Το τμήμα βόλει Γυναικών του ΑΟΦ Πορφύρας, σε ότι αφορά τις σταθερά αναπτυσσόμενες υποδομές του, σταθερά και συνειδητά, προσφέρει την ευκαιρία όχι μόνο της άθλησης μέσα από την προπόνηση αλλά και της συμμετοχής σε αγώνες πρωταθλήματος.
Αυτή η φιλοσοφία, ενδεχομένως, έχει παρεξηγηθεί.
Για αυτό θα ήθελα να μοιρασθούμε ορισμένες σκέψεις μου.
Η φανέλα που παίρνει ένα παιδί για να αγωνισθεί, είναι αναγνώριση στις προσπάθειες του αλλά και τιμή για το ίδιο. Τη φανέλα πρέπει όχι μόνο να ιδρώσεις για να την πάρεις, αλλά και να τη σέβεσαι πάντα. Με κάθε τρόπο.
Σε αυτή την παραδοχή, είμαι βέβαιος ότι συμφωνούμε όλοι.
Αλλωστε, στο τμήμα μας, έχουμε εξαιρετικούς χαρακτήρες και είμαστε υπερήφανοι για το υψηλό επίπεδο ποιότητας, αθλητριών και οικογενειών ενώ ποτέ δεν έχουμε συναντήσει προβλήματα συμπεριφοράς, προφανώς, επειδή δημιουργούμε το ανάλογο περιβάλλον και ξεκαθαρίζουμε αξίες και σχέσεις.
Είναι βέβαιο ότι κάθε παιδί θέλει να αγωνίζεται.
Ομως, ένα παιδί ή ένας γονιός γνωρίζει μόνο τις δικές του αντιλήψεις, δεν μπορεί -και φυσικά δεν έχει την υποχρέωση-να μοιράζεται τις έγνοιες για τη μεγάλη εικόνα, για το σύνολο.
Η ομάδα, ωστόσο, έχει την ευθύνη να είναι ακριβοδίκαιη, στον βαθμό που αυτό είναι δυνατό, στις αποφάσεις και τις κατανομές της, επειδή οφείλει να δείχνει την ίδια προσοχή για όλα τα παιδιά, δίχως να νοιάζεται για προσωπικούς ανταγωνισμούς, επίπεδα φιλικών δεσμών, υποκειμενικές αντιλήψεις, προτιμήσεις.
Ενα παιδί που δεν έχει τον χρόνο συμμετοχής που θα ήθελε, χρειάζεται τη συμπαράσταση του γονιού του ώστε να κατανοήσει ότι κανείς στην ομάδα, δεν έχει διάθεση να το αδικήσει.
Υπάρχουν αποφάσεις, που θα πρέπει όλοι να σεβόμαστε.
Διαφορετικά, δεν υπάρχει λόγος να έχουμε προπονήτριες και προπονητές.
Ας καθήσουμε εμείς στις θέσεις τους.
Λάθη έχουν γίνει. Και θα γίνουν και άλλα.
Ομως, εκτιμώ ότι τα παιδιά ( και κυρίως οι γονείς ) είναι καλό να δέχονται τη συμμετοχή τους σε μία ομάδα, με το κριτήριο της μεγαλύτερης δυνατής χρησιμοποίησης τους να καθορίζει την επιλογή.
Το γεγονός ότι ο Πορφύρας στο βόλει Γυναικών είναι μία καθαρά οικογενειακή ομάδα, με δεσμούς φιλίας και αναγνώριση του κοινού ενδιαφέροντος, δε θα πρέπει να συγχέεται με την ανάγκη να γίνουν σεβαστές οι αρχές του παιχνιδιού και του αθλητισμού.
Φυσικά, επειδή έχω περάσει από όλα τα...στάδια ως γονιός, μπορώ να σας καταλάβω απόλυτα.
Ολοι κάναμε και κάνουμε τις ίδιες σκέψεις. Γιατί, το παιδί μας είναι πάνω από όλα, γιατί στις κόρες έχουμε αδυναμία, γιατί ξεθαρρεύουμε, γιατί τα κορίτσια μεταξύ τους είναι απόλυτα ανταγωνιστικά και συγκρουσιακά, ειδικά στις μικρές ηλικίες, γιατί μπορεί να βλέπουμε κάτι που θεωρούμε ότι δε συμβαδίζει με τη δική μας άποψη περί του σωστού.
