Οι καταλήψεις στα σχολεία έχουν, σε κάποιες ή και αρκετές περιπτώσεις, μία λογική. Οταν συνοδεύονται απο ουσιαστικά αιτήματα.
Προφανώς, στις πιο πολλές περιπτώσεις γίνονται ''για πλάκα'' και για να ανέβουν στην κομματική ιεραρχία τα παιδάκια που βλέπουν ότι το μέλλον τους είναι συσχετισμένο με τους πολιτικούς σχηματισμούς και τις νεολαίες τους.
Απο το ανέκδοτο της αποχής στην Ιωνίδειο, όπου το μόνο αίτημα σε ένα σχολείο όπου τα πάντα είναι λυμένα ( αποχή γίνεται κάθε χρόνο στην Ιωνίδειο εδώ και τουλάχιστον 6 χρόνια, τέτοια εποχή και η συγκυρία με τα βιβλία απλώς είναι δικαιολογία και πρόφαση ) , θα μπορούσε να είναι να φύγει η κυρούλα απο την καντίνα και να μπεί Ρωσίδα ή να προστεθεί μπουγάτσα στις σφολιάτες που ήδη διαθέτει το κυλικείο, πάμε ωστόσο στην άλλη άκρη, σε αυτή του εμπρησμού σε γυμναστήριο σχολείου.
Η καταστροφή εργαστηρίων, σχολικών αιθουσών και σχολικού εξοπλισμού, δε δικαιολογείται αλλά εντέλει ας πούμε ότι αποτελεί ''ξέσπασμα, μορφή αντίδρασης και πάλης'' για τα καμάρια μας, για τους λεβέντες που εκθρέφουμε και στέλνουμε σχολείο και τους οποίους αν τολμήσει να ακουμπήσει εκπαιδευτικός, απειλείται άμεσα με εξορία και με διαπόμπευση στην τηλεόραση, που στην Ελλάδα χρησιμοποιείται ως '' έφιππη αστυνομία'' αντί να παράγει πολιτισμό και να προωθεί την ενημέρωση.
Αν ωστόσο αυτοί οι βανδαλισμοί υποτίθεται ότι για τους ...λεβέντες που τους προκαλούν, έχουν βάση σε ένα σκεπτικό, επειδή ''τα παιδιά είναι οργισμένα με την κοινωνία'' ( όχι με τους εαυτούς τους που γυρνούν απο το σχολείο χωρίς να έχουν προσπαθήσει να εκπαιδευθούν, να μάθουν πέντε πράγματα ), πως να σχολιάσουμε τον χθεσινό εμπρησμό στο γυμναστήριο δημόσιου σχολείου στη Νέα Σμύρνη.
Πήγαν οι κανάκαρηδες της κοινωνίας που κάναμε σαν τα μούτρα μας, απο την υπερβολική νιρβάνα και το '' ωχ αδελφέ, μη χαλάς τη ζαχαρένια σου΄'' και άπλωσαν χαρτιά απο το φωτοτυπικό μηχάνημα του σχολείου το οποίο έχουν καταλάβει ( περίπου όπως οι Παριζιάνοι την Βαστίλλη, φαντάζομαι ...) στο πλαστικό δάπεδο του γυμναστηρίου στο οποίο έβαλαν φωτιά.
Το πλαστικό τεραίν καταστράφηκε εντελώς, οι τοίχοι μαύρισαν, το γυμναστήριο ουσιαστικά δεν υφίσταται πλέον.
Λες και έχουμε πολλά , λες και περισσεύει δημόσιο χρήμα για να φτιάχνουμε τις ζημιές, λες και αυτά τα παιδιά αποφάσισαν να κλωτσήσουν με το ένα πόδι τους το άλλο.
Αλλα, ξεχάσαμε. Ο αθλητισμός δεν είναι...σικ. Δεν είναι της μόδας.
Ιδιο είναι να αθλείσαι και ίδιο να κάνεις τσιγάρα και τσιγαριλίκια στις τουαλέτες ;
Καθένας βέβαια χαράζει την πορεία του.
Και μετά απο χρόνια καταλαβαίνει τα εγκλήματα σε βάρος του εαυτού του.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Γιατί κάποτε, το 1980, στο σχολείο όπου σήμερα προπονούνται τα κοριτσάκια μας, το ίδιο περίπου είχε συμβεί. Και με το γυμναστήριο και με το εργαστήριο, απέναντι απο την είσοδο του γυμναστηρίου.
Εκείνοι που ήταν μέσα στο γυμναστήριο, στάθηκαν όρθιοι στη ζωή τους,
Εκείνοι που ήταν μονίμως εξαγριωμένοι, δυστυχώς, ψάχνουν ακόμα, στα 47-48 τους να βρούν το δρόμο τους.
