Μέσα σε αυτό το Σαββατοκύριακο, οι Παγκορασίδες μας δίνουν 7 αγώνες για το πρωτάθλημα της ΕΣΠΕΔΑ.
Μακάρι να πάνε όλα καλά για τα παιδιά, να μην έχουμε τραυματισμούς και να αισθανθούν για ποιό λόγο είναι στο γήπεδο.
Στο βόλει, που είναι ομαδικό άθλημα, κάνουμε αθλητισμό μαζί με άλλα παιδιά, ως μέλη του ίδιου ΣΥΝΟΛΟΥ.
Ευχόμαστε να μην δούμε και πάλι φαινόμενα που παρατηρούνται ειδικά φέτος, σε όλες τις ομάδες, ως συνέπεια της ΠΙΕΣΗΣ που εισπράττει η κοινωνία και η οποία δεν είναι δυνατό να εκτονωθεί στη δουλειά ή στο οικογενειακό περιβάλλον και βγαίνει στις αθλητικές δραστηριότητες, όπου ο γονιός νιώθει συμμέτοχος ως τακτικός θεατής και ΔΥΣΤΥΧΕΣΤΑΤΑ και στο σχολείο πλέον, όπου γίνονται απίθανα πράγματα τελευταία....
Εγγυημένος χρόνος συμμετοχής δεν υπάρχει.
Η προσπάθεια και η συνέπεια συνδέονται με το αποτέλεσμα της προσπάθειας.
Η αξιολόγηση είναι θέμα που αφορά την προπονήτρια, όχι εμάς τους γονείς, γιατί ΟΛΟΙ είμαστε κουκουβάγιες. Ουδείς μας διαφέρει. Αλλά, υπάρχει και το μέτρο.
Ολα τα παιδιά έχουν παίξει και όλα θα παίξουν.
Αλλά, όταν βλέπω να κερδίζει η ομάδα και παιδιά να κλαίνε γιατί δεν έπαιξαν ή να σπεύδουν να κάνουν παράπονα στους γονείς τους για τον χρόνο συμμετοχής τους, πραγματικά αισθάνομαι ότι αντικρύζω εικόνες που αδικούν ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.
Ο αθλητισμός είναι ΔΙΕΞΟΔΟΣ.
Και έτσι θα είναι όμορφο να τον βλέπουμε.
Λάθη θα γίνουν. Και στο βόλει και παντού.
Αλλά, εδώ, με παιδιά στην εφηβεία και με έντονο το στοιχείο της σύγκρισης, ακόμα και ανάμεσα σε φίλες ( ; ), βλέπουμε πολλά και διαχειριζόμαστε ακόμα περισσότερα.
Ψυχραιμία.
Και επίσης, ας καταλάβουμε όλοι, ότι είναι ευχάριστο να είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ και άλλο να αισθανόμαστε ότι έχουμε όλοι λόγο στην ομάδα, ως προς το αγωνιστικό μέρος.
Η συζήτηση βοηθά. Εδώ είμαστε.
Απλώς, δε θα συζητάμε με τη λογική να σας δίνουμε πάντα δίκιο και να κάνουμε αυτά που εσείς νομίζετε σωστά.
Στο τέλος της ημέρας, εάν δεν μπορούμε να διαχειρισθούμε ΜΑΖΙ, την πίκρα και το παράπονο ενός παιδιού στην ηλικία των 12 έως 14 ετών, τότε μάλλον πρέπει να πετάξουμε λευκή πετσέτα για την ίδια την ζωή του.
Ας κλάψει η μικρή μας.
ΟΛΩΝ οι κόρες μας έκλαψαν γιατί έπαιξαν λιγότερο από όσο ήθελαν ή από όσο άξιζαν.
Ομως, τις στείλαμε πάλι πίσω, με την κουβέντα και την επιμονή, με τα επιχειρήματα και τη συζήτηση.
Σύμφωνοι, ποιός αντέχει πια, έτσι όπως έκαναν την ζωή μας...
Να κάνουμε, όμως, έτσι και τον αθλητισμό σε ΥΓΙΕΙΣ καταστάσεις ;
Σας εκνεύρισα ; Μπορεί. Ελπίζω, βεβαίως, όχι.
Αλλά, αν θέλετε να δείτε την ουσία και όχι το εφήμερο συναίσθημα, είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνείτε, ώστε να συνεργασθούμε.
Γιατί ο αθλητισμός, όταν είστε κοντά σε έντιμους ανθρώπους, δεν είναι μαύρος, σαν την καθημερινότητα μας...
