Αν η Επιτροπή Ανάπτυξης της Ομοσπονδίας ενδιαφέρεται για ιδέες που δεν κοστίζουν, ενδεχομένως θα μπορούσε να λάβει υπόψη της και τις εξής, που αφορούν το βόλει γυναικών.
---Υποχρεωτική συμμετοχή στα πρωταθλήματα Παγκορασίδων--Κορασίδων σε κάθε ομάδα που εδρεύει σε Δήμο με πληθυσμό μεγαλύτερο των 100.000 κατοίκων και παρουσιάζει γυναικεία ομάδα σε τοπικό ή εθνικό πρωτάθλημα.
----Ανοιγμα των ηλικιών, ειδικά στις Νεάνιδες ( όπου πρέπει να μπορούν να παίζουν μικρότερα αλλά και μεγαλύτερα κορίτσια σε σχέση με σήμερα, με 2 χρονιές προς τα κάτω και άλλες 2 προς τα πάνω ) που θα ονομάζονται πια δεύτερη ομάδα και θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής και στην κατώτερη τοπική κατηγορία, αν το επιθυμούν και πάντως σε κατηγορία διαφορετική και πάντως χαμηλότερη εκείνης όπου θα αγωνίζεται η πρώτη ομάδα.
---Υποχρεωτική συμμετοχή στην 12άδα κάθε αγώνα, σε κάθε γυναικεία ομάδα, τουλάχιστον 2 αρχικά ( και μεταβατικά, μεσοπρόθεσμα, μετά απο μία ή δύο σαιζόν, 4 ) αθλητριών με πρώτο δελτίο σε αυτή την ομάδα, ανεξαρτήτως ηλικίας.Το ιδανικό θα είναι βεβαίως να μπούν οι 4 αθλήτριες απο την πρώτη ημέρα, αλλά, προσπαθούμε να προτείνουμε λύσεις που θα βοηθήσουν και δε θα καταποντίσουν.
---Αλλαγή του τρόπου χορήγησης και χρήσης των μπόνους απο τα Πανελλήνια πρωταθλήματα. Προφανώς, ισχύει ο Νόμος του κράτους, αλλά, η πρόταση μίας Ομοσπονδίας που είναι μέσα στις μεγαλύτερες της χώρας, θα έχει τη σημασία της. Ωστε για το 10%, το 8% και το 7% να προσφέρει πραγματική και ουσιαστική διέξοδο και να μην αποτελεί μόνο μία επιβράβευση άγνωστης κατεύθυνσης και ημιτελούς προορισμού.
Να παίρνουν τα παιδιά τα μπόνους, αλλά, για να μένουν στο άθλημα χάρη στο οποίο τα κέρδισαν, ώστε να έχουμε μορφωμένους και καλά εκπαιδευμένους προπονητές, διοικητικούς, παράγοντες ομάδων και να μην εξαρτάται ένα ολόκληρο σπορ ( όπως και το κολύμπι, το τένις, το πινγκ πονγκ κι άλλα αθλήματα ) απο τα κέφια των γονιών.
Εμείς, κανονικά, στη συντριπτική πλειοψηφία μας πρέπει να είμαστε απλοί φίλαθλοι γιατί επειδή---κι εγώ κι οι πιο πολλοί γονείς που ανέλαβαν έφοροι ή εν γένει με ρόλο στις ομάδες τους---δε ξέρουμε, ακόμα και αν δε ξεχωρίζουμε τα παιδιά μας απο τα άλλα, κάνουμε πολλά λάθη απο άγνοια, αδικούμε ή υπερεκτιμούμε ανθρώπους, ξοδεύουμε χρήματα σε λάθος πρόσωπα και με λάθος τρόπο και όταν πια αρχίζουμε να μαθαίνουμε, συνήθως, είμαστε κουρασμένοι ή απογοητευμένοι ή ξεζουμισμένοι.
Το άθλημα πρέπει να είναι στα χέρια των ανθρώπων που το γνωρίζουν.
Και αυτοί είναι οι καλά εκπαιδευμένοι αθλητές και οι καλά εκπαιδευμένες αθλήτριες.
Δεκτές κι οι εξαιρέσεις, αλλά, το βόλει πρέπει να βρεθεί τρόπος ώστε να κρατά τις δυνάμεις του, να μη χάνει τους ανθρώπους του, γιατί μέχρι να επιστρέψουν ως γονείς με τις κόρες τους ή τα αγόρια τους, σβήνουν ομάδες και γίνεται κακή διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού απο γονείς καλών προθέσεων αλλά ημιμάθειας, ασχετοσύνης ή της λογικής ''της κουκουβάγιας το παιδί είναι το πιο όμορφο''.
Και αυτά τα υπογράφει ένας άνθρωπος που αναμφίβολα έχει πολλάκις παραδεχθεί ότι δεν γνωρίζει βόλει και φυσικά δε θα μάθει στα 48 του...
