Στη Φινλανδία, μία χώρα την οποία θέλουμε να αντιγάψουμε ως προς το εκπαιδευτικό σύστημα της, επενδύουν στους δασκάλους, σε αντίθεση με ότι εδώ συμβαίνει.
Στην Ελλάδα, γίνεται δάσκαλος απλώς όποιος περάσει στην Παιδαγωγική Σχολή. Και ας πήγε εκεί επειδή δεν κατάφερε να μπεί αλλού ή ας έχει αδυναμία να διδάξει, για διάφορους λόγους.
Οι Φινλανδοί επιλέγουν τους δασκάλους, με κριτήρια που αποδεικνύεται ότι είναι σοβαρά αφού, σύμφωνα με τα διεθνή κριτήρια του προγράμματος αξιολόγησης μαθητών του ΟΟΣΑ , τα σχολεία αυτής της χώρας αναδεικνύουν μαθητές που έχουν πειρισσότερες ικανότητες στην γλώσσα, τα μαθηματικά και τη φυσική σε σχέση με τους συνομήλικους τους σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Μόνο το 10% των φοιτητών που φιλοδοξούν να γίνουν δάσκαλοι, εισάγονται στην Παιδαγωγική αφού πρώτα έχουν περάσει απο ένα προκαταρκτικό στάδιο δοκιμασίας.
Οι σπουδές διαρκούν 5 χρόνια και στη διάρκεια τους το 20% αφορά την πρακτική.
Στη συνέχεια, κάθε διευθυντής σχολείου διαλέγει εκείνος ποιούς δασκάλους θα προσλάβει.
Τα σχολεία ωστόσο έχουν αυτονομία.
Στα Δημοτικά της Φινλανδίας, οι δάσκαλοι αποφασίζουν ποιοί μαθητές έχουν ανάγκη περαιτέρω στήριξης ενώ στα Γυμνάσια και στα Λύκεια οι καθηγητές σε συνεργασία με τους Διευθυντές κρίνουν ποιές είναι οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο επίσημο πρόγραμμα σπουδών.
Μοιραία, δεν υπάρχουν ...καλά και ...κακά σχολεία στην Φινλανδία. Οι μεταξύ τους διαφορές είναι πολύ μικρές και φαίνεται στην πράξη ότι αυτό είναι θετικό καθώς δεν καθηλώνονται στη μετριότητα τα παιδιά αλλά ανεβαίνουν όλα μαζί.
Στην Φινλανδία υπάρχουν ΜΟΝΟ δημόσια σχολεία. Τα παιδιά πηγαίνουν σε αυτά στα 7 ενώ εμείς μέχρι πριν απο λίγα χρόνια, τα στέλναμε απο τα 5 στην πρώτη Δημοτικού με συνέπεια να δημιουργούμε κενά που φαίνονται αργότερα και να ενισχύουμε το φαινόμενο της μαθητικής δυσκολίας.
Βέβαια, δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα στην Φινλανδία. Η χώρα, όπως και οι άλλες σκανδιναυικές, έχει ποσοστό αυτοκτονιών κοντά στο 4%. Στους 100 που πεθαίνουν, οι 4 αυτοκτονούν.
Το μεγαλύτερο ποσοστό στον κόσμο.
Οι καιρικές συνθήκες παίζουν τον ρόλο τους όπως ίσως και το...υπερβολικό πρόγραμμα.
Στην Ελλάδα, βέβαια, επικρατεί η υπερβολική αταξία.
Το πρωί, κατά τις 6, έφευγαν τα παιδιά της Α΄Λυκείου της Ιωνιδείου για εκδρομή στη Ζάκυνθο.
Εκείνη την ώρα, επέστρεφαν απο διασκέδαση δύο νεαροί οι οποίοι ήταν πάνω σε ένα ''παπάκι'', με το τσιγάρο στο χέρι και αποφάσισαν να κινηθούν πάνω στο πεζοδρόμιο της Ηρώων Πολυτεχνείου, ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, σε ένα έτσι και αλλιώς στενό χώρο, σε εκείνο το σημείο, στο πλάι της Ιωνιδείου.
Κανείς δεν τους μίλησε, επειδή ήταν πολύ πρωί για να σπάσουν τα νεύρα μας αλλά και γιατί έτσι και αλλιώς ήταν βέβαιο ότι αντί για συγγνώμη, θα άκουγε ευχές για...αναπαραγωγή.
Απο τη μία άκρη στην άλλη.
