Οτι και αν συμβαίνει στο μικρόκοσμο μας, η ζωή είναι πάντα εδώ. Και περιγράφεται απο όμορφες όσο και χαρακτηριστικές εικόνες που είναι γεμάτες απο νοήματα και μηνύματα.
Το πρωί, στην προπόνηση των Παγκορασίδων μας στο Γυμνάσιο, ήταν εκεί σχεδόν όλοι οι έφοροι ΟΛΩΝ των τμημάτων. Πάνω απο τα παιδιά. Χωρίς απαραίτητα να είναι εκεί το δικό τους.
Για να βοηθήσουν, όπου και αν χερειαζόταν. Είναι άυτή μία, απλή, στήριξη στο έργο του προπονητή Γιάννη Τσουρουγιάννη που παλεύει με μία νέα, ουσιαστικά, φουρνιά Παγκορασίδων απο την οποία σίγουρα θα φτιάξει καλές αθλήτριες και καλή ομάδα.
Ενας γονιός--υπόδειγμα αναρωτιόταν, την ώρα της προπόνησης, ''αν τα παιδιά μας θα συνειδητοποιήσουν τις θυσίες που κάνουμε σε ελεύθερο χρόνο και ξεκούραση για να είμαστε συνέχεια κοντά τους για τις προπονήσεις και τους αγώνες...''και πήρε την απάντηση απο έναν παλιό γείτονα του πως '' βρίσκεις ότι κάνεις και απολαμβάνεις αυτό που έχεις δημιουργήσει καθώς η μέθοδος της αδράνειας και της κριτικής προσφέρει ασφάλεια και ανάπαυση, αλλά, είναι στείρα και εκ προοιμίου αποτυχημένη σε βάθος χρόνου''.
Και έξω απο το σχολείο, στο στενάκι της οδού Καλλιγά, το οποίο πήρε το όνομα του απο έναν πνευματικό άνθρωπο της πόλης μας ( η κόρη του μάλιστα ήταν καθηγήτρια Μουσικής στο 1ο Γυμνάσιο μέχρι και το 1981 ) , περπατούσε μόνος αλλά υπερήφανος ένας καλοντυμένος κύριος με λευκό μπαστούνι που δεν ήθελε βοήθεια απο άλλον, επειδή, όπως εξήγησε '' έτσι και αλλιώς έχει μάθει απέξω τη διαδρομή των 300 μέτρων απο το σπίτι του μέχρι τον φούρνο και το διπλανό καφενείο''.
Την ίδια ώρα, κάποια παιδιά τα σκεπάζει το πάπλωμα ή δεν έχουν όρεξη να αγωνισθούν για τίποτα στη ζωή τους και κάποιοι απο εμάς, απλώς, μεταφέρουμε τα δικά μας σύνδρομα στα παιδιά.
Η ζωή είναι εδώ.
Εμείς ; Θα τα βλέπουμε όλα μαύρα και σκοτεινά ή θα ψάχνουμε για παράθυρα χωρίς κουρτίνα, ώστε να μπαίνει άπλετο φως ;
Ν.Δελ.
Το πρωί, στην προπόνηση των Παγκορασίδων μας στο Γυμνάσιο, ήταν εκεί σχεδόν όλοι οι έφοροι ΟΛΩΝ των τμημάτων. Πάνω απο τα παιδιά. Χωρίς απαραίτητα να είναι εκεί το δικό τους.
Για να βοηθήσουν, όπου και αν χερειαζόταν. Είναι άυτή μία, απλή, στήριξη στο έργο του προπονητή Γιάννη Τσουρουγιάννη που παλεύει με μία νέα, ουσιαστικά, φουρνιά Παγκορασίδων απο την οποία σίγουρα θα φτιάξει καλές αθλήτριες και καλή ομάδα.
Ενας γονιός--υπόδειγμα αναρωτιόταν, την ώρα της προπόνησης, ''αν τα παιδιά μας θα συνειδητοποιήσουν τις θυσίες που κάνουμε σε ελεύθερο χρόνο και ξεκούραση για να είμαστε συνέχεια κοντά τους για τις προπονήσεις και τους αγώνες...''και πήρε την απάντηση απο έναν παλιό γείτονα του πως '' βρίσκεις ότι κάνεις και απολαμβάνεις αυτό που έχεις δημιουργήσει καθώς η μέθοδος της αδράνειας και της κριτικής προσφέρει ασφάλεια και ανάπαυση, αλλά, είναι στείρα και εκ προοιμίου αποτυχημένη σε βάθος χρόνου''.
Και έξω απο το σχολείο, στο στενάκι της οδού Καλλιγά, το οποίο πήρε το όνομα του απο έναν πνευματικό άνθρωπο της πόλης μας ( η κόρη του μάλιστα ήταν καθηγήτρια Μουσικής στο 1ο Γυμνάσιο μέχρι και το 1981 ) , περπατούσε μόνος αλλά υπερήφανος ένας καλοντυμένος κύριος με λευκό μπαστούνι που δεν ήθελε βοήθεια απο άλλον, επειδή, όπως εξήγησε '' έτσι και αλλιώς έχει μάθει απέξω τη διαδρομή των 300 μέτρων απο το σπίτι του μέχρι τον φούρνο και το διπλανό καφενείο''.
Την ίδια ώρα, κάποια παιδιά τα σκεπάζει το πάπλωμα ή δεν έχουν όρεξη να αγωνισθούν για τίποτα στη ζωή τους και κάποιοι απο εμάς, απλώς, μεταφέρουμε τα δικά μας σύνδρομα στα παιδιά.
Η ζωή είναι εδώ.
Εμείς ; Θα τα βλέπουμε όλα μαύρα και σκοτεινά ή θα ψάχνουμε για παράθυρα χωρίς κουρτίνα, ώστε να μπαίνει άπλετο φως ;
Ν.Δελ.
