Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Σεβασμός στο Λευκό Μπαστούνι

Διεθνής Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού

Η  15η Οκτωβρίου, η σημερινή ημέρα δηλαδή,   έχει παγκοσμίως καθιερωθεί ως η ημέρα εορτασμού του «Λευκού Μπαστουνιού», με στόχο τη διάδοση της μεγάλης σημασίας της χρήσης του και την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους.
Η ιστορία του λευκού μπαστουνιού ξεκινά μετά τη λήξη του Α' Παγκόσμιου Πολέμου στην Αμερική, όπου αναπτύχθηκε ένα κίνημα αποκατάστασης και επανένταξης των ατόμων που τυφλώθηκαν από ατυχήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Το κίνημα αυτό ξεκίνησε από τον οφθαλμίατρο Richard Hoover, ο οποίος πρωτοχρησιμοποίησε ένα μακρύ καλάμι για τη βοήθεια της κίνησης των τυφλών βετεράνων του πολέμου.
Στην Ελλάδα, δείχνουμε αγάπη για τα παιδιά και τους γονείς μας, αλλά, παράλληλα, εκφράζουμε, ηθελημένα ή όχι, έναν ιδιότυπο ρατσισμό στον ''σακάτη'' και τον ''στραβό''.
Τα έχω ζήσει και τα ξέρω, μη μου λέτε κουβέντα για αυτό το θέμα, είναι το μόνο για το οποίο δε δέχομαι αντίλογο, με αυτά που έχω δεί. Γιατί κι η αδιαφορία και το γύρισμα της πλάτης, ρατσισμός είναι...
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι, εμείς, οι ''γεροί'', να προσπαθούμε να μάθουμε στους νεότερους ότι ΔΕΝ πρέπει να εμποδίζουμε τους τυφλούς,, οφείλουμε να τους βοηθάμε να περάσουν τον δρόμο, ΔΕΝ πρέπει να κλείνουμε τις πεζοδιαβάσεις, ΔΕΝ πρέπει να βάζουμε εμπόδια στις λωρίδες με τις κίτρινες πλάκες στο πεζοδρόμιο, έχουμε χρέος να τους εξυπηρετούμε.
Μα, πάνω απο όλα, ΜΑΚΑΡΙ να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους σαν και εμάς, με καλύτερο ένστικτο.
Πείτε τους , ''τι ωραία ημέρα είναι σήμερα, είδες ; ''.
Μη φοβάστε. Δε θα σας παραπονεθεί ότι τον κοροιδέψατε.
Εκείνος ή εκείνη βλέπει καλύτερα απο εμάς.
Με την ελάχιστη περιφερειακή όραση αλλά, κυρίως, με τα ματάκια της ψυχής.
Αυτή που κοντέψαμε να χάσουμε όλα αυτά τα χρόνια κι ίσως ξαναβρούμε τώρα που υποφέρουμε, άλλος ψυχικά κι άλλος επειδή, κυριολεκτικά, δεν έχει να φάει...
Το Λευκό Μπαστούνι μας δείχνει το δρόμο.
Εμείς, βλέπουμε για να τον ακολουθήσουμε ή θα επιμείνουμε να κοιτάμε δίχως να βλέπουμε;;

Ν.Δελαγραμμάτικας