Μέσος όρος, μήπως μπορεί να υπάρξει επιτέλους;
Ν. Δελαγραμμάτικας
Στην Ελλάδα, γίνεται δάσκαλος απλώς όποιος περάσει στην Παιδαγωγική Σχολή. Και ας πήγε εκεί επειδή δεν κατάφερε να μπεί αλλού ή ας έχει αδυναμία να διδάξει, για διάφορους λόγους.
Οι Φινλανδοί επιλέγουν τους δασκάλους, με κριτήρια που αποδεικνύεται ότι είναι σοβαρά αφού, σύμφωνα με τα διεθνή κριτήρια του προγράμματος αξιολόγησης μαθητών του ΟΟΣΑ , τα σχολεία αυτής της χώρας αναδεικνύουν μαθητές που έχουν πειρισσότερες ικανότητες στην γλώσσα, τα μαθηματικά και τη φυσική σε σχέση με τους συνομήλικους τους σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Μόνο το 10% των φοιτητών που φιλοδοξούν να γίνουν δάσκαλοι, εισάγονται στην Παιδαγωγική αφού πρώτα έχουν περάσει απο ένα προκαταρκτικό στάδιο δοκιμασίας.
Οι σπουδές διαρκούν 5 χρόνια και στη διάρκεια τους το 20% αφορά την πρακτική.
Στη συνέχεια, κάθε διευθυντής σχολείου διαλέγει εκείνος ποιούς δασκάλους θα προσλάβει.
Τα σχολεία ωστόσο έχουν αυτονομία.
Στα Δημοτικά της Φινλανδίας, οι δάσκαλοι αποφασίζουν ποιοί μαθητές έχουν ανάγκη περαιτέρω στήριξης ενώ στα Γυμνάσια και στα Λύκεια οι καθηγητές σε συνεργασία με τους Διευθυντές κρίνουν ποιές είναι οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο επίσημο πρόγραμμα σπουδών.
Μοιραία, δεν υπάρχουν ...καλά και ...κακά σχολεία στην Φινλανδία. Οι μεταξύ τους διαφορές είναι πολύ μικρές και φαίνεται στην πράξη ότι αυτό είναι θετικό καθώς δεν καθηλώνονται στη μετριότητα τα παιδιά αλλά ανεβαίνουν όλα μαζί.
Στην Φινλανδία υπάρχουν ΜΟΝΟ δημόσια σχολεία. Τα παιδιά πηγαίνουν σε αυτά στα 7 ενώ εμείς μέχρι πριν απο λίγα χρόνια, τα στέλναμε απο τα 5 στην πρώτη Δημοτικού με συνέπεια να δημιουργούμε κενά που φαίνονται αργότερα και να ενισχύουμε το φαινόμενο της μαθητικής δυσκολίας.
Βέβαια, δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα στην Φινλανδία. Η χώρα, όπως και οι άλλες σκανδιναυικές, έχει ποσοστό αυτοκτονιών κοντά στο 4%. Στους 100 που πεθαίνουν, οι 4 αυτοκτονούν.
Το μεγαλύτερο ποσοστό στον κόσμο.
Οι καιρικές συνθήκες παίζουν τον ρόλο τους όπως ίσως και το...υπερβολικό πρόγραμμα.
Στην Ελλάδα, βέβαια, επικρατεί η υπερβολική αταξία.
Το πρωί, κατά τις 6, έφευγαν τα παιδιά της Α΄Λυκείου της Ιωνιδείου για εκδρομή στη Ζάκυνθο.
Εκείνη την ώρα, επέστρεφαν απο διασκέδαση δύο νεαροί οι οποίοι ήταν πάνω σε ένα ''παπάκι'', με το τσιγάρο στο χέρι και αποφάσισαν να κινηθούν πάνω στο πεζοδρόμιο της Ηρώων Πολυτεχνείου, ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, σε ένα έτσι και αλλιώς στενό χώρο, σε εκείνο το σημείο, στο πλάι της Ιωνιδείου.
Κανείς δεν τους μίλησε, επειδή ήταν πολύ πρωί για να σπάσουν τα νεύρα μας αλλά και γιατί έτσι και αλλιώς ήταν βέβαιο ότι αντί για συγγνώμη, θα άκουγε ευχές για...αναπαραγωγή.
Απο τη μία άκρη στην άλλη.
Μέσος όρος, μήπως μπορεί να υπάρξει επιτέλους;
Ν. Δελαγραμμάτικας
