσουμε και αυτό το «παιχνίδι».





Σάββατο 11 Απριλίου 2020

Μας δείχνει τον δρόμο η αθλήτρια μας Λίνα Ζηλιέρη



Στο Βόλεϊ του Πορφύρα, γενικά στον σύλλογο μας και μάλιστα διαχρονικά, πάντα, από άποψη κουλτούρας, υπάρχει μία ιδιαίτερη εκτίμηση για τους ευγενείς ανθρώπους, χαμηλών τόνων.
Για ένα 14χρονο παιδί, όπως η αθλήτρια μας Λίνα Ζηλιέρη, θα μάθουμε μετά από 5-6 χρόνια που θα φθάσει στο Βόλεϊϊ του Πορφύρα μας, όμως, ήδη, μπορούμε να σας βεβαιώσουμε ότι το ΧΑΜΟΓΕΛΟ και την ΘΕΤΙΚΗ ΑΥΡΑ της, θα τα θυμόμαστε για πάντα.
Η δημιουργία της Λίνας μας, απεικονίζει τον πλούσιο ψυχικό κόσμο και την διακριτικότητα και ηρεμία που, ΠΑΝΤΑ, διακρίνει την οικογένεια της.
Μωρό μας, να είσαι καλά και εσύ και ΟΛΑ τα μωρά μας !

Το Ημερολόγιο Καραντίνας από την Μάρβη Γιοβάνη





Σειρά από την διεθνή αθλήτρια μας, πτυχιούχο της Γεωπονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μάρβη Γιοβάνη  για την δική της προσέγγιση στο Ημερολόγιο Καραντίνας :

Τελικά όντως, δύσκολα μας αγγίζει κάτι αν αυτό δεν χτυπήσει τη δική μας πόρτα! Κάπως έτσι ξεκίνησε και αυτή η ιστορία με τον νέο Κορωνοϊό. Όταν από τα τέλη Δεκέμβρη ακούγαμε για μια νέα πανδημία στην Κίνα μας φαινόταν τόσο μακρινό, τόσο ξένο. Σιγά μην έρθει μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου μια πνευμονία….
Δεν ήταν και τόσο μακριά αυτή η άκρη του κόσμου τελικά, και όταν τα πρώτα κρούσματα άρχισαν στην Ευρώπη, φορούσαμε τις μάσκες για πλάκα… και όταν η γείτονα Ιταλία άρχισε να καταρρέει τότε μάλλον κόπηκε το γέλιο και αρχίσαμε να προβληματιζόμαστε…. Βρε λες;
Κάπου εκεί λοιπόν τέλη Φλεβάρη, όταν η ομάδα είχε βρει ρυθμό, έκανε νίκες, περνούσαμε τέλεια, οι αγώνες των παγκορασίδων ήταν η νέα πρόκληση που καλούμουν να φέρω εις πέρας και το σχολείο έμπαινε σε ρυθμούς παρέλασης, κάπου εκεί ο νέος ιός ήρθε στην Ελλάδα… και κάπου εκεί ο προβληματισμός έγινε ανησυχία.
Μια ωραία Τρίτη απόγευμα βγαίνει ανακοίνωση: Σχολεία κλειστά μέχρι νεωτέρας! Την επόμενη μέρα πρωταθλήματα παγκορασίδων ματαιώνονται, προπονήσεις ακαδημιών σταματάνε, πρωτάθλημα γυναικών διακόπτεται…. Και την Παρασκευή, προπονήσεις τέλος, όλοι οι αθλητικοί χώροι κλειστοί, το μέχρι πότε; Άγνωστο!
Για μένα το σοκ ήταν μεγάλο μπορώ να πω. Χωρίς τα κορίτσια μου από τις ακαδημίες, χωρίς τους μαθητές μου, χωρίς τις συναθλήτριες μου, χωρίς την ομάδα μου! Σαν να μου τα πήραν όλα σε μια στιγμή! Φυσικά το να παίζω βόλεϊ και το να είμαι ανάμεσα σε παιδιά είναι ολόκληρη η καθημερινότητα μου άρα πρέπει μια λύση να βρεθεί!!!
Η λύση λοιπόν, σκέφτηκα, είναι πρώτα απ’ όλα  η ψυχραιμία. Σημασία έχει να παραμείνουμε όλοι υγιείς και ασφαλείς ώστε όταν με το καλό τελειώσει όλο αυτό να μπορούμε να γυρίσουμε πίσω σε αυτούς και αυτά που αγαπάμε! Άρα συμμορφωνόμαστε με τις οδηγίες των ειδικών και τις ακολουθούμε πιστά! Έπειτα, μένουμε σε φόρμα! Ασκήσεις και δραστηριότητες μέσα στο σπίτι. Εκγύμναση μυαλού και σώματος! Επιτραπέζια, ταινίες, βιβλία, σπαζοκεφαλιές, παζλ…. Και φυσικά ασκήσεις με το βάρος του σώματος, λάστιχα, σκοινάκι, βόλτα με το σκύλο! Ίσως ψάξω να βρώ και κανένα καινούργιο χόμπι. Ποτέ δεν ξέρεις.. μπορεί τελικά να είμαι καλή και στο σκάκι! Δεν ξεχνώ φυσικά και το σχολείο! Μπορεί να μου λείπει λίγο, αλλά να ναι καλά η τεχνολογία, μέσα από τα τηλεμαθήματα βλέπω και επικοινωνώ με τους μαθητές μου!
Όσο για την μπάλα; Μόνο υπομονή…. Αυτή και αν μου λείπει! Αλλά υπόσχομαι, όταν γυρίσω στο γήπεδο,  θα βάλω τα δυνατά μου να το ευχαριστηθώ πιο πολύ από ποτέ!!!!! Και θα προσπαθώ πάντα, κάθε φορά που θα μπαίνω να παίξω το αγαπημένο μου άθλημα, να τα δίνω όλα!

