Σειρά από την διεθνή αθλήτρια μας, πτυχιούχο της Γεωπονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μάρβη Γιοβάνη για την δική της προσέγγιση στο Ημερολόγιο Καραντίνας :
Τελικά όντως, δύσκολα μας αγγίζει
κάτι αν αυτό δεν χτυπήσει τη δική μας πόρτα! Κάπως έτσι ξεκίνησε και αυτή η
ιστορία με τον νέο Κορωνοϊό. Όταν από τα τέλη Δεκέμβρη ακούγαμε για μια νέα
πανδημία στην Κίνα μας φαινόταν τόσο μακρινό, τόσο ξένο. Σιγά μην έρθει μέχρι
την άλλη άκρη του κόσμου μια πνευμονία….
Δεν ήταν και τόσο μακριά αυτή η
άκρη του κόσμου τελικά, και όταν τα πρώτα κρούσματα άρχισαν στην Ευρώπη,
φορούσαμε τις μάσκες για πλάκα… και όταν η γείτονα Ιταλία άρχισε να καταρρέει
τότε μάλλον κόπηκε το γέλιο και αρχίσαμε να προβληματιζόμαστε…. Βρε λες;
Κάπου εκεί λοιπόν τέλη Φλεβάρη,
όταν η ομάδα είχε βρει ρυθμό, έκανε νίκες, περνούσαμε τέλεια, οι αγώνες των
παγκορασίδων ήταν η νέα πρόκληση που καλούμουν να φέρω εις πέρας και το σχολείο
έμπαινε σε ρυθμούς παρέλασης, κάπου εκεί ο νέος ιός ήρθε στην Ελλάδα… και κάπου
εκεί ο προβληματισμός έγινε ανησυχία.
Μια ωραία Τρίτη απόγευμα βγαίνει
ανακοίνωση: Σχολεία κλειστά μέχρι νεωτέρας! Την επόμενη μέρα πρωταθλήματα
παγκορασίδων ματαιώνονται, προπονήσεις ακαδημιών σταματάνε, πρωτάθλημα γυναικών
διακόπτεται…. Και την Παρασκευή, προπονήσεις τέλος, όλοι οι αθλητικοί χώροι
κλειστοί, το μέχρι πότε; Άγνωστο!
Για μένα το σοκ ήταν μεγάλο μπορώ
να πω. Χωρίς τα κορίτσια μου από τις ακαδημίες, χωρίς τους μαθητές μου, χωρίς τις
συναθλήτριες μου, χωρίς την ομάδα μου! Σαν να μου τα πήραν όλα σε μια στιγμή!
Φυσικά το να παίζω βόλεϊ και το να είμαι ανάμεσα σε παιδιά είναι ολόκληρη η
καθημερινότητα μου άρα πρέπει μια λύση να βρεθεί!!!
Η λύση λοιπόν, σκέφτηκα, είναι
πρώτα απ’ όλα η ψυχραιμία. Σημασία έχει
να παραμείνουμε όλοι υγιείς και ασφαλείς ώστε όταν με το καλό τελειώσει όλο
αυτό να μπορούμε να γυρίσουμε πίσω σε αυτούς και αυτά που αγαπάμε! Άρα
συμμορφωνόμαστε με τις οδηγίες των ειδικών και τις ακολουθούμε πιστά! Έπειτα,
μένουμε σε φόρμα! Ασκήσεις και δραστηριότητες μέσα στο σπίτι. Εκγύμναση μυαλού
και σώματος! Επιτραπέζια, ταινίες, βιβλία, σπαζοκεφαλιές, παζλ…. Και φυσικά
ασκήσεις με το βάρος του σώματος, λάστιχα, σκοινάκι, βόλτα με το σκύλο! Ίσως
ψάξω να βρώ και κανένα καινούργιο χόμπι. Ποτέ δεν ξέρεις.. μπορεί τελικά να
είμαι καλή και στο σκάκι! Δεν ξεχνώ φυσικά και το σχολείο! Μπορεί να μου λείπει
λίγο, αλλά να ναι καλά η τεχνολογία, μέσα από τα τηλεμαθήματα βλέπω και
επικοινωνώ με τους μαθητές μου!
Όσο για την μπάλα; Μόνο υπομονή….
Αυτή και αν μου λείπει! Αλλά υπόσχομαι, όταν γυρίσω στο γήπεδο, θα βάλω τα δυνατά μου να το ευχαριστηθώ πιο
πολύ από ποτέ!!!!! Και θα προσπαθώ πάντα, κάθε φορά που θα μπαίνω να παίξω το
αγαπημένο μου άθλημα, να τα δίνω όλα!
