Για τον κόσμο του αθλητισμού, το 2012 φέρνει διαφορετικές τάσεις και άλλα δεδομένα σε σχέση με ότι ίσχυε μέχρι σήμερα.
Αυτό δε σημαίνει, αναγκαστικά, ότι πάμε σε χειρότερες ημέρες. Πάντα πρέπει να ελπίζουμε και φυσικά όταν υπάρχει νοικοκυριό, συλλογικότητα και κατανόηση, μαζί με ρεαλισμό και αγάπη, όλα θα πάνε καλά.
Η απομείωση των εισοδημάτων και των περιουσιών αλλά και η στροφή σε έξυπνες λύσεις, δημιουργεί άλλα δεδομένα στην καθημερινότητα μας και ουσιαστικά μας φέρνει πλέον στα επίπεδα του 2003.Οταν ακόμα, δεν είχε σκάσει η φούσκα των δανείων, του πλαστικού και εικονικού χρήματος, της υπερκατανάλωσης και των απερίσκεπτων δαπανών αλλά και της στροφής της κοινωνίας σε ένα μοντέλο δυτικού πολιτισμού, με βαλκανικά τσαρούχια και γκλίτσα στο χέρι....
Στο βόλει γυναικών, η κατάσταση είναι δυνατό να κρατηθεί σε έλεγχο, εφόσον, όλοι συνεργασθούν και αντιμετωπίσουν την ομάδα όπου ανήκουν ή πηγαίνουν τα παιδιά τους, ως ένα μέρος της τοπικής κοινωνίας και της καθημερινότητας τους.
Το γήπεδο πρέπει να πάψει να είναι μόνο χώρος προπόνησης αλλά πρέπει να γίνει και τόπος συνάντησης.
Οπου υπάρχουν κλειστές και αναξιοποίητες αίθουσες σε γυμναστήρια και σχολεία, πρέπει να ανοίξουν, για το κοινό καλό.
Ο κόσμος θέλει να πάει στο γήπεδο. Θέλει να στείλει το παιδί του στον αθλητισμό.
Πρέπει, όμως, να μπεί στη διαδικασία της συμμετοχής.Ωστε να αισθάνεται ότι ''γίνεται ένα'' με τη συνολική προσπάθεια.
Το ''μυστικό'' στην υπόθεση αυτή είναι ένα.
Αν νιώσουν όλες και όλοι ότι υπηρετούν ένα κοινό στόχο και ότι αντιμετωπίζονται έντιμα και υπεύθυνα, χωρίς υποκρισία και μισές αλήθειες, θα αγκαλιάσουν την ομάδα, θα την αισθανθούν ως κάτι δικό τους.
Γιατί να μην έχουν ένα χώρο για να καθήσουν οι γονείς και οι υπεύθυνοι της ομάδας, ώστε να δούν πληροφορίες στο Ιντερνετ, να πιούν έναν καφέ απο μία καφετιέρα, να φουσκώσουν εκεί τις μπάλες, να σχεδιάσουν μαζί τη μετακίνηση για το επόμενο παιχνίδι, να ανταλλάξουν απόψεις ;
Γιατί να μην ανοίγουν οι πόρτες σε όλα τα σχολεία για τς ομάδες και τις ομιλίες για τον αθλητισμό ;
Γιατί πρέπει να παίζουμε σε ώρες όπου δεν μπορούν τα παιδιά να δούν τα αθλητικά πρότυπα τους ;
Η κοινωνία αλλάζει, οι αποστάσεις αλλού μικραίνουν και αλλού μεγαλώνουν, η μεσαία τάξη πάει περίπατο, όπως έγινε και στην Ισπανία πριν απο εμάς.
Ο αθλητισμός, όμως, σε μαθαίνει να δημιουργείς αντιστάσεις και να μάχεσαι.
Πάνω απο όλα, το γήπεδο είναι καθρέφτης.
Σε αυτό, δεν μπορείς να κρυφθείς απο κανέναν.
Τον αθλητισμό δεν τον αγαπούν πολλοί, οι οποίοι μονίμως προσπαθούν να κρυφθούν απο τον ίδιο τον εαυτό τους και απο την αλήθεια.
Τουλάχιστον, το 2012 ας φέρει μία αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο όλοι βλέπουμε τον αθλητισμό.
Το ποδόσφαιρο είναι το όπιο των λαών, αλλά, ο υγιής αθλητισμός είναι η σωτηρία των ψυχών, έστω και αν ξεβολεύει.....
