Η καθημερινότητα πάντα διδάσκει. Με τρόπο μάλιστα ο οποίος είναι αυθεντικός. Μοναδικός....
Συχνά, μάλιστα, δημιουργεί ιστορίες που εξηγούν πολλά. Για όσα ζούμε αλλά και για το πως φθάσαμε εδώ.
Μου αρέσει να αναφέρομαι με αποδείξεις και ονόματα σε ότι αναρτώ.
Επειδή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό δεν είναι δυνατό, θα μου συγχωρέσετε, για ευνόητους λόγους και επειδή το μπλογκ δε σημαίνει ότι καθένας απο εμάς απεμπολεί τις προσωπικές ευθύνες του, την εξαίρεση στον κανόνα.
Θα σας διηγηθώ λοιπόν μία ιστορία που συνέβη, χθες, στη Σουαζιλάνδη. Γιατί στην Ελλάδα, τέτοια πράγματα δεν γίνονται. Ποτέ. Και κάθε συγκυρία και ταύτιση με όσα τυχόν ξέρετε ή καταλαβαίνετε είναι απολύτως εικονική, πλαστή και καμμία επαφή δεν έχει με ότι συμβαίνει σε μία χώρα σαν την δική μας.
Ενας δημοσιογράφος, λοιπόν, ο οποίος προσφέρει, ότι μπορεί, σε μία ομάδα βόλει γυναικών στη Σουαζιλάνδη, όπου το κόκκινο και το μαύρο είναι τα αγαπημένα χρώματα στη χώρα ( και τα εθνικά χρώματα της είναι πέρα απο το κόκκινο, το μπλέ και το κίτρινο ), πήγε σε μία αντιπροσωπεία πολυεθνικής εταιρείας αθλητικών ειδών σε αυτή τη χώρα της Αφρικής. Στην πρωτεύουσα της μάλιστα. Tην Μπαμπάνε.
Παρακάλεσε για χορηγία μίας εμφάνισης και για προσφορά για 18 φόρμες ώστε να ανακουφισθεί η ομάδα του απο ένα, τουλάχιστον, έξοδο. Δεν πήγε βέβαια στην τύχη σε αυτή την εταιρεία. Υπήρχε λόγος.
Περίμενε 3 εβδομάδες. Και στη συνέχεια, όταν είδε ότι δεν έπαιρνε απάντηση, ρώτησε σε ένα κατάστημα της εταιρείας, στη Μπαμπάνε, ώστε να πάρει προσφορά.
Του είπαν λοιπόν, απο το κατάστημα, ότι μπορεί να πάρει τις φανέλλες και τις φόρμες που ήθελε, σε συνολική τιμή 1.100 ευρώ. Για λόγους δικής σας ευκολίας θα γράφουμε τις τιμές σε ευρώ και όχι στο τοπικό εθνικό νόμισμα, το λιλονγκένι.
Απο την αντιπροσωπεία της εταιρείας, η απάντηση προς την ομάδα βόλει ήταν ''σας δίνουμε σε τιμή κόστους τα ρούχα, με 1.500 ευρώ''.
Οταν ο δημοσιογράφος, που είχε κάνει έρευνα αγοράς, διαμαρτυρήθηκε, πήρε την απάντηση ότι '' έγινε λάθος, η τιμή κόστους υλικών είναι 900 ευρώ, αλλά, πρέπει και η εταιρεία να βγάλει ένα λογικό κέρδος, έστω και αν πρόκειται για προσφορά με εξαιρετική έκπτωση''.
Η ''εξαιρετική έκπτωση'' σημαίνει ότι για την εταιρεία, σε αυτή την περίπτωση, το περιθώριο κέρδους θα ήταν κοντά στο 70%.....
