Σε αρκετές Ακαδημίες ομάδων που έχουν τμήματα βόλει κοριτσιών παρατηρείται σε αυτή την περίοδο, θεαματική αύξηση στον αριθμό των κοριτσιών που έρχονται να αποτελέσουν μέλη τους.
Ειδικά μάλιστα στην εφετινή σαιζόν, το φαινόμενο αφορά ακόμα και συλλόγους οι οποίοι δεν έχουν να παρουσιάσουν επιτυχίες της γυναικείας ομάδας τους ή των ομάδων υποδομών τους.
Η μεσοσταθμική αύξηση φθάνει το 20%.Για τον Πορφύρα είναι 30-35%.
Ωστόσο, παρατηρείται στασιμότητα στις εγγραφές κοριτσιών που ήδη είναι στις τάξεις του Γυμνασίου, απο την Β΄και έπειτα και φυσικά στο Λύκειο.
Τα κορίτσια που έρχονται σε εμάς, πηγαίνουν, συνήθως στην Δ' και Ε΄Δημοτικού και στην Α΄Γυμνασίου.
Μοιραία, ''γεμίζουν'' ορισμένες χρονιές με πολλά παιδιά και είναι άδειες άλλες.
Με αυτόν τον τρόπο δεν εξασφαλίζεται σταθερή και ορθόδοξη ροή αθλητριών στις αγωνιστικές ομάδες και εντέλει στην γυναικεία.
Η τάση είναι φανερή, σε όσους έχουν διάθεση να ασχοληθούν και να μελετήσουν τους αριθμούς και τα στοιχεία που κρατούν οι σύλλογοι οι οποίοι έχουν αρχείο και βάση δεδομένων, όπως ο Πορφύρας.
Χρόνο με τον χρόνο πέφτει, πλέον, ο μέσος όρος ηλικίας των κοριτσιών που προτιμούν να πάνε στο βόλει.
Μόλις μάλιστα το παιδί ξεφύγει απο την Α΄ Γυμνασίου, αν δεν έχει ήδη πάει στο βόλει, δύσκολα το αποφασίζει να ασχοληθεί.
Παλιότερα, αυτό δε συνέβαινε.
Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και η αλυσίδα των υποχρεώσεων στις ξένες γλώσσες ''πνίγουν'' τα παιδιά. Οταν δεν υπάρχει ισχυρό κίνητρο με παρότρυνση απο το σπίτι, είναι εύλογο ότι γίνεται ακόμα πιο δύσκολη η επαφή του παιδιού με τα σπορ.
Η περιορισμέν η μάλιστα παρουσία στις προπονήσεις δε συμβάλλει στην αθλητική εξέλιξη των παιδιών.
Το κενό που δημιουργείται στις ηλικίες, γίνεται ακόμα μεγαλύτερο για τις ομάδες που έχουν λίγα παιδιά, με το ΄'κλείσιμο '' των ηλικιών, το οποίο αποδεικνύεται ότι δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα σε σχέση με εκείνα που επιλύει.
Η κοινωνία αλλάζει και μαζί και η εκπαίδευση των παιδιών μας.
Η προσαρμογή τους σε επίπεδο εξεταστικών δοκιμασιών, ουσιαστικά, όχι μόνο για την Γ΄αλλά και για την Β΄Λυκείου, τα σπρώχνει να ''ξεμπερδεύουν''με τα πτυχία για τις ξένες γλώσσες προτού καν μπούν στο Λύκειο και έτσι συμπιέζει ακόμα περισσότερο τον ελεύθερο χρόνο τους.
Εάν είχαμε αθλητική κουλτούρα και εάν το σχολείο έδινε τα ανάλογα ερεθίσματα ή το περιβάλλον μας, παρακινούσε προς την κατεύθυνση του αθλητισμού, πολλά, θα ήταν διαφορετικά.
Δυστυχώς, όμως, είμαστε μπροστά σε μία δύσκολη πραγματικότητα.
Καλούμαστε να διαχειρισθούμε και να αξιοποιήσουμε τον πλούτο των κοριτσιών που έρχονται στον Πορφύρα. Με συναίσθημα ευθύνης και πάρα πολύ τρέξιμο.
Προκειμένου να γίνει αυτό, ωστόσο, πρέπει, συνδυαστικά, να γίνουμε περισσότερο πειστικοί για τα κορίτσια και του Γυμνασίου και φυσικά να δούμε να ανοίγουν οι πόρτες απο την εκπαιδευτική κοινότητα.
Γιατί, με τα σημερινά δεδομένα, ανοίγει η ψαλίδα και δημιουργούνται αποστάσεις και αποκλίσεις.
Θα έχουμε πολλά παιδιά αλλά όχι επαρκείς αριθμούς για τις Κορασίδες μας και αργότερα για τις Παγκορασίδες μας αν τα παιδιά έρχονται μικρά και σταματούν, επίσης, μικρά κάτω απο την πίεση του σχολείου και της μαμάς ή και επειδή τα ίδια δυσκολεύονται να επεξεργασθούν παράλληλα, διαφορετικά πράγματα.