Παρασκευή 10 Απριλίου 2020

Η έμπνευση της αθλήτριας της Ακαδημίας του Πορφύρα, Λαμπρινής Φραγκίσκου, ζεσταίνει την ψυχή μας στον καιρό της απομόνωσης στο σπίτι




Ο Αθλητισμός δίνει ΖΩΗ



Το Ημερολόγιο Καραντίνας από την αθλήτρια μας Πετρίνα Μπουτσελάκου, φοιτήτρια Φιλολογίας στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών ( Σ.Σ. τα πάντα όλα, είναι η φωτογραφία της από προπόνηση Παγκορασίδων τον Μάρτιο του 2013....)





Η ζωή στα χρόνια του γνωστού και μη εξαιρετέου κορωνοϊού, είναι πλέον γεγονός. Ένας ιός ονόματι Covid - 19, έκανε τον γύρο του κόσμου σε πολύ λιγότερο από 80 ημέρες, ταξιδεύοντας από ήπειρο σε ήπειρο, από χώρα σε χώρα, από άνθρωπο σε άνθρωπο, μη γνωρίζοντας σύνορα και μη κάνοντας διακρίσεις για το που θα ρίξει τους ιστούς του . Έμοιαζε σαν κάτι μακρινό, ουτοπικό, σχεδόν ανήμπορο να διαταράξει την τάξη που διέπει την καθημερινότητά μας, την ζωή μας, τον κόσμο μας. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας, μέχρι που όλοι διαπίστώσαμε τις ομοιότητες με την ταινία "Contagion" η οποία κυκλοφόρησε πριν από σχεδόν μια δεκαετία. Κι όμως συνέβη, ο ιός ύστερα από τη γείτονα χώρα Ιταλία ( και αφετηρία την Κίνα) έφτασε απρόσκλητος και μαχητικός στο κατώφλι της Ελλάδας . << Δύο κρούσματα στην Αθήνα, ένα στην Θεσσαλονίκη >> ήταν μόνο η αρχή, για να αυξηθούν οι ασθενείς με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου και το κράτος να πάρει μια σειρά από τιτάνια μέτρα που αφορούσαν όλους τους τομείς ζωής και δράσης των πολιτών. Σύντομα επιχειρήσεις, χώροι εστίασης, κέντρα ψυχαγωγίας, μαγαζιά, σχολεία, πανεπιστήμια, σταθμοί, γήπεδα κ.α έκλεισαν "πριν ο αλέκτωρ λαλίσει τρις" . Και τότε όλα άρχισαν να σοβαρεύουν και το ανέμελο χαμόγελο, έδωσε τη θέση του στον προβληματισμό και την αγωνία για το τι θα ακολουθήσει. Η κήρυξη καραντίνας και η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Ξαφνικά τίποτα δεν έμοιαζε ίδιο, κάθε κίνηση ανευθυνότητας θα είχε ολέθριες επιπτώσεις στην υγειονομική καμπύλη. Ξεχάσαμε τους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, τα στέκια που συχνάζαμε και γελούσαμε με τη παρέα μας, πάψαμε να βλέπουμε και να αγγίζουμε όσους αγαπάμε, αρχίσαμε να ανησυχούμε