Γιατροί δεν είμαστε, απο αθλητισμό και γραφή κάτι ξέρουμε, αλλά, η ιατρική είναι μία άλλη υπόθεση.
Ωστόσο, όταν ακούμε τις γνωματεύσεις των γιατρών που λένε σε παιδάκια να μπούν ξανά στο γήπεδο, για να παίξουν, μετά απο 6 μήνες, απο την ημέρα που έπαθαν ράγισμα ή υποψία ραγίσματος, λίγο πιο ψηλά απο τον καρπό τους, τρελαινόμαστε.
Ο γιατρός στο νοσοκομείο, ο γιατρός που κάνει ιατρείο δίχως να έχει σχέση με γήπεδο κι αθλητισμό αλλά και με τη ψυχολογία του παιδιού, προτιμά να είναι άκρως επιφυλακτικός και ποτέ δε ρισκάρει.
Δυστυχώς, ωστόσο, η εμπειρία μας δείχνει ότι σε όλες τις περιπτώσεις τραυματισμών ( είτε έγιναν σε..παγοδρόμιο, είτε όχι...), οι ιατρικές εκτιμήσεις δεν έχουν συνοχή και ρεαλισμό.
Πάνω απο όλα είναι η υγεία του παιδιού, αλλά, όχι μόνο η σωματική. Την ίδια σημασία έχει και η ψυχική.
Ενα παιδί μπορεί να μπεί σταδιακά στο γήπεδο, να τρέξει , να γυμνασθεί χωρίς να πιάσει μπάλλα, να ανεβάσει προοδευτικά τους ρυθμούς.
Εάν για μία υποψία ραγίσματος λέει ένας γαιτρός σε ένα παιδί να μπεί στο γήπεδο μετά απο 6 μήνες, απλώς, ισοσκελίζει αυτό το χτύπημα με την ολική ρήξη χιαστών ή με ένα συντριπτικό κατάγμα κνήμης--περόνης και αυτομάτως ακυρώνει την ουσία της ιατρικής επιστήμης.
Δηλαδή, τι άλλο θα ακούσουμε απο όλους αυτούς τους ανθρώπους που βλέπουν άτομα να δίνουν και τη ψυχή τους για τον αθλητισμό και κουνούν το κεφάλι τους σα να βλέπουν...τρελούς ή σχολιάζουν ότι ''αυτοί ποιός ξέρει τι όφελος έχουν...'', ή όταν παίρνουν μπάλλα στα χέρια, την πετούν γρήγορα μακρυά, μήπως τυχόν και εκραγεί στα χέρια τους....
Γιατί να υπάρχει τέτοια ασχετοσύνη ;
Το έργο το έχουμε δεί ξανά και ξανά.
Το έζησα και με τα δύο παιδιά μου, ως γονιός.
Επιτέλους, μία ισορροπία δεν μπορεί να βρεθεί στους ανθρώπους αυτής της χώρας ;
Ν.Δελ.
