Ενας φίλος και παλιός συμμαθητής ,ο οποίος μένει μόνιμα στην Αμερική απο το 1981 ,όταν τελειώσαμε το Α΄ Γυμνάσιο στου Βρυώνη ,εκεί όπου σήμερα προπονούνται οι κορασίδες και οι παγκορασίδες μας ,μου έστειλε με μαίηλ ένα κείμενο του κ.Σαράντη Καργάκου ,με τίτλο '' Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη''.
Ο κ.Καργάκος έγραψε αυτό το κείμενο πριν απο 4 χρόνια .Θα δείτε πόσο επίκαιρο είναι .
Το παρουσιάζουμε σε μορφή σύνοψης αφού είναι πολύ μεγάλο για να το διαβάσετε δίχως να χαθεί η ουσία του .
Η άποψη του κ.Καργάκου είναι πάντα σεβαστή .Οχι μόνο γιατί ως συγγραφέας--φιλόλογος και ιστορικός ( με σπουδές κλασσικής φιλολογίας στο Πανεμιστήμιο Αθηνών) έχει γνώση αλλά και επειδή δεν μπήκε σε πλοκάμια διαπλοκής και κρατά το δικαίωμα να υποστηρίζει ότι έχει καθαρή ματιά στα πράγματα .
Ο άνθρωπος είναι σήμερα 73 ετών αλλά μπορεί και βλέπει την κοινωνία .Δεν την κοιτά .Την βλέπει.
Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς»
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ.
Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά.
Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ότι δεν λερώνει,επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε
δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές...
Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε
αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε..
Σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν
εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα
πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά!
Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών .Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά.
Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή
στο τηλέφωνό τους.
Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς.
Oχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία.
Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά.
Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες.
Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο
παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια και πού θεωρεί ως σωστό ότι γράφει το σχολικό.
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο .
Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της.
Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα
παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των
65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού άλλοι
πάνε για δουλειά ,οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.
Μικροί μαθαίναμε να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή
είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα '' φτιάχνουμε'' τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα
οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια».
Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να
ζούσε τώρα...
Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Δε ξέρω εάν και κατά πόσο συμφωνείτε με το κείμενο του κ.Καργάκου αλλά σε αυτό το μπλογκ και στη μορφή που θα έχει απο τον Ιανουάριο θα σας δίνουμε τη δυνατότητα να αξιολογείτε και τέτοιου είδους τοποθετήσεις και απόψεις .
Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός και στο βόλει του Πορφύρα δε θα το ξεχάσουμε ποτέ αυτό ,όσες κατηγορίες και αν ανέβουμε ,όσους τίτλους και αν πάρουμε και το αποδεικνύουμε απο το γεγονός ότι δεν αλλοτριωθήκαμε απο 4 συνεχή χρόνια πρωταθλητισμού κάτω απο σκληρές συνθήκες .
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι .Ευτυχώς .Εμείς πρεσβεύουμε μία άλλη κουλτούρα και για αυτό αντέχουμε στο χρόνο με αξιοπρέπεια και στωικότητα παρά τις απανωτές τρικλοποδιές ,το κόμπλεξ που έχουμε συναντήσει και τη ζήλια που εισπράττουμε .
Αλλά δεν πειράζει ,ας είναι για άλλους τα κρεμαστάρια ,τα δεκανίκια και οι φωτοβολίδες ....
Οπως λέει και ο Νάσος ,εμείς πάμε με το σταυρό στο χέρι αλλά σην Πρωτοχρονιά όπως και στην Ανάσταση ο σταυρός προηγείται της φωτοβολίδας .
Νίκος Δελαγραμμάτικας