για τη γιαγιά και τον παππού μας, για έναν φίλο που έχει άσθμα ή καρκίνο και έναν συγγενή που προσφάτως διαγνώσθηκε με κατάθλιψη, πάψαμε να προχωράμε πλάι στη θάλασσα της Πειραϊκής δίχως ρολόι και φόβο, να μαζευόμαστε σαν παρέα σ' ένα σπίτι για ταινία και παντομίμα και να απόλαμβάνουμε τα απλά, αυτά που αξίζουν και εν γένει χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Επιπλέον εμείς οι αθλητές /τριες αποστασιοποιηθήκαμε και από το γήπεδο και από τα όσα συνεπάγεται, τη καθημερινή προπόνηση και τακτική , την μανσετάδα της Παρασκευής , τον παλμό της ομάδας, το πάθος του αγώνα, την ένωση της νίκης, το πρωινό ξύπνημα για κάποιο νησιώτικο - αγωνιστικό ταξίδι, το μωβ βαλιτσάκι, το μεράκι, το γέλιο... Μα μέσα σ'ολα δε χάσαμε την Ομάδα, η οποία θα επανέλθει δριμύτερη να επιτύχει τους στόχους της, πιο αφοσιωμένη και με περισσότερο ζήλο από ποτέ, μετά από ένα τέτοιο διάλειμμα που μας υπενθύμισε ότι παρά το άγχος και τη πίεση, η αγάπη για το βόλεϋ έχει βαθιές ρίζες μέσα μας. Μήπως είναι ώρα τελικά να πιάσουμε στα χέρια μας αυτό το σκονισμένο βιβλίο που δεν είχαμε χρόνο να διαβάσουμε, να περάσουμε χρόνο με τα αδέλφια και τους γονείς μας παίζοντας και ανακαλύπτοντας πόσα δεν ξέρουμε γι' αυτούς, να κοιτάξουμε παλιές φωτογραφίες, να μαγειρέψουμε, να κάνουμε γυμναστική, να ακούσουμε μουσική και να χορέψουμε με τις πιτζάμες στο σαλόνι , να κοιμηθουμε και να ξενυχτίσουμε με μια ταινία, να μιλήσουμε με τον εαυτό μας, να θέσουμε στόχους, να ελπίζουμε και να ονειρευτούμε; Με υπευθυνότητα, υπακοή, αισιοδοξία και υπομονή ατομικά αλλά και συλλογικά και αυτή η δοκιμασία, μια από τις πολλές της ζωής, θα παρέλθει και όλα θα επιστρέψουν στην κανονικότητα τους και θα επαναπροσδιοριστούν, θυμίζοντάς μας, μετά από στέρηση, απαγόρευση, λύπη και πόνο πως η χαρά, το χαμόγελο και η ευτυχία κρύβονται στα πιο απλά και καθημερινά σημεία και είναι μονάχα στιγμές, που πρέπει να εκτιμάμε και να μην θεωρούμε δεδομένες. Εύχομαι ολόψυχα στην οικογένεια του Πορφύρα, αλλά και στον καθένα ξεχωριστά υπομονή, επιμονή και πρωτίστως Υγεία για εσάς και τους αγαπημένους σας . Μετά την μπόρα, είθισται να ακολουθεί η νηνεμία και είναι καθ' οδόν... Εις το επανιδείν!