Νίκος Δελαγραμμάτικας
Μακάρι να πάνε όλα καλά για τα παιδιά, να μην έχουμε τραυματισμούς και να αισθανθούν για ποιό λόγο είναι στο γήπεδο.
Στο βόλει, που είναι ομαδικό άθλημα, κάνουμε αθλητισμό μαζί με άλλα παιδιά, ως μέλη του ίδιου ΣΥΝΟΛΟΥ.
Ευχόμαστε να μην δούμε και πάλι φαινόμενα που παρατηρούνται ειδικά φέτος, σε όλες τις ομάδες, ως συνέπεια της ΠΙΕΣΗΣ που εισπράττει η κοινωνία και η οποία δεν είναι δυνατό να εκτονωθεί στη δουλειά ή στο οικογενειακό περιβάλλον και βγαίνει στις αθλητικές δραστηριότητες, όπου ο γονιός νιώθει συμμέτοχος ως τακτικός θεατής και ΔΥΣΤΥΧΕΣΤΑΤΑ και στο σχολείο πλέον, όπου γίνονται απίθανα πράγματα τελευταία....
Εγγυημένος χρόνος συμμετοχής δεν υπάρχει.
Η προσπάθεια και η συνέπεια συνδέονται με το αποτέλεσμα της προσπάθειας.
Η αξιολόγηση είναι θέμα που αφορά την προπονήτρια, όχι εμάς τους γονείς, γιατί ΟΛΟΙ είμαστε κουκουβάγιες. Ουδείς μας διαφέρει. Αλλά, υπάρχει και το μέτρο.
Ολα τα παιδιά έχουν παίξει και όλα θα παίξουν.
Αλλά, όταν βλέπω να κερδίζει η ομάδα και παιδιά να κλαίνε γιατί δεν έπαιξαν ή να σπεύδουν να κάνουν παράπονα στους γονείς τους για τον χρόνο συμμετοχής τους, πραγματικά αισθάνομαι ότι αντικρύζω εικόνες που αδικούν ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.
Ο αθλητισμός είναι ΔΙΕΞΟΔΟΣ.
Και έτσι θα είναι όμορφο να τον βλέπουμε.
Λάθη θα γίνουν. Και στο βόλει και παντού.
Αλλά, εδώ, με παιδιά στην εφηβεία και με έντονο το στοιχείο της σύγκρισης, ακόμα και ανάμεσα σε φίλες ( ; ), βλέπουμε πολλά και διαχειριζόμαστε ακόμα περισσότερα.
Ψυχραιμία.
Και επίσης, ας καταλάβουμε όλοι, ότι είναι ευχάριστο να είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ και άλλο να αισθανόμαστε ότι έχουμε όλοι λόγο στην ομάδα, ως προς το αγωνιστικό μέρος.
Η συζήτηση βοηθά. Εδώ είμαστε.
Απλώς, δε θα συζητάμε με τη λογική να σας δίνουμε πάντα δίκιο και να κάνουμε αυτά που εσείς νομίζετε σωστά.
Στο τέλος της ημέρας, εάν δεν μπορούμε να διαχειρισθούμε ΜΑΖΙ, την πίκρα και το παράπονο ενός παιδιού στην ηλικία των 12 έως 14 ετών, τότε μάλλον πρέπει να πετάξουμε λευκή πετσέτα για την ίδια την ζωή του.
Ας κλάψει η μικρή μας.
ΟΛΩΝ οι κόρες μας έκλαψαν γιατί έπαιξαν λιγότερο από όσο ήθελαν ή από όσο άξιζαν.
Ομως, τις στείλαμε πάλι πίσω, με την κουβέντα και την επιμονή, με τα επιχειρήματα και τη συζήτηση.
Σύμφωνοι, ποιός αντέχει πια, έτσι όπως έκαναν την ζωή μας...
Να κάνουμε, όμως, έτσι και τον αθλητισμό σε ΥΓΙΕΙΣ καταστάσεις ;
Σας εκνεύρισα ; Μπορεί. Ελπίζω, βεβαίως, όχι.
Αλλά, αν θέλετε να δείτε την ουσία και όχι το εφήμερο συναίσθημα, είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνείτε, ώστε να συνεργασθούμε.
Γιατί ο αθλητισμός, όταν είστε κοντά σε έντιμους ανθρώπους, δεν είναι μαύρος, σαν την καθημερινότητα μας...
Νίκος Δελαγραμμάτικας
