Με πολύ καλούς οιωνούς ξεκίνησε το Σάββατο η προετοιμασία των τμημάτων της Ακαδημίας του βόλει Γυναικών του ΑΟΦ Πορφύρας. Και με αποτελεσματική δουλειά.
Ωστόσο, επειδή αυτές τις ημέρες, μπαίνουμε σε διαδικασία κατανομής των παιδιών στα τμήματα τους, σύμφωνα με τις εισηγήσεις των τεχνικών της Ακαδημίας μας, που γίνονται ΑΠΟΛΥΤΑ αποδεκτές κι υλοποιούνται, ας έχουμε κι αυτά στο μυαλό μας...
Ενα παιδί αλλάζει τμήμα, αλλά, αυτό δε σημαίνει ότι απογειώνεται ή υποβαθμίζεται.
Η κατανομή των παιδιών γίνεται με ένα, βασικό, σκεπτικό. Εκεί όπου εντάσσονται φέτος, να έχουν πιο πολλές ευκαιρίες ώστε να αγωνισθούν σε επίσημα παιχνίδια.
Κάθε παιδί, σε αυτές τις αλλαγές, νιώθει περίεργα. Αλλο επειδή χάνει τις φίλες του κι άλλο γιατί νομίζει ότι αδικήθηκε, ότι δεν αξιολογήθηκε σωστά. Λάθη, πάντα, θα γίνονται. Αλλά, πρόθεση προνομιακής αντιμετώπισης δεν υπάρχει. Αυτό έχει φανεί. Με τις αποδείξεις που φανερώνουν ότι δεν υπάρχει ''το παιδί μας'', αλλά, μόνο ''τα παιδιά μας'', όλα τα παιδιά της ομάδας μας....
Το πρωτάθλημα Κορασίδων αρχίζει τις πρώτες ημέρες του Οκτωβρίου. Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Ειδικά για τα κορίτσια που γεννήθηκαν το 2000 και δεν μπορούν να αγωνισθούν, πλέον, ως Παγκορασίδες. Αρα, δεν πρέπει να χάνονται προπονήσεις. Ωστε να γίνει σωστή προετοιμασία. Απο σεβασμό στους εαυτούς μας, πριν απο ότι άλλο.
Παιδιά και γονείς δεν πρέπει να βιάζονται.
Κανείς απο εμάς, δεν έχει διάθεση να παίξει με τη ψυχολογία τους. Αρα, χρειάζεται υπομονή για λίγες ημέρες, ώστε να γίνουν σωστά όλα τα βήματα.
Κάτι ακόμα.
Στα τελευταία...15 χρόνια που έχω το δικό μου παιδί στο βόλει Γυναικών του ΑΟΦ Πορφύρας, έχω ζήσει αντίστοιχες περιόδους προετοιμασίας και κατανομής.
Ποτέ δεν ήταν εύκολο για κανέναν.
Ομως, πάντα, τακτοποιείται η σχέση αθλήτριας-ομάδας, με σωστό, τελικώς, τρόπο.
Αρκεί να είναι απο όλους μας αποδεκτό, ότι η μετακίνηση δε σημαίνει ότι ένα παιδί είναι ....αστέρι ή όχι.
Εμείς, οι γονείς, περνάμε στα παιδιά μας τη νοοτροπία και την, πρακτική, προσέγγιση.
Ολοι μας λυγίζουμε όταν τα βλέπουμε κατσουφιασμένα, εκνευρισμένα ή ακόμα και δακρυσμένα ή τρελαινόμαστε και δε ξέρουμε τι να κάνουμε για να τα ευχαριστήσουμε ακόμα περισσότερο και να τα ''ανταμείψουμε'', όταν τα βλέπουμε ικανοποιημένα.
Ψυχραιμία. Οσο είναι ένα παιδί στο γήπεδο, παλεύει. Οταν μένει στο σπίτι, έχει ερωτήσεις, αλλά, δεν μπορεί να πάρει απαντήσεις απο κανέναν, κυρίως μάλιστα απο τον ίδιο τον εαυτό του....
Εδώ είμαστε για να συζητήσουμε, να διαχειρισθούμε μαζί και τη χαρά και την πίκρα.