Με ευχές για καλή συνέχεια στην ερυθρομέλανη οικογένεια - Μπουτσελάκου Πετρίνα

Πέμπτη 9 Απριλίου 2020

H αθλήτρια μας Aλκηστις Μανιού δίνει το σύνθημα : ΄΄ ΜΕΝΟΥΜΕ ΠΟΡΦΥΡΑ΄΄



ΜΕΝΟΥΜΕ ΠΟΡΦΥΡΑ, είναι το μήνυμα της αθλήτριας μας Αλκηστις Μανιού, στη δική της δημιουργία, που είναι τόσο συναισθηματική όσο και η ίδια και συνάμα συμβολική.
Η ανταπόκριση που έχουμε από τα παιδιά μας, είναι συγκινητική και παράλληλα θα θέλαμε δημιουργίες και από τα τμήματα Baby Volley, Πορφυράκια και Θάλεια.
Οτι φτιάχνει με αγνή σκέψη ένα παιδί, ανοίγοντας το μυαλουδάκι του με εξωστρέφεια, είναι εφάμιλλης αξίας με το κορυφαίο έργο στον κόσμο.

Από τον Πειραιά στο Μάντσεστερ, με αγάπη



Τους χαιρετισμούς, τις ευχές και την αγάπη μας μεταφέραμε στην επικοινωνία που είχαμε με την 27χρονη αθλήτρια του Πορφύρα Στέβη Χαλβατζή ( πάνω δεξιά με το Νο3 στη φανέλα μας ), η οποία ζεί, εργάζεται ( ως φαρμακοποιός, καθώς τέλειωσε με άριστα την Φαρμακευτική Αθηνών ) και αγωνίζεται ( με την Μάντσεστερ Μάρβελς ) στο Μάντσεστερ.
Θελήσαμε να δούμε πως είναι λόγω του ιού, ανταποδίδει την αγάπη και εύχεται τα καλύτερα σε όλους μας.
Η Στέβη μας ( παιδί με ΑΔΑΜΑΝΤΙΝΟ χαρακτήρα και ουσιαστική προσφορά ως κεντρική, με τελευταίο παιχνίδι της, προτού φύγει για την Αγγλία, πριν από 4 χρόνια στο Ρέθυμνο με τον ΟΠΕΡ για την Α1, αυτό στη φωτο ), ξεκίνησε 14 ετών από την Ακαδημία μας και πάντα τα προλάβαινε όλα, με επιτυχία υποδειγματική.
Να είσαι καλά παιδί μας.

