Απο την Κίνηση Χειραφέτησης Ατόμων με Αναπηρία διατυπώθηκαν θέσεις και απόψεις γιατα προβλήματα που έχουν αυτοί οι συμπολίτες μας, που ευγενικά ή και υποκριτικά λέμε ότι έχουν ''ειδικές ικανότητες'' ανώ στην πραγματικότητα περιμένουν, πάντα με αξιοπρέπεια, την αρωγή μας, επειδή έχουν ειδικές ανάγκες.
Τι επισημαίνει αυτή η Κίνηση ;
Οτι το κόστος ζωής ενό ατόμου με αναπηρία είναι τριπλάσιο απο αυτό ενός μέσου ανθρώπου χωρίς αναπηρία, λόγω των αυξημένων απαιτήσεων που επιβάλλει η συνθήκη της αναπηρίας.
Οτι σε τέτοιες κρίσεις σαν και αυτή που βιώνουμε, οι ευπαθείς ομάδες είναι εκείνες που εξαθλιώνονται ευκολότερα.
Οτι στην Αθήνα η μόνη διαδρομή όπου μπορεί να κυκλοφορήσει ένας ανάπηρος, χωρίς να έχει προβλήματα, είναι αυτή απο το σαλόνι στο μπάνιο του. Καθώς όλες οι άλλες χαρακτηρισμένες ως προσβάσιμες διαδρομές, συχνά κρύβουν δυσάρεστα προβλήματα.
Οτι οι υπάρχουσες ράμπες αποτελούν ασκήσεις ετοιμότητας. Πρόχειρες και κακές κατασκευές χωρίς μελέτη και ασφαλώς χρησιμοποιούμενες και ως 24ωρο πάρκινγκ.
Οτι ο ρατσισμός, η προκατάληψη, τα στερεότυπα οδηγούν τη λεκτική εκφορά σε οδυνηρές και άστοχες ολισθήσεις.
Οτι σε άλλες χώρες βλέπουμε πολλούς πολίτες με αναπηρία στους δρόμους ενώ στην Ελλάδα είναι λίγοι, γιατί μετρούν οικογενειακές ψυχώσεις, στάση πληθυσμού, πολιτικός σχεδιασμός, ΜΜΕ, ανύπαρκτες υποδομές και αφιλόξενο περιβάλλον.
Ας τα σκεφθούμε όλοι τα παραπάνω.
Γιατί ακόμα και αν έχουμε την ευλογία να γεννηθούμε και να μεγαλώνουμε χωρίς προβλήματα υγείας, ποτέ δε ξέρει κανείς πότε θα φύγουμε και κυρίως πως....
Τι επισημαίνει αυτή η Κίνηση ;
Οτι το κόστος ζωής ενό ατόμου με αναπηρία είναι τριπλάσιο απο αυτό ενός μέσου ανθρώπου χωρίς αναπηρία, λόγω των αυξημένων απαιτήσεων που επιβάλλει η συνθήκη της αναπηρίας.
Οτι σε τέτοιες κρίσεις σαν και αυτή που βιώνουμε, οι ευπαθείς ομάδες είναι εκείνες που εξαθλιώνονται ευκολότερα.
Οτι στην Αθήνα η μόνη διαδρομή όπου μπορεί να κυκλοφορήσει ένας ανάπηρος, χωρίς να έχει προβλήματα, είναι αυτή απο το σαλόνι στο μπάνιο του. Καθώς όλες οι άλλες χαρακτηρισμένες ως προσβάσιμες διαδρομές, συχνά κρύβουν δυσάρεστα προβλήματα.
Οτι οι υπάρχουσες ράμπες αποτελούν ασκήσεις ετοιμότητας. Πρόχειρες και κακές κατασκευές χωρίς μελέτη και ασφαλώς χρησιμοποιούμενες και ως 24ωρο πάρκινγκ.
Οτι ο ρατσισμός, η προκατάληψη, τα στερεότυπα οδηγούν τη λεκτική εκφορά σε οδυνηρές και άστοχες ολισθήσεις.
Οτι σε άλλες χώρες βλέπουμε πολλούς πολίτες με αναπηρία στους δρόμους ενώ στην Ελλάδα είναι λίγοι, γιατί μετρούν οικογενειακές ψυχώσεις, στάση πληθυσμού, πολιτικός σχεδιασμός, ΜΜΕ, ανύπαρκτες υποδομές και αφιλόξενο περιβάλλον.
Ας τα σκεφθούμε όλοι τα παραπάνω.
Γιατί ακόμα και αν έχουμε την ευλογία να γεννηθούμε και να μεγαλώνουμε χωρίς προβλήματα υγείας, ποτέ δε ξέρει κανείς πότε θα φύγουμε και κυρίως πως....