Στη νέα διαμαρτυρία που έγινε, η τελική απάντηση ήταν '' Μα, στη χονδρική σε ομάδες και μεγάλους πελάτες το κέρδος είναι 40% ''. Και στη λιανική, πόσο είναι όταν η ''εξαιρετική έκπτωση '' είναι 70% ;
Προφανέστατα, πάνω απο το 100%....Αρκετά πάνω μάλιστα
Καταλαβαίνετε λοιπόν, με τι....καπέλλο και ποιό περιθώριο κέρδους δουλεύουν οι πολυεθνικές εταιρείες αθλητικών ειδών στη Σουαζιλάνδη.
Οι κάτοικοι αυτής της χώρας, ανάμεσα στη Νότια Αφρική και τη Μοζαμβίκη, είναι φτωχοί, αλλά, πως να μην είναι όταν οι εταιρείες με τα ρούχα που φτιάχνονται με μηδαμινό κόστος στη Μαλαισία και στο Βιετινάμ δουλεύουν με τέτοια ποσοστά κερδοφορίας, πουλώντας πανάκριβα στον ταλαίπωρο καταναλωτή.
Γιατί και η ''τιμή κόστους'' είναι απόλυτα αμφιλεγόμενη και συζητήσιμη....Κάτι ξέρουμε και εμείς....Στη Σουαζιλάνδη, άλλωστε, οι δημοσιογράφοι έχουν μάθει απο μικροί να επιβιώνουν ανάμεσα στους κροκόδειλους και μαθαίνουν πολλά, πέρα απο τους κανόνες επιβίωσης....
Και φυσικά το φαινόμενο δεν αφορά μόνο τα αθλητικά είδη.
Θέλετε μικρότερους μισθούς ; Σταματείστε την ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ των πολυεθνικών εταιρειών γιατί ότι δίνετε στη χώρα ως δάνειο, το ρουφάτε μαζί με το αίμα μας, με τις δικές σας εταιρείες και για αυτό ο έρημος κάτοικος της Σουαζιλάνδης δεν μπορεί να ανασάνει.
Ενας ταπεινός υπήκοος του βασιλιά Μσουάτι Γ' της Σουαζιλάνδης
Νίκος Δελαγραμμάτικας
Συχνά, μάλιστα, δημιουργεί ιστορίες που εξηγούν πολλά. Για όσα ζούμε αλλά και για το πως φθάσαμε εδώ.
Μου αρέσει να αναφέρομαι με αποδείξεις και ονόματα σε ότι αναρτώ.
Επειδή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό δεν είναι δυνατό, θα μου συγχωρέσετε, για ευνόητους λόγους και επειδή το μπλογκ δε σημαίνει ότι καθένας απο εμάς απεμπολεί τις προσωπικές ευθύνες του, την εξαίρεση στον κανόνα.
Θα σας διηγηθώ λοιπόν μία ιστορία που συνέβη, χθες, στη Σουαζιλάνδη. Γιατί στην Ελλάδα, τέτοια πράγματα δεν γίνονται. Ποτέ. Και κάθε συγκυρία και ταύτιση με όσα τυχόν ξέρετε ή καταλαβαίνετε είναι απολύτως εικονική, πλαστή και καμμία επαφή δεν έχει με ότι συμβαίνει σε μία χώρα σαν την δική μας.
Ενας δημοσιογράφος, λοιπόν, ο οποίος προσφέρει, ότι μπορεί, σε μία ομάδα βόλει γυναικών στη Σουαζιλάνδη, όπου το κόκκινο και το μαύρο είναι τα αγαπημένα χρώματα στη χώρα ( και τα εθνικά χρώματα της είναι πέρα απο το κόκκινο, το μπλέ και το κίτρινο ), πήγε σε μία αντιπροσωπεία πολυεθνικής εταιρείας αθλητικών ειδών σε αυτή τη χώρα της Αφρικής. Στην πρωτεύουσα της μάλιστα. Tην Μπαμπάνε.
