Ποιοί ΘΕΛΟΥΜΕ να πηγαίνουν, κατά κύριο λόγο, στα παιχνίδια του πρωταθλήματος βόλει γυναικών, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο ;
Παιδιά και οικογένειες.
Στις εθνικές κατηγορίες εξασφαλίζεται αυτή η δυνατότητα, αλλά, όχι και στα τοπικά πρωταθλήματα.
Η Αθήνα παίζει την Δευτέρα, η Θεσσαλονίκη την Κυριακή, ο Πειραιάς την Τετάρτη.
Υπάρχουν πρακτικά προβλήματα ασφαλώς. Και αυτά έχουν σχέση με τη διαθεσιμότητα των γηπέδων.
Προφανώς, δεν είναι ότι καλύτερο να παίζουμε βράδυ. Ειδικά κατά τις καθημερινές.
Εξυπακούεται ότι οι Ενώσεις μας δεν είναι εύκολο να κάνουν διαφορετικό προγραμματισμό.
Ισως, ωστόσο, υπάρχει η δυνατότητα να δούμε μαζί την προοπτική να παίζουμε Σάββατο απόγευμα. Η Κυριακή απόγευμα. Με κλειδάριθμους όπου υπάρχουν κοινές έδρες για ομάδες βόλει και μπάσκετ.
Ετσι, θα έχουμε τη δυνατότητα να έλθουν στο γήπεδο τα παιδιά των Ακαδημιών, να φέρουν τις φίλες τους, να δούν οι γονείς τους την κορυφή της πυραμίδας στην οποία έχουν εντάξει τα βλαστάρια τους.
Το θέαμα θα είναι όμορφο και απολύτως ΥΓΙΕΣ.
Και φυσικά, οι ομάδες που έχουν δυναμική, θα την αναπτύξουν ακόμα περισσότερο εάν αγωνίζονται μπροστά σε 200, 300 και 400 άτομα, με σχέση μάλιστα με τον χώρο, συνειδητοποιημένους δηλαδή φιλάθλους.
Δεν είναι εύκολο να γίνει τέτοια αλλαγή. Ισως, όμως, αξίζει ο κόπος να ψάξουμε εάν μπορούμε να φέρουμε την υλοποίηση αυτής της μεταβολής.
Αυτόν τον κόσμο που ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ το βόλει γυναικών και σιγά--σιγά το αγαπά, πρέπει να τον κερδίσουμε. Γιατί δύσκολα τον μαζεύεις και εύκολα τον χάνεις.
Ενα κοριτσάκι ηλικίας 7-12 ετών κινείται ανάμεσα σε βόλει, μπαλέτο, ρυθμική, κολύμπι, ζωγραφική, ταε κβο ντο, κλασικό χορό, τένις.
Κάποια στιγμή θα επιλέξει.
Το βόλει πρέπει να έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες προυποθέσεις ώστε να αποτελέσει αυτό την πρώτη επιλογή.
Οχι γιατί οι άλλες δραστηριότητες δεν έχουν νόημα ή ενδιαφέρον, αλλά, επειδή μετά απο ένα συνδυασμό δράσεων, εντέλει, ένα κορίτσι αισθανόμαστε ότι πράγματι προχωρά με σωστή επιλογή εάν αφοσιωθεί στο βόλει.
Αρκεί φυσικά να του αρέσει. Γιατί με το ζόρι όχι παντρειά δεν γίνεται αλλά ούτε προπόνηση.
Ν.Δελαγραμμάτικας
Παιδιά και οικογένειες.
Στις εθνικές κατηγορίες εξασφαλίζεται αυτή η δυνατότητα, αλλά, όχι και στα τοπικά πρωταθλήματα.
Η Αθήνα παίζει την Δευτέρα, η Θεσσαλονίκη την Κυριακή, ο Πειραιάς την Τετάρτη.
Υπάρχουν πρακτικά προβλήματα ασφαλώς. Και αυτά έχουν σχέση με τη διαθεσιμότητα των γηπέδων.
Προφανώς, δεν είναι ότι καλύτερο να παίζουμε βράδυ. Ειδικά κατά τις καθημερινές.
Εξυπακούεται ότι οι Ενώσεις μας δεν είναι εύκολο να κάνουν διαφορετικό προγραμματισμό.
Ισως, ωστόσο, υπάρχει η δυνατότητα να δούμε μαζί την προοπτική να παίζουμε Σάββατο απόγευμα. Η Κυριακή απόγευμα. Με κλειδάριθμους όπου υπάρχουν κοινές έδρες για ομάδες βόλει και μπάσκετ.
Ετσι, θα έχουμε τη δυνατότητα να έλθουν στο γήπεδο τα παιδιά των Ακαδημιών, να φέρουν τις φίλες τους, να δούν οι γονείς τους την κορυφή της πυραμίδας στην οποία έχουν εντάξει τα βλαστάρια τους.
Το θέαμα θα είναι όμορφο και απολύτως ΥΓΙΕΣ.
Και φυσικά, οι ομάδες που έχουν δυναμική, θα την αναπτύξουν ακόμα περισσότερο εάν αγωνίζονται μπροστά σε 200, 300 και 400 άτομα, με σχέση μάλιστα με τον χώρο, συνειδητοποιημένους δηλαδή φιλάθλους.
Δεν είναι εύκολο να γίνει τέτοια αλλαγή. Ισως, όμως, αξίζει ο κόπος να ψάξουμε εάν μπορούμε να φέρουμε την υλοποίηση αυτής της μεταβολής.
Αυτόν τον κόσμο που ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ το βόλει γυναικών και σιγά--σιγά το αγαπά, πρέπει να τον κερδίσουμε. Γιατί δύσκολα τον μαζεύεις και εύκολα τον χάνεις.
Ενα κοριτσάκι ηλικίας 7-12 ετών κινείται ανάμεσα σε βόλει, μπαλέτο, ρυθμική, κολύμπι, ζωγραφική, ταε κβο ντο, κλασικό χορό, τένις.
Κάποια στιγμή θα επιλέξει.
Το βόλει πρέπει να έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες προυποθέσεις ώστε να αποτελέσει αυτό την πρώτη επιλογή.
Οχι γιατί οι άλλες δραστηριότητες δεν έχουν νόημα ή ενδιαφέρον, αλλά, επειδή μετά απο ένα συνδυασμό δράσεων, εντέλει, ένα κορίτσι αισθανόμαστε ότι πράγματι προχωρά με σωστή επιλογή εάν αφοσιωθεί στο βόλει.
Αρκεί φυσικά να του αρέσει. Γιατί με το ζόρι όχι παντρειά δεν γίνεται αλλά ούτε προπόνηση.
Ν.Δελαγραμμάτικας
