Ευχαρίστηση...

Για κάποιες  ψυχές που έφεραν τις κόρες τους στο Βόλεϊ του Πορφύρα πριν από 28, 18 και 15 χρόνια αντίστοιχα ( και ακόμα είναι ΕΔΩ...) είναι χαρά μεγάλη να βλέπουν γονείς και αθλήτριες που αγαπούν την ΟΜΑΔΑ πάνω από όλα...
Οταν βάζεις το ΣΥΝΟΛΟ μπροστά από το ΕΓΩ, κερδισμένος είσαι, έστω όχι βραχυπρόθεσμα.
Και μία ...ιστοριούλα, έτσι, συμπτωματικά...
Κάποτε, σχεδόν πριν από 12 χρόνια, ο Πορφύρας είχε πάει με τις Παγκορασίδες του στο Καματερό, στο 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο, για αγώνα με τον Ατταλο, που έδωσε αργότερα την θέση του στην Αμιλλα...
Ενα κορίτσι μας ( και τότε όλα και όλα ήταν 10 και είχαμε  μόνο 1 ομάδα Παγκορασίδων και όχι 6...), έπαιξε ελάχιστα.
Και στο λίγο που αγωνίσθηκε, είχε δεχθεί στο κεφάλι το προϊόν της λειτουργικής διαδικασίας του πεπτικού συστήματος ενός περιστεριού...Αλλη οροφή τότε...
Η μητέρα του κοριτσιού είχε γίνει έξω φρενών και είπε σε αυτόν που είναι πάντα δίπλα στην ομάδα και φταίει για ....όλα...
''Δεν μας έφθανε η ταλαιπωρία που μας φέρατε εδώ πάνω, δεν έπαιξε το παιδί, δεν ντρέπεστε, τι κάνετε εδώ, πάμε να φύγουμε...''.
Η συγκεκριμένη είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, οικογενειακή φίλη, καθώς, η κόρη της ήταν συμμαθήτρια με τον γιό μου για 8 χρόνια...
Η κόρη της συνέχισε το βόλεϊ στον Πορφύρα, έκανε υπομονή ώστε να καθιερωθεί στα 23 της στην Γυναικεία ομάδα μας και φέτος ήταν βασική ακραία και μέσα στην καλύτερη επτάδα στη νίκη μας σε βάρος του Αρη.
Ετσι δεν είναι Εβελίνα Θαλασσινού ;
Καλή μας εβδομάδα και πάλι...