Πάμε να πούμε μερικές αλήθειες ; Τις αντέχουμε ;
Γιατί δεν αφορούν μόνο το βόλει Γυναικών, αλλά, όλο τον αθλητισμό μας....
Ας δούμε, λοιπόν, ποιά είναι η δική μου εκδοχή για την αλήθεια, γιατί η έννοια αυτή κρύβει τόση αντικειμενικότητα στον προσδιορισμό της όση κι υποκειμενικότητα.....
Η οικονομική κρίση φέρνει παιδιά στις ομάδες, στα γήπεδα.
Το φαινόμενο είναι γενικό.
Και ήταν αναμενόμενο.
Στην Αμερική, πριν απο 4 χρόνια, αυξήθηκαν κατά 30-35% οι αθλούμενοι, επειδή η κοινωνία είδε ως διέξοδο τον αθλητισμό, ειδικά στα ερασιτεχνικά, τοπικά σωματεία.
Το ερώτημα είναι αν τα παιδιά που έρχονται στις ομάδες, είναι περιστασιακοί επισκέπτες ή έχουν αποφασίσει ότι θέλουν μία σταθερή επαφή με τον αθλητισμό.
Είναι δεδομένο ότι για να αγαπήσει ένα παιδί τα σπορ, πρέπει να έχει παρουσία, η οποία, προοδευτικά, θα πυκνώνει.
Συνεπώς, εάν θέλουμε να προχωρήσουμε στον αθλητισμό κι όχι απλώς να έχουμε δραστηριότητα ελεύθερου χρόνου, χρειάζεται να πηγαίνουμε στις προπονήσεις, αν όχι και στις 4, έστω στις 3.
Το ταλέντο, ουσιαστικά, δεν υπάρχει.
Με τον χαρακτηρισμό ''ταλέντο'', ουσιαστικά, προσδιορίζουμε το σύνολο των δεξιοτήτων που έχει ένα παιδί και οι οποίες, όταν είναι ανεπτυγμένες απο τη μητέρα φύση ή απο τις παραστάσεις που έχει το παιδί, το βοηθούν ώστε να ξεχωρίζει, σε αρχικό στάδιο απο τα άλλα.
Η δουλειά, όμως, κάνει τη διαφορά.
Μόνο αυτή.
Συνήθως, στον αθλητισμό, προχωρούν όχι τα χαρισματικά παιδιά αλλά τα συνεπή κι υπομονετικά, τα πειθαρχημένα και συγκροτημένα.
Βόλει απο το σπίτι δε μαθαίνουμε.
Οταν την Κυριακή είναι στην προπόνηση των Παγκορασίδων 24 παιδιά και την Δευτέρα 8, κάτι δεν πάει καλά. Οχι με την προπονήτρια ή την ομάδα, αλλά, με τον προγραμματισμό των παιδιών. Κια την κάψα τους για το βόλει.
Η κρίση δεν αλλάζει κάτι για εμάς.
Είχαμε αποφασίσει στο βόλει του Πορφύρα, απο την πρώτη ημέρα της επανεκκίνησης, πριν απο μία πενταετία, ότι βάζουμε βάσεις για παραγωγή παιδιών που θα παίξουν στην πρώτη ομάδα.
Κι έτσι συμβαίνει.
Παρά τις δυσκολίες.
Η εμπιστοσύνη στα παιδιά, αλλού, είναι λύση ανάγκης.
Εδώ, είναι μονόδρομος στρατηγικής.
Αλλά, ένα παιδί για να πάρει αυτά που αξίζει, πρέπει όχι μόνο να αντιμετωπίζεται με εμπιστοσύνη αλλά και να παλεύει με αυτοπεποίθηση κι επιμονή.
Τα παιδιά, πολλοί τα θυμήθηκαν τώρα που το ταμείον είναι μείον.
Η ουσία είναι ότι δεν μπορείς να φτιάξεις μία ομάδα μόνο με νεαρές αθλήτριες αλλά ούτε και είναι δυνατό να έχεις ομάδα μόνο με αθλήτριες που έκαναν αλλού το πρώτο δελτίο τους.
