Αρθρο στο www.sportcyclades.gr του κ. Γιώργου Νομικού ( Σ.Σ. τα πιο ωραία έρχονται όταν δεν το περιμένεις, από εκεί που δεν το ελπίζεις, από έναν άγνωστο σε εσένα, που ποτέ δεν είχε σχέση με τον Πορφύρα...)

Τα πιο ωραία έρχονται όταν το έχεις ανάγκη, όταν δεν το περιμένεις, από εκεί που δεν το ελπίζεις...
Εάν αγαπάς τον Πορφύρα, εάν τον έχεις ακολουθήσει στην πορεία του, εάν τον έχεις στηρίξει, είναι αδύνατο να μην ανατριχιάσεις και να μην βουρκώσεις...

΄΄Είμαστε όλοι Πορφύρας

Στις 12/9/2001, μία μέρα μετά την καταστροφή των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη, η ανθρωπότητα αυθόρμητα φώναξε … είμαστε όλοι Αμερικάνοι. Στις 14/11/2015 λίγο μετά το μακελειό στο Μπατακλάν στο Παρίσι, όλος ο κόσμος από ενσυναίσθηση αναφώνησε … είμαστε όλοι Γάλλοι.

Από την προηγούμενη εβδομάδα, ο υγιής μικρόκοσμος του Ελληνικού βόλλευ αναφωνεί με πάθος … είμαστε όλοι Πορφύρας. Ναι, είμαστε όλοι Πορφύρας. Το αεράκι της Πειραϊκής θα τρυπώσει το χειμώνα σε ένα αεροπλάνο και η γειτονιά της Φρεαττύδας θα ζήσει το όνειρό της σε κάποια Ευρωπαϊκή πόλη.

Την ιστορία την τραβάς από τα μαλλιά. Με αγένεια και θράσος. Δεν είναι βαρόνη ούτε μυλαίδη, δεν θέλει λεπτότητα. Αν φύγει μπορεί να μη την ξαναδεις, μπορεί να τη χάσεις για πάντα. Στην πρόσφατη σύσκεψη κάτω στον Πειραιά, το δίλημμα : ραντεβού με την ιστορία ή οικονομικό ρίσκο, φάνταζε βασανιστικό. Επικράτησε ο συναισθηματισμός και η αίσθηση της ιστορικής παρακαταθήκης. Επικράτησε το θυμικό, η συγκίνηση, οι νέες εμπειρίες, η ανάγκη του ευχαριστώ απέναντι σε εκείνους τους λίγους που στήριξαν με ανιδιοτέλεια αυτό τον κήπο του αθλητισμού στη Ζωοδόχο Πηγή.

Όσοι παρακολουθούμε λιγάκι γυναικείο βόλλευ, δεν είναι δυνατόν να μην αισθανθούμε στο πετσί μας την ιδιαίτερη αύρα αυτού του σωματείου κάθε φορά που κατεβαίνουμε στο σουρεαλιστικό Σαλπέας. Μία αύρα – συμπύκνωση αγωνιστικότητας, πάθους, υγιούς ερασιτεχνισμού, άγνοιας κινδύνου. Κάνω αυτό που μπορώ με τα όπλα που έχω. Τόσο στην άγονο γραμμή των μικρών κατηγοριών όσο και στα σαλόνια (τρόπος του λέγειν) της Volleyleague. Η φετινή χρονιά υπήρξε υπέρβαση κάθε προσδοκίας. Ο αρχικός προβληματισμός του πέφτουμε – δεν πέφτουμε έγινε μεγάλες νίκες, πίστη και τελικά … 6η θέση.

Οι πνευματικοί ηγούμενοι Νίκος και Μανώλης, oι ενωτικός Βασίλης, η πιστή στρατιώτης Πόπη, οι μητέρες του λόχου Άννα και Νόβη, η νεοκόρισσα Τασούλα, η «μόλις έφτασα από τα Μάλια» Shelley, η τρελο-Κοζανίτισσα Μαριαλένα, η J Lo Εβελίνα, το Καλαματιανό μουσούδι Ιφιγένεια, οι νεοσύλλεκτες Έμιλυ, Αναστασία, η αγωνίστρια Χιώτισσα Δέσποινα αλλά και η Κέλλυ, η Μαριάννα, η Ειρήνη … όλοι και όλες μία οικογένεια. Έπιασαν την ευκαιρία, έζησαν το μύθο τους, πέτυχαν. Ο Κάρολος Κουν έλεγε στους ηθοποιούς του … «να παίζετε για εκείνον τον ένα που τυχαίνει να ξέρει». Κάποιοι έτυχε να ξέρουμε σε εκείνες τις ξύλινες εξέδρες τις ανθρώπινες ιστορίες της καθεμιάς. Και η παράσταση ήταν πάντα άψογη. Το γυάλισμένο μάτι σε κάθε άμυνα και κάθε καρφί ξόρκιζε τη μικρή ανταμοιβή και την αφάνεια, ήταν σημάδι προσωπικού εγωισμού και μόνο.