Το Ημερολόγιο Καραντίνας από την coach Πόπη Καλλή



Για την Πόπη Καλλή, μετά από 8 χρόνια στον Πορφύρα μας, περιττεύουν οι συστάσεις.
Το Ημερολόγιο Καραντίνας από την προπονήτρια μας και μητέρα της αθλήτριας μας Κωνσταντίνας, είναι ουσιαστικά, κατάθεση ψυχής.
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο- Η ΖΩΗ ΠΡΙΝ
Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος. Έχω ότι είχα ονειρευτεί στην ζωή μου. Έχω την υγεία μου. Έχω μια πολύ ωραία και ευτυχισμένη οικογένεια. Κάνω την δουλειά που λατρεύω. Έχω δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπάνε και με στηρίζουν. Είμαι κάθε μέρα ανάμεσα σε νέους ανθρώπους όπου παίρνω από την φρεσκάδα τους, τα νιάτα τους και τον ενθουσιασμό τους. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο- Η ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΙΟ
Μια μέρα μου έρχεται ένα μήνυμα στο κινητό ότι σταματάνε οι προπονήσεις και μετά από λίγο μπαίνουμε όλοι σε καραντίνα. Αυτό που στην αρχή φάνταζε κάτι μακρινό και όχι τόσο σοβαρό ξαφνικά έγινε ο εφιάλτης μας. Νομίζω ότι ζω σε ένα όνειρο. Ξυπνάω το πρωί και το πρώτο που σκέφτομαι είναι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό όνειρο είδα. Μετά αρχίζει η ανασφάλεια. Τι είναι αυτός ο ιός; Πως μπορώ να προστατέψω την οικογένεια μου και αυτούς που αγαπάω; Τι κάνουν τα κορίτσια μου(οι αθλήτριές μου); Η μια μέρα διαδέχεται την άλλη και από’κει που η ζωή μου έτρεχε με γρήγορους ρυθμούς ξαφνικά μπήκε σε παύση. Κλεισμένη στο σπίτι μακριά από αυτούς που αγαπάω και μακριά από την μεγάλη μου τρέλα το γήπεδο. Βέβαια μέσα σε όλα αυτό το κακό υπάρχει και κάτι καλό. Βρήκα χρόνο για τον εαυτό μου. Έψαξα για καινούριες ιδέες και ασκήσεις σε ότι αφορά την δουλειά μου. Έγινα καλύτερη μαγείρισσα και ξανάρχισα το πλέξιμο.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο- Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ
Πιστεύω ότι σύντομα όλο αυτό θα είναι μια κακή ανάμνηση. Σίγουρα η επόμενη μέρα δεν θα με βρει τον ίδιο άνθρωπο που ήμουν 1 μήνα πριν. Θα εκτιμάω περισσότερο όλα αυτά τα οποία μου έχει δώσει η ζωή απλόχερα και τα θεωρούσα δεδομένα. Θα ξαναγυρίσω στο δεύτερο σπίτι μου το γήπεδο και θα ξαναγκαλιάσω τα κορίτσια μου που τόσο μου έχουν λείψει. Θα βγάλω το άγχος από την ζωή μου και θα απολαμβάνω πιο πολύ την φύση. Σαν αθλήτρια είχα μάθει να δουλεύω στο γήπεδο παρόλες τις δυσκολίες ή τις αποτυχίες. Το ίδιο προσπαθώ να περάσω και στις αθλήτριες μου σαν προπονήτρια. Το ίδιο θα κάνω και σε ότι αφορά την καθημερινότητα μου. Όλα θα ξαναγυρίσουν στην κανονικότητα τους. Υπομονή πρέπει να κάνουμε.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΟΥ
Κοριτσάρες μου υπομονή. Σύντομα θα ξαναρχίσουν οι προπονήσεις και θα ξαναέχετε πάνω από το κεφάλι σας την κυρία Πόπη να σας πιέζει, να σας τρέχει και να σας φωνάζει όταν μιλάτε μεταξύ σας στην προπόνηση. Θέλω να είστε όλες υγιείς. Να κάνετε ασκήσεις ενδυνάμωσης και να προσέχετε την διατροφή σας. Να μην γκρινιάζετε στους καημένους τους γονείς σας και να αξιοποιήσετε όλο αυτό το διάστημα της καραντίνας δημιουργικά. Μου λείψατε θηριάκια!!!!
COACH ΠΟΠΗ

