Στα 32 χρόνια που κάνω τη δουλειά του δημοσιογράφου, έχω την ευλογία να έχω παρακολουθήσει τις προσπάθειες πολλών μελών Εθνικών μας ομάδων, σε διάφορα αθλήματα, ατομικά και ομαδικά, σε διάφορες διοργανώσεις.
Η αλήθεια είναι ότι οι επιτυχίες δεν έρχονται μόνες τους και φυσικά δεν υπάρχει μαγική συνταγή.
Στον πρωταθλητισμό, τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Οι διακρίσεις σε πόλο, ιστιοπλοία, κωπηλασία, τζούντο, με τίτλους σε παγκόσμια και ευρωπαικά πρωταθλήματα και προκρίσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κρύβουν πόνο, πίκρα, κλάμα, νεύρα, αγωνίες και όχι μόνο χαρά, ανταμοιβή, προβολή και χαμόγελο.
Τα αγόρια και τα κορίτσια που φέρνουν επιτυχίες, δεν μπαίνουν στην πισίνα, στη θάλασσα, στο ταπί, όπου αλλού, με τη λογική ''φέρε για να σου δώσω''.
Πολεμούν ξεπερνώντας τα όρια τους και κάνουν ότι καλύτερο και περισσότερο μπορούν. Συχνά, με δανεικά, σε βάρος των σπουδών τους, της οικογενειακής και ατομικής γαλήνης τους.
Και όλα αυτά για ένα όνειρο.
Ο αθλητής και η αθλήτρια, καθένας που μπαίνει στο γήπεδο φορώντας ένα σορτσάκι, είναι ΠΑΝΤΑ παιδί. Συνήθως, μάλιστα, μικρό....
Ο αθλητισμός στην Ελλάδα δοκιμάζεται σκληρά επειδή είναι φανερό ότι έχει πάψει πλέον να αποτελεί προτεραιότητα. Απο τους ίδιους ανθρώπους οι οποίοι ''φούσκωσαν τα μυαλά'' πολλών και δεν είπαν ανοιχτά την αλήθεια.
Απο τον αθλητισμό, σε όλα τα σπορ εκτός απο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ και εκεί όχι παντού, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ.
Εχεις, όμως, τη δυνατότητα να κάνεις ότι σημαντικότερο μπορεί ένας άνθρωπος. Να αισθανθεί ότι πάλεψε για αυτό που πραγματικά αγαπά.
Το μήνυμα που έρχεται απο τα Ελληνόπουλα που μας φέρνουν μετάλλια, είναι σπουδαίο.
Κυρίως, επειδή, αποδεικνύουν ότι Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.
Και όταν οι αθλητές και οι αθλήτριες συνειδητοποιήσουν ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ πλέον αλλά και ότι η ίδια η Πολιτεία δεν ενδιαφέρεται για τα σπορ ( παρά μόνο για τον μαζικό αθλητισμό τον οποίο, ασφαλώς, δεν είναι σε θέση να στηρίξει ), θα αγωνισθούν ακόμα πιο αποφασιστικά.
Αρκεί, βέβαια, να πούν ΑΝΟΙΧΤΑ την αλήθεια σε αυτά τα παιδιά όλοι όσοι είναι κοντά τους ή γύρω τους και σίγουρα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να τα κοιτούν στα μάτια.
Ο αθλητισμός, ακόμα και όταν γίνεται πρωταθλητισμός, είναι όμορφος.
Οπως και οι άνθρωποι του.
Αλλά, για να βγεί ξανά ένα '' Για την Ελλάδα ρε γαμώτο'', όπως το 1992, απο την Πατουλίδου, χρειάζεται να σταματήσει το παραμύθι και η Πολιτεία να πάψει να εκθέτει Ομοσπονδίες, προπονητές και αθλητές και αθλήτριες.
Πείτε ''συγγνώμη'' επειδή ο αθλητισμός πληρώνει σήμερα το κόστος για τους.....περιστερώνες απο τους οποίους γέμισε η Ελλάδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα παιδιά ξέρουν τι θα κάνουν.
Εσείς τα καλομάθατε με τα μπόνους, τις θέσεις στο Δημόσιο , στις Ενοπλες Δυνάμεις, στα Σώματα Ασφαλείας, την αργομισθία, τα πλουσιοπάροχα οδοιπορικά.
Εσείς φτιάξατε έναν αθλητισμό βιτρίνας και όχι ουσίας.
Εσείς μπερδέψατε τα κίνητρα με τα περίεργα πρόσθετα...
Εσείς πρέπει να μας αφήσετε να ευχαριστηθούμε αυτό που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, ακόμα και όταν τα παιδιά που είναι μέσα στο γήπεδο, δεν έχουν ούτε νεράκι να πιούν.
Γιατί ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής.
Γιατί ο αθλητισμός δίνει διέξοδο.
Γιατί ο αθλητισμός προσφέρει δύναμη για τον αγώνα της επιβίωσης.
Γιατί ο αθλητισμός σε μαθαίνει ότι μετά απο την πτώση έρχεται και η ανόρθωση.
Εάν δε σας αρέσει ο αθλητισμός, παίξτε σκουός, κάντε τζόκινγκ, δοκιμάστε τις δυνάμεις σας αλλού και αφείστε τους τρελούς και τα φτωχόπαιδα χωρίς να τους τιμωρείτε επειδή είναι ενεργοί, υπεύθυνοι και συνειδητοποιημένοι...
