Για του φίλους γονείς που έφεραν φέτος στο βόλει του Πορφύρα τα κοριτσάκια τους, λίγες σκέψεις από έναν άνθρωπο που πήρε την ίδια απόφαση πριν από 16 χρόνια και από τότε είναι διαρκώς δίπλα στο τμήμα βόλει Γυναικών του Πορφύρα μας....
Ολοι περνάμε δύσκολα στην καθημερινότητα μας. Με αγωνία και εντάσεις. Και ανασφάλεια.
Το ενδιαφέρον μας για τα παιδιά μας έχει γίνει μεγαλύτερο. Και σε μερικές περιπτώσεις συνδυάζεται με την αίσθηση μας ότι στο βόλει, σε αυτό δηλαδή που βλέπουμε μπροστά μας, μπορούμε να έχουμε καθοριστική άποψη, σε σχέση με τη διαδικασία άθλησης του παιδιού μας.
Σε αντίθεση με το σχολείο και τα φροντιστήρια, ακόμα και με άλλες δραστηριότητες, το βόλει στον Πορφύρα είναι καθρέφτης. Και προσφέρει την δυνατότητα της κρίσης και της σύγκρισης.
Ωστόσο, διαπιστώνουμε ότι όλο και πιο συχνά, τελευταία, υπάρχει βιασύνη από γονείς παιδιών των πρώτων τάξεων του Δημοτικού.
Θέλουν να είναι πιο παρεμβατικές οι προπονήτριες, να πιέζουν περισσότερο τα μικρά, να τα διορθώνουν συνέχεια, να απαιτούν από αυτά να γίνονται καλύτερα.
Στο βόλει του Πορφύρα, βλέπετε ότι οι προπονήσεις δεν είναι...ζουζουνάδικο.
Δηλαδή, από την πρώτη ημέρα, τα παιδιά εκπαιδεύονται, δεν παίζουν απλώς.
Ομως, πρέπει να τα αφήσουμε ελεύθερα, να μάθουν να διαχειρίζονται την επαφή τους με έναν καινούριο χώρο, να λειτουργήσουν μέσα από την αγάπη για το παιχνίδι.
Σε κάθε προπόνηση, είναι ΜΟΝΟ οι προπονήτριες διαρκώς με τα παιδιά σας.
Και εκείνες γνωρίζουν καλύτερα τη ψυχολογία τους μέσα στο γήπεδο.
Οι γονείς νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Τα ίδια πίστευα και εγώ. Δεν είναι έτσι.
Προοδευτικά θα έλθει το αποτέλεσμα. Χτίζοντας και δυναμώνοντας αθλητικές προσωπικότητες, βοηθώντας ώστε να ξεπερασθεί το άγχος και η ανασφάλεια, μέσα από την προπόνηση και την επανάληψη.
Διορθώνοντας διαρκώς τα λάθη σε ένα παιδί μικρών τάξεων του Δημοτικού, απλώς, του εμπεδώνουμε την αίσθηση ότι δεν κάνει τίποτα σωστό.
Θα γίνει και η διόρθωση, όπως πρέπει.
Δεν είναι σωστό να λέμε ΄΄το έκανες λάθος αυτό΄΄. Είναι προτιμότερο να υποστηρίζουμε ότι ΄΄αυτό θα μπορούσες να το κάνεις έτσι ΄΄. Λεπτομέρειες ; Ναι, αλλά, με νόημα.
Εμπιστευθείτε μας, γιατί έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο. Σας καταλαβαίνουμε, αλλά, παράλληλα, ξέρουμε καλύτερα τη ψυχολογία των παιδιών.
Η φωνή σε ένα παιδί που τρέμει από τον φόβο, θα το διαλύσει.
Με την ηρεμία και την προσεκτική προσέγγιση, δυναμώνεις την αυτοπεποίθηση και περιορίζεις τον κίνδυνο να κερδίσει έδαφος η χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Η επιβράβευση είναι ζητούμενο για αυτό το παιδάκι που δεν είχε ( στο 90% των περιπτώσεων ) ποτέ την ευκαιρία να παίξει έστω στην παιδική χαρά, γιατί ο μπαμπάς και η μαμά βασανίζονται με τα ατελείωτα ωράρια στη δουλειά τους, οπότε, μαθαίνει το σώμα και την επαφή του με την μπάλλα, σε μία προπόνηση με άλλα παιδάκια, τα οποία πασχίζει να γνωρίσει.
Μην βιάζεστε. Οχι για τον Πορφύρα. Για τα παιδιά σας.
Και ότι θέλετε, μπορείτε να το συζητήσετε στο γήπεδο με τις προπονήτριες ή τους εφόρους.
Χωρίς τα παιδιά σας. Αυτά, σας παρακαλώ, αφείστε τα να παίζουν και θα δείτε ότι θα γίνονται καλύτερα, όσο πάνε στο γήπεδο με χαρά και όχι με φόβο.