Σε ένα σχολείο που πήγα σήμερα, δε με άφησαν--πολύ ευγενικά, ωστόσο...--να μπώ μέσα.
Αλλά, άκουγα τα παιδιά να λένε ότι ''σήμερα θα έλθει στο σχολείο η ...'' και μιλούσαν για μία εταιρεία που παράγει σοκολάτες.
Προφανώς, παρά την καλή διάθεση των εκπαιδευτικών, όπου αυτή υπάρχει, οι κανονισμοί απο το Υπουργείο Παιδείας δε διευκολύνουν την προσπάθεια να μιλήσουμε για αθλητισμό. Και οι άδειες εισόδου δε δίδονται με συμμετρία. Συχνά δε και οι ίδιοι οι γυμναστές δεν είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν, για να μην τους πούν ότι ''έστειλαν παιδιά στο τάδε σωματείο''. Μα όταν το άλλο δεν παρουσιάζεται πουθενά, γιατί πρέπει να έχει απαιτήσεις ;
Αντίθετα, βέβαια,, είναι πολύ πιο εύκολο να πάρουν άδειες εισόδου εταιρείες με οδοντόκρεμες ( το παράδειγμα δεν είναι τυχαίο, έχω προσωπική εμπειρία απο σχολείο στα Καμίνια...) , σοκολάτες και καραμέλλες....
Στο Υπουργείο Παιδείας, αρμόδιος για θέματα αθλητισμού είναι ένας γυμναστής.....Αλλοτε προπονητής στο ποδόσφαιρο....
Και εκείνος όπως και οι συν αυτώ μπορούν να αλλάξουν την οπτική τους και να βοηθήσουν ώστε να προχωρούν μαζί, συντεταγμένα και όχι με...ανταρτοπόλεμο ή μόνο με προσωπικές γνωριμίες, σχολεία και σύλλογοι.
Δηλαδή, φθάσαμε στο σημείο να χρειαζόμαστε μέσο και για αυτό. Για το αυτονόητο.
Το κράτος διαλύει τον αθλητισμό, σε επίπεδο εθνικών κατηγοριών και εθνικών ομάδων.
Τουλάχιστον ,επειδή, ΔΕ ΘΕΛΕΙ αλλά και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να κάνει ανάπτυξη ας μην βάζει εμπόδια στα σωματεία που ασχολούνται ή προσπαθούν να ασχοληθούν με αυτήν.....
Σίγουρα, κάποια σωματεία δε λειτουργούν σωστά και οι εκπρόσωποι τους δεν τιμούν την ιδιότητα τους.
Ομως, οι γενικεύσεις δεν βοηθούν. Ποτέ και σε τίποτα....
Ν.Δελαγραμμάτικας
Ειδικά μάλιστα στην εφετινή σαιζόν, το φαινόμενο αφορά ακόμα και συλλόγους οι οποίοι δεν έχουν να παρουσιάσουν επιτυχίες της γυναικείας ομάδας τους ή των ομάδων υποδομών τους.
Η μεσοσταθμική αύξηση φθάνει το 20%.Για τον Πορφύρα είναι 30-35%.
Ωστόσο, παρατηρείται στασιμότητα στις εγγραφές κοριτσιών που ήδη είναι στις τάξεις του Γυμνασίου, απο την Β΄και έπειτα και φυσικά στο Λύκειο.
Τα κορίτσια που έρχονται σε εμάς, πηγαίνουν, συνήθως στην Δ' και Ε΄Δημοτικού και στην Α΄Γυμνασίου.
Μοιραία, ''γεμίζουν'' ορισμένες χρονιές με πολλά παιδιά και είναι άδειες άλλες.
Με αυτόν τον τρόπο δεν εξασφαλίζεται σταθερή και ορθόδοξη ροή αθλητριών στις αγωνιστικές ομάδες και εντέλει στην γυναικεία.
Η τάση είναι φανερή, σε όσους έχουν διάθεση να ασχοληθούν και να μελετήσουν τους αριθμούς και τα στοιχεία που κρατούν οι σύλλογοι οι οποίοι έχουν αρχείο και βάση δεδομένων, όπως ο Πορφύρας.
Χρόνο με τον χρόνο πέφτει, πλέον, ο μέσος όρος ηλικίας των κοριτσιών που προτιμούν να πάνε στο βόλει.
Μόλις μάλιστα το παιδί ξεφύγει απο την Α΄ Γυμνασίου, αν δεν έχει ήδη πάει στο βόλει, δύσκολα το αποφασίζει να ασχοληθεί.
Παλιότερα, αυτό δε συνέβαινε.
Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και η αλυσίδα των υποχρεώσεων στις ξένες γλώσσες ''πνίγουν'' τα παιδιά. Οταν δεν υπάρχει ισχυρό κίνητρο με παρότρυνση απο το σπίτι, είναι εύλογο ότι γίνεται ακόμα πιο δύσκολη η επαφή του παιδιού με τα σπορ.
Η περιορισμέν η μάλιστα παρουσία στις προπονήσεις δε συμβάλλει στην αθλητική εξέλιξη των παιδιών.
