Ενας συγγραφέας, που σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι, καθώς κατά καιρούς έχει προκαλέσει αντιθέσεις, έέγραψε πριν απο καιρό ένα άρθρο σε εφημερίδα.
Το διάβασα ξανά καθώς τακτοποιούσα τα χαρτιά μου, όχι απο δική μου πρωτοβουλία βέβαια αλλά επειδή είχαμε...γκρίνια ( όπως ,μπορεί καθένας μας να καταλάβει...) και σας μεταφέρω μερικά αποσπάσματα του κειμένου του, στα οποία νομίζω ότι όλοι μας μπορούμε να βρούμε κάτι ενδιαφέρον.
'' Εκτός απο φτώχεια, ανεργία, πόνο και ελλείμματα, η κρίση παράγει επίσης κοινωνικά στερεότυπα.
Μερικά απο τα πιο δημοφιλή αφορούν τις γενιές που έρχονται. Κλισέ πικρά, γεμάτα ενοχές και ''στερνή μας γνώση'' που αν την είχαμε πρώτα θα είχαν γίνει αλλιώς τα πράγματα.
Η οικονομική κρίση έχει συμβάλλει στη δημιουργία μίας ολόκληρης παραφιλολογίας για αυτή τη νέα γενιά που δεν έχουμε ωστόσο μούτρα να αντικρύσουμε.
Μιλάμε για μία γενιά που θα είναι η πρώτη στην ιστορία η οποία προορίζεται να ζήσει χειρότερα απο την προηγούμενη.
Τι τους λέει λοιπόν, σύσσωμη η κοινωνία των παιδιών ; Τα βομβαρδίζει με την ιδέα ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ότι το παιχνίδι έχει κριθεί προτού καν εκείνα μπούν στο γήπεδο, ότι οι σπουδές, η δουλειά, η ευρηματικότητα ή το ταλέντο δεν έχουν τίποτα να τους προσφέρουν.
Οτι δε φταίνε για τίποτα τα ίδια και ότι για κάθε αποτυχία τους θα φταίνε οι μεγάλοι. Επομένως, για ποιό λόγο να προσπαθήσουν για το παραμικρό ;
Αντί να πούμε σε κάθε παιδί ότι η τύχη είναι στα χέρια του, του μεταδίδουμε μία μοιρολατρία.
Αντί να ομολογήσουμε ότι η χαμένη ευημερία είχε και τη σκοτεινή της πλευρά, που αυτή τώρα πληρώνουμε, εξιδανικεύουμε ένα παρελθόν που δεν ήταν καθόλου λαμπερό.
Αντί να δώσουμε στο παιδί μερικά εργαλεία και να βοηθήσουμε τη φαντασία του να συλλάβει δικά της οράματα και αν ξεχυθεί έξω, στο δρόμο, να τα πραγματοποιήσει, συμπαρασύροντας τον δικό μας κόσμο, τα αιχμαλωτίζουμε σε μία νοσταλγία που δεν είναι δική του.
Η μόνη νοσταλγία που μπορεί να έχει ένα παιδί είναι αυτή του μέλλοντος του.
Και όσο για τη δική μας νοσταλγία, είναι αποδεδειγμένο ότι ουδέποτε αξίζουν τα ίδια τα πράγματα που νοσταλγείς, παρά το γεγονός ότι τόετ που τα έζησες, ήσουν νέος.
Μόνο που τα παιδιά, το μόνο που χρειάζονται είναι να διαχειρισθούν τη νιότη τους.
Σε αυτή τη διαδικασία, το μνημόνιο και τα δικά μας χρέη δεν παίζουν τον παραμικρό ρόλο. Και ούτε θα έπρεπε''.
Το διάβασα ξανά καθώς τακτοποιούσα τα χαρτιά μου, όχι απο δική μου πρωτοβουλία βέβαια αλλά επειδή είχαμε...γκρίνια ( όπως ,μπορεί καθένας μας να καταλάβει...) και σας μεταφέρω μερικά αποσπάσματα του κειμένου του, στα οποία νομίζω ότι όλοι μας μπορούμε να βρούμε κάτι ενδιαφέρον.
'' Εκτός απο φτώχεια, ανεργία, πόνο και ελλείμματα, η κρίση παράγει επίσης κοινωνικά στερεότυπα.
Μερικά απο τα πιο δημοφιλή αφορούν τις γενιές που έρχονται. Κλισέ πικρά, γεμάτα ενοχές και ''στερνή μας γνώση'' που αν την είχαμε πρώτα θα είχαν γίνει αλλιώς τα πράγματα.
Η οικονομική κρίση έχει συμβάλλει στη δημιουργία μίας ολόκληρης παραφιλολογίας για αυτή τη νέα γενιά που δεν έχουμε ωστόσο μούτρα να αντικρύσουμε.
Μιλάμε για μία γενιά που θα είναι η πρώτη στην ιστορία η οποία προορίζεται να ζήσει χειρότερα απο την προηγούμενη.
Τι τους λέει λοιπόν, σύσσωμη η κοινωνία των παιδιών ; Τα βομβαρδίζει με την ιδέα ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ότι το παιχνίδι έχει κριθεί προτού καν εκείνα μπούν στο γήπεδο, ότι οι σπουδές, η δουλειά, η ευρηματικότητα ή το ταλέντο δεν έχουν τίποτα να τους προσφέρουν.
Οτι δε φταίνε για τίποτα τα ίδια και ότι για κάθε αποτυχία τους θα φταίνε οι μεγάλοι. Επομένως, για ποιό λόγο να προσπαθήσουν για το παραμικρό ;
Αντί να πούμε σε κάθε παιδί ότι η τύχη είναι στα χέρια του, του μεταδίδουμε μία μοιρολατρία.
Αντί να ομολογήσουμε ότι η χαμένη ευημερία είχε και τη σκοτεινή της πλευρά, που αυτή τώρα πληρώνουμε, εξιδανικεύουμε ένα παρελθόν που δεν ήταν καθόλου λαμπερό.
Αντί να δώσουμε στο παιδί μερικά εργαλεία και να βοηθήσουμε τη φαντασία του να συλλάβει δικά της οράματα και αν ξεχυθεί έξω, στο δρόμο, να τα πραγματοποιήσει, συμπαρασύροντας τον δικό μας κόσμο, τα αιχμαλωτίζουμε σε μία νοσταλγία που δεν είναι δική του.
Η μόνη νοσταλγία που μπορεί να έχει ένα παιδί είναι αυτή του μέλλοντος του.
Και όσο για τη δική μας νοσταλγία, είναι αποδεδειγμένο ότι ουδέποτε αξίζουν τα ίδια τα πράγματα που νοσταλγείς, παρά το γεγονός ότι τόετ που τα έζησες, ήσουν νέος.
Μόνο που τα παιδιά, το μόνο που χρειάζονται είναι να διαχειρισθούν τη νιότη τους.
Σε αυτή τη διαδικασία, το μνημόνιο και τα δικά μας χρέη δεν παίζουν τον παραμικρό ρόλο. Και ούτε θα έπρεπε''.