Αλλωστε, δεν αφήσαμε ποτέ μόνα τα παιδιά. Τα παιδιά μας....
Νίκος Δελαγραμμάτικας
Ωστόσο, επειδή αυτές τις ημέρες, μπαίνουμε σε διαδικασία κατανομής των παιδιών στα τμήματα τους, σύμφωνα με τις εισηγήσεις των τεχνικών της Ακαδημίας μας, που γίνονται ΑΠΟΛΥΤΑ αποδεκτές κι υλοποιούνται, ας έχουμε κι αυτά στο μυαλό μας...
Ενα παιδί αλλάζει τμήμα, αλλά, αυτό δε σημαίνει ότι απογειώνεται ή υποβαθμίζεται.
Η κατανομή των παιδιών γίνεται με ένα, βασικό, σκεπτικό. Εκεί όπου εντάσσονται φέτος, να έχουν πιο πολλές ευκαιρίες ώστε να αγωνισθούν σε επίσημα παιχνίδια.
Κάθε παιδί, σε αυτές τις αλλαγές, νιώθει περίεργα. Αλλο επειδή χάνει τις φίλες του κι άλλο γιατί νομίζει ότι αδικήθηκε, ότι δεν αξιολογήθηκε σωστά. Λάθη, πάντα, θα γίνονται. Αλλά, πρόθεση προνομιακής αντιμετώπισης δεν υπάρχει. Αυτό έχει φανεί. Με τις αποδείξεις που φανερώνουν ότι δεν υπάρχει ''το παιδί μας'', αλλά, μόνο ''τα παιδιά μας'', όλα τα παιδιά της ομάδας μας....
Το πρωτάθλημα Κορασίδων αρχίζει τις πρώτες ημέρες του Οκτωβρίου. Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Ειδικά για τα κορίτσια που γεννήθηκαν το 2000 και δεν μπορούν να αγωνισθούν, πλέον, ως Παγκορασίδες. Αρα, δεν πρέπει να χάνονται προπονήσεις. Ωστε να γίνει σωστή προετοιμασία. Απο σεβασμό στους εαυτούς μας, πριν απο ότι άλλο.
Παιδιά και γονείς δεν πρέπει να βιάζονται.
Κανείς απο εμάς, δεν έχει διάθεση να παίξει με τη ψυχολογία τους. Αρα, χρειάζεται υπομονή για λίγες ημέρες, ώστε να γίνουν σωστά όλα τα βήματα.
Κάτι ακόμα.
Στα τελευταία...15 χρόνια που έχω το δικό μου παιδί στο βόλει Γυναικών του ΑΟΦ Πορφύρας, έχω ζήσει αντίστοιχες περιόδους προετοιμασίας και κατανομής.
Ποτέ δεν ήταν εύκολο για κανέναν.
Ομως, πάντα, τακτοποιείται η σχέση αθλήτριας-ομάδας, με σωστό, τελικώς, τρόπο.
Αρκεί να είναι απο όλους μας αποδεκτό, ότι η μετακίνηση δε σημαίνει ότι ένα παιδί είναι ....αστέρι ή όχι.
Εμείς, οι γονείς, περνάμε στα παιδιά μας τη νοοτροπία και την, πρακτική, προσέγγιση.
Ολοι μας λυγίζουμε όταν τα βλέπουμε κατσουφιασμένα, εκνευρισμένα ή ακόμα και δακρυσμένα ή τρελαινόμαστε και δε ξέρουμε τι να κάνουμε για να τα ευχαριστήσουμε ακόμα περισσότερο και να τα ''ανταμείψουμε'', όταν τα βλέπουμε ικανοποιημένα.
Ψυχραιμία. Οσο είναι ένα παιδί στο γήπεδο, παλεύει. Οταν μένει στο σπίτι, έχει ερωτήσεις, αλλά, δεν μπορεί να πάρει απαντήσεις απο κανέναν, κυρίως μάλιστα απο τον ίδιο τον εαυτό του....
Εδώ είμαστε για να συζητήσουμε, να διαχειρισθούμε μαζί και τη χαρά και την πίκρα.
Αλλωστε, δεν αφήσαμε ποτέ μόνα τα παιδιά. Τα παιδιά μας....
Νίκος Δελαγραμμάτικας