Απο τις φουρνιές, προχωρούν, σταδιακά, τα πιο διψασμένα κι ανθεκτικά παιδιά.
Και γίνεται, προοδευτικά, η σύνθεση μέσα απο ένα ομοιογενές σύνολο.
Στο βόλει γυναικών, πάντα θα υπάρχουν παιδιά.
Απαιτείται υπευθυνότητα και προγραμματισμός απο προπονητές--προπονήτριες και διοίκηση για την αξιοποίηση τους.
Το μεγάλο πρόβλημα του βόλει στην Ελλάδα είναι ότι κανείς δεν το παίρνει τόσο σοβαρά όσο αξίζει.
Αυτό συμβαίνει, γιατί ο ίδιος ο κόσμος του βόλει είναι χαλαρός.
Αν αποφασίσουν οι άνθρωποι του βόλει ότι δεν πρόκειται απλώς και μόνο για ένα σπορ ελεύθερου χρόνου, θα δούν όμορφα πράγματα.
Τώρα, υπάρχει μία χρυσή ευκαιρία.
Ας κλείσουμε τα μάτια κι ας ονειρευθούμε την εξέλιξη αυτών των παιδιών που είναι σήμερα στην Ακαδημία μας, σα να ήταν τα δικά μας.
Με ένα όνειρο βρεθήκαμε στην Α2.
Με ένα όνειρο θα έχουμε μία ομάδα με τις αθλήτριες που έπαιξαν για πρώτη φορά βόλει στον Πορφύρα να είναι σε υψηλό επίπεδο κια να αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία στην 12άδα.
Τα όνειρα δε φορολογούνται κι όπως φαίνεται, στη σημερινή εποχή, γίνονται πραγματικότητα, αρκεί να δουλεύεις για αυτά, αντί να αλλάζεις πλευρό μόλις τα είδες, γιατί φοβήθηκες ότι μπορεί να ζωντανέψουν....
Ν.Δελαγραμμάτικας
Γιατί δεν αφορούν μόνο το βόλει Γυναικών, αλλά, όλο τον αθλητισμό μας....
Ας δούμε, λοιπόν, ποιά είναι η δική μου εκδοχή για την αλήθεια, γιατί η έννοια αυτή κρύβει τόση αντικειμενικότητα στον προσδιορισμό της όση κι υποκειμενικότητα.....
Η οικονομική κρίση φέρνει παιδιά στις ομάδες, στα γήπεδα.
Το φαινόμενο είναι γενικό.
Και ήταν αναμενόμενο.
Στην Αμερική, πριν απο 4 χρόνια, αυξήθηκαν κατά 30-35% οι αθλούμενοι, επειδή η κοινωνία είδε ως διέξοδο τον αθλητισμό, ειδικά στα ερασιτεχνικά, τοπικά σωματεία.
Το ερώτημα είναι αν τα παιδιά που έρχονται στις ομάδες, είναι περιστασιακοί επισκέπτες ή έχουν αποφασίσει ότι θέλουν μία σταθερή επαφή με τον αθλητισμό.
Είναι δεδομένο ότι για να αγαπήσει ένα παιδί τα σπορ, πρέπει να έχει παρουσία, η οποία, προοδευτικά, θα πυκνώνει.
Συνεπώς, εάν θέλουμε να προχωρήσουμε στον αθλητισμό κι όχι απλώς να έχουμε δραστηριότητα ελεύθερου χρόνου, χρειάζεται να πηγαίνουμε στις προπονήσεις, αν όχι και στις 4, έστω στις 3.
Το ταλέντο, ουσιαστικά, δεν υπάρχει.
Με τον χαρακτηρισμό ''ταλέντο'', ουσιαστικά, προσδιορίζουμε το σύνολο των δεξιοτήτων που έχει ένα παιδί και οι οποίες, όταν είναι ανεπτυγμένες απο τη μητέρα φύση ή απο τις παραστάσεις που έχει το παιδί, το βοηθούν ώστε να ξεχωρίζει, σε αρχικό στάδιο απο τα άλλα.