Ν.Δελαγραμμάτικας
---Υποχρεωτική συμμετοχή στα πρωταθλήματα Παγκορασίδων--Κορασίδων σε κάθε ομάδα που εδρεύει σε Δήμο με πληθυσμό μεγαλύτερο των 100.000 κατοίκων και παρουσιάζει γυναικεία ομάδα σε τοπικό ή εθνικό πρωτάθλημα.
----Ανοιγμα των ηλικιών, ειδικά στις Νεάνιδες ( όπου πρέπει να μπορούν να παίζουν μικρότερα αλλά και μεγαλύτερα κορίτσια σε σχέση με σήμερα, με 2 χρονιές προς τα κάτω και άλλες 2 προς τα πάνω ) που θα ονομάζονται πια δεύτερη ομάδα και θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής και στην κατώτερη τοπική κατηγορία, αν το επιθυμούν και πάντως σε κατηγορία διαφορετική και πάντως χαμηλότερη εκείνης όπου θα αγωνίζεται η πρώτη ομάδα.
---Υποχρεωτική συμμετοχή στην 12άδα κάθε αγώνα, σε κάθε γυναικεία ομάδα, τουλάχιστον 2 αρχικά ( και μεταβατικά, μεσοπρόθεσμα, μετά απο μία ή δύο σαιζόν, 4 ) αθλητριών με πρώτο δελτίο σε αυτή την ομάδα, ανεξαρτήτως ηλικίας.Το ιδανικό θα είναι βεβαίως να μπούν οι 4 αθλήτριες απο την πρώτη ημέρα, αλλά, προσπαθούμε να προτείνουμε λύσεις που θα βοηθήσουν και δε θα καταποντίσουν.
---Αλλαγή του τρόπου χορήγησης και χρήσης των μπόνους απο τα Πανελλήνια πρωταθλήματα. Προφανώς, ισχύει ο Νόμος του κράτους, αλλά, η πρόταση μίας Ομοσπονδίας που είναι μέσα στις μεγαλύτερες της χώρας, θα έχει τη σημασία της. Ωστε για το 10%, το 8% και το 7% να προσφέρει πραγματική και ουσιαστική διέξοδο και να μην αποτελεί μόνο μία επιβράβευση άγνωστης κατεύθυνσης και ημιτελούς προορισμού.
Να παίρνουν τα παιδιά τα μπόνους, αλλά, για να μένουν στο άθλημα χάρη στο οποίο τα κέρδισαν, ώστε να έχουμε μορφωμένους και καλά εκπαιδευμένους προπονητές, διοικητικούς, παράγοντες ομάδων και να μην εξαρτάται ένα ολόκληρο σπορ ( όπως και το κολύμπι, το τένις, το πινγκ πονγκ κι άλλα αθλήματα ) απο τα κέφια των γονιών.
Εμείς, κανονικά, στη συντριπτική πλειοψηφία μας πρέπει να είμαστε απλοί φίλαθλοι γιατί επειδή---κι εγώ κι οι πιο πολλοί γονείς που ανέλαβαν έφοροι ή εν γένει με ρόλο στις ομάδες τους---δε ξέρουμε, ακόμα και αν δε ξεχωρίζουμε τα παιδιά μας απο τα άλλα, κάνουμε πολλά λάθη απο άγνοια, αδικούμε ή υπερεκτιμούμε ανθρώπους, ξοδεύουμε χρήματα σε λάθος πρόσωπα και με λάθος τρόπο και όταν πια αρχίζουμε να μαθαίνουμε, συνήθως, είμαστε κουρασμένοι ή απογοητευμένοι ή ξεζουμισμένοι.
Το άθλημα πρέπει να είναι στα χέρια των ανθρώπων που το γνωρίζουν.
Και αυτοί είναι οι καλά εκπαιδευμένοι αθλητές και οι καλά εκπαιδευμένες αθλήτριες.
Δεκτές κι οι εξαιρέσεις, αλλά, το βόλει πρέπει να βρεθεί τρόπος ώστε να κρατά τις δυνάμεις του, να μη χάνει τους ανθρώπους του, γιατί μέχρι να επιστρέψουν ως γονείς με τις κόρες τους ή τα αγόρια τους, σβήνουν ομάδες και γίνεται κακή διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού απο γονείς καλών προθέσεων αλλά ημιμάθειας, ασχετοσύνης ή της λογικής ''της κουκουβάγιας το παιδί είναι το πιο όμορφο''.
Και αυτά τα υπογράφει ένας άνθρωπος που αναμφίβολα έχει πολλάκις παραδεχθεί ότι δεν γνωρίζει βόλει και φυσικά δε θα μάθει στα 48 του...
Ν.Δελαγραμμάτικας