Παρακάλεσε για χορηγία μίας εμφάνισης και για προσφορά για 18 φόρμες ώστε να ανακουφισθεί η ομάδα του απο ένα, τουλάχιστον, έξοδο. Δεν πήγε βέβαια στην τύχη σε αυτή την εταιρεία. Υπήρχε λόγος.
Περίμενε 3 εβδομάδες. Και στη συνέχεια, όταν είδε ότι δεν έπαιρνε απάντηση, ρώτησε σε ένα κατάστημα της εταιρείας, στη Μπαμπάνε, ώστε να πάρει προσφορά.
Του είπαν λοιπόν, απο το κατάστημα, ότι μπορεί να πάρει τις φανέλλες και τις φόρμες που ήθελε, σε συνολική τιμή 1.100 ευρώ. Για λόγους δικής σας ευκολίας θα γράφουμε τις τιμές σε ευρώ και όχι στο τοπικό εθνικό νόμισμα, το λιλονγκένι.
Απο την αντιπροσωπεία της εταιρείας, η απάντηση προς την ομάδα βόλει ήταν ''σας δίνουμε σε τιμή κόστους τα ρούχα, με 1.500 ευρώ''.
Οταν ο δημοσιογράφος, που είχε κάνει έρευνα αγοράς, διαμαρτυρήθηκε, πήρε την απάντηση ότι '' έγινε λάθος, η τιμή κόστους υλικών είναι 900 ευρώ, αλλά, πρέπει και η εταιρεία να βγάλει ένα λογικό κέρδος, έστω και αν πρόκειται για προσφορά με εξαιρετική έκπτωση''.
Η ''εξαιρετική έκπτωση'' σημαίνει ότι για την εταιρεία, σε αυτή την περίπτωση, το περιθώριο κέρδους θα ήταν κοντά στο 70%.....
Στη νέα διαμαρτυρία που έγινε, η τελική απάντηση ήταν '' Μα, στη χονδρική σε ομάδες και μεγάλους πελάτες το κέρδος είναι 40% ''. Και στη λιανική, πόσο είναι όταν η ''εξαιρετική έκπτωση '' είναι 70% ;
Προφανέστατα, πάνω απο το 100%....Αρκετά πάνω μάλιστα
Καταλαβαίνετε λοιπόν, με τι....καπέλλο και ποιό περιθώριο κέρδους δουλεύουν οι πολυεθνικές εταιρείες αθλητικών ειδών στη Σουαζιλάνδη.
Οι κάτοικοι αυτής της χώρας, ανάμεσα στη Νότια Αφρική και τη Μοζαμβίκη, είναι φτωχοί, αλλά, πως να μην είναι όταν οι εταιρείες με τα ρούχα που φτιάχνονται με μηδαμινό κόστος στη Μαλαισία και στο Βιετινάμ δουλεύουν με τέτοια ποσοστά κερδοφορίας, πουλώντας πανάκριβα στον ταλαίπωρο καταναλωτή.
Γιατί και η ''τιμή κόστους'' είναι απόλυτα αμφιλεγόμενη και συζητήσιμη....Κάτι ξέρουμε και εμείς....Στη Σουαζιλάνδη, άλλωστε, οι δημοσιογράφοι έχουν μάθει απο μικροί να επιβιώνουν ανάμεσα στους κροκόδειλους και μαθαίνουν πολλά, πέρα απο τους κανόνες επιβίωσης....
Και φυσικά το φαινόμενο δεν αφορά μόνο τα αθλητικά είδη.
Θέλετε μικρότερους μισθούς ; Σταματείστε την ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ των πολυεθνικών εταιρειών γιατί ότι δίνετε στη χώρα ως δάνειο, το ρουφάτε μαζί με το αίμα μας, με τις δικές σας εταιρείες και για αυτό ο έρημος κάτοικος της Σουαζιλάνδης δεν μπορεί να ανασάνει.
Ενας ταπεινός υπήκοος του βασιλιά Μσουάτι Γ' της Σουαζιλάνδης
Νίκος Δελαγραμμάτικας
