Επειδή πολλά ακούω τελευταία για την...πλέρια ευαισθησία της Πολιτείας για τον αθλητισμό, ειδικά δε για τον ερασιτεχνικό στον οποίο έχει γυρίσει τα νώτα της θυμίζοντας Ουίνστον Τσόρτσιλ, θα ήθελα να εκφράσω μία θέση για όσα ακούγονται περί συγχωνεύσεων με στόχο, όπως λέγεται, ''να μειωθούν τα έξοδα της Πολιτείας για τον αθλητισμό''.
Με τα μέτρα και το ενδιαφέρον της Πολιτείας για τα σπορ δε χρειάζεται καν να συζητάμε για συγχωνεύσεις. Δεν υπάρχει τέτοιο θέμα όταν είναι ζήτημα χρόνου να ακολουθήσουν οι διαλύσεις που θα έλθουν η μία μετά απο την άλλη.
Οταν δημιουργήθηκε το τμήμα βόλει γυναικών του Πορφύρα, πριν απο 20 χρόνια, οι κατηγορίες στην ΕΣΠΕΔΑ ήταν 3 και οι ομάδες κατά 50% περισσότερες.
Τα τελευταία 3 χρόνια διαλύθηκαν Ασπρόπυργος, Νίκαια, Αγία Βαρβάρα, Σούρμενα, Προοδευτική και δημιουργήθηκε μόλις 1 νέος σύλλογος, ο ΑΣΗ, στην Ηλιούπολη.
Η συνέχεια θα είναι ανάλογη.
Πως να αντέξουν οι ομάδες όταν υπάρχουν μόνο έξοδα και απαιτήσεις και τα χρήματα απο τις συνδρομές δε φθάνουν ούτε καν για να πληρώνονται οι προπονητές των παιδιών ;
Που να βρεθούν παράγοντες όταν η κοινωνία δεν έχει τη δυνατότητα να παράγει άλλα κορόιδα και όταν οι απατεωνίσκοι μένουν μακρυά επειδή δεν υπάρχει ...μέλι και δεν έχουν και προβολή ή δύναμη.
Οι ομάδες πρέπει να προχωρούν μόνες τους αλλά με πνεύμα συνεργασίας.
Για παράδειγμα. Στον Δήμο Πειραιά είμαστε 3 ομάδες που έχουμε βόλει γυναικών.
Εαν ενωθούμε Πορφύρας, Φοίνικας και Πειραικός θα έχουμε 40 γυναίκες, 30 νεάνιδες, 50 κορασίδες, 80 παγκορασίδες και 100 Μίνι. Συνολικά 300 αθλήτριες.
Πόσες θα μείνουν στον αθλητισμό εάν δεν παίζουν;
Μία ομάδα μπορεί να διαχειρισθεί 300 αθλήτριες; Εδώ με τις 100 έχουμε χάσει αβγά και πασχάλια.
''Ισχυρή διοίκηση'' δεν είναι δυνατό να προκύψει επειδή είναι δύσκολο να μπεί το εγώ μετά απο το εμείς, όταν μιλάμε για ερασιτέχνες που απλώς θέλουν να κάνουν το μεράκι τους με τον δικό τους τρόπο επειδή αγαπούν τη δική τους ομάδα.
Μία λύση θα ήταν να κρατούσε η μία ομάδα τις γυναίκες και τις Νεάνιδες, η άλλη τις υποδομές και η τρίτη τα Μίνι. Και πάλι έτσι θα έπρεπε να υπάρχει κοινό ταμείο αλλά σε 3 διαφορετικούς συλλόγους αφού αλλιώς αυτοί δε θα είχαν δικαίωμα συμμετοχής σε αγώνες.
Ενδεχομένως ,θα μπορούσε να ''περπατήσει'' η λύση της ενδυνάμωσης μίας απο τις τρείς ομάδες και της συνέχισης των άλλων δύο ως φυτωρίων της.
Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται να σχηματισθεί μία κοινή διοίκηση που θα κατευθύνει και τα 3 σωματεία και πάλι με ένα ταμείο.
Ωραία ιδέα αλλά στην πράξη υπάρχει πρόβλημα.
Η ανταλλαγή αθλητριών και η λογική της συνεργασίας με αμοιβαίες μετακινήσεις είναι η πιο ενδεδειγμένη και σε αυτή την προοπτική θα χαρούμε να δούμε μαζί μας τους καλούς γείτονες απο το Κερατσίνι ( Απολλώνιος) την Δραπετσώνα και τον Ρέντη ώστε να σχηματίσουμε μία εξάδα και να καθήσουμε στο ίδιο τραπέζι για να μιλήσουμε.
