Ένα από τα πιο συχνά φαινόμενα στο αναπτυξιακό μπάσκετ – και όχι μόνο – είναι οι γονείς να κριτικάρουν τον προπονητή των παιδιών τους. Εφόσον, μη ξεχνάμε, πως ο γονιός γνωρίζει καλύτερο μπάσκετ από τον ίδιο τον προπονητή…
Γράφει ο coach Πάνος Παναγιωτόπουλος / panospanagiotopoulos@jumpshot.gr
πηγή: jumpshot.gr
Μια από τις πιο συνηθισμένες συμπεριφορές γονιού, είναι η ίδια η αμφισβήτηση προς τον ίδιο τον προπονητή. Οι περισσότεροι έχουμε γίνει μάρτυρες τέτοιων περιστατικών, είτε είμαστε προπονητές, παίχτες, θεατές. Σίγουρα θα έχουμε ακούσει κάποιον γονιό να κατηγορεί τον προπονητή του παιδιού του.
Τις περισσότερες φορές, κακά τα ψέματα, οι λόγοι είναι αναίτιοι. Καθώς, ο γονιός προσπαθεί να εφεύρει κάποια αφορμή. Ο λόγος ; Επειδή θέλει το παιδί του να αλλάξει ομάδα, επειδή δε συμπαθεί τον προπονητή και χιλιάδες άλλοι λόγοι που αν καθίσουμε να τους αποτυπώσουμε, δε θα μας φτάσει μία ημέρα. Φυσικά, το μόνο που καταφέρνει αυτός ο γονιός, είναι να κάνει κακό στο ίδιο του το παιδί, αφού θεμιτά ή αθέμιτα, του «εμφυτεύει» συνεχώς δικαιολογίες.
Όταν ένας αθλητής ή μια αθλήτρια, δε προσπαθεί παραπάνω στη προπόνηση, δε θα έχει την απαραίτητη βελτίωση σε σύγκριση με τους υπόλοιπους συναθλητές και συναθλήτριες. Βλέποντας αυτό ο γονιός, κατηγορεί μονάχα τον προπονητή για αδιαφορία προς το ίδιο του το παιδί ή πολλές φορές ότι δεν ξέρει να διδάξει σωστά το άθλημα και πολλά άλλα, φυσικά. Ξεχνώντας, πως ο προπονητής έχει άλλα δεκατέσσερα παιδιά να ασχοληθεί και δε μπορεί να είναι επί μιάμιση ώρα πάνω από ένα παιδί.
Ένα άλλο περιστατικό, είναι τα «πειράγματα» στη προπόνηση. Πολλές φορές, τα παιδιά κατά τη διάρκεια της προπόνηση, δε γίνεται να είναι επί μιάμιση ώρα συγκεντρωμένα και είναι απολύτως φυσικό να κάνουν μεταξύ τους, πειράγματα. Ακριβώς επειδή είναι παιδιά, δεν έχουν και συναίσθηση των πράξεων τους. Έτσι, ένα παιδί μπορεί να πει κάτι σε ένα άλλο και το δεύτερο, να παρεξηγηθεί. Φυσικά, μετά το τέλος της προπόνησης να το αναφέρει –ορθώς- στον γονιό του (κανονικά θα έπρεπε να το αναφέρει πρώτα στον προπονητή του) και ο γονιός με τη σειρά του να κατηγορεί τον προπονητή για αδιαφορία, για το ότι δεν μπορεί να χειριστεί τα παιδιά.
Να μη ξεχνάμε, πως το παιδί γίνεται «μάρτυρας» των λεγομένων του γονιού του και «εμφυτεύεται» στο μυαλουδάκι του πως ό,τι λάθος κάνει, θα φταίει πάντα ο προπονητής του, χωρίς εκείνο να έχει τη παραμικρή ευθύνη. Που ουσιαστικά, την ευθύνη θα την έχει ο ίδιος του ο γονιός.
Δυστυχώς, πολλές φορές ο γονιός μπαίνει στη θέση του προπονητή, εκφέροντας γνώμη και άποψη για το πως θα γίνεται η προπόνηση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά για το πως θα διδάξει ο προπονητής το layup, ή το jump-shot. Το μόνο που επιτυγχάνει αυτός ο γονιός-ξερόλας, είναι να μπερδεύει το ίδιο του παιδί, και όσο «βαρύ» κι’ αν ακούγεται, να το καταστρέφει αργά-αργά.
Ο μοναδικός ρόλος του γονέα που σέβεται το παιδί του, είναι να το χειροκροτεί και να το ενθαρρύνει να δουλέψει περισσότερο. Τίποτε παραπάνω.