Και ήταν μόνο παιδιά.
Οπως και τα σημερινά.
Ν.Δελαγραμμάτικας
Προφανώς, στις πιο πολλές περιπτώσεις γίνονται ''για πλάκα'' και για να ανέβουν στην κομματική ιεραρχία τα παιδάκια που βλέπουν ότι το μέλλον τους είναι συσχετισμένο με τους πολιτικούς σχηματισμούς και τις νεολαίες τους.
Απο το ανέκδοτο της αποχής στην Ιωνίδειο, όπου το μόνο αίτημα σε ένα σχολείο όπου τα πάντα είναι λυμένα ( αποχή γίνεται κάθε χρόνο στην Ιωνίδειο εδώ και τουλάχιστον 6 χρόνια, τέτοια εποχή και η συγκυρία με τα βιβλία απλώς είναι δικαιολογία και πρόφαση ) , θα μπορούσε να είναι να φύγει η κυρούλα απο την καντίνα και να μπεί Ρωσίδα ή να προστεθεί μπουγάτσα στις σφολιάτες που ήδη διαθέτει το κυλικείο, πάμε ωστόσο στην άλλη άκρη, σε αυτή του εμπρησμού σε γυμναστήριο σχολείου.
Η καταστροφή εργαστηρίων, σχολικών αιθουσών και σχολικού εξοπλισμού, δε δικαιολογείται αλλά εντέλει ας πούμε ότι αποτελεί ''ξέσπασμα, μορφή αντίδρασης και πάλης'' για τα καμάρια μας, για τους λεβέντες που εκθρέφουμε και στέλνουμε σχολείο και τους οποίους αν τολμήσει να ακουμπήσει εκπαιδευτικός, απειλείται άμεσα με εξορία και με διαπόμπευση στην τηλεόραση, που στην Ελλάδα χρησιμοποιείται ως '' έφιππη αστυνομία'' αντί να παράγει πολιτισμό και να προωθεί την ενημέρωση.
Αν ωστόσο αυτοί οι βανδαλισμοί υποτίθεται ότι για τους ...λεβέντες που τους προκαλούν, έχουν βάση σε ένα σκεπτικό, επειδή ''τα παιδιά είναι οργισμένα με την κοινωνία'' ( όχι με τους εαυτούς τους που γυρνούν απο το σχολείο χωρίς να έχουν προσπαθήσει να εκπαιδευθούν, να μάθουν πέντε πράγματα ), πως να σχολιάσουμε τον χθεσινό εμπρησμό στο γυμναστήριο δημόσιου σχολείου στη Νέα Σμύρνη.
Πήγαν οι κανάκαρηδες της κοινωνίας που κάναμε σαν τα μούτρα μας, απο την υπερβολική νιρβάνα και το '' ωχ αδελφέ, μη χαλάς τη ζαχαρένια σου΄'' και άπλωσαν χαρτιά απο το φωτοτυπικό μηχάνημα του σχολείου το οποίο έχουν καταλάβει ( περίπου όπως οι Παριζιάνοι την Βαστίλλη, φαντάζομαι ...) στο πλαστικό δάπεδο του γυμναστηρίου στο οποίο έβαλαν φωτιά.
Το πλαστικό τεραίν καταστράφηκε εντελώς, οι τοίχοι μαύρισαν, το γυμναστήριο ουσιαστικά δεν υφίσταται πλέον.
Λες και έχουμε πολλά , λες και περισσεύει δημόσιο χρήμα για να φτιάχνουμε τις ζημιές, λες και αυτά τα παιδιά αποφάσισαν να κλωτσήσουν με το ένα πόδι τους το άλλο.
Αλλα, ξεχάσαμε. Ο αθλητισμός δεν είναι...σικ. Δεν είναι της μόδας.
Ιδιο είναι να αθλείσαι και ίδιο να κάνεις τσιγάρα και τσιγαριλίκια στις τουαλέτες ;
Καθένας βέβαια χαράζει την πορεία του.
Και μετά απο χρόνια καταλαβαίνει τα εγκλήματα σε βάρος του εαυτού του.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Γιατί κάποτε, το 1980, στο σχολείο όπου σήμερα προπονούνται τα κοριτσάκια μας, το ίδιο περίπου είχε συμβεί. Και με το γυμναστήριο και με το εργαστήριο, απέναντι απο την είσοδο του γυμναστηρίου.
Εκείνοι που ήταν μέσα στο γυμναστήριο, στάθηκαν όρθιοι στη ζωή τους,
Εκείνοι που ήταν μονίμως εξαγριωμένοι, δυστυχώς, ψάχνουν ακόμα, στα 47-48 τους να βρούν το δρόμο τους.
Και ήταν μόνο παιδιά.
Οπως και τα σημερινά.
Ν.Δελαγραμμάτικας
