Είτε επειδή λειτουργεί θετικά η άνοδος μας στην Α2 Εθνική κατηγορία, ειτε γιατί έχουμε δείξει συνέπεια κι ειλικρίνεια, είτε γιατί δε μένει τίποτα στην τύχη, απο την πλευρά όχι ενός προσώπου, αλλά, ενός ομοιογενούς συνόλου ατόμων, με διακριτούς ρόλους και ξεκάθαρα όρια, η προσπάθεια μας αποδίδει καρπούς.
Οι δικές μας ευθύνες, πλέον, είναι ακόμα μεγαλύτερες.
Δεν οφείλουμε, μόνο, να διαχειρισθούμε την εμπιστοσύνη και την αγάπη παιδιών και γονιών αλλά και να τους επιστρέψουμε πιο πολλά απο όσα μας δίνουν, με ΥΠΕΥΘΥΝΗ και ΣΩΣΤΗ αθλητική εκπαίδευση και ΠΡΟΣΟΧΗ στη ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ.
Η παράδοση που δημιουργούμε στο βόλει γυναικών του Πορφύρα, δημιουργεί υποχρεώσεις.
Χρειάζεται, τώρα, υπομονή και δουλειά απο όλους.
Τα παιδιά πρέπει να υποστηριχθούν αποτελεσματικά και να καταλάβουν, απο γονείς κι ομάδα, ότι μπαίνουν στο γήπεδο για να γυμνασθούν κι ότι στον αθλητισμό κάνεις μαραθώνιο κι όχι σπριντ.
Οι γονείς, οφείλουν να επιλέξουν τι θέλουν. Να δούν τα παιδιά τους να είναι μέσα απο τις γραμμές ή να τα αφήσουν σε άλλες δραστηριότητες, χωρίς την αυτοάμυνα που δημιουργεί ο αθλητισμός και την εκτόνωση που προσφέρει.
Οσοι έφεραν τα βλαστάρια τους στον Πορφύρα κι όσοι είναι ''παλιοί'', θα πρέπει να περιμένουν ώστε να αποκτήσει ολοκληρωμένη εικόνα η νέα προπονήτρια των παιδιών, να έλθουν όλα απο τις διακοπές και να προχωρήσουν οι εγγραφές, προκειμένου να γίνει μία αποτελεσματική κατανομή, ώστε να γίνει ότι καλύτερο για όλα τα παιδιά.
Στο βόλει, δεν υπάρχουν...τάξεις. Για κάθε παιδί υπάρχει ένα ορθό περιβάλλον, στο οποίο είναι καλύτερο για εκείνο να βρίσκεται, σύμφωνα με την προσπάθεια και την επιμονή αλλά και την αφοσίωση του. Δεν γίνονται διαχωρισμοί ή διακρίσεις στον ερασιτεχνικό κι υγιή αθλητισμό. Αλλά, όλοι πρέπει να έχουμε υπόψη μας την ύπαρξη κριτηρίων που χρησιμοποιούνται ώστε να βοηθήσουν μονάδες και ομάδα.
Το τμήμα θα προχωρήσει σε δημιουργία επιπλέον γκρουπ παιδιών, όπως φαίνεται ότι θα χρειασθεί, αλλά, όχι βιαστικά ή με πανικό.
Παράλληλα, εφόσον κριθεί σκόπιμο, θα ενισχυθεί η προπονητική παρουσία, ώστε να διευκολυνθεί το έργο της κας Πόπης Καλλή που κάνει αγώνα με τα παιδιά.
Ολα πρέπει να γίνονται μεθοδικά, γιατί στον αθλητισμό τα λάθη κοστίζουν κι όταν αφορούν παιδικές ψυχές είναι ότι χειρότερο.
Ο αθλητισμός είναι , πάνω και πρώτα απο όλα, κουλτούρα.
Θα αναφερθούμε ξανά σε αυτή την πραγματικότητα και στη συγκεκριμένη διάσταση.
Δυό λόγια ακόμα.
Οσοι είναι ''κολλημένοι'' με τον αθλητισμό, θα καταλάβουν τι εννοώ. Οι υπόλοιποι, θα ήθελα να μη με παρεξηγήσουν.
Οταν βλέπεις ένα γήπεδο γεμάτο παιδιά, όταν αισθάνεσαι ότι υπάρχουν, πλέον, ενιοχυμένες βάσεις μίας δουλειάς που αναγνωρίζεται, όχι μόνο καμαρώνεις και συγκινείσαι, βουρκώνεις, αλλά, καταλαβαίνεις ότι σε αυτή τη ζωή, πάντα, υπάρχει συνέχεια και μέλλον, όταν μπορείς να κοιτάς τον άλλο στα μάτια.
Τι στην ευχή...
Απο όλα αυτά τα παιδιά, αν δεν περνούν, με το σπαθί τους, σταδιακά, στην γυναικεία ομάδα μας, τόσα όσα κάθε χρόνο θα χρειάζονται για να ζεί ο Πορφύρας απο τα σπλάχνα του, τότε, ας πάμε σπίτι ως επικίνδυνοι για το άθλημα κι άσχετοι....
Ο αγώνας συνεχίζεται.
Ν.Δελαγραμμάτικας