Ομως, όλοι επίσης, πέφτουμε στο ίδιο λάθος.
Μεταφέρουμε δικές μας επιθυμίες στο γήπεδο, μπαίνουμε στη θέση του παιδιού μας, θεωρούμε ως δεδομένο ότι αδικείται.
Παρακολουθώ από κοντά, όχι μόνο ότι συμβαίνει στον Πορφύρα, αλλά, συνολικά τον χώρο του αθλητισμού.
Παρατηρώ ότι τα τελευταία χρόνια, με την κρίση και τις δυσκολίες που όλοι αντιμετωπίζουμε, εντάθηκαν οι αντιδράσεις από γονείς που αισθάνονται ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη για το παιδί τους, είτε επειδή δεν παίζει πολύ, είτε γιατί δεν έχει τις συμπαίκτριες που θα ήθελε, είτε επειδή μπήκε σε άλλη ομάδα, από εκείνη όπου θα έπρεπε ή θα άξιζε να είναι, πάντα κατά την άποψη του γονιού.
Αυτή η τάση δεν είναι τυχαία. Εχει την εξήγηση της και στην ατμόσφαιρα που όλοι βιώνουμε.
Ομως, καλό θα είναι να ηρεμήσουμε όλοι.
Η υποκειμενική άποψη, δε συνιστά αυθεντία. Για κανέναν από όλους μας.
Ομως, η διαχείριση συναισθημάτων, πιστέψτε μας, είναι πιο εύκολη για το σύνολο, παρά για τη μονάδα.
Καλό θα είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται με γνώμονα το καλό και της ομάδας και του παιδιού.
Ολοι ξεκινήσαμε να πάμε τις κόρες μας στο βόλει του Πορφύρα, για συγκεκριμένους λόγους.
Γιατί εδώ, η δουλειά γίνεται σωστά.
Και επειδή, θέλαμε να αθληθούν.
Το γεγονός ότι από μικρά τα βάλαμε να παίζουν, δε συνιστά προαπαιτούμενο και υποχρέωση.
Ψυχραιμία. Στο κλάμμα, στην αντίδραση, στο παράπονο, χρήσιμο θα είναι να συνθέσουμε επιχειρήματα, να συζητήσουμε με την προπονήτρια ή τον προπονητή, με τους εκπροσώπους της ομάδας, να δούμε τη ψυχολογία του παιδιού, προτού φθάσουμε στις τελικές αποφάσεις, οι οποίες, συνήθως, είναι λαθεμένες, όταν λαμβάνονται σε ώρες όπου τα αρνητικά συναισθήματα περισσεύουν των θετικών.
Ναι. Το βόλει, ο αθλητισμός δεν είναι σχολείο ή φροντιστήριο, όπου δε μιλάμε.
Είναι διασκέδαση. Μα και κουλτούρα μαζί.
Ας σκεφθούμε δεύτερη φορά, προτού εκφράσουμε μία άποψη που μπορεί και να μας αδικεί.
Το παιδί-δεν-έχει πάντα δίκιο. Οπως, φυσικά, δεν υπάρχει αλάθητος σε κρίσεις.
Ψυχραιμία λοιπόν. Και λύσεις μέσα από τη συζήτηση. Με την προυπόθεση του ρεαλισμού και του αλληλοσεβασμού.
Χωρίς βιασύνη.
Υ.Γ.
Μη στεναχωριέστε. Οτι λέτε και κάνετε εσείς, τώρα, τα ίδια έλεγα και έκανα και εγώ, ορισμένες ( τουλάχιστον...) φορές. Αλλά, στο τέλος, δεν άφηνα το θυμικό μου να καθορίσει τη στάση μου. Γιατί το βόλει είναι ένα μέρος από το παιχνίδι της επιμονής, της αφοσίωσης, της διάρκειας, της σταθερότητας, της διαχείρισης συναισθημάτων, της αντοχής.
Καλύτερα μέσα στο γήπεδο, παρά έξω από αυτό.
Νίκος Δελαγραμμάτικας
Αυτή η φιλοσοφία, ενδεχομένως, έχει παρεξηγηθεί.
Για αυτό θα ήθελα να μοιρασθούμε ορισμένες σκέψεις μου.
Η φανέλα που παίρνει ένα παιδί για να αγωνισθεί, είναι αναγνώριση στις προσπάθειες του αλλά και τιμή για το ίδιο. Τη φανέλα πρέπει όχι μόνο να ιδρώσεις για να την πάρεις, αλλά και να τη σέβεσαι πάντα. Με κάθε τρόπο.
Σε αυτή την παραδοχή, είμαι βέβαιος ότι συμφωνούμε όλοι.
Αλλωστε, στο τμήμα μας, έχουμε εξαιρετικούς χαρακτήρες και είμαστε υπερήφανοι για το υψηλό επίπεδο ποιότητας, αθλητριών και οικογενειών ενώ ποτέ δεν έχουμε συναντήσει προβλήματα συμπεριφοράς, προφανώς, επειδή δημιουργούμε το ανάλογο περιβάλλον και ξεκαθαρίζουμε αξίες και σχέσεις.
Είναι βέβαιο ότι κάθε παιδί θέλει να αγωνίζεται.
Ομως, ένα παιδί ή ένας γονιός γνωρίζει μόνο τις δικές του αντιλήψεις, δεν μπορεί -και φυσικά δεν έχει την υποχρέωση-να μοιράζεται τις έγνοιες για τη μεγάλη εικόνα, για το σύνολο.
Η ομάδα, ωστόσο, έχει την ευθύνη να είναι ακριβοδίκαιη, στον βαθμό που αυτό είναι δυνατό, στις αποφάσεις και τις κατανομές της, επειδή οφείλει να δείχνει την ίδια προσοχή για όλα τα παιδιά, δίχως να νοιάζεται για προσωπικούς ανταγωνισμούς, επίπεδα φιλικών δεσμών, υποκειμενικές αντιλήψεις, προτιμήσεις.
Ενα παιδί που δεν έχει τον χρόνο συμμετοχής που θα ήθελε, χρειάζεται τη συμπαράσταση του γονιού του ώστε να κατανοήσει ότι κανείς στην ομάδα, δεν έχει διάθεση να το αδικήσει.
Υπάρχουν αποφάσεις, που θα πρέπει όλοι να σεβόμαστε.
Διαφορετικά, δεν υπάρχει λόγος να έχουμε προπονήτριες και προπονητές.
Ας καθήσουμε εμείς στις θέσεις τους.
Λάθη έχουν γίνει. Και θα γίνουν και άλλα.
Ομως, εκτιμώ ότι τα παιδιά ( και κυρίως οι γονείς ) είναι καλό να δέχονται τη συμμετοχή τους σε μία ομάδα, με το κριτήριο της μεγαλύτερης δυνατής χρησιμοποίησης τους να καθορίζει την επιλογή.
Το γεγονός ότι ο Πορφύρας στο βόλει Γυναικών είναι μία καθαρά οικογενειακή ομάδα, με δεσμούς φιλίας και αναγνώριση του κοινού ενδιαφέροντος, δε θα πρέπει να συγχέεται με την ανάγκη να γίνουν σεβαστές οι αρχές του παιχνιδιού και του αθλητισμού.
Φυσικά, επειδή έχω περάσει από όλα τα...στάδια ως γονιός, μπορώ να σας καταλάβω απόλυτα.
Ολοι κάναμε και κάνουμε τις ίδιες σκέψεις. Γιατί, το παιδί μας είναι πάνω από όλα, γιατί στις κόρες έχουμε αδυναμία, γιατί ξεθαρρεύουμε, γιατί τα κορίτσια μεταξύ τους είναι απόλυτα ανταγωνιστικά και συγκρουσιακά, ειδικά στις μικρές ηλικίες, γιατί μπορεί να βλέπουμε κάτι που θεωρούμε ότι δε συμβαδίζει με τη δική μας άποψη περί του σωστού.
