ο Ημερολόγιο Καραντίνας από την αθλήτρια μας Δήμητρα Βαλσαμάκη, με μία άκρως συναισθηματική προσέγγιση από ένα από τα τέσσερα καμάρια της Χριστίνας και του Πέτρου, καλύτερη υποδοχέα πέρσι στο Φάϊναλ 4 του Πρωταθλήματος Παγκορασίδων, που κέρδισε υποτροφία στην Ελληνογαλλική Σχολή Jeanne D' Arc χάρη στη μαθητική επίδοση της :
Μάιος 2020
Καλό μήνα!
51 η μέρα καραντίνας σήμερα ή μετρώντας ανάποδα «μάλλον» 2 η μέρα πριν την άρση των
μέτρων και των περιορισμών στην κυκλοφορία.
Ομολογώ πως στην αρχή ήταν λίγο διασκεδαστικό το γεγονός ότι έκλεισαν όλα, σχολεία,
φροντιστήρια, γυμναστήρια…Ξαφνικά είχα όλο τον χρόνο δικό μου για ξεκούραση!
Κάνοντας μια μικρή αναδρομή, τολμώ να πω πως η φετινή χρονιά-σεζόν φαινόταν και ήταν γεμάτη προκλήσεις και απαιτήσεις. ‘Επρεπε να εκμεταλλεύομαι το κάθε λεπτό της ημέρας μου, οργανώνοντας έτσι τον χρόνο μου και πειθαρχώντας στην τήρησή του προγράμματός
μου, ώστε να είμαι σε θέση να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις του λυκείου, στα μαθήματά μου και στις προπονήσεις μου στο βόλευ, καθώς συμμετείχα για πρώτη φορά στην κατηγορία «Κορασίδες ‘Α» .
Η καραντίνα με πέτυχε λίγο αφού είχα συνέλθει από ένα πολύ άσχημο κρύωμα (Η1Ν1, Η1Ν2 ή covid 19;;) που με είχε αναγκάσει να είμαι για δώδεκα ημέρες εκτός σχολείου και τέσσερις εβδομάδες εκτός γηπέδου. Είχα μπει σε διαδικασία να σκέφτομαι σοβαρά τι θα σπουδάσω, τι επάγγελμα θα ακολουθήσω, πως θα βελτιωθώ σαν αθλήτρια. Ωστόσο επέστρεψα με όρεξη στα μαθήματά μου, επανήλθα άμεσα στους ρυθμούς μου στις προπονήσεις και στους αγώνες!...
Μα έμοιαζε σαν κάποιος να προσπαθούσε να σταματήσει αυτούς τους ρυθμούς, να σταματήσει την κίνηση στη Γη…
Φαίνεται σαν ψέμα, σκεφτόμουν. Ας κοιμηθώ παραπάνω αφού δεν χρειάζεται αύριο να ξυπνήσω στις 6:30 το πρωί για το σχολείο και ίσως να αλλάξουν τα πράγματα και οι
συνθήκες, ίσως αύριο να είναι καλύτερα και να μας που πως πρόκειται για φάρσα, για ένα κακόβουλο αστείο, αλλά ΑΣΤΕΙΟ. Και την επόμενη ημέρα τα ίδια…
Ατελείωτες οι ώρες τις ημέρας, άπλετος ελεύθερος χρόνος, χωρίς ευκαιρίες και δυνατότητες να αξιοποιηθεί γόνιμα και εποικοδομητικά και κυρίως χωρίς ΒΟΛΕΥ!!Ευτυχώς λίγες μέρες αργότερα
ξεκινήσαμε τα διαδικτυακά μαθήματα χαλαρά και ταυτόχρονα τυπικά. Όλοι μαζί για να μη χάσουμε την επαφή με την ουσία.
Το καλό σε όλη αυτή την κατάσταση «εγκλεισμού» ήταν ο περισσότερος χρόνος που πέρασα με τα αδέλφια μου. Υπήρξαν εναλλαγές στη διάθεσή μας, απομονωθήκαμε,
παίξαμε, τσακωθήκαμε, γελάσαμε πολύ, κλάψαμε.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους γονείς μου γιατί τελικά δούλευαν περισσότερο σε σχέση με πριν.
Συνειδητοποίησα πως το να παραμένει κάποιος σπίτι του δεν είναι κακό. Αντιθέτως, μπορεί να ανακαλύψει τρόπους να περάσει όμορφα την ώρα του, τρόπους που δεν είχε φανταστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όταν όμως σου το επιβάλλουν και ειδικά όταν πρόκειται για την προστασία της δικής σου υγείας ή της υγείας των δικών σου ανθρώπων με τον φόβο του θανάτου, γίνεται εξαιρετικά αγχωτικό και προκαλεί αρνητικά συναισθήματα, δεν μπορείς να απολαύσεις ούτε αυτή την «ξεκούραση».
Αυτό που ζούμε αυτή την περίοδο μου έδωσε τροφή για σκέψη, για το μέλλον μου, το μέλλον των φίλων μου και της οικογένειάς μου. Άραγε πως θα είναι η επόμενη ημέρα,
μήνας, χρόνος; Θα επανέλθουμε στην κανονικότητα προ covid19; Θα προσαρμοστούμε σε μια νέα κανονικότητα;
Μένει να το δούμε μέρα με τη μέρα, βήμα βήμα…
Ελπίζω και εύχομαι να βγει κάτι πολύ θετικό από αυτή την πρωτοφανή και ιδιαίτερη κατάσταση.
Να μην αφήσει το στίγμα της στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Να βρεθούμε πάλι όλοι μαζί στο σχολείο, στο γήπεδο, στη βόλτα, να αγκαλιαστούμε και να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή!
