Στο ιστολόγιο του τμήματος βόλει του Ατταλου Καματερού ,που έχει την τύχη να κατευθύνεται προπονητικά απο 2 υπέροχους ανθρώπους ,ένα ζευγάρι που προσφέρει θετική εικόνα ,αναρτήθηκε μία θέση για το ζήτημα που έχει ανακύψει με τις επιλογές των προπονητών για τις θέσεις των περιφερειακών και των ομοσπονδιακών .
Απο το attalosvolley.wordpress.com ,με την άδεια των συντακτών του ,σας μεταφέρουμε ένα μέρος απο όσα δημοσιεύθηκαν ,αυτό που κατά την άποψη μας εκφράζει γενικότερες σκέψεις και ανησυχίες για το βόλει και τον ,εθνικό ,πλέον σχεδιασμό του,σε επίπεδο προπονητικής κατεύθυνσης.
Δεν υιοθετούμε θέσεις αλλά συνεισφέρουμε για γενικότερο προβληματισμό .
Τα κύρια αποσπάσματα του κειμένου έχουν ως εξής.
'' Η αποχαυνωμένη κοινωνία μας, έχει ανάγκη από άρτον και θεάματα. Προτιμά την εκτόνωση στις εξέδρες και στο καφενείο, παρά στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί μόνον έτσι θα έχουν λόγο όλοι οι προπονητές της κερκίδας. Γιατί μόνον έτσι θα κερδοσκοπούν ασύστολα και ανεξέλεγκτα όσοι μετέτρεψαν τον αθλητισμό σε εμπορικό προϊόν και μάλιστα επιδοτούμενοι από τους Ελληνες φορολογούμενους. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, δεν ενδιαφέρονται αν τα παιδιά τους διδάσκονται την αθλητική παιδεία στο γυμναστήριο του σχολείου τους από τον γυμναστή ή την γυμνάστριά τους.
Αρκεί η “ομάδα” τους , να πρωταγωνιστεί.
Οποιοσδήποτε ,με προϋπολογισμό 100.000 € θα ανέβαζε μία ομάδα κατηγορία και την επόμενη που θα διαλύονταν απλά θα άλλαζε ομάδα χάρη στις καλές δημόσιες σχέσεις του .
Συμφωνεί και η ΓΓΑ, η οποία επιδοτεί διπλά και τριπλά μια ομάδα εθνικής κατηγορίας, από ότι μια τοπική ομάδα με 6 αγωνιστικά τμήματα και 100 παιδιά στις ακαδημίες πετοσφαίρισης!
Κάπως έτσι, τα 1000 και πλέον σωματεία έγιναν 200, εκ των οποίων τα περισσότερα φυτοζωούν.
Κάπως έτσι από τα χιλιάδες παιδιά που μάθαιναν και έπαιζαν volley έμειναν ελάχιστα. Γιατί σταματήσαμε να παράγουμε και να στηρίζουμε αυτούς που παράγουν. Γιατί γίναμε όλοι μεσάζοντες και manager. Και όταν θα λείψουν οι τελευταίες φουρνιές των ρομαντικών αθλητών, προπονητών, διαιτητών, παραγόντων και όλων των πραγματικών “φίλων του volley”, θα επιτύχουμε να γίνει και πάλι το volley, άθλημα για τους λίγους και εκλεκτούς .
Δυστυχώς όμως, δεν διαμορφώνουμε συμπεράσματα για άλλα ζητήματα, μάλλον επουσιώδη.
Τι γίνεται στα σχολεία, στα προγράμματα της ΓΓΑ, των δήμων, στον εργασιακό αθλητισμό;
Μας έκαναν καλό τα αθλητικά λύκεια, και τα bonus εισαγωγής στην Γ’ βάθμια εκπαίδευση, η φιλοσοφία, ο σχεδιασμός και η οργάνωση του “αθλητισμού” στα σώματα ασφαλείας, στα πανεπιστήμια;
Γιατί επιμένουν όλοι οι “αρμόδιοι” φορείς στην χώρα μας, να αποκλείουν τους προπονητές ως φυσικά πρόσωπα, από την συμμετοχή τους στα κέντρα αποφάσεων και μάλιστα με ειδικά άρθρα σε αντισυνταγματικούς νόμους και κανονισμούς;… Και τέλος, γιατί ευνοούμε ή ανεχόμαστε τον κατακερματισμό και την πολυφωνία, ΕΟΠΕ, ΕΣΑΠ, ΣΕΠΠΕ, ΓΓΑ, ΟΔΒΕ, beach volley, επιτροπές σοφών, ΠΑΣΑΠ, Ενώσεις, κλπ. κλπ. αντί της μίας και μόνης αρχής σχεδιασμού, συντονισμού και εποπτείας;''.