Αρκεί βέβαια να είμαστε όλοι έτοιμοι να δεχθούμε ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε στην κάθε πλευρά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει.
Ν. Δελαγραμμάτικας
Με τα μέτρα και το ενδιαφέρον της Πολιτείας για τα σπορ δε χρειάζεται καν να συζητάμε για συγχωνεύσεις. Δεν υπάρχει τέτοιο θέμα όταν είναι ζήτημα χρόνου να ακολουθήσουν οι διαλύσεις που θα έλθουν η μία μετά απο την άλλη.
Οταν δημιουργήθηκε το τμήμα βόλει γυναικών του Πορφύρα, πριν απο 20 χρόνια, οι κατηγορίες στην ΕΣΠΕΔΑ ήταν 3 και οι ομάδες κατά 50% περισσότερες.
Τα τελευταία 3 χρόνια διαλύθηκαν Ασπρόπυργος, Νίκαια, Αγία Βαρβάρα, Σούρμενα, Προοδευτική και δημιουργήθηκε μόλις 1 νέος σύλλογος, ο ΑΣΗ, στην Ηλιούπολη.
Η συνέχεια θα είναι ανάλογη.
Πως να αντέξουν οι ομάδες όταν υπάρχουν μόνο έξοδα και απαιτήσεις και τα χρήματα απο τις συνδρομές δε φθάνουν ούτε καν για να πληρώνονται οι προπονητές των παιδιών ;
Που να βρεθούν παράγοντες όταν η κοινωνία δεν έχει τη δυνατότητα να παράγει άλλα κορόιδα και όταν οι απατεωνίσκοι μένουν μακρυά επειδή δεν υπάρχει ...μέλι και δεν έχουν και προβολή ή δύναμη.
Οι ομάδες πρέπει να προχωρούν μόνες τους αλλά με πνεύμα συνεργασίας.
Για παράδειγμα. Στον Δήμο Πειραιά είμαστε 3 ομάδες που έχουμε βόλει γυναικών.
Εαν ενωθούμε Πορφύρας, Φοίνικας και Πειραικός θα έχουμε 40 γυναίκες, 30 νεάνιδες, 50 κορασίδες, 80 παγκορασίδες και 100 Μίνι. Συνολικά 300 αθλήτριες.
Πόσες θα μείνουν στον αθλητισμό εάν δεν παίζουν;
Μία ομάδα μπορεί να διαχειρισθεί 300 αθλήτριες; Εδώ με τις 100 έχουμε χάσει αβγά και πασχάλια.
''Ισχυρή διοίκηση'' δεν είναι δυνατό να προκύψει επειδή είναι δύσκολο να μπεί το εγώ μετά απο το εμείς, όταν μιλάμε για ερασιτέχνες που απλώς θέλουν να κάνουν το μεράκι τους με τον δικό τους τρόπο επειδή αγαπούν τη δική τους ομάδα.
Μία λύση θα ήταν να κρατούσε η μία ομάδα τις γυναίκες και τις Νεάνιδες, η άλλη τις υποδομές και η τρίτη τα Μίνι. Και πάλι έτσι θα έπρεπε να υπάρχει κοινό ταμείο αλλά σε 3 διαφορετικούς συλλόγους αφού αλλιώς αυτοί δε θα είχαν δικαίωμα συμμετοχής σε αγώνες.
Ενδεχομένως ,θα μπορούσε να ''περπατήσει'' η λύση της ενδυνάμωσης μίας απο τις τρείς ομάδες και της συνέχισης των άλλων δύο ως φυτωρίων της.
Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται να σχηματισθεί μία κοινή διοίκηση που θα κατευθύνει και τα 3 σωματεία και πάλι με ένα ταμείο.
Ωραία ιδέα αλλά στην πράξη υπάρχει πρόβλημα.
Η ανταλλαγή αθλητριών και η λογική της συνεργασίας με αμοιβαίες μετακινήσεις είναι η πιο ενδεδειγμένη και σε αυτή την προοπτική θα χαρούμε να δούμε μαζί μας τους καλούς γείτονες απο το Κερατσίνι ( Απολλώνιος) την Δραπετσώνα και τον Ρέντη ώστε να σχηματίσουμε μία εξάδα και να καθήσουμε στο ίδιο τραπέζι για να μιλήσουμε.
Αρκεί βέβαια να είμαστε όλοι έτοιμοι να δεχθούμε ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε στην κάθε πλευρά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει.
Ν. Δελαγραμμάτικας
