Ενδεχομένως, θα δημιουργείται σε ορισμένους, όχι άδικα ίσως, η αίσθηση ότι δεν έχουμε να ασχοληθούμε με τίποτα άλλο ή έχουμε λύσει όλα τα προβλήματα μας ή απλώς βρισκόμαστε σε ...άλλο κόσμο, γιατί μπορεί να μην εξηγείται αλλιώς αυτή η επιμονή στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στο βόλει γυναικών του Πορφύρα.
Μερικές, προσωπικές, απόψεις θα παραθέσω και φυσικά δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε.
Η ΕΥΚΟΛΗ λύση είναι να παραδεχθούμε ότι με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, έχουμε πάθει κατάθλιψη, η οποία αντιμετωπίζεται είτε με απομόνωση είτε με χάπια είτε με ποτό είτε με βίαια ξεσπάσματα.
Παράλληλα, δικαιολογημένοι θα είμαστε όλοι εάν αποφασίσουμε ότι δεν έχει αξία να αθλούνται τα παιδιά μας σε οργανωμένο και υγιές περιβάλλον, δε μετρά να πάρουν πτυχία γιατί είναι μόνο για τον...τοίχο, δεν πρέπει να αγωνιούμε οι ίδιοι για την επόμενη ημέρα και για εναλλακτικούς τρόπους επιβίωσης.
Η ΔΥΣΚΟΛΗ λύση είναι να δεχθούμε ότι σε περιόδους σαν και αυτή, η μεγαλύτερη παγίδα είναι αυτή που αφορά τα ''χαμένα χρόνια''. Η τάση παραίτησης απο όλα, επειδή ΟΛΟΙ ΜΑΣ έχουμε ΤΕΡΑΣΤΙΑ προβλήματα, είναι ότι πιο φυσικό...
Εκείνο που θα θυμόμαστε ωστόσο μετά απο 6-7, 10, 12 χρόνια θα είναι ότι αντέξαμε, μεγαλώσαμε τα παιδιά μας χωρίς να τους μεταφέρουμε το δικό μας άγχος, τα βοηθήσαμε να σπουδάσουν ( μήπως παρατηρείτε ότι η τρόικα ζητά πρώτα να φύγουν απο το Δημόσιο οι μη έχοντες πτυχίο Πανεπιστημίου ή μήπως ακούτε ότι πλέον η μοριοδότηση κρίνεται σε μεγάλο βαθμό απο τα τυπικά προσόντα που έχει ένας εργαζόμενος ;), να δούν με άλλη προσέγγιση και καλύτερο αυτοέλεγχο τον κόσμο και την καθλημερινότητα τους.
Το χαμόγελο αλλά και το κλάμμα του παιδιού είναι μέσα στη ζωή.
Θα το δείτε μέσα στο γήπεδο να κινείται, να αθλείται , να ΖΕΙ.
Εξω απο αυτό, συχνά, θα το δείτε να μένει αποσβολωμένο με ένα απλανές βλέμμα, σε αποχαύνωση και ακινησία αφού πια δεν παίζει και δεν γυμνάζεται πουθενά.
Η σημασία στη νεολαία είναι αναγκαία ώστε να χτίσουμε την κοινωνία που θα έλθει.
Και η οποία πρέπει να είναι καλύτερη απο τη δική μας που κατασπατάλησε τους πόρους απο το 1981 μέχρι το 2005 επενδύοντας σε φαυλότητα και αξίες απόλυτα συζητήσιμης ουσίας.
Στο βόλει του Πορφύρα προσπαθούμε με τις...σφεντόνες και με ένα πνεύμα συλλογικότητας, αλλά, πάνω απο όλα ΕΝΤΙΜΑ.
Οτι έχουμε δημιουργήσει αυτά τα χρόνια είναι χτισμένο σε στέρεες βάσεις και για αυτό μεγαλώνει και προχωρά.
Δε θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να το αφήσουμε να ρημάξει, επειδή εμείς δουλεύουμε πια 16 ώρες την ημέρα, ή γιατί δεν έχουμε εργασία ή επειδή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μας τσακίζει τη ψυχολογία.
Το βόλει, ο αθλητισμός συνολικά, είναι εκτόνωση, χαρά και διέξοδος.
Τουλάχιστον, παίρνεις κουράγιο απο ωραίους ανθρώπους που γνωρίζεις στο γήπεδο, εκεί όπου όλοι είμαστε ΙΣΟΙ και επιπλέον αισθάνεσαι ότι προσφέρεις σε παιδιά.
Η ΕΥΚΟΛΗ λύση κοστίζει λιγότερο.
Ομως, η ΔΥΣΚΟΛΗ λύση προετοιμάζει το αύριο.
Γιατί η ζωή θα συνεχισθεί και θα βρούμε ξανά τον δρόμο μας έστω με πόνο.
Ας δουλέψουμε με συλλογικότητα και τα παιδιά μας θα βγούν κερδισμένα απο αυτόν τον αγώνα.
