Διάβασα μία συνέντευξη του Δημάρχου Πειραιά κ.Μιχαλολιάκου.
Ενδιαφέρουσα. Και με ωραία θεωρητική προσέγγιση.
Είπε ο Δήμαρχος ότι μειώθηκε ο πληθυσμός του Δήμου μας κατά 30% απο το 1981 μέχρι σήμερα.
Αυτό, όσοι γεννηθήκαμε εδώ και πήγαμε σχολείο στην πόλη μας, το γνωρίζουμε μέσα απο την καθημερινότητα μας.
Μάλιστα, μέσα σε αυτό το 30%, βρίσκονται πολλά άτομα που θα έκαναν καλύτερη την πόλη μας, θα δημιουργούσαν, θα πρόσφεραν και δε θα φθάναμε στο σημείο να βγάζει εικόνα μιζέριας και κακομοιριάς ο Πειραιάς, αν κι έχει τους πιο ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ κατοίκους και τους πιο ΛΕΒΕΝΤΕΣ.
Οι διαπιστώσεις είναι ωραίες. Και όταν προέρχονται απο οξυδερκείς και ικανότατους ανθρώπους, όπως ο Δήμαρχος μας, έχουν τη σημασία τους.
Πέρα βεβαίως απο το να ανάβουν τα φώτα στην πόλη για να χαρούμε τον τίτλο του Ολυμπιακού, μακριά απο τις κορώνες ενδιαφέροντος για τον Εθνικό και έξω απο την όποια περιστασιακή οικονομική ενίσχυση στους άλλους συλλόγους της πόλης, υπάρχει ένα κι ουσιαστικό.
Αν θέλουμε να μείνουν αυτοί που απέμειναν στην πόλη μας, δώστε τους το αυτονόητο.
ΧΑΡΑ και ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ.
Εργασία δεν μπορεί να προσφέρει ο Δήμος που παραφούσκωσε απο τα ρουσφέτια.
Τα οικονομικά του είναι περιορισμένα.Στελέχη υπάρχουν, αλλά, δεν αρκούν.
Τουλάχιστον, επειδή, όταν θέλει κάτι ο Δήμος κι ο Μιχαλολιάκος, το κάνουν, δείξτε ότι γουστάρετε τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ.
Οπως φτιάξατε σε ένα Σαββατοκύριακο την παιδική χαρά στην Τζαβέλλα, φτιάξτε και γήπεδα στις γειτονιές. Αλλού ανοιχτά κι αλλού κλειστά με ένα μπαλόνι των 40.000 ευρώ.
Δώστε χώρο στα παιδιά και στις ομάδες.
Διευκολύνετε την προσπάθεια μας.
Πάρτε ένα χώρο στο Χατζηκυριάκειο και δώστε τον σε Πορφύρα και Φοίνικα, ΜΟΝΟ για τις υποδομές τους.
Πηγαίνετε στον Προφήτη Ηλία και κλείστε το ανοιχτό γήπεδο με ένα μπαλόνι.
Αξιοποιείστε τους χώρους στα Καμίνια.
Βγάλτε, μαζί με τις ομάδες που ξέρουν κι έχουν την τεχνογνωσία και την οργάνωση αλλά και την δομή , την υπομονή και το μεράκι, τα παιδιά απο το σπίτι.
Σε αυτή την εποχή της κατάθλιψης, τα παιδιά πρέπει να παίζουν, να ξεχνιούνται.
Είναι ΝΤΡΟΠΗ σε όλο τον Δήμο Πειραιά των 250.000 κατοίκων να παίζουν βόλει και μπάσκετ μόλις 400 κοριτσάκια.
Είναι ΑΙΣΧΟΣ να αθλούνται μόλις τα 4 έως 5 κοριτσάκια σε κάθε τάξη σχολείου, σε όλα τα σπορ.
Μπαίνουμε στα σχολεία κι έχουμε εικόνα, επειδή μοχθούμε για το βόλει γυναικών του Πορφύρα κι έτσι έχουμε σαφή στοιχεία για τη δραστηριότητα των κοριτσιών σε σχέση με την άθληση.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ καταντήσαμε τον Πειραιά συνώνυμο με την ποικιλία και το ούζο και όχι με τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, την τ'εχνη.
Οποιος ασχολείται με ερασιτεχνική ομάδα χαρακτηρίζεται γραφικός, όποιος είναι με τον πολιτισμό είναι ...χαλαρός κι όποιος αρέσκεται στις τέχνες είναι...περίεργος.
Ετσι μας λένε.
Αυτά δεν αλλάζουν εύκολα.
Ομως, Δήμαρχε, μπορείς , αν το αποφασίσεις, να διευκολύνεις τα παιδιά μας ώστε να αθλούνται.
Γιατί εγώ τουλάχιστον αισθάνομαι ΝΤΡΟΠΗ επειδή η πόλη μου, ο τόπος που γεννήθηκα και θα πεθάνω, έχει ένα κλειστό γήπεδο με μία εξέδρα 200 ατόμων και 3 αποδυτήρια για...15 ομάδες, ένα κλειστό γήπεδο της κακιάς ώρας στα Καμίνια, ένα ανοιχτό κολυμβητήριο στα Βοτσαλάκια κι άλλο ένα στου Παπαστράτου, με χίλια προβλήματα.
Α, έχουμε και 3 ποδοσφαιρικά γήπεδα. Και τα 3 μαζί, φτιάχνουν ενάμιση κανονικό, με τις διαστάσεις που έχουν, αλλά, αν παίξετε σε αυτά, θα αφήσετε το γόνατο σας σε μία απο τις λακκούβες τους ή θα καρφωθείτε σε κάποιο κάγκελο.
Δήμαρχε, είσαι πανέξυπνος άνθρωπος κι ικανός.
Βάζεις σε μία σειρά την καθαριότητα, την διοικητική οργάνωση, τα οικονομικά, τα σχολεία.
Κάνε κάτι και για τον αθλητισμό, γιατί η πόλη μας πεθαίνει.
Τουλάχιστον, ας μην πεθάνουν και τα παιδιά μας.
Και μη νομίζεις ότι το βόλει του Πορφύρα ψάχνει για πελατάκια.
Προχώρα εσύ και εμείς, για το βόλει, θα σου προσφέρουμε ΤΖΑΜΠΑ ότι θέλεις.
Γιατί, στην επόμενη συνέντευξη σου, θα κλαίμε μαζί επειδή θα έχει φύγει άλλο ένα 10% απο τον ανθό μάλιστα της πόλης μας....
Ν.Δελαγραμμάτικας