Μα τι είναι ο Πορφύρας τελικά; Ο Πορφύρας είναι μια ασπρόμαυρη Ελληνική ταινία, είναι η μυρωδιά από την αθερίνα στα ουζερί της Πειραικής, οι φτωχογειτονιές στο Χατζηκυριάκειο και τον Άγιο Νείλο, οι παροικίες των νησιωτών, τα ποστάλια, ο γαρμπής. Είναι η αντίσταση μαζί με τον Αργοναύτη και τον Εθνικό απέναντι στην αυτοδυναμία του Ολυμπιακού. Η αθλητική ενορία της γειτονιάς που κάποια κοριτσόπουλα και νέοι παίρνουν 5 δράμια ήθους ανεξάρτητα από την εξέλιξή τους. Είναι ο φύλακας κάποιων αρχέγονων αθλητικών αξιών που έληξαν τη δεκαετία του 80.

Μα αυτός δεν είναι ο κανόνας στο Ελληνικό βόλλευ, μικρά φτωχά σωματεία – γειτονιές; Η διαφορά με τον Πορφύρα είναι σημαντική : Εκεί, στη μπούκα του λιμανιού, έχουν καθορίσει από μόνοι τους ένα «ξεροκέφαλο» πλάισιο αξιών. Αυτόνομο ακλόνητο κα ανεπηρέαστο από συνθήκες και καταστάσεις. Είναι συνείδηση και οπτική ζωής. Είναι αυτό που ξεχνάνε να προσθέσουν στο νοητό καταστατικό τους πολλά άλλα σωματεία που αρκούνται στο «βλέποντας και κάνοντας». Έλαχε η μοίρα, μόλις λίγες μέρες μετά το άρθρο μου για τους γονείς και τις ακαδημίες να γίνει το περιστατικό με τον πατέρα – Ζαμπίδη στο παιχνίδι των παγκορασίδων. Η στάση, η ανακοίνωση, οι πρωτοβουλίες του σωματείου επιβεβαίωσαν τα παραπάνω.

Μια που το έφερε η κουβέντα, δεν θα παραλείψω να πω για τις κατά καιρούς ανακοινώσεις του Πορφύρα. Σωστά Ελληνικά, σωστό συντακτικό και μία «Κουντερική» γραφή που παγώνει την αφήγηση για να πάρει θέση. Να σχολιάσει, με αφορμή το γεγονός της ανακοίνωσης, νοοτροπίες και κατεστημένα. Όχι, δεν είναι η δημοσιογραφική αδεία του γράφοντος. Είναι η σιγουριά των σκέψεων που έχουν γίνει συνείδηση. Να παραδειγματίζονται κάποιες άλλες ομάδες που αντίστοιχες ανακοινώσεις τους είναι μείγμα αλαζονείας, νεοπλουτισμού, Μάρθας Βούρτση και συντακτικού μαθητή με βαθμό 12 στη Γλώσσα.

Αλήθεια, πως θα ήταν το πρωτάθλημα αν είχε 12 Πορφύρες ; Σίγουρα δεν θα είχε παίκτριες με μεγάλα συμβόλαια, δεν θα είχε σπουδαίες ξένες, δεν θα είχε Λαζάρεβιτς, Χίπε, Μοντάνιο, Μπρίνκμαν. Δεν θα είχαμε διακρίσεις στην Ευρώπη ούτε γήπεδα με τάραφλεξ. Δεν θα είχαμε σε ντέρμπι 1500 άτομα ούτε διάσημους ξένους προπονητές. Μα ο ρόλος του Πορφύρα δεν είναι αυτός. Ο Πορφύρας, καθισμένος παράμερα σε μια γωνιά του σαλονιού, μας υπενθυμίζει την καταγωγή μας, τη γειτονιά, τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι εδώ για να τραβάει τις ποδοσφαιρικές τοξίνες των μεγάλων αφεντικών και να ανοίγει την αυλή του στη «Συνοικία το όνειρο». Ελάτε όσοι έχετε καεί από την αλαζονεία, τις ανακοινώσεις, τα αδιέξοδα. Ελάτε να δείτε ένα άλλο αθλητικό πρότυπο γεμάτο fair play και όχι φαινόμενα ποδοσφαιρικής Β’ Εθνικής (που συνέβησαν και αυτά φέτος).

Αγαπητέ Πορφύρα, δεν θέλω ποτέ να σε δω με 2 στατιστικολόγους στον πάγκο, προπονητικό team με κοστούμι και γραβάτα, την αποστολή να πηγαίνει πρώτη θέση με Aegean στη Θεσσαλονίκη, με ρόστερ λεγεωνάριων, με γήπεδο 3000 θέσεων, με χαλαρή διάθεση στο τελευταίο ματς που σώζεται ο αντίπαλος. Γουστάρουμε να βλέπουμε τη Μιριάννα να έρχεται με το 040 στο Σαλπέας, να τρώμε κουλουράκια από τους γονείς των αθλητριών, να δοκιμάζει τις αμυγδαλές του ο Γιώργος. Σας παρακαλώ, παραμείνετε η ενοχλητική αλογόμυγα στην αθλητική μας σιέστα. Και μη ξεχνάτε, όταν πάτε στα Σπάτα σε λίγους μήνες για να πάρετε το αεροπλάνο, δεν θα κρατάτε μαζί σας μόνο τα εισιτήρια αλλά και μια πένα για να υπογράψετε την ιστορική κληρονομιά αυτής της επιλογής σας΄΄.