Πριν απο αρκετά χρόνια, υπήρχε μία ταινία, ''Ο κύκλος των Χαμένων Ποιητών'', την οποία οι σημερινοί 45αρηδες--50αρηδες είχαμε δεί στο Πασαλιμάνι, στο ''Σπλέντιτ'', εκεί όπου σήμερα είναι το ''Καρφούρ''.
Τότε, είχε προκαλέσει εντύπωση αυτή η ταινία, για το περιεχόμενο και τα νοήματα της.
Σήμερα, θα είχε ενδιαφέρον μία άλλη ταινία, '' Ο κύκλος των Χαμένων Ταλέντων''.
Στον αθλητισμό, υπάρχουν παιδιά με ταλέντο και άλλα χωρίς ταλέντο.
Συνηθίζεται, στα ομαδικά αθλήματα, να επιβιώνουν τα δεύτερα και όχι τα πρώτα.
Απλώς, επειδή, όποιο παιδί έχει το χάρισμα του ταλέντου, είτε το καταλαβαίνει είτε το κακομαθαίνουν απο την ομάδα του, οπότε έτσι κι αλλιώς το αντιλαμβάνεται.
Οταν είμαστε σε μικρή ηλικία και δεν έχουμε αθλητική παιδεία, είναι εύκολο να ξεφύγουμε και να παρασυρθούμε.
Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για τον εκτροχιασμό.
Αντίθετα, απαιτείται κόπος για την πρόοδο και την άνοδο.
Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι όταν ξεφύγεις απο την πορεία σου, επειδή βαριέσαι, θεωρείς ότι έχεις κεκτημένα ή απλώς δεν κάνεις κέφι να είσαι κάπου, μαθαίνεις να κινείσαι ανάλογα σε όλη τη ζωή σου. Αυτό είναι και το ελιτίστικο μαρτύριο του χαρισματικού.
Στα 33 χρόνια που είμαι στη δημοσιογραφία, έχω δεί πάρα πολλούς παίκτες με ταλέντο να χάνονται και να συμπαρασύρουν κι άλλες δεξιότητες τους σε μία γενικότερη αφασία.
Αντίθετα, έχω καμαρώσει τη διαχρονικότητα των μετρίων, των υπομονετικών, των εργατικών, των πιστών στρατιωτών που ήταν πάντα εκεί.
Στον αθλητισμό κερδίζουν όσα έχει να δώσει, αυτοί που είναι στο γήπεδο.
Οι άλλοι κάνουν τις επιλογές τους.
Η πόρτα του γηπέδου, βέβαια, είναι πάντα ανοιχτή.
Γιατί ο αθλητισμός δεν απορρίπτει, δεν εγκαταλείπει, δε ξεγράφει, συγχωρεί αλλά και ΑΠΑΙΤΕΙ προσπάθεια, συνέπεια και σεβασμό.
Μην αρχίσετε να κάνετε συνειρμούς. Το κείμενο αφορά, εν δυνάμει, όλους αλλά και όλες.
Είναι μέρος της αθλητικής κουλτούρας που επιχειρούμε να δώσουμε στα παιδιά.
Ν.Δελαγραμμάτικας
Τότε, είχε προκαλέσει εντύπωση αυτή η ταινία, για το περιεχόμενο και τα νοήματα της.
Σήμερα, θα είχε ενδιαφέρον μία άλλη ταινία, '' Ο κύκλος των Χαμένων Ταλέντων''.
Στον αθλητισμό, υπάρχουν παιδιά με ταλέντο και άλλα χωρίς ταλέντο.
Συνηθίζεται, στα ομαδικά αθλήματα, να επιβιώνουν τα δεύτερα και όχι τα πρώτα.
Απλώς, επειδή, όποιο παιδί έχει το χάρισμα του ταλέντου, είτε το καταλαβαίνει είτε το κακομαθαίνουν απο την ομάδα του, οπότε έτσι κι αλλιώς το αντιλαμβάνεται.
Οταν είμαστε σε μικρή ηλικία και δεν έχουμε αθλητική παιδεία, είναι εύκολο να ξεφύγουμε και να παρασυρθούμε.
Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για τον εκτροχιασμό.
Αντίθετα, απαιτείται κόπος για την πρόοδο και την άνοδο.
Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι όταν ξεφύγεις απο την πορεία σου, επειδή βαριέσαι, θεωρείς ότι έχεις κεκτημένα ή απλώς δεν κάνεις κέφι να είσαι κάπου, μαθαίνεις να κινείσαι ανάλογα σε όλη τη ζωή σου. Αυτό είναι και το ελιτίστικο μαρτύριο του χαρισματικού.
Στα 33 χρόνια που είμαι στη δημοσιογραφία, έχω δεί πάρα πολλούς παίκτες με ταλέντο να χάνονται και να συμπαρασύρουν κι άλλες δεξιότητες τους σε μία γενικότερη αφασία.
Αντίθετα, έχω καμαρώσει τη διαχρονικότητα των μετρίων, των υπομονετικών, των εργατικών, των πιστών στρατιωτών που ήταν πάντα εκεί.
Στον αθλητισμό κερδίζουν όσα έχει να δώσει, αυτοί που είναι στο γήπεδο.
Οι άλλοι κάνουν τις επιλογές τους.
Η πόρτα του γηπέδου, βέβαια, είναι πάντα ανοιχτή.
Γιατί ο αθλητισμός δεν απορρίπτει, δεν εγκαταλείπει, δε ξεγράφει, συγχωρεί αλλά και ΑΠΑΙΤΕΙ προσπάθεια, συνέπεια και σεβασμό.
Μην αρχίσετε να κάνετε συνειρμούς. Το κείμενο αφορά, εν δυνάμει, όλους αλλά και όλες.
Είναι μέρος της αθλητικής κουλτούρας που επιχειρούμε να δώσουμε στα παιδιά.
Ν.Δελαγραμμάτικας
