Οι ομάδες του τμήματος βόλει γυναικών του Πορφύρα προπονούνται τα 8 τελευταία χρόνια στο γήπεδο Παναγιώτης Σαλπέας .Το τμήμα μας μεγάλωσε σε όλα τα επίπεδα επειδή έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιούμε ένα κλειστό γήπεδο ,με τα μειονεκτήματα και τις δυσκολίες αλλά και με την ιδιαίτερη βοήθεια που μπορούμε να πάρουμε χάρις στο γεγονός ότι έχουμε ένα σταθερό σημείο αναφοράς .
Ποιός όμως ήταν ο Παναγιώτης Σαλπέας ; Καλό είναι να το μάθουν οι αθλήτριες μας αλλά και κάθε άλλος που δεν το γνωρίζει γιατί ο Παναγιώτης ήταν πράγματι ένας σπουδαίος άνθρωπος,ένας αγνός και τίμιος εργάτης του αθλητισμού που έδωσε τα πάντα για τα παιδιά του Πειραιά και για αυτό άλλωστε πάντα έπαιρνε αναγνώριση και προτίμηση σε κάθε κοινωνική και πολιτική ή κομματική δράση του .
Ο Παναγιώτης πρωτοστάτησε ώστε να φτιαχθεί αυτό το κλειστό γυμναστήριο σε ένα οικόπεδο μάλλον ακατάλληλο χωροταξικά και παρατημένο με ένα μεταλλικό σκελετό που είχε μείνει εκεί ως φάντασμα....Και πάνω απο όλα αγαπούσε τα παιδιά --είχε τρείς λεβέντες --και τον αθλητισμό
και πολεμούσε για κάθε δίκαιο αίτημα σε μία πόλη όπως ο Πειραιάς όπου όλοι τρέχουν πίσω απο τον Ολυμπιακό και δε νοιάζονται για τίποτα άλλο λες και τα υπόλοιπα σωματεία ή όλα τα άλλα παιδιά δεν υπάρχουν....
Χάθηκε ξαφνικά ο Παναγιώτης ,στα 55 του ,το καλοκαίρι του 2000 ,ενώ έκανε ψαροντούφεκο στη θάλασσα της αγαπημένης του Μάνης .Απο τη μεταπολίτευση στάθηκε αταλάντευτα δίπλα στο ΚΚΕ, του οποίου τις θέσεις υπερασπιζόταν μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο Παναγιώτης Σαλπέας γεννήθηκε στα Μανιάτικα του Πειραιά το 1945. Επί σειρά ετών εκλεγόταν πρόεδρος της Ενωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιά.
Πρώτη φορά εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Πειραιά το 1991. Το 1994 ήταν υποψήφιος δήμαρχος.
Εξελέγη δημοτικός σύμβουλος επικεφαλής της Κίνησης "Πειραιάς - Αναγέννηση".
Το 1998 ήταν πάλι υποψήφιος δήμαρχος επικεφαλής της Κίνησης "Πειραιάς - Αναγέννηση" και επανεξελέγη ως δημοτικός σύμβουλος.
Ο Παναγιώτης Σαλπέας ήταν γνωστός όχι μόνο στην πειραϊκή κοινωνία, αλλά πανελλαδικά για την πλούσια δραστηριότητα που είχε αναπτύξει στον αθλητισμό, αλλά και γενικότερα για την πολιτική και κοινωνική του δράση.
Τον χαρακτήριζε η αγωνιστικότητα κι η ανυποχώρητη στάση του υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων μα κυρίως της νεολαίας .
Οσοι τον γνωρίσαμε ,είτε συμφωνούσαμε για τις κομματικές και πολιτικές θέσεις του είτε όχι ,του βγάζαμε το καπέλλο για την επιμονή του στη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών για την άθληση των παιδιών.
Ο ίδιος ως πρόεδρος της Οδηγήτριας στα Μανιάτικα ,είχε φτιάξει μία πολύ καλή ομάδα ποδοσφαίρου αλλά ,παραδόξως ,έμαθε να αγαπά και τα άλλα αθλήματα.
Παναγιιώτη ,σε χάσαμε και απο το μνήμα σου στο Σχιστό ,όπου σου αφήναμε ένα λουλουδάκι , εκεί δίπλα στην εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου ,όπου αναπαύονται οι Πειραιώτες αλλά να είσαι βέβαιος ότι θα σε θυμόμαστε πάντα.
Σκεφθείτε μόνο ότι σήμερα όλος ο Πειραιάς έχει μόνο ένα κλειστό γήπεδο .
Αυτό που δημιουργήθηκε απο την ...τρέλα του Παναγιώτη και φυσικά εκείνων των σπουδαίων παραγόντων του Πορφύρα ( ακολούθησαν και εκείνοι του Φοίνικα ),οι οποίοι έβλεπαν μπροστά ,όπως πάντα συμβαίνει με αυτόν τον σύλλογο που κάποια στιγμή πρέπει και αξίζει να βραβευθεί απο την Ακαδημία για ότι έχει προσφέρει στον αθλητισμό και ειδικότερα στη νεολαία του Πειραιά μας.
Νίκος Δελαγραμμάτικας