Η δουλειά, όμως, κάνει τη διαφορά.
Μόνο αυτή.
Συνήθως, στον αθλητισμό, προχωρούν όχι τα χαρισματικά παιδιά αλλά τα συνεπή κι υπομονετικά, τα πειθαρχημένα και συγκροτημένα.
Βόλει απο το σπίτι δε μαθαίνουμε.
Οταν την Κυριακή είναι στην προπόνηση των Παγκορασίδων 24 παιδιά και την Δευτέρα 8, κάτι δεν πάει καλά. Οχι με την προπονήτρια ή την ομάδα, αλλά, με τον προγραμματισμό των παιδιών. Κια την κάψα τους για το βόλει.
Η κρίση δεν αλλάζει κάτι για εμάς.
Είχαμε αποφασίσει στο βόλει του Πορφύρα, απο την πρώτη ημέρα της επανεκκίνησης, πριν απο μία πενταετία, ότι βάζουμε βάσεις για παραγωγή παιδιών που θα παίξουν στην πρώτη ομάδα.
Κι έτσι συμβαίνει.
Παρά τις δυσκολίες.
Η εμπιστοσύνη στα παιδιά, αλλού, είναι λύση ανάγκης.
Εδώ, είναι μονόδρομος στρατηγικής.
Αλλά, ένα παιδί για να πάρει αυτά που αξίζει, πρέπει όχι μόνο να αντιμετωπίζεται με εμπιστοσύνη αλλά και να παλεύει με αυτοπεποίθηση κι επιμονή.
Τα παιδιά, πολλοί τα θυμήθηκαν τώρα που το ταμείον είναι μείον.
Η ουσία είναι ότι δεν μπορείς να φτιάξεις μία ομάδα μόνο με νεαρές αθλήτριες αλλά ούτε και είναι δυνατό να έχεις ομάδα μόνο με αθλήτριες που έκαναν αλλού το πρώτο δελτίο τους.
Απο τις φουρνιές, προχωρούν, σταδιακά, τα πιο διψασμένα κι ανθεκτικά παιδιά.
Και γίνεται, προοδευτικά, η σύνθεση μέσα απο ένα ομοιογενές σύνολο.
Στο βόλει γυναικών, πάντα θα υπάρχουν παιδιά.
Απαιτείται υπευθυνότητα και προγραμματισμός απο προπονητές--προπονήτριες και διοίκηση για την αξιοποίηση τους.
Το μεγάλο πρόβλημα του βόλει στην Ελλάδα είναι ότι κανείς δεν το παίρνει τόσο σοβαρά όσο αξίζει.
Αυτό συμβαίνει, γιατί ο ίδιος ο κόσμος του βόλει είναι χαλαρός.
Αν αποφασίσουν οι άνθρωποι του βόλει ότι δεν πρόκειται απλώς και μόνο για ένα σπορ ελεύθερου χρόνου, θα δούν όμορφα πράγματα.
Τώρα, υπάρχει μία χρυσή ευκαιρία.
Ας κλείσουμε τα μάτια κι ας ονειρευθούμε την εξέλιξη αυτών των παιδιών που είναι σήμερα στην Ακαδημία μας, σα να ήταν τα δικά μας.
Με ένα όνειρο βρεθήκαμε στην Α2.
Με ένα όνειρο θα έχουμε μία ομάδα με τις αθλήτριες που έπαιξαν για πρώτη φορά βόλει στον Πορφύρα να είναι σε υψηλό επίπεδο κια να αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία στην 12άδα.
Τα όνειρα δε φορολογούνται κι όπως φαίνεται, στη σημερινή εποχή, γίνονται πραγματικότητα, αρκεί να δουλεύεις για αυτά, αντί να αλλάζεις πλευρό μόλις τα είδες, γιατί φοβήθηκες ότι μπορεί να ζωντανέψουν....
Ν.Δελαγραμμάτικας