Καλή χρονιά σε όλες και όλους.
Ν.Δελαγραμμάτικας
Αυτό δε σημαίνει, αναγκαστικά, ότι πάμε σε χειρότερες ημέρες. Πάντα πρέπει να ελπίζουμε και φυσικά όταν υπάρχει νοικοκυριό, συλλογικότητα και κατανόηση, μαζί με ρεαλισμό και αγάπη, όλα θα πάνε καλά.
Η απομείωση των εισοδημάτων και των περιουσιών αλλά και η στροφή σε έξυπνες λύσεις, δημιουργεί άλλα δεδομένα στην καθημερινότητα μας και ουσιαστικά μας φέρνει πλέον στα επίπεδα του 2003.Οταν ακόμα, δεν είχε σκάσει η φούσκα των δανείων, του πλαστικού και εικονικού χρήματος, της υπερκατανάλωσης και των απερίσκεπτων δαπανών αλλά και της στροφής της κοινωνίας σε ένα μοντέλο δυτικού πολιτισμού, με βαλκανικά τσαρούχια και γκλίτσα στο χέρι....
Στο βόλει γυναικών, η κατάσταση είναι δυνατό να κρατηθεί σε έλεγχο, εφόσον, όλοι συνεργασθούν και αντιμετωπίσουν την ομάδα όπου ανήκουν ή πηγαίνουν τα παιδιά τους, ως ένα μέρος της τοπικής κοινωνίας και της καθημερινότητας τους.
Το γήπεδο πρέπει να πάψει να είναι μόνο χώρος προπόνησης αλλά πρέπει να γίνει και τόπος συνάντησης.
Οπου υπάρχουν κλειστές και αναξιοποίητες αίθουσες σε γυμναστήρια και σχολεία, πρέπει να ανοίξουν, για το κοινό καλό.
Ο κόσμος θέλει να πάει στο γήπεδο. Θέλει να στείλει το παιδί του στον αθλητισμό.
Πρέπει, όμως, να μπεί στη διαδικασία της συμμετοχής.Ωστε να αισθάνεται ότι ''γίνεται ένα'' με τη συνολική προσπάθεια.
Το ''μυστικό'' στην υπόθεση αυτή είναι ένα.
Αν νιώσουν όλες και όλοι ότι υπηρετούν ένα κοινό στόχο και ότι αντιμετωπίζονται έντιμα και υπεύθυνα, χωρίς υποκρισία και μισές αλήθειες, θα αγκαλιάσουν την ομάδα, θα την αισθανθούν ως κάτι δικό τους.
Γιατί να μην έχουν ένα χώρο για να καθήσουν οι γονείς και οι υπεύθυνοι της ομάδας, ώστε να δούν πληροφορίες στο Ιντερνετ, να πιούν έναν καφέ απο μία καφετιέρα, να φουσκώσουν εκεί τις μπάλες, να σχεδιάσουν μαζί τη μετακίνηση για το επόμενο παιχνίδι, να ανταλλάξουν απόψεις ;
Γιατί να μην ανοίγουν οι πόρτες σε όλα τα σχολεία για τς ομάδες και τις ομιλίες για τον αθλητισμό ;
Γιατί πρέπει να παίζουμε σε ώρες όπου δεν μπορούν τα παιδιά να δούν τα αθλητικά πρότυπα τους ;
Η κοινωνία αλλάζει, οι αποστάσεις αλλού μικραίνουν και αλλού μεγαλώνουν, η μεσαία τάξη πάει περίπατο, όπως έγινε και στην Ισπανία πριν απο εμάς.
Ο αθλητισμός, όμως, σε μαθαίνει να δημιουργείς αντιστάσεις και να μάχεσαι.
Πάνω απο όλα, το γήπεδο είναι καθρέφτης.
Σε αυτό, δεν μπορείς να κρυφθείς απο κανέναν.
Τον αθλητισμό δεν τον αγαπούν πολλοί, οι οποίοι μονίμως προσπαθούν να κρυφθούν απο τον ίδιο τον εαυτό τους και απο την αλήθεια.
Τουλάχιστον, το 2012 ας φέρει μία αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο όλοι βλέπουμε τον αθλητισμό.
Το ποδόσφαιρο είναι το όπιο των λαών, αλλά, ο υγιής αθλητισμός είναι η σωτηρία των ψυχών, έστω και αν ξεβολεύει.....
Καλή χρονιά σε όλες και όλους.
Ν.Δελαγραμμάτικας