Τετάρτη 8 Απριλίου 2020

Η ιδέα της αθλήτριας μας Πλουμής Ορφανού

Το σκίτσο της αθλήτριας μας Πλουμής Ορφανού, που συνδυάζει βόλεϊ και Καλές Τέχνες, είναι αντιπροσωπευτικό όσο και εκφραστικό.
Στέλνει το δικό της μήνυμα, μέσα από μία όμορφη δημιουργία.
Η ανταπόκριση των παιδιών μας, εάν μπορούσαμε να το πετύχουμε στο δημιουργικό σκέλος, θα θέλαμε ιδανικά να αποτυπωθεί στη φανέλα μίας ομάδας των υποδομών μας στη νέα σεζόν.
Ωστε να μη ξεχάσουμε...

Η αθλήτρια μας Μαριαλένα Δραγουμάνου ( πτυχιούχος Φιλολογίας και πρώτη σκόρερ πέρσι στην Α1 Εθνική ) γράφει για τα μέλη της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ του Πορφύρα και για όλο τον κόσμο, στο Ημερολόγιο Καραντίνας που καθιερώνουμε έως ότου τελειώσει όλο αυτό


MARIALENA'S NOTEBOOK

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...
Πριν περίπου δύο μήνες λίγο πριν το παιχνίδι μας με τον Α.Ο ΘΗΡΑΣ(31.01.2020) είχαμε ακούσει για κάποιον ιό που προερχόταν απο την Κίνα και μάλιστα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τον παρουσίαζαν τότε με την μορφή επιδημίας κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα επακολουθούσε. Θυμάμαι με τα κορίτσια αστειευόμασταν, γελούσαμε, είχαμε μάλιστα προμηθευτεί για το ταξίδι μάσκες καθώς επρόκειτο για ένα νησί με αρκετούς τουρίστες ασιατικής καταγωγής.
Όλα βέβαια μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Γυρνώντας στον Πειραιά η καθημερινότητα κυλούσε ομαλά, συνεχίζαμε να πηγαίνουμε στο γήπεδο, οι αγώνες πραγματοποιούνταν κανονικά, δουλεύαμε στους ίδιους ρυθμούς, καφετέριες, θέατρα, γυμναστηρία γεμάτα κόσμο, τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Ξαφνικά ακούσαμε την είδηση ότι ο ιός έφτασε στην Ιταλία τα κρούσματα όμως όλο και αυξανόταν το ίδιο και οι θάνατοι βέβαια όλο αυτό φάνταζε πολύ μακρινό. Έλα όμως που δεν..... Λίγες μέρες αργότερα πριν τις απόκριες εμφανίστηκε το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα, ο υπουργός πράττοντας σωστά ανέβαλλε ολές τις εκδηλώσεις καρναβαλιού, αλλά ως κλασσικοί Έλληνες τίποτα δεν μας σταμάτησε με την γνωστή ατάκα ”σιγά εμείς δεν παθαίνουμε τίποτα”. Ως εδώ όλα ωραία και καλά!!
Στο μεταξύ στην ομάδα μου όλα κυλούσαν ήρεμα είχαμε μία ανοδική πορεία τόσο ατομικά όσο και ομαδικά. Ως το παιχνίδι με την Νάξο, μία ιστορική νίκη για την ομάδα. Εκεί όλα πήραν άλλη τροπή, δεν θα ξεχάσω ήταν ημέρα Παρασκευή και διαβάζω μήνυμα πως αναβάλλονται οι προπονήσεις και οι αγώνες, κλείνει το γήπεδο μέχρι νεωτέρας.
Ζωή χωρίς βόλλευ…..
Για να είμαι ειλικρινής δεν μου είχε περάσει από το μυαλό πως θα είναι, όσο και αν πολλές φορές νευρίαζα, θύμωνα και έλεγα θα τα παρατήσω τελικά δεν είναι τόσο εύκολο. Και ναι το παραδέχομαι μου λείπει, έχει αλλάξει η ζωή μου, η καθημερινότητα μου μετά από 18 χρόνια σχεδόν. Είναι κατί που αγαπώ το κάνω απο παιδάκι έχω πονέσει έχω κουραστεί για να φτάσω ως εδώ.