Ν.Δελαγραμμάτικας
Η αλήθεια είναι ότι οι επιτυχίες δεν έρχονται μόνες τους και φυσικά δεν υπάρχει μαγική συνταγή.
Στον πρωταθλητισμό, τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Οι διακρίσεις σε πόλο, ιστιοπλοία, κωπηλασία, τζούντο, με τίτλους σε παγκόσμια και ευρωπαικά πρωταθλήματα και προκρίσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κρύβουν πόνο, πίκρα, κλάμα, νεύρα, αγωνίες και όχι μόνο χαρά, ανταμοιβή, προβολή και χαμόγελο.
Τα αγόρια και τα κορίτσια που φέρνουν επιτυχίες, δεν μπαίνουν στην πισίνα, στη θάλασσα, στο ταπί, όπου αλλού, με τη λογική ''φέρε για να σου δώσω''.
Πολεμούν ξεπερνώντας τα όρια τους και κάνουν ότι καλύτερο και περισσότερο μπορούν. Συχνά, με δανεικά, σε βάρος των σπουδών τους, της οικογενειακής και ατομικής γαλήνης τους.
Και όλα αυτά για ένα όνειρο.
Ο αθλητής και η αθλήτρια, καθένας που μπαίνει στο γήπεδο φορώντας ένα σορτσάκι, είναι ΠΑΝΤΑ παιδί. Συνήθως, μάλιστα, μικρό....
Ο αθλητισμός στην Ελλάδα δοκιμάζεται σκληρά επειδή είναι φανερό ότι έχει πάψει πλέον να αποτελεί προτεραιότητα. Απο τους ίδιους ανθρώπους οι οποίοι ''φούσκωσαν τα μυαλά'' πολλών και δεν είπαν ανοιχτά την αλήθεια.
Απο τον αθλητισμό, σε όλα τα σπορ εκτός απο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ και εκεί όχι παντού, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ.
Εχεις, όμως, τη δυνατότητα να κάνεις ότι σημαντικότερο μπορεί ένας άνθρωπος. Να αισθανθεί ότι πάλεψε για αυτό που πραγματικά αγαπά.
Το μήνυμα που έρχεται απο τα Ελληνόπουλα που μας φέρνουν μετάλλια, είναι σπουδαίο.
Κυρίως, επειδή, αποδεικνύουν ότι Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.
Και όταν οι αθλητές και οι αθλήτριες συνειδητοποιήσουν ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ πλέον αλλά και ότι η ίδια η Πολιτεία δεν ενδιαφέρεται για τα σπορ ( παρά μόνο για τον μαζικό αθλητισμό τον οποίο, ασφαλώς, δεν είναι σε θέση να στηρίξει ), θα αγωνισθούν ακόμα πιο αποφασιστικά.
Αρκεί, βέβαια, να πούν ΑΝΟΙΧΤΑ την αλήθεια σε αυτά τα παιδιά όλοι όσοι είναι κοντά τους ή γύρω τους και σίγουρα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να τα κοιτούν στα μάτια.
Ο αθλητισμός, ακόμα και όταν γίνεται πρωταθλητισμός, είναι όμορφος.
Οπως και οι άνθρωποι του.
Αλλά, για να βγεί ξανά ένα '' Για την Ελλάδα ρε γαμώτο'', όπως το 1992, απο την Πατουλίδου, χρειάζεται να σταματήσει το παραμύθι και η Πολιτεία να πάψει να εκθέτει Ομοσπονδίες, προπονητές και αθλητές και αθλήτριες.
Πείτε ''συγγνώμη'' επειδή ο αθλητισμός πληρώνει σήμερα το κόστος για τους.....περιστερώνες απο τους οποίους γέμισε η Ελλάδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα παιδιά ξέρουν τι θα κάνουν.
Εσείς τα καλομάθατε με τα μπόνους, τις θέσεις στο Δημόσιο , στις Ενοπλες Δυνάμεις, στα Σώματα Ασφαλείας, την αργομισθία, τα πλουσιοπάροχα οδοιπορικά.
Εσείς φτιάξατε έναν αθλητισμό βιτρίνας και όχι ουσίας.
Εσείς μπερδέψατε τα κίνητρα με τα περίεργα πρόσθετα...
Εσείς πρέπει να μας αφήσετε να ευχαριστηθούμε αυτό που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, ακόμα και όταν τα παιδιά που είναι μέσα στο γήπεδο, δεν έχουν ούτε νεράκι να πιούν.
Γιατί ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής.
Γιατί ο αθλητισμός δίνει διέξοδο.
Γιατί ο αθλητισμός προσφέρει δύναμη για τον αγώνα της επιβίωσης.
Γιατί ο αθλητισμός σε μαθαίνει ότι μετά απο την πτώση έρχεται και η ανόρθωση.
Εάν δε σας αρέσει ο αθλητισμός, παίξτε σκουός, κάντε τζόκινγκ, δοκιμάστε τις δυνάμεις σας αλλού και αφείστε τους τρελούς και τα φτωχόπαιδα χωρίς να τους τιμωρείτε επειδή είναι ενεργοί, υπεύθυνοι και συνειδητοποιημένοι...
Ν.Δελαγραμμάτικας