Και να ξέρετε ότι ΟΛΕΣ οι αθλήτριες του βόλει του Πορφύρα απο τη μικρότερη μέχρι τη μεγαλύτερη είναι ΠΑΙΔΙΑ μας.
Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα.
Ν.Δελαγραμμάτικας
Μερικές, προσωπικές, απόψεις θα παραθέσω και φυσικά δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε.
Η ΕΥΚΟΛΗ λύση είναι να παραδεχθούμε ότι με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, έχουμε πάθει κατάθλιψη, η οποία αντιμετωπίζεται είτε με απομόνωση είτε με χάπια είτε με ποτό είτε με βίαια ξεσπάσματα.
Παράλληλα, δικαιολογημένοι θα είμαστε όλοι εάν αποφασίσουμε ότι δεν έχει αξία να αθλούνται τα παιδιά μας σε οργανωμένο και υγιές περιβάλλον, δε μετρά να πάρουν πτυχία γιατί είναι μόνο για τον...τοίχο, δεν πρέπει να αγωνιούμε οι ίδιοι για την επόμενη ημέρα και για εναλλακτικούς τρόπους επιβίωσης.
Η ΔΥΣΚΟΛΗ λύση είναι να δεχθούμε ότι σε περιόδους σαν και αυτή, η μεγαλύτερη παγίδα είναι αυτή που αφορά τα ''χαμένα χρόνια''. Η τάση παραίτησης απο όλα, επειδή ΟΛΟΙ ΜΑΣ έχουμε ΤΕΡΑΣΤΙΑ προβλήματα, είναι ότι πιο φυσικό...
Εκείνο που θα θυμόμαστε ωστόσο μετά απο 6-7, 10, 12 χρόνια θα είναι ότι αντέξαμε, μεγαλώσαμε τα παιδιά μας χωρίς να τους μεταφέρουμε το δικό μας άγχος, τα βοηθήσαμε να σπουδάσουν ( μήπως παρατηρείτε ότι η τρόικα ζητά πρώτα να φύγουν απο το Δημόσιο οι μη έχοντες πτυχίο Πανεπιστημίου ή μήπως ακούτε ότι πλέον η μοριοδότηση κρίνεται σε μεγάλο βαθμό απο τα τυπικά προσόντα που έχει ένας εργαζόμενος ;), να δούν με άλλη προσέγγιση και καλύτερο αυτοέλεγχο τον κόσμο και την καθλημερινότητα τους.
Το χαμόγελο αλλά και το κλάμμα του παιδιού είναι μέσα στη ζωή.
Θα το δείτε μέσα στο γήπεδο να κινείται, να αθλείται , να ΖΕΙ.
Εξω απο αυτό, συχνά, θα το δείτε να μένει αποσβολωμένο με ένα απλανές βλέμμα, σε αποχαύνωση και ακινησία αφού πια δεν παίζει και δεν γυμνάζεται πουθενά.
Η σημασία στη νεολαία είναι αναγκαία ώστε να χτίσουμε την κοινωνία που θα έλθει.
Και η οποία πρέπει να είναι καλύτερη απο τη δική μας που κατασπατάλησε τους πόρους απο το 1981 μέχρι το 2005 επενδύοντας σε φαυλότητα και αξίες απόλυτα συζητήσιμης ουσίας.
Στο βόλει του Πορφύρα προσπαθούμε με τις...σφεντόνες και με ένα πνεύμα συλλογικότητας, αλλά, πάνω απο όλα ΕΝΤΙΜΑ.
Οτι έχουμε δημιουργήσει αυτά τα χρόνια είναι χτισμένο σε στέρεες βάσεις και για αυτό μεγαλώνει και προχωρά.
Δε θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να το αφήσουμε να ρημάξει, επειδή εμείς δουλεύουμε πια 16 ώρες την ημέρα, ή γιατί δεν έχουμε εργασία ή επειδή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μας τσακίζει τη ψυχολογία.
Το βόλει, ο αθλητισμός συνολικά, είναι εκτόνωση, χαρά και διέξοδος.
Τουλάχιστον, παίρνεις κουράγιο απο ωραίους ανθρώπους που γνωρίζεις στο γήπεδο, εκεί όπου όλοι είμαστε ΙΣΟΙ και επιπλέον αισθάνεσαι ότι προσφέρεις σε παιδιά.
Η ΕΥΚΟΛΗ λύση κοστίζει λιγότερο.
Ομως, η ΔΥΣΚΟΛΗ λύση προετοιμάζει το αύριο.
Γιατί η ζωή θα συνεχισθεί και θα βρούμε ξανά τον δρόμο μας έστω με πόνο.
Ας δουλέψουμε με συλλογικότητα και τα παιδιά μας θα βγούν κερδισμένα απο αυτόν τον αγώνα.
Και να ξέρετε ότι ΟΛΕΣ οι αθλήτριες του βόλει του Πορφύρα απο τη μικρότερη μέχρι τη μεγαλύτερη είναι ΠΑΙΔΙΑ μας.
Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα.
Ν.Δελαγραμμάτικας
