Η καθημερινότητα μας μοιάζει, πλέον για όλους, με την προσπάθεια που κάνουν οι σφαιροβόλοι να περπατήσουν πάνω στην κινούμενη άμμο ή με την εικόνα της πιρουέτας απο έναν δίμετρο.
Οσο και αν παλεύεις, ισσοροπία δεν μπορείς να βρείς, επειδή υπάρχουν μεταβλητές που δεν είσαι σε θέση εσύ να καθορίσεις.
Στο χώρο του αθλητισμού, η κατάσταση δεν είναι η ίδια.
Εδώ, παίρνεις χαρές αλλά και πίκρες, συνήθως ως αποτέλεσμα των δικών σου ενεργειών.
Βλέπεις τα παιδιά της Ακαδημίας να αγωνιούν αλλά και να γελούν στις προπονήσεις και τα παιχνίδια με τον κ.Γιάννη και τον κ.Κώστα, παρακολουθείς τις αθλήτριες της γυναικείας ομάδας που έχουν γίνει μετενσάρκωση του αείμνηστου Βέγγου για να τα προλάβουν όλα, ωστόσο, είναι με το χαμόγελο στα χείλη, παρατηρείς εκείνες και εκείνους που έχουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μεγάλα προβλήματα να είναι στην εξέδρα ή να μπαίνουν στο γήπεδο επειδή βρίσκουν διέξοδο στον αθλητισμό, στο βόλει του Πορφύρα, προφανώς και σε άλλα τμήματα και άλλες ομάδες.
Η αποζημίωση όλων μας είναι η αίσθηση που γίνεται πια βεβαιότητα, για την προσφορά στο κοινό καλό.
Αυτό που διαφημίζει ο ΟΠΑΠ, αλλά, αντί να ενισχύει την πρόληψη και τον ολοκληρωμένο ιατρικό έλεγχο σε αθλήτριες και αθλητές, κάνει χορηγίες στα τυφλά....
Είτε με κούρεμα, είτε χωρίς, ο αθλητισμός θα συνεχίσει να υπάρχει.
Η άνθηση του τμήματος βόλει γυναικών του Πορφύρα σε εποχή κρίσης, απλώς, κατά την άποψη μας σηματοδοτεί την επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες, την αναζήτηση καταφυγίων όπου το παιδί θα εκτονωθεί, αλλά με κανόνες και φροντίδα και όχι όπως σε ένα παιδότοπο ή σε baby parking.
Η ενδυνάμωση του αθλητικού φορέα που αναγνωρίζεται απο την τοπική κοινωνία ότι παράγει έργο και αν μη τι άλλο προσπαθεί, με λάθη και παραλείψεις, αλλά, όχι με απρέπεια ή έλλειψη σεβασμού, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο.
Στην κρίση, το ίδιο έγινε το 2000 στην Αργεντινή και το 2007 στην Αμερική.
Οπου και αν φθάσει ο Πορφύρας στο βόλει γυναικών, θέλουμε και θα προσπαθήσουμε να παραμείνει η ''ομάδα της γειτονιάς'' και ας συγκεντρώνει πια κορίτσια και απο την Χαραυγή, τη Νίκαια, το Πέραμα, το Νέο Φάληρο, το Μοσχάτο, την Καλλιθέα.
Οι εξελίξεις στο οικονομικό πεδίο δεν εξαρτώνται, προφανώς, απο εμάς.
Καν δεν αφορούν τώρα πια την κυβέρνηση του τόπου.
Εκείνο που μπορούμε ωστόσο να πετύχουμε είναι να διατηρήσουμε τη ψυχική υγεία των παιδιών μας και όλοι μαζί να έχουμε την βεβαιότητα ότι ακουμπάμε ο ένας στον άλλον.
Τα τελευταία 5 χρόνια, για να ενημερώσω και να μιλήσω για το βόλει του Πορφύρα, έχω μπεί πολλές φορές σε αυλές σχολείων. Κυρίως Δημοτικών.
Αλλες φορές έβλεπα αρκετά παιδιά αποχαυνωμένα και αδιάφορα.
Εφέτος, παρατηρώ και το συζητώ και με τους εκπαιδευτικούς τους, παιδιά με πρόσωπα κουρασμένα, προβληματισμένα, σφιγμένα, στα όρια της κατάθλιψης.
Εάν δε σας αρέσει το βόλει ή δε σας καλύπτει ο Πορφύρας, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Βγάλτε όμως το παιδί απο το σπίτι, να μην ακούει συνέχεια τι λένε στην τηλεόραση, να μην παρακολουθεί την αγωνία του μπαμπά και της μαμάς, το παράπονο της γιαγιάς και του παππού.
Πηγαίνετε το σε μία δραστηριότητα, στην οποία θα υπάρχει σχέση ανταποδοτικότητας.
Επιλέξτε τι του ταιριάζει αλλά επιπλέον δώστε του τη δυνατότητα να δοκιμάσει.
Ο αθλητισμός που γνωρίζαμε τα τελευταία 20 χρόνια ήταν ο χώρος στον οποίο οι κρατικοδίαιτοι, οι φραπεδούμπες, οι βολεψάκηδες και οι εκατομμυριούχοι σκέπαζαν τον αγώνα των πολλών.
Τώρα που δεν έχει...μάσα, αραλίκι στο Δημόσιο, ή προνόμια, θα μείνουν στον αθλητισμό μόνο εκείνες και εκείνοι που πραγματικά ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ να είναι στο γήπεδο γιατί δε ζούν χωρίς αυτό.
Μπορεί και να είναι μία ευκαιρία να ξεκαθαρίσει το τοπίο, ώστε να καταλάβουμε γιατί είμαστε εδώ και τουλάχιστον να συνεννοούμαστε μεταξύ μας στην ίδια γλώσσα.
Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα.
Ν.Δελαγραμμάτικας
Οσο και αν παλεύεις, ισσοροπία δεν μπορείς να βρείς, επειδή υπάρχουν μεταβλητές που δεν είσαι σε θέση εσύ να καθορίσεις.
Στο χώρο του αθλητισμού, η κατάσταση δεν είναι η ίδια.
Εδώ, παίρνεις χαρές αλλά και πίκρες, συνήθως ως αποτέλεσμα των δικών σου ενεργειών.
Βλέπεις τα παιδιά της Ακαδημίας να αγωνιούν αλλά και να γελούν στις προπονήσεις και τα παιχνίδια με τον κ.Γιάννη και τον κ.Κώστα, παρακολουθείς τις αθλήτριες της γυναικείας ομάδας που έχουν γίνει μετενσάρκωση του αείμνηστου Βέγγου για να τα προλάβουν όλα, ωστόσο, είναι με το χαμόγελο στα χείλη, παρατηρείς εκείνες και εκείνους που έχουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μεγάλα προβλήματα να είναι στην εξέδρα ή να μπαίνουν στο γήπεδο επειδή βρίσκουν διέξοδο στον αθλητισμό, στο βόλει του Πορφύρα, προφανώς και σε άλλα τμήματα και άλλες ομάδες.
Η αποζημίωση όλων μας είναι η αίσθηση που γίνεται πια βεβαιότητα, για την προσφορά στο κοινό καλό.
Αυτό που διαφημίζει ο ΟΠΑΠ, αλλά, αντί να ενισχύει την πρόληψη και τον ολοκληρωμένο ιατρικό έλεγχο σε αθλήτριες και αθλητές, κάνει χορηγίες στα τυφλά....
Είτε με κούρεμα, είτε χωρίς, ο αθλητισμός θα συνεχίσει να υπάρχει.
Η άνθηση του τμήματος βόλει γυναικών του Πορφύρα σε εποχή κρίσης, απλώς, κατά την άποψη μας σηματοδοτεί την επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες, την αναζήτηση καταφυγίων όπου το παιδί θα εκτονωθεί, αλλά με κανόνες και φροντίδα και όχι όπως σε ένα παιδότοπο ή σε baby parking.
Η ενδυνάμωση του αθλητικού φορέα που αναγνωρίζεται απο την τοπική κοινωνία ότι παράγει έργο και αν μη τι άλλο προσπαθεί, με λάθη και παραλείψεις, αλλά, όχι με απρέπεια ή έλλειψη σεβασμού, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο.
Στην κρίση, το ίδιο έγινε το 2000 στην Αργεντινή και το 2007 στην Αμερική.
Οπου και αν φθάσει ο Πορφύρας στο βόλει γυναικών, θέλουμε και θα προσπαθήσουμε να παραμείνει η ''ομάδα της γειτονιάς'' και ας συγκεντρώνει πια κορίτσια και απο την Χαραυγή, τη Νίκαια, το Πέραμα, το Νέο Φάληρο, το Μοσχάτο, την Καλλιθέα.
Οι εξελίξεις στο οικονομικό πεδίο δεν εξαρτώνται, προφανώς, απο εμάς.
Καν δεν αφορούν τώρα πια την κυβέρνηση του τόπου.
Εκείνο που μπορούμε ωστόσο να πετύχουμε είναι να διατηρήσουμε τη ψυχική υγεία των παιδιών μας και όλοι μαζί να έχουμε την βεβαιότητα ότι ακουμπάμε ο ένας στον άλλον.
Τα τελευταία 5 χρόνια, για να ενημερώσω και να μιλήσω για το βόλει του Πορφύρα, έχω μπεί πολλές φορές σε αυλές σχολείων. Κυρίως Δημοτικών.
Αλλες φορές έβλεπα αρκετά παιδιά αποχαυνωμένα και αδιάφορα.
Εφέτος, παρατηρώ και το συζητώ και με τους εκπαιδευτικούς τους, παιδιά με πρόσωπα κουρασμένα, προβληματισμένα, σφιγμένα, στα όρια της κατάθλιψης.
Εάν δε σας αρέσει το βόλει ή δε σας καλύπτει ο Πορφύρας, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Βγάλτε όμως το παιδί απο το σπίτι, να μην ακούει συνέχεια τι λένε στην τηλεόραση, να μην παρακολουθεί την αγωνία του μπαμπά και της μαμάς, το παράπονο της γιαγιάς και του παππού.
Πηγαίνετε το σε μία δραστηριότητα, στην οποία θα υπάρχει σχέση ανταποδοτικότητας.
Επιλέξτε τι του ταιριάζει αλλά επιπλέον δώστε του τη δυνατότητα να δοκιμάσει.
Ο αθλητισμός που γνωρίζαμε τα τελευταία 20 χρόνια ήταν ο χώρος στον οποίο οι κρατικοδίαιτοι, οι φραπεδούμπες, οι βολεψάκηδες και οι εκατομμυριούχοι σκέπαζαν τον αγώνα των πολλών.
Τώρα που δεν έχει...μάσα, αραλίκι στο Δημόσιο, ή προνόμια, θα μείνουν στον αθλητισμό μόνο εκείνες και εκείνοι που πραγματικά ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ να είναι στο γήπεδο γιατί δε ζούν χωρίς αυτό.
Μπορεί και να είναι μία ευκαιρία να ξεκαθαρίσει το τοπίο, ώστε να καταλάβουμε γιατί είμαστε εδώ και τουλάχιστον να συνεννοούμαστε μεταξύ μας στην ίδια γλώσσα.
Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα.
Ν.Δελαγραμμάτικας