 Βέβαια μένοντας σπίτι σου γεννιούνται ανάμεικτα συναισθήματα, από την μία στεναχωριέσαι που άφησες κάτι στη μέση έχοντας ιδρώσει, έχοντας πασχίσει για να το πετύχεις.
Από την άλλη αντιλαμβάνεσαι ότι προέχει το κοινό καλό σκεπτόμενος όχι εσένα μόνο αλλά τη μαμά σου, τον μπαμπά σου, την γιαγιά σου, τον παππού σου, ένα παιδάκι με παιδικό διαβήτη, όλους αυτούς που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και νιώθεις ότι προσφέρεις, ότι τους προστατεύεις. Και από τη στιγμή αυτή προσπαθείς να το εντάξεις όπως μπορείς στην καθημερινότητα σου.
Πως; Βλέποντας παιχνίδια και φωτογραφίες που έχεις παίξει από όταν πρωτοξεκίνησες ως τώρα, διαβάζοντας διάφορες συνεντεύξεις που έχεις δώσει, άρθρα που έχουν γραφτεί είτε για την ομάδα σου είτε για εσένα.
Στο σημείο αυτό συνειδητοποιείς πόσες θυσίες έχεις κάνει, πόσα χρόνια πέρασαν και πόσο έχεις βελτιωθεί. Ταυτόχρονα αναπολείς τους προπονητές, τις συμπαίκτριες, τους παράγοντες  που είχες όλα αυτά τα χρόνια, γιατί όλα όσα έχεις καταφέρει το χρωστάς σε αυτούς και στην οικογένεια σου.
Παράλληλα σου γεννιούνται απορίες, αγωνιείς για το τι μέλλει γενέσθαι καθώς ακούς διάφορα σενάρια, και καλείσαι να απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα όπως: Τι λες να γίνει; Θα συνεχιστεί το πρωτάθλημα; Πως; Και αν ναι πότε; Αν όχι; Τι πιστεύεις ότι είναι καλύτερο για όλους; Του χρόνου πως θα είναι; Ερωτήματα πολλά, συναισθήματα άλλα τόσα ένα όμως είναι το ίδιο η αγάπη για το άθλημα αυτό δεν αλλάζει.  Έτσι το έχεις μέσα σου και προχωράς κάνοντας υπομονή να το ξανασυναντήσεις βγαίνοντας από όλη αυτή την περιπέτεια αλώβητος.
Για να γίνει όμως αυτό και να συναντηθούμε ξανά όλοι στο γήπεδο να πιάσουμε την μπάλα, να καρφώσουμε το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ να περνάμε το χρόνο μας δημιουργικά, να γυμναζόμαστε, να έρθουμε πιο κοντά με αγαπημένα μας πρόσωπα, να αναρωτηθούμε, να αυτοβελτιωθούμε, να εκμεταλλευτούμε την κάθε στιγμή.
 Εξάλλου δεν υπάρχει ζωή χωρίς περιπέτειες, δύσκολες στιγμές, άσχημες σκέψεις, δάκρυα, περιορισμούς, απογοητεύσεις γιατί ακόμα και στα παραμύθια τα οποία είναι βγαλμένα από τη ζωή υπάρχει πάντα ο κακός, υπάρχει και ένας πόλεμος.
Διανύουμε μία δύσκολη περίοδο, θα περάσει, έχοντας όμως ο ένας τον άλλον και με κοινό στόχο την ζωή. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως μετά την καταιγίδα πάντα βγαίνει ένα ουράνιο τόξο. 
ΥΠΟΜΟΝΗ, ΕΠΙΜΟΝΗ, ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ!!
Υ.Γ ΚΟΝΤΟΖΥΓΩΝΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΤΙΚΡΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΦΙΛΕ….