Στον αθλητισμό, ειδικά στα ομαδικά σπορ, οι αξίες δεν αναδεικνύονται από τα αποτελέσματα. Αυτά, τα βρίσκεις. Αλλα είναι τα δύσκολα : Το ήθος, η αφοσίωση και η διάρκεια.
Πήραμε πολύ μεγαλύτερη χαρά από εκείνη που νιώσαμε με τις 4 νίκες των ομάδων του βόλεϊ του Πορφύρα, σε παιχνίδια πρωταθλήματος, μέσα σε 24 ώρες, στο Σαββατοκύριακο, βλέποντας πρώτες στην προπόνηση των Κορασίδων Δ, η οποία ολοκληρώθηκε πριν από λίγο, τις αθλήτριες μας Σταυρούλα Αργυρέα και Μαρία Τζίρτη.
Και τα 2 παιδιά μας, που ανέβηκαν από τις Παγκορασίδες Δ στις Κορασίδες Δ, δεν αγωνίσθηκαν την Κυριακή στη συνάντηση με τον ΑΟΝΑ.
Ήπιαν όλο το ποτήρι. Εφυγαν από τις 4 από το σπίτι, ώστε να είναι με την αποστολή του Πορφύρα στην Αργυρούπολη, στις 5 μ.μ. για το παιχνίδι που έπρεπε να αρχίσει στις 6 μ.μ. και ξεκίνησε στις 7.15 μ.μ., επειδή πήγε πίσω όλο το πρόγραμμα του γηπέδου από αγώνες που είχαν προηγηθεί ( Σ.Σ. ο Πορφύρας το κατανοεί, άλλωστε, είμαστε αλληλέγγυοι με την Αργυρούπολη, σωματείο αρχών ), για να ολοκληρωθεί στις 9.40 μ.μ.
Τα παιδιά επέστρεψαν στο σπίτι στις 10.30 μμ., χωρίς να έχουν χρησιμοποιηθεί ούτε λεπτό, επειδή έτσι κρίθηκε ( Σ.Σ. πάντα θα δεχόμαστε τις αποφάσεις των προπονητριών και του προπονητή μας, γιατί διαφορετικά, πολύ απλά, θα πρέπει να αλλάξουμε...ρόλους και αυτό δε θα συμβεί ποτέ ).
Το Μαράκι και η Σταυρούλα, σίγουρα, δε θα ένιωσαν ευχάριστα, όπως και κάθε άλλο παιδί στη θέση τους, αλλά, φυσικά, στο ομαδικό άθλημα, η συμμετοχή στην αποστολή, σε υψηλότερο μάλιστα επίπεδο από εκείνο στο οποίο παίζαμε μέχρι πρότινος, αποτελεί μία νέα πραγματικότητα που έχει δυσκολίες, ιδιαιτερότητες και αναμφίβολα, κάθε αρχή είναι περίεργη για όλες και όλους. Ανθρώπινο.
Οι γονείς τους, επίσης, δε θα αισθάνθηκαν βολικά, βλέποντας κατσουφιασμένα κεφαλάκια, ούτε θα...χάρηκαν γιατί έλειψαν 6-7 ώρες από το σπίτι, έστω και εάν κάθε παιχνίδι είναι μία, ξεχωριστή, διαδικασία χαράς και όταν το βλέπεις έτσι, πάντα περνάς καλά, μόνο και μόνο επειδή έχεις την ευλογία να είσαι εκεί, είτε παίζεις είτε όχι.
Αλλά, οι δύο αθλήτριες μας, όχι μόνο πήγαν πριν από κάθε άλλη στο Γυμνάσιο για την προπόνηση, αλλά, επιπλέον, έκαναν πάρα πολύ καλή προπόνηση, έστω και εάν ήταν, όπως πάντα...αθόρυβες.
Παραδείγματα ήθους, αξίας και ποιότητας έχουμε πολλά στο βόλεϊ του Πορφύρα, αλλά, περιπτώσεις σαν την Μαρία και την Σταυρούλα, οφείλουμε να τις αναδεικνύουμε.
Γιατί με τις λεπτομέρειες και τα μικρά, αλλά, χρυσά παραδείγματα φτιάχνεται η πραγματικότητα, στο βόλεϊ του Πορφύρα, όπου τίποτα δεν έγινε στην τύχη.
Η επιμονή φέρνει το αποτέλεσμα. Και δημιουργεί δυνατούς χαρακτήρες που θα προετοιμασθούν ώστε να είναι σε θέση να διαχειρισθούν συναισθήματα και ιδιαίτερες καταστάσεις.
Γιατί, το βόλεϊ είναι η προπόνηση για την πραγματική ζωή.
Εκεί όπου εάν πετάμε από τώρα τα όπλα, στις απογοητεύσεις, δε θα βρούμε, ποτέ, σκιά για να ξαποστάσουμε από τα ( μεγάλα ) ζόρια.
Μπράβο και στην Μαρία Τζίρτη και στην Σταυρούλα Αργυρέα.
Και εάν διαβάσατε προσεκτικά αυτό το κείμενο, θα καταλάβατε το πνεύμα και την κουλτούρα του βόλεϊ του Πορφύρα. Απλά πράγματα, που εξηγούν την εμπιστοσύνη και τις επιτυχίες, αναδεικνύοντας το υπόβαθρο τους.