Το κενό που δημιουργείται στις ηλικίες, γίνεται ακόμα μεγαλύτερο για τις ομάδες που έχουν λίγα παιδιά, με το ΄'κλείσιμο '' των ηλικιών, το οποίο αποδεικνύεται ότι δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα σε σχέση με εκείνα που επιλύει.
Η κοινωνία αλλάζει και μαζί και η εκπαίδευση των παιδιών μας.
Η προσαρμογή τους σε επίπεδο εξεταστικών δοκιμασιών, ουσιαστικά, όχι μόνο για την Γ΄αλλά και για την Β΄Λυκείου, τα σπρώχνει να ''ξεμπερδεύουν''με τα πτυχία για τις ξένες γλώσσες προτού καν μπούν στο Λύκειο και έτσι συμπιέζει ακόμα περισσότερο τον ελεύθερο χρόνο τους.
Εάν είχαμε αθλητική κουλτούρα και εάν το σχολείο έδινε τα ανάλογα ερεθίσματα ή το περιβάλλον μας, παρακινούσε προς την κατεύθυνση του αθλητισμού, πολλά, θα ήταν διαφορετικά.
Δυστυχώς, όμως, είμαστε μπροστά σε μία δύσκολη πραγματικότητα.
Καλούμαστε να διαχειρισθούμε και να αξιοποιήσουμε τον πλούτο των κοριτσιών που έρχονται στον Πορφύρα. Με συναίσθημα ευθύνης και πάρα πολύ τρέξιμο.
Προκειμένου να γίνει αυτό, ωστόσο, πρέπει, συνδυαστικά, να γίνουμε περισσότερο πειστικοί για τα κορίτσια και του Γυμνασίου και φυσικά να δούμε να ανοίγουν οι πόρτες απο την εκπαιδευτική κοινότητα.
Γιατί, με τα σημερινά δεδομένα, ανοίγει η ψαλίδα και δημιουργούνται αποστάσεις και αποκλίσεις.
Θα έχουμε πολλά παιδιά αλλά όχι επαρκείς αριθμούς για τις Κορασίδες μας και αργότερα για τις Παγκορασίδες μας αν τα παιδιά έρχονται μικρά και σταματούν, επίσης, μικρά κάτω απο την πίεση του σχολείου και της μαμάς ή και επειδή τα ίδια δυσκολεύονται να επεξεργασθούν παράλληλα, διαφορετικά πράγματα.
Σε ένα σχολείο που πήγα σήμερα, δε με άφησαν--πολύ ευγενικά, ωστόσο...--να μπώ μέσα.
Αλλά, άκουγα τα παιδιά να λένε ότι ''σήμερα θα έλθει στο σχολείο η ...'' και μιλούσαν για μία εταιρεία που παράγει σοκολάτες.
Προφανώς, παρά την καλή διάθεση των εκπαιδευτικών, όπου αυτή υπάρχει, οι κανονισμοί απο το Υπουργείο Παιδείας δε διευκολύνουν την προσπάθεια να μιλήσουμε για αθλητισμό. Και οι άδειες εισόδου δε δίδονται με συμμετρία. Συχνά δε και οι ίδιοι οι γυμναστές δεν είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν, για να μην τους πούν ότι ''έστειλαν παιδιά στο τάδε σωματείο''. Μα όταν το άλλο δεν παρουσιάζεται πουθενά, γιατί πρέπει να έχει απαιτήσεις ;
Αντίθετα, βέβαια,, είναι πολύ πιο εύκολο να πάρουν άδειες εισόδου εταιρείες με οδοντόκρεμες ( το παράδειγμα δεν είναι τυχαίο, έχω προσωπική εμπειρία απο σχολείο στα Καμίνια...) , σοκολάτες και καραμέλλες....
Στο Υπουργείο Παιδείας, αρμόδιος για θέματα αθλητισμού είναι ένας γυμναστής.....Αλλοτε προπονητής στο ποδόσφαιρο....
Και εκείνος όπως και οι συν αυτώ μπορούν να αλλάξουν την οπτική τους και να βοηθήσουν ώστε να προχωρούν μαζί, συντεταγμένα και όχι με...ανταρτοπόλεμο ή μόνο με προσωπικές γνωριμίες, σχολεία και σύλλογοι.
Δηλαδή, φθάσαμε στο σημείο να χρειαζόμαστε μέσο και για αυτό. Για το αυτονόητο.
Το κράτος διαλύει τον αθλητισμό, σε επίπεδο εθνικών κατηγοριών και εθνικών ομάδων.
Τουλάχιστον ,επειδή, ΔΕ ΘΕΛΕΙ αλλά και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να κάνει ανάπτυξη ας μην βάζει εμπόδια στα σωματεία που ασχολούνται ή προσπαθούν να ασχοληθούν με αυτήν.....
Σίγουρα, κάποια σωματεία δε λειτουργούν σωστά και οι εκπρόσωποι τους δεν τιμούν την ιδιότητα τους.
Ομως, οι γενικεύσεις δεν βοηθούν. Ποτέ και σε τίποτα....
Ν.Δελαγραμμάτικας
