ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΌΓΙΟ ΚΑΡΑΝΤΊΝΑΣ
Θυμάμαι τότε που συζητούσα για τον ιό αυτό όταν ακόμα δεν είχε εμφανιστεί στην Ευρώπη. Η απόσταση ήταν αρκετή ώστε να πιστέψουμε πως δεν κινδυνεύουμε από τον φονικό ιό. Ποτέ όμως δεν φανταστήκαμε ότι τα χιλιόμετρα αυτά μπορούν εξαφανιστούν σε 2 βδομάδες.
Φορούσαμε μάσκες για πλάκα βγάζαμε φωτογραφίες, πηγαίναμε βόλτες και δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε ποτέ πως η Ελλάδα θα έφτανε σε τέτοιο σημείο. Στην καραντίνα. Ξαφνικά λοιπόν ένα πρωί ακούω στις ειδήσεις κλειστά όλα τα πανεπιστήμια. Στην αρχή η αλήθεια είναι πως χάρηκα. Ύστερα κλείνουν και τα γήπεδα. Έλεγα από μέσα μου εντάξει σε μια βδομάδα όλη αυτή η ιστορία θα έχει τελειώσει και θα μπορούμε να επιστρέψουμε.
Περνούσαν όμως οι μέρες και έβλεπε την κατάσταση να χειροτερεύει. Έτσι αλλάζει η ρουτίνα μας, πλέον δεν έχουμε τις ίδιες υποχρεώσεις και ταυτόχρονα αρχίζει η ανασφάλεια, ο φόβος και η αγωνία για το τι θα γίνει τελικά με τον κορονοιό.
Πόσο καιρό θα μείνω μακριά από την καθημερινότητα μου; Από τις δραστηριότητες που απολαμβάνω και αγαπώ;
Όσο περνούσαν οι μέρες όμως κατάλαβα ότι η κατάσταση χειροτερεύει και ότι πρέπει εγώ προσωπικά να προσέχω περισσότερο από πριν. Όχι μόνο για να προστατέψω τον εαυτό μου αλλά για τα άτομα που αγαπώ. Είναι μια καλή ευκαιρία να περάσεις ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά σου είτε με μια ταινία είτε μαγειρεύοντας είτε ακόμα και μέσω της γυμναστικής.
Αναπολώ βέβαια και τις καλές στιγμές της ρουτίνας αυτής. Και περισσότερο τους συμφοιτητές μου αλλά κυρίως τις συμπαίκτριες μου. Η περίοδος αυτή ήταν η πιο σημαντική για εμάς. Είχαμε επιστρέψει χαρούμενες μετά την νίκη μας στην Νάξο και περιμέναμε τον επόμενο αγώνα. Φέτος στον Πορφύρα είναι η πρώτη μου φορά που παίζω σε γυναικεία ομάδα και έχω να ομολογήσω πως θα μου μείνει αξέχαστη. Πέρυσι λόγω των πανελληνίων εξετάσεων έπρεπε να απέχω 1 χρόνο από το βόλεϊ. Μόλις είχα γυρίσει και είχα καταφέρει να βρω έναν προσωπικό ρυθμό.
Βέβαια το να το καταφέρω αυτό ήταν αρκετά δύσκολο. Ενώ εγώ επί ένα χρόνο δεν είχα τον χρόνο να γυμναστώ κλήθηκα να συνεχίσω στην γυναικεία ομάδα του Πορφύρα η οποία συμμετέχει στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ελλάδας και ταυτόχρονα να βοηθήσω όσο μπορώ
τις Νεάνιδες.
Τα ταξίδια, οι προπονήσεις και οι αγώνες τέτοιου επίπεδου ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Οι προπονητές μου και οι συναθλήτριες μου και στα δύο επίπεδα έπαιξαν σημαντικό ρόλο και με βοήθησαν να ξαναβρώ τα πατήματά μου πιο γρήγορα. Πιστεύω και εύχομαι λοιπόν όλη αυτή η ιστορία να τελειώσει σύντομα και να επιστρέψουμε όλοι στα γήπεδα. Προς το παρόν προσπαθούμε να μείνουμε ασφαλείς, υγιείς και να ψυχαγωγούμαστε και να ασκούμαστε σωματικά και ψυχικά.
Κωνσταντίνα Ράπτη
