Είναι αποκαλυπτική η έρευνα του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης για τις υποδομές των κτιρίων όπου στεγάζονται οι υπηρεσίες του Δημοσίου.
Μόλις το 8 % αυτών των κτιρίων έχουν πρόσβαση για ΑΜΕΑ, για άτομα με ειδικές ανάγκες.
Στο υπόλοιπο 92% των κτριίων, τα άτομα με ΑΜΕΑ, δεν μπορούν να πλησιάσουν.
Περισσότερο χαρακτηριστική απο όλα όσα γνωρίζουμε, για παράδειγμα στον Πειραιά, είναι η περίπτωση της ΔΕΗ στο Ρέντη. Εκεί όπου υπάγεται όλος ο Πειραιάς.
Για να φθάσεις στο επίπεδο των γραφείων πρέπει να ανέβεις 20 σκαλιά.
Οταν είχαμε κάνει συζήτηση παλαιότερα, στον τότε Διευθυντή της υπηρεσίας, μας είχε πεί ότι ''κατανοεί το θέμα αλλά δεν είναι αρμόδιος''.
Προφανώς, κανείς απο όλους εκείνους που σχεδιάζουν κτίρια, που τα νοικιάζουν ή τα αγοράζουν για λογαριασμό του Δημοσίου, που τα χρησιμοποιπούν και τα διαχειρίζονται, τα διοικούν και τα μετασκευάζουν, δεν έχει νιώσει τι σημαίνει να είσαι ανάπηρος, να κινείσαι με δεκανίκια, να έχεις κομμένα πόδια ή να είσαι τυφλός.
Ούτε καν ξέρουν τι σημαίνει να έχεις το παιδί σου στο καρότσι ή να έχεις πάει στη λαική ή στο σούπερ μάρκετ.
Μακάρι να μη νιώσουν ποτέ την αναπηρία.
Ηδη, πάντως, βιώνουν την έλλειψη ευαισθησίας για τον άνθρωπο, που δυσκολεύεται στη ζωή του.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη μορφή αναπηρίας και η μόνη που είναι ανίκητη.
Οπως η βλακεία έτσι και η αναισθησία, δεν παλεύονται.
Τουλάχιστον, όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον αθλητισμό, ας δίνουμε κάθε φορά ένα μήνυμα.
Οτι νιώθουμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Και ότι μέσα στο γήπεδο μαθαίνουμε να μαχόμαστε και πάνω απο όλα ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Ν.Δελ.
Μόλις το 8 % αυτών των κτιρίων έχουν πρόσβαση για ΑΜΕΑ, για άτομα με ειδικές ανάγκες.
Στο υπόλοιπο 92% των κτριίων, τα άτομα με ΑΜΕΑ, δεν μπορούν να πλησιάσουν.
Περισσότερο χαρακτηριστική απο όλα όσα γνωρίζουμε, για παράδειγμα στον Πειραιά, είναι η περίπτωση της ΔΕΗ στο Ρέντη. Εκεί όπου υπάγεται όλος ο Πειραιάς.
Για να φθάσεις στο επίπεδο των γραφείων πρέπει να ανέβεις 20 σκαλιά.
Οταν είχαμε κάνει συζήτηση παλαιότερα, στον τότε Διευθυντή της υπηρεσίας, μας είχε πεί ότι ''κατανοεί το θέμα αλλά δεν είναι αρμόδιος''.
Προφανώς, κανείς απο όλους εκείνους που σχεδιάζουν κτίρια, που τα νοικιάζουν ή τα αγοράζουν για λογαριασμό του Δημοσίου, που τα χρησιμοποιπούν και τα διαχειρίζονται, τα διοικούν και τα μετασκευάζουν, δεν έχει νιώσει τι σημαίνει να είσαι ανάπηρος, να κινείσαι με δεκανίκια, να έχεις κομμένα πόδια ή να είσαι τυφλός.
Ούτε καν ξέρουν τι σημαίνει να έχεις το παιδί σου στο καρότσι ή να έχεις πάει στη λαική ή στο σούπερ μάρκετ.
Μακάρι να μη νιώσουν ποτέ την αναπηρία.
Ηδη, πάντως, βιώνουν την έλλειψη ευαισθησίας για τον άνθρωπο, που δυσκολεύεται στη ζωή του.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη μορφή αναπηρίας και η μόνη που είναι ανίκητη.
Οπως η βλακεία έτσι και η αναισθησία, δεν παλεύονται.
Τουλάχιστον, όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον αθλητισμό, ας δίνουμε κάθε φορά ένα μήνυμα.
Οτι νιώθουμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Και ότι μέσα στο γήπεδο μαθαίνουμε να μαχόμαστε και πάνω απο όλα ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Ν.Δελ.