Να είστε όλες και όλοι καλά.
Νίκος Δελαγραμμάτικας
Ολοι περνάμε δύσκολα στην καθημερινότητα μας. Με αγωνία και εντάσεις. Και ανασφάλεια.
Το ενδιαφέρον μας για τα παιδιά μας έχει γίνει μεγαλύτερο. Και σε μερικές περιπτώσεις συνδυάζεται με την αίσθηση μας ότι στο βόλει, σε αυτό δηλαδή που βλέπουμε μπροστά μας, μπορούμε να έχουμε καθοριστική άποψη, σε σχέση με τη διαδικασία άθλησης του παιδιού μας.
Σε αντίθεση με το σχολείο και τα φροντιστήρια, ακόμα και με άλλες δραστηριότητες, το βόλει στον Πορφύρα είναι καθρέφτης. Και προσφέρει την δυνατότητα της κρίσης και της σύγκρισης.
Ωστόσο, διαπιστώνουμε ότι όλο και πιο συχνά, τελευταία, υπάρχει βιασύνη από γονείς παιδιών των πρώτων τάξεων του Δημοτικού.
Θέλουν να είναι πιο παρεμβατικές οι προπονήτριες, να πιέζουν περισσότερο τα μικρά, να τα διορθώνουν συνέχεια, να απαιτούν από αυτά να γίνονται καλύτερα.
Στο βόλει του Πορφύρα, βλέπετε ότι οι προπονήσεις δεν είναι...ζουζουνάδικο.
Δηλαδή, από την πρώτη ημέρα, τα παιδιά εκπαιδεύονται, δεν παίζουν απλώς.
Ομως, πρέπει να τα αφήσουμε ελεύθερα, να μάθουν να διαχειρίζονται την επαφή τους με έναν καινούριο χώρο, να λειτουργήσουν μέσα από την αγάπη για το παιχνίδι.
Σε κάθε προπόνηση, είναι ΜΟΝΟ οι προπονήτριες διαρκώς με τα παιδιά σας.
Και εκείνες γνωρίζουν καλύτερα τη ψυχολογία τους μέσα στο γήπεδο.
Οι γονείς νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Τα ίδια πίστευα και εγώ. Δεν είναι έτσι.
Προοδευτικά θα έλθει το αποτέλεσμα. Χτίζοντας και δυναμώνοντας αθλητικές προσωπικότητες, βοηθώντας ώστε να ξεπερασθεί το άγχος και η ανασφάλεια, μέσα από την προπόνηση και την επανάληψη.
Διορθώνοντας διαρκώς τα λάθη σε ένα παιδί μικρών τάξεων του Δημοτικού, απλώς, του εμπεδώνουμε την αίσθηση ότι δεν κάνει τίποτα σωστό.
Θα γίνει και η διόρθωση, όπως πρέπει.
Δεν είναι σωστό να λέμε ΄΄το έκανες λάθος αυτό΄΄. Είναι προτιμότερο να υποστηρίζουμε ότι ΄΄αυτό θα μπορούσες να το κάνεις έτσι ΄΄. Λεπτομέρειες ; Ναι, αλλά, με νόημα.
Εμπιστευθείτε μας, γιατί έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο. Σας καταλαβαίνουμε, αλλά, παράλληλα, ξέρουμε καλύτερα τη ψυχολογία των παιδιών.
Η φωνή σε ένα παιδί που τρέμει από τον φόβο, θα το διαλύσει.
Με την ηρεμία και την προσεκτική προσέγγιση, δυναμώνεις την αυτοπεποίθηση και περιορίζεις τον κίνδυνο να κερδίσει έδαφος η χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Η επιβράβευση είναι ζητούμενο για αυτό το παιδάκι που δεν είχε ( στο 90% των περιπτώσεων ) ποτέ την ευκαιρία να παίξει έστω στην παιδική χαρά, γιατί ο μπαμπάς και η μαμά βασανίζονται με τα ατελείωτα ωράρια στη δουλειά τους, οπότε, μαθαίνει το σώμα και την επαφή του με την μπάλλα, σε μία προπόνηση με άλλα παιδάκια, τα οποία πασχίζει να γνωρίσει.
Μην βιάζεστε. Οχι για τον Πορφύρα. Για τα παιδιά σας.
Και ότι θέλετε, μπορείτε να το συζητήσετε στο γήπεδο με τις προπονήτριες ή τους εφόρους.
Χωρίς τα παιδιά σας. Αυτά, σας παρακαλώ, αφείστε τα να παίζουν και θα δείτε ότι θα γίνονται καλύτερα, όσο πάνε στο γήπεδο με χαρά και όχι με φόβο.
Να είστε όλες και όλοι καλά.
Νίκος Δελαγραμμάτικας
