Το δικαίωμα να παίξουμε, μας το αφαίρεσαν. Για ( τουλάχιστον ) ακόμα μία εβδομάδα, με ορατό πλέον το ενδεχόμενο οριστικής διακοπής του πρωταθλήματος της Α1 Εθνικής Βόλεϊ Γυναικών.
Κάναμε ΟΛΕΣ και ΟΛΟΙ στον Πορφύρα, παραπάνω από ότι και όσα μπορούσαμε, για να αγωνισθούμε.
Βρεθήκαμε στο επίκεντρο της πανδημίας που μας τσάκισε.
Ομως, το δικαίωμα να είμαστε ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ για αυτές τις αθλήτριες και αυτούς τους προπονητές, δεν θα μας το στερήσει κανείς.
Εδειξαν αφοσίωση, εμπιστοσύνη στην ΟΜΑΔΑ, ανταποκρίθηκαν με υπευθυνότητα και φιλότιμο, μαζί με τις οικογένειες τους που ταλαιπωρήθηκαν εξίσου, αγωνίσθηκαν με πείσμα και πειθαρχία.
Οχι. Δεν έγιναν όλα μάταια. Και ας έχουμε αυτό το αίσθημα...
Χάνουμε μία μάχη, όχι τον καλό αγώνα.
Στον αθλητισμό, άλλοτε κερδίζεις, άλλοτε χάνεις.
Εκείνο που μετρά είναι να μην απογοητεύεσαι και να στέκεσαι πάλι στα πόδια σου.
Ο Θεός βοήθησε και ο ιός δεν άφησε, άλλα, προβλήματα σε όσες και όσους νόσησαν.
Θα συνεχίσουμε, με ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στις αθλήτριες και τους προπονητές μας και στους καλούς φίλους που μας στήριξαν και ανταποκριθήκαμε στις υποχρεώσεις.
Ψηλά το κεφάλι.
Τουλάχιστον ο Πορφύρας, για πολλούς λόγους, δικαιούται να είναι υπερήφανος...Εστω και λαβωμένος...
