MARIALENA'S NOTEBOOK
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...
Πριν περίπου δύο μήνες λίγο πριν
το παιχνίδι μας με τον Α.Ο ΘΗΡΑΣ(31.01.2020) είχαμε ακούσει για κάποιον ιό που
προερχόταν απο την Κίνα και μάλιστα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τον παρουσίαζαν
τότε με την μορφή επιδημίας κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα
επακολουθούσε. Θυμάμαι με τα κορίτσια αστειευόμασταν, γελούσαμε, είχαμε μάλιστα
προμηθευτεί για το ταξίδι μάσκες καθώς επρόκειτο για ένα νησί με αρκετούς
τουρίστες ασιατικής καταγωγής.
Όλα βέβαια μεταξύ σοβαρού και
αστείου.
Γυρνώντας στον Πειραιά η
καθημερινότητα κυλούσε ομαλά, συνεχίζαμε να πηγαίνουμε στο γήπεδο, οι αγώνες
πραγματοποιούνταν κανονικά, δουλεύαμε στους ίδιους ρυθμούς, καφετέριες, θέατρα,
γυμναστηρία γεμάτα κόσμο, τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Ξαφνικά ακούσαμε την είδηση ότι ο
ιός έφτασε στην Ιταλία τα κρούσματα όμως όλο και αυξανόταν το ίδιο και οι
θάνατοι βέβαια όλο αυτό φάνταζε πολύ μακρινό. Έλα όμως που δεν..... Λίγες μέρες
αργότερα πριν τις απόκριες εμφανίστηκε το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα, ο υπουργός
πράττοντας σωστά ανέβαλλε ολές τις εκδηλώσεις καρναβαλιού, αλλά ως κλασσικοί
Έλληνες τίποτα δεν μας σταμάτησε με την γνωστή ατάκα ”σιγά εμείς δεν παθαίνουμε
τίποτα”. Ως εδώ όλα ωραία και καλά!!
Στο μεταξύ στην ομάδα μου όλα
κυλούσαν ήρεμα είχαμε μία ανοδική πορεία τόσο ατομικά όσο και ομαδικά. Ως το
παιχνίδι με την Νάξο, μία ιστορική νίκη για την ομάδα. Εκεί όλα πήραν άλλη
τροπή, δεν θα ξεχάσω ήταν ημέρα Παρασκευή και διαβάζω μήνυμα πως αναβάλλονται
οι προπονήσεις και οι αγώνες, κλείνει το γήπεδο μέχρι νεωτέρας.
Ζωή χωρίς βόλλευ…..
Για να είμαι ειλικρινής δεν μου
είχε περάσει από το μυαλό πως θα είναι, όσο και αν πολλές φορές νευρίαζα,
θύμωνα και έλεγα θα τα παρατήσω τελικά δεν είναι τόσο εύκολο. Και ναι το
παραδέχομαι μου λείπει, έχει αλλάξει η ζωή μου, η καθημερινότητα μου μετά από
18 χρόνια σχεδόν. Είναι κατί που αγαπώ το κάνω απο παιδάκι έχω πονέσει έχω
κουραστεί για να φτάσω ως εδώ.
Βέβαια μένοντας σπίτι σου γεννιούνται
ανάμεικτα συναισθήματα, από την μία στεναχωριέσαι που άφησες κάτι στη μέση
έχοντας ιδρώσει, έχοντας πασχίσει για να το πετύχεις.
Από την άλλη αντιλαμβάνεσαι ότι προέχει
το κοινό καλό σκεπτόμενος όχι εσένα μόνο αλλά τη μαμά σου, τον μπαμπά σου, την γιαγιά
σου, τον παππού σου, ένα παιδάκι με παιδικό διαβήτη, όλους αυτούς που ανήκουν στις
ευπαθείς ομάδες και νιώθεις ότι προσφέρεις, ότι τους προστατεύεις. Και από τη
στιγμή αυτή προσπαθείς να το εντάξεις όπως μπορείς στην καθημερινότητα σου.
Πως; Βλέποντας παιχνίδια και
φωτογραφίες που έχεις παίξει από όταν πρωτοξεκίνησες ως τώρα, διαβάζοντας
διάφορες συνεντεύξεις που έχεις δώσει, άρθρα που έχουν γραφτεί είτε για την
ομάδα σου είτε για εσένα.
Στο σημείο αυτό συνειδητοποιείς
πόσες θυσίες έχεις κάνει, πόσα χρόνια πέρασαν και πόσο έχεις βελτιωθεί.
Ταυτόχρονα αναπολείς τους προπονητές, τις συμπαίκτριες, τους παράγοντες που είχες όλα αυτά τα χρόνια, γιατί όλα όσα
έχεις καταφέρει το χρωστάς σε αυτούς και στην οικογένεια σου.
Παράλληλα σου γεννιούνται απορίες,
αγωνιείς για το τι μέλλει γενέσθαι καθώς ακούς διάφορα σενάρια, και καλείσαι να
απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα όπως: Τι λες να γίνει; Θα συνεχιστεί το
πρωτάθλημα; Πως; Και αν ναι πότε; Αν όχι; Τι πιστεύεις ότι είναι καλύτερο για
όλους; Του χρόνου πως θα είναι; Ερωτήματα πολλά, συναισθήματα άλλα τόσα ένα
όμως είναι το ίδιο η αγάπη για το άθλημα αυτό δεν αλλάζει. Έτσι το έχεις μέσα σου και προχωράς κάνοντας
υπομονή να το ξανασυναντήσεις βγαίνοντας από όλη αυτή την περιπέτεια αλώβητος.
Για να γίνει όμως αυτό και να συναντηθούμε
ξανά όλοι στο γήπεδο να πιάσουμε την μπάλα, να καρφώσουμε το μόνο που έχουμε να
κάνουμε είναι να ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ να περνάμε το χρόνο μας δημιουργικά, να
γυμναζόμαστε, να έρθουμε πιο κοντά με αγαπημένα μας πρόσωπα, να αναρωτηθούμε,
να αυτοβελτιωθούμε, να εκμεταλλευτούμε την κάθε στιγμή.
Εξάλλου δεν υπάρχει ζωή χωρίς περιπέτειες,
δύσκολες στιγμές, άσχημες σκέψεις, δάκρυα, περιορισμούς, απογοητεύσεις γιατί
ακόμα και στα παραμύθια τα οποία είναι βγαλμένα από τη ζωή υπάρχει πάντα ο
κακός, υπάρχει και ένας πόλεμος.
Διανύουμε μία δύσκολη περίοδο, θα
περάσει, έχοντας όμως ο ένας τον άλλον και με κοινό στόχο την ζωή. Μην ξεχνάμε
άλλωστε πως μετά την καταιγίδα πάντα βγαίνει ένα ουράνιο τόξο.
ΥΠΟΜΟΝΗ, ΕΠΙΜΟΝΗ, ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ!!
Υ.Γ ΚΟΝΤΟΖΥΓΩΝΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΘΑ
ΑΝΤΙΚΡΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΦΙΛΕ….