Πήραμε πολύ μεγαλύτερη χαρά από εκείνη που νιώσαμε με τις 4 νίκες των ομάδων του βόλεϊ του Πορφύρα, σε παιχνίδια πρωταθλήματος, μέσα σε 24 ώρες, στο Σαββατοκύριακο, βλέποντας πρώτες στην προπόνηση των Κορασίδων Δ, η οποία ολοκληρώθηκε πριν από λίγο, τις αθλήτριες μας Σταυρούλα Αργυρέα και Μαρία Τζίρτη.
Και τα 2 παιδιά μας, που ανέβηκαν από τις Παγκορασίδες Δ στις Κορασίδες Δ, δεν αγωνίσθηκαν την Κυριακή στη συνάντηση με τον ΑΟΝΑ.
Ήπιαν όλο το ποτήρι. Εφυγαν από τις 4 από το σπίτι, ώστε να είναι με την αποστολή του Πορφύρα στην Αργυρούπολη, στις 5 μ.μ. για το παιχνίδι που έπρεπε να αρχίσει στις 6 μ.μ. και ξεκίνησε στις 7.15 μ.μ., επειδή πήγε πίσω όλο το πρόγραμμα του γηπέδου από αγώνες που είχαν προηγηθεί ( Σ.Σ. ο Πορφύρας το κατανοεί, άλλωστε, είμαστε αλληλέγγυοι με την Αργυρούπολη, σωματείο αρχών ), για να ολοκληρωθεί στις 9.40 μ.μ.
Τα παιδιά επέστρεψαν στο σπίτι στις 10.30 μμ., χωρίς να έχουν χρησιμοποιηθεί ούτε λεπτό, επειδή έτσι κρίθηκε ( Σ.Σ. πάντα θα δεχόμαστε τις αποφάσεις των προπονητριών και του προπονητή μας, γιατί διαφορετικά, πολύ απλά, θα πρέπει να αλλάξουμε...ρόλους και αυτό δε θα συμβεί ποτέ ).
Το Μαράκι και η Σταυρούλα, σίγουρα, δε θα ένιωσαν ευχάριστα, όπως και κάθε άλλο παιδί στη θέση τους, αλλά, φυσικά, στο ομαδικό άθλημα, η συμμετοχή στην αποστολή, σε υψηλότερο μάλιστα επίπεδο από εκείνο στο οποίο παίζαμε μέχρι πρότινος, αποτελεί μία νέα πραγματικότητα που έχει δυσκολίες, ιδιαιτερότητες και αναμφίβολα, κάθε αρχή είναι περίεργη για όλες και όλους. Ανθρώπινο.
Οι γονείς τους, επίσης, δε θα αισθάνθηκαν βολικά, βλέποντας κατσουφιασμένα κεφαλάκια, ούτε θα...χάρηκαν γιατί έλειψαν 6-7 ώρες από το σπίτι, έστω και εάν κάθε παιχνίδι είναι μία, ξεχωριστή, διαδικασία χαράς και όταν το βλέπεις έτσι, πάντα περνάς καλά, μόνο και μόνο επειδή έχεις την ευλογία να είσαι εκεί, είτε παίζεις είτε όχι.
Αλλά, οι δύο αθλήτριες μας, όχι μόνο πήγαν πριν από κάθε άλλη στο Γυμνάσιο για την προπόνηση, αλλά, επιπλέον, έκαναν πάρα πολύ καλή προπόνηση, έστω και εάν ήταν, όπως πάντα...αθόρυβες.
Παραδείγματα ήθους, αξίας και ποιότητας έχουμε πολλά στο βόλεϊ του Πορφύρα, αλλά, περιπτώσεις σαν την Μαρία και την Σταυρούλα, οφείλουμε να τις αναδεικνύουμε.
Γιατί με τις λεπτομέρειες και τα μικρά, αλλά, χρυσά παραδείγματα φτιάχνεται η πραγματικότητα, στο βόλεϊ του Πορφύρα, όπου τίποτα δεν έγινε στην τύχη.
Η επιμονή φέρνει το αποτέλεσμα. Και δημιουργεί δυνατούς χαρακτήρες που θα προετοιμασθούν ώστε να είναι σε θέση να διαχειρισθούν συναισθήματα και ιδιαίτερες καταστάσεις.
Γιατί, το βόλεϊ είναι η προπόνηση για την πραγματική ζωή.
Εκεί όπου εάν πετάμε από τώρα τα όπλα, στις απογοητεύσεις, δε θα βρούμε, ποτέ, σκιά για να ξαποστάσουμε από τα ( μεγάλα ) ζόρια.
Μπράβο και στην Μαρία Τζίρτη και στην Σταυρούλα Αργυρέα.
Και εάν διαβάσατε προσεκτικά αυτό το κείμενο, θα καταλάβατε το πνεύμα και την κουλτούρα του βόλεϊ του Πορφύρα. Απλά πράγματα, που εξηγούν την εμπιστοσύνη και τις επιτυχίες, αναδεικνύοντας το υπόβαθρο τους.
