Η ζωή στα χρόνια του γνωστού και μη εξαιρετέου κορωνοϊού, είναι πλέον γεγονός. Ένας ιός ονόματι Covid - 19, έκανε τον γύρο του κόσμου σε πολύ λιγότερο από 80 ημέρες, ταξιδεύοντας από ήπειρο σε ήπειρο, από χώρα σε χώρα, από άνθρωπο σε άνθρωπο, μη γνωρίζοντας σύνορα και μη κάνοντας διακρίσεις για το που θα ρίξει τους ιστούς του . Έμοιαζε σαν κάτι μακρινό, ουτοπικό, σχεδόν ανήμπορο να διαταράξει την τάξη που διέπει την καθημερινότητά μας, την ζωή μας, τον κόσμο μας. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας, μέχρι που όλοι διαπίστώσαμε τις ομοιότητες με την ταινία "Contagion" η οποία κυκλοφόρησε πριν από σχεδόν μια δεκαετία. Κι όμως συνέβη, ο ιός ύστερα από τη γείτονα χώρα Ιταλία ( και αφετηρία την Κίνα) έφτασε απρόσκλητος και μαχητικός στο κατώφλι της Ελλάδας . << Δύο κρούσματα στην Αθήνα, ένα στην Θεσσαλονίκη >> ήταν μόνο η αρχή, για να αυξηθούν οι ασθενείς με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου και το κράτος να πάρει μια σειρά από τιτάνια μέτρα που αφορούσαν όλους τους τομείς ζωής και δράσης των πολιτών. Σύντομα επιχειρήσεις, χώροι εστίασης, κέντρα ψυχαγωγίας, μαγαζιά, σχολεία, πανεπιστήμια, σταθμοί, γήπεδα κ.α έκλεισαν "πριν ο αλέκτωρ λαλίσει τρις" . Και τότε όλα άρχισαν να σοβαρεύουν και το ανέμελο χαμόγελο, έδωσε τη θέση του στον προβληματισμό και την αγωνία για το τι θα ακολουθήσει. Η κήρυξη καραντίνας και η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Ξαφνικά τίποτα δεν έμοιαζε ίδιο, κάθε κίνηση ανευθυνότητας θα είχε ολέθριες επιπτώσεις στην υγειονομική καμπύλη. Ξεχάσαμε τους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, τα στέκια που συχνάζαμε και γελούσαμε με τη παρέα μας, πάψαμε να βλέπουμε και να αγγίζουμε όσους αγαπάμε, αρχίσαμε να ανησυχούμε για τη γιαγιά και τον παππού μας, για έναν φίλο που έχει άσθμα ή καρκίνο και έναν συγγενή που προσφάτως διαγνώσθηκε με κατάθλιψη, πάψαμε να προχωράμε πλάι στη θάλασσα της Πειραϊκής δίχως ρολόι και φόβο, να μαζευόμαστε σαν παρέα σ' ένα σπίτι για ταινία και παντομίμα και να απόλαμβάνουμε τα απλά, αυτά που αξίζουν και εν γένει χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Επιπλέον εμείς οι αθλητές /τριες αποστασιοποιηθήκαμε και από το γήπεδο και από τα όσα συνεπάγεται, τη καθημερινή προπόνηση και τακτική , την μανσετάδα της Παρασκευής , τον παλμό της ομάδας, το πάθος του αγώνα, την ένωση της νίκης, το πρωινό ξύπνημα για κάποιο νησιώτικο - αγωνιστικό ταξίδι, το μωβ βαλιτσάκι, το μεράκι, το γέλιο... Μα μέσα σ'ολα δε χάσαμε την Ομάδα, η οποία θα επανέλθει δριμύτερη να επιτύχει τους στόχους της, πιο αφοσιωμένη και με περισσότερο ζήλο από ποτέ, μετά από ένα τέτοιο διάλειμμα που μας υπενθύμισε ότι παρά το άγχος και τη πίεση, η αγάπη για το βόλεϋ έχει βαθιές ρίζες μέσα μας. Μήπως είναι ώρα τελικά να πιάσουμε στα χέρια μας αυτό το σκονισμένο βιβλίο που δεν είχαμε χρόνο να διαβάσουμε, να περάσουμε χρόνο με τα αδέλφια και τους γονείς μας παίζοντας και ανακαλύπτοντας πόσα δεν ξέρουμε γι' αυτούς, να κοιτάξουμε παλιές φωτογραφίες, να μαγειρέψουμε, να κάνουμε γυμναστική, να ακούσουμε μουσική και να χορέψουμε με τις πιτζάμες στο σαλόνι , να κοιμηθουμε και να ξενυχτίσουμε με μια ταινία, να μιλήσουμε με τον εαυτό μας, να θέσουμε στόχους, να ελπίζουμε και να ονειρευτούμε; Με υπευθυνότητα, υπακοή, αισιοδοξία και υπομονή ατομικά αλλά και συλλογικά και αυτή η δοκιμασία, μια από τις πολλές της ζωής, θα παρέλθει και όλα θα επιστρέψουν στην κανονικότητα τους και θα επαναπροσδιοριστούν, θυμίζοντάς μας, μετά από στέρηση, απαγόρευση, λύπη και πόνο πως η χαρά, το χαμόγελο και η ευτυχία κρύβονται στα πιο απλά και καθημερινά σημεία και είναι μονάχα στιγμές, που πρέπει να εκτιμάμε και να μην θεωρούμε δεδομένες. Εύχομαι ολόψυχα στην οικογένεια του Πορφύρα, αλλά και στον καθένα ξεχωριστά υπομονή, επιμονή και πρωτίστως Υγεία για εσάς και τους αγαπημένους σας . Μετά την μπόρα, είθισται να ακολουθεί η νηνεμία και είναι καθ' οδόν... Εις το επανιδείν!
Με ευχές για καλή συνέχεια στην ερυθρομέλανη οικογένεια - Μπουτσελάκου Πετρίνα