Ομως, όλοι επίσης, πέφτουμε στο ίδιο λάθος.
Μεταφέρουμε δικές μας επιθυμίες στο γήπεδο, μπαίνουμε στη θέση του παιδιού μας, θεωρούμε ως δεδομένο ότι αδικείται.
Παρακολουθώ από κοντά, όχι μόνο ότι συμβαίνει στον Πορφύρα, αλλά, συνολικά τον χώρο του αθλητισμού.
Παρατηρώ ότι τα τελευταία χρόνια, με την κρίση και τις δυσκολίες που όλοι αντιμετωπίζουμε, εντάθηκαν οι αντιδράσεις από γονείς που αισθάνονται ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη για το παιδί τους, είτε επειδή δεν παίζει πολύ, είτε γιατί δεν έχει τις συμπαίκτριες που θα ήθελε, είτε επειδή μπήκε σε άλλη ομάδα, από εκείνη όπου θα έπρεπε ή θα άξιζε να είναι, πάντα κατά την άποψη του γονιού.
Αυτή η τάση δεν είναι τυχαία. Εχει την εξήγηση της και στην ατμόσφαιρα που όλοι βιώνουμε.
Ομως, καλό θα είναι να ηρεμήσουμε όλοι.
Η υποκειμενική άποψη, δε συνιστά αυθεντία. Για κανέναν από όλους μας.
Ομως, η διαχείριση συναισθημάτων, πιστέψτε μας, είναι πιο εύκολη για το σύνολο, παρά για τη μονάδα.
Καλό θα είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται με γνώμονα το καλό και της ομάδας και του παιδιού.
Ολοι ξεκινήσαμε να πάμε τις κόρες μας στο βόλει του Πορφύρα, για συγκεκριμένους λόγους.
Γιατί εδώ, η δουλειά γίνεται σωστά.
Και επειδή, θέλαμε να αθληθούν.
Το γεγονός ότι από μικρά τα βάλαμε να παίζουν, δε συνιστά προαπαιτούμενο και υποχρέωση.
Ψυχραιμία. Στο κλάμμα, στην αντίδραση, στο παράπονο, χρήσιμο θα είναι να συνθέσουμε επιχειρήματα, να συζητήσουμε με την προπονήτρια ή τον προπονητή, με τους εκπροσώπους της ομάδας, να δούμε τη ψυχολογία του παιδιού, προτού φθάσουμε στις τελικές αποφάσεις, οι οποίες, συνήθως, είναι λαθεμένες, όταν λαμβάνονται σε ώρες όπου τα αρνητικά συναισθήματα περισσεύουν των θετικών.
Ναι. Το βόλει, ο αθλητισμός δεν είναι σχολείο ή φροντιστήριο, όπου δε μιλάμε.
Είναι διασκέδαση. Μα και κουλτούρα μαζί.
Ας σκεφθούμε δεύτερη φορά, προτού εκφράσουμε μία άποψη που μπορεί και να μας αδικεί.
Το παιδί-δεν-έχει πάντα δίκιο. Οπως, φυσικά, δεν υπάρχει αλάθητος σε κρίσεις.
Ψυχραιμία λοιπόν. Και λύσεις μέσα από τη συζήτηση. Με την προυπόθεση του ρεαλισμού και του αλληλοσεβασμού.
Χωρίς βιασύνη.
Υ.Γ.
Μη στεναχωριέστε. Οτι λέτε και κάνετε εσείς, τώρα, τα ίδια έλεγα και έκανα και εγώ, ορισμένες ( τουλάχιστον...) φορές. Αλλά, στο τέλος, δεν άφηνα το θυμικό μου να καθορίσει τη στάση μου. Γιατί το βόλει είναι ένα μέρος από το παιχνίδι της επιμονής, της αφοσίωσης, της διάρκειας, της σταθερότητας, της διαχείρισης συναισθημάτων, της αντοχής.
Καλύτερα μέσα στο γήπεδο, παρά έξω από αυτό.
Νίκος Δελαγραμμάτικας
