Τον Σεπτέμβρη του 1990, για
χάρη της κόρης μου, που ήθελε να παίξει βόλεϊ , έκανα πρόταση στο
Δ.Σ του Πορφύρα για την δημιουργία του ανάλογου τμήματος και την αποδέχθηκε.
Στην αρχή, η ομάδα ξεκίνησε
με πέντε παιδιά. Τα πέντε έγιναν δέκα και τα δέκα είκοσι, με πρώτη
προπονήτρια της ομάδας, την Νατάσα Γεροπούλου.
Τα πρώτα περίπου 10 χρόνια, η ομάδα έκανε
προπονήσεις, αλλά και έδινε αγώνες σε ανοικτά γήπεδα, βραδινές ώρες, αρκετές
φορές με υγρασία και χαμηλές θερμοκρασίες.
Τον πρώτο χρόνο, η ομάδα έδινε μόνο
φιλικούς αγώνες και δεν έλαβε μέρος σε κανένα πρωτάθλημα κορασίδων ή νεανίδων.
Ήταν πολύ δύσκολο για όλους μας, όμως όταν
στην Γ! κατηγορία τερματίζεις πρώτος και χωρίς να χάσεις σετ - που νομίζω ότι
δεν έχει ξαναγίνει σε κατηγορία αυτό- σου ανοίγει η όρεξη και η προσπάθεια
γίνεται μεγαλύτερη.
Μετά, ήρθε το πρωτάθλημα της Β! κατηγορίας
και η άνοδος στην Α! Όμως η απειρία μου και οι κακοί.... συμβουλάτορες,
έριξαν την ομάδα την επόμενη χρονιά.
Αλλά, τον άλλο χρόνο, η ομάδα ανέβηκε ξανά
στην Α! κατηγορία και όπου και πρωταγωνίστησε για πολλά χρόνια. Είχε
αποκτήσει όνομα στο χώρο των διεκδικητών, αλλά κάποιοι τραυματισμοί των
καλυτέρων παικτριών της, της στερούσαν κάθε χρόνο την άνοδό της.
Αυτό που έγινε φέτος, να είναι
η ομάδα πρωταθλήτρια στην Α! ΕΣΠΕΔΑ - την δεύτερη και άλλοτε πρώτη
Ενωση της Ελλάδας- είναι μεγάλο επίτευγμα για τον σύλλογο μας, με
ιστορία στο μπάσκετ ανδρών και στο μπάσκετ γυναικών, στις Εθνικές
κατηγορίες και όχι μόνο.
Όλα αυτά τα χρόνια, πέρασαν πολλά παιδιά
απ ΄ όλα τα τμήματα βόλεϊ. Παιδιά που προσπαθούσαν για δύο πράγματα : το
σχολείο και τον αθλητισμό. Γι αυτό και τα περισσότερα σταδιοδρόμησαν.
Και εγώ από την πλευρά μου, όλα αυτά τα
χρόνια, βλέποντας την αγάπη και την προσπάθεια των παιδιών για το άθλημα,
έμεινα κοντά τους. Και εκτός από τα παιδιά, γνώρισα και συνεργάστηκα με πολλούς
αξιόλογους ανθρώπους.
Μετά από 22 χρόνια, μπορώ να πω , ότι το
πείραμα πέτυχε.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω : Όλα
τα παιδιά, που αγωνίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια στην ομάδα. Την πρώτη
προπονήτρια Νατάσα Γεροπούλου , τους προπονητές Θανάση Τράμπαλη, Σωκράτη
Μαρμαρινό, Μανώλη Αποστολογιωργάκη, Γιάννη Μπογιατζόγλου , τους
υπόλοιπους προπονητές , που πέρασαν και βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια
την ομάδα και
Ιδιαίτερα, τον τωρινό προπονητή
της ομάδας τον Κώστα Γκούντα, που με την σοβαρότητα, και την υπομονή και
επιμονή που κατέβαλε όλον αυτόν τον χρόνο, έφερε την ομάδα στο
τελικό αυτό το
επίπεδο.
Και οι ευχαριστίες δεν τελειώνουν
εδώ. Τα τελευταία 6 χρόνια , βλέποντας την προσπάθεια που έκανα μόνος μου,
ήρθαν κοντά μου -γονείς-άνθρωποι
αξιόλογοι, που η βοήθεια τους τελικά ήταν καταλυτική.
Ο Νίκος Δελαγραμμάτικας, που
ενώ ήταν και είναι δημοσιογράφος με εμπειρία πολλών ετών
πάνω σε πολλά αθλήματα, το βόλεϊ το έμαθε - όπως και εγώ -εξ αιτίας της
κόρης του. Τον ευχαριστώ από καρδιάς και τον θεωρώ «κολώνα» αυτής
της επιτυχίας. Ο Νάσος Δημητρίου, που με σοβαρότητα και αντίληψη στα
προβλήματα που αντιμετωπίσαμε όλα αυτά τα χρόνια, είτε οικονομικά είτε
μεταγραφικά, η βοήθειά του ήταν
αμέριστη. Η
Κυρία Τασούλα Φωτάκη-Λιάρου, που όλα αυτά τα χρόνια έχει αναλάβει τα μικρά
τμήματα. Κυρία Τασούλα εύχομαι η προσπάθειά σου να συνεχιστεί για πολλά χρόνια
ακόμη. Τέλος,
κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι φέτος , ειδικά τα μικρά τμήματα,
πλαισιώθηκαν με πολλά αξιόλογα άτομα και αυτό είναι ελπιδοφόρο για το μέλλον
της
ομάδας. Αυτό
θα πει γερά θεμέλια και σωστό κτίσιμο.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους.
Μανώλης Κελέκος
