Στη χώρα όπου τη μεγαλύτερη κατανάλωση στα φαρμακεία έχουν τα ψυχοφάρμακα, το μόνο βέβαιο είναι ότι έχει τη σημασία της η αναφορά συμβουλών απο ψυχολόγους για τα παιδιά και την τηλεοπτκή εικόνα που αντικρύζουν.
Σύμφωνα λοιπόν με τους ψυχολόγους, τα παιδιά .
---Αντιμετωπίζουν, με την προβολή απο την τηλεόραση, της καταστροφής ως υπαρκτή πραγματικότητα, χωρίς ωστόσο να έχουν τρόπους και μηχανισμούς για να την κατανοήσουν.
---Συνήθη συμπτώματα βιωμάτων φόβου που δεν έχουν επεξεργασθεί στο μικρό παιδί, είναι οι εφιάλτες, οι νυχτερινοί τρόμοι και ένα διάχυτο αίσθημα ανασφάλειας στην καθημερινότητα του.
---Ανάλογα με την προσωπικότητα, την ηλικία και την ανθεκτικότητα του κάθε παιδιού, η τηλεοπτική εικόνα μπορεί να το οδηγήσει σε μία πλήρη ταύτιση με την καταστροφή ή αντίθετα σε μία ανοχή σε εκείνην.
----Στην προσχολική ηλικία, το παιδί λειτουργεί ως παθητικός και ευάλωτος δέκτης. Συγχέει την πραγματικότητα με το φανταστικό, το ξένο με το οικείο. Βλέπει στην Ιαπωνία τον σεισμό και πιστεύει ότι αυτό μπορεί να γίνει δίπλα του. Το παιδί του Δημοτικού μπορεί να καταλάβει αλλά δυσκολεύεται να κατανοήσει την πραγματικότητα της καταστροφής. Ο έφηβος εμπλέκεται ηθικά, υπαρξιακά, συναισθηματικά και πνευματικά με τη φρίκη μιας καταστροφής. Σκέφτεται τι μπορεί να κάνει για να αλλάξει τον κόσμο ή ποιό τελικά είναι το νόημα της ζωής.
----Εάν απαγορεύσουμε σε ένα παιδί να βλέπει τηλεόραση, μπορεί να δημιουργήσουμε γοητεία και το σκοτεινό να μαγνητίσει το παιδί. Η ελαχιστοποίηση, όμως, της έκθεσης του παιδιού στην τηλεοπτική εικόνα κρίνεται απαραίτητη σε περιόδους όπου η ανθρωπότητα πλήττεται απο δραματικές καταστροφές.
---Πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά οι γονείς τους και να μοιράζονται τα σύγχρονα τραυματικά βιώματα.
---Τα παιδιά είναι αναγκαίο να παροτρύνονται ώστε να εκφράζονται ελεύθερα ως προς τα συναισθήματα τους, την οργή τους, το άγχος, τον φόβο, την απελπισία, τη συμπόνια.
---Χρειάζεται να καλλιεργείται ένα αίσθημα ασφάλειας χωρίς όρους, μία συνέπεια και σταθερότητα στις καθημερινές οικογενειακές τελετουργίες.
----Απαραίτητο είναι να ενθαρρύνονται εναλλακτικοί, πέρα απο τον διάλογο, τρόποι ώστε να μιλήσουν με τα παιδιά οι γονείς και να ανακουφισθούν. Μέσα απο τη ζωγραφική, τα παιχνίδια και την άθληση.
Σύμφωνα λοιπόν με τους ψυχολόγους, τα παιδιά .
---Αντιμετωπίζουν, με την προβολή απο την τηλεόραση, της καταστροφής ως υπαρκτή πραγματικότητα, χωρίς ωστόσο να έχουν τρόπους και μηχανισμούς για να την κατανοήσουν.
---Συνήθη συμπτώματα βιωμάτων φόβου που δεν έχουν επεξεργασθεί στο μικρό παιδί, είναι οι εφιάλτες, οι νυχτερινοί τρόμοι και ένα διάχυτο αίσθημα ανασφάλειας στην καθημερινότητα του.
---Ανάλογα με την προσωπικότητα, την ηλικία και την ανθεκτικότητα του κάθε παιδιού, η τηλεοπτική εικόνα μπορεί να το οδηγήσει σε μία πλήρη ταύτιση με την καταστροφή ή αντίθετα σε μία ανοχή σε εκείνην.
----Στην προσχολική ηλικία, το παιδί λειτουργεί ως παθητικός και ευάλωτος δέκτης. Συγχέει την πραγματικότητα με το φανταστικό, το ξένο με το οικείο. Βλέπει στην Ιαπωνία τον σεισμό και πιστεύει ότι αυτό μπορεί να γίνει δίπλα του. Το παιδί του Δημοτικού μπορεί να καταλάβει αλλά δυσκολεύεται να κατανοήσει την πραγματικότητα της καταστροφής. Ο έφηβος εμπλέκεται ηθικά, υπαρξιακά, συναισθηματικά και πνευματικά με τη φρίκη μιας καταστροφής. Σκέφτεται τι μπορεί να κάνει για να αλλάξει τον κόσμο ή ποιό τελικά είναι το νόημα της ζωής.
----Εάν απαγορεύσουμε σε ένα παιδί να βλέπει τηλεόραση, μπορεί να δημιουργήσουμε γοητεία και το σκοτεινό να μαγνητίσει το παιδί. Η ελαχιστοποίηση, όμως, της έκθεσης του παιδιού στην τηλεοπτική εικόνα κρίνεται απαραίτητη σε περιόδους όπου η ανθρωπότητα πλήττεται απο δραματικές καταστροφές.
---Πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά οι γονείς τους και να μοιράζονται τα σύγχρονα τραυματικά βιώματα.
---Τα παιδιά είναι αναγκαίο να παροτρύνονται ώστε να εκφράζονται ελεύθερα ως προς τα συναισθήματα τους, την οργή τους, το άγχος, τον φόβο, την απελπισία, τη συμπόνια.
---Χρειάζεται να καλλιεργείται ένα αίσθημα ασφάλειας χωρίς όρους, μία συνέπεια και σταθερότητα στις καθημερινές οικογενειακές τελετουργίες.
----Απαραίτητο είναι να ενθαρρύνονται εναλλακτικοί, πέρα απο τον διάλογο, τρόποι ώστε να μιλήσουν με τα παιδιά οι γονείς και να ανακουφισθούν. Μέσα απο τη ζωγραφική, τα παιχνίδια και την άθληση.
