Είχαμε δεσμευθεί ότι θα προχωρούσαμε σε τοποθέτηση σχετικώς με το περιεχόμενο της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας όσο και καλογραμμένης επιστολής που, μέσω της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, μας έστειλε ο κ.Δημήτρης Παπαδήμας.
Για να κατανοήσετε τον προβληματισμό του κ.Παπαδήμα, θα παραθέσω ένα μέρος απο τις απόψεις του, αφήνοντας εκτός όλα τα καλά λόγια που είχε την καλωσύνη να χρησιμοποιήσει για τον Πορφύρα και για εμάς προσωπικά.
΄΄ Μέσα στα σωματεία ανάμεσα στα παιδιά των ακαδημιών, που έχουν δελτίο αθλητή στο σωματείο, υπάρχουν ταλέντα - εάν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ένα παιδί των ακαδημιών ταλέντο - τα οποία σταματούν τον αθλητισμό είτε γιατί δεν υπάρχουν οι σωστές εγκαταστάσεις, είτε γιατί τα σωματεία δε δίνουν το απαραίτητο βάρος στις ακαδημίες ακόμα και στις παγκορασίδες .
Άλλοι λόγοι θα μπορούσαν να είναι ακόμα και οι σχέσεις των γονιών με το σωματείο ή ακόμα και του παιδιού με το σωματείο (πχ τον προπονητή). Έχω ακούσει πάρα πολλές φορές, και φαντάζομαι έχετε ακούσει και εσείς, γονείς να διαφωνούν με τον τρόπο που λειτουργεί ένα σωματείο ανεξάρτητα εάν έχουν δίκιο ή άδικο.
Επίσης έχω ακούσει πολλά παιδιά να λένε ότι θα σταματήσουν το volley, γιατί δεν μπορούν την πίεση των προπονήσεων ή του αγώνα ή γιατί ο προπονητής τους μιλάει άσχημα. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κρατήσω κάποιες επιφυλάξεις από αυτό διότι φαντάζομαι να εννοούν ότι μιλάει δυνατά. Εάν όμως ο προπονητής μιλάει άσχημα στα παιδιά τότε δεν θα πρέπει να αναλάβει ξανά τμήματα υποδομών τουλάχιστον.
Ένας άλλος λόγος μπορεί να είναι ότι κάποια από τα παιδιά αυτά δεν μπορούν να προπονηθούν ή να αγωνισθούν λόγω ατομικών ή οικογενειακών υποχρεώσεων.
Οι παραπάνω λόγοι, πιθανόν και κάποιοι άλλοι, στερούν από τον αθλητισμό και το Volley ειδικότερα αρκετά παιδιά κάποια τα οποία στο μέλλον μπορεί να εξελιχθούν σε καλές αθλήτριες στις γυναικείες ομάδες. Η μόνη λύση, κατά την άποψη μου, για να μη σταματήσουν το volley και τον αθλητισμό γενικότερα, είναι να φύγουν από το σωματείο και να ενταχθούν σε κάποιο άλλο, το οποίο κατά την άποψή τους ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους (ώρες προπόνησης, σχέσεις με το σωματείο κλπ).
Ο κανονισμός προβλέπει ότι μια τέτοια μετεγγραφή μπορεί να γίνει μόνο με τη συναίνεση του σωματείου. Εδώ εγείρονται κάποια ερωτήματα όπως:
· Κάτω από ποιες προϋποθέσεις συναινεί το σωματείο;
· Τι γίνεται εάν δε συναινέσει το σωματείο; Θα σταματήσει το παιδί τον αθλητισμό;
Αναλύοντας τον κανονισμό μπορούμε να υποθέσουμε ότι σωστά χρειάζεται η συναίνεση του σωματείου διότι όλα τα παιδιά με την πιθανή παρότρυνση των γονιών τους με βάση και τα οπαδικά τους αισθήματα θα ζητούσαν να πάρουν μετεγγραφή για τα λεγόμενα «μεγάλα» σωματεία .
Αυτό θα προκαλούσε περαιτέρω συρρίκνωση των λεγόμενων «μικρών» σωματείων. Βέβαια οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να ζητήσουν και αντίστροφη μετεγγραφή, από ένα «μεγάλο» σε ένα «μικρό» σωματείο. Όμως δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι η φράση «συναίνεση του σωματείου» πάρα πολλές φορές οδηγεί σε ομηρία γονείς και παιδιά.
Φυσικά δεν μιλάμε για αθλήτριες που αγωνίζονται στις γυναικείες ομάδες αλλά για παιδιά που είναι στα μίνι ή στις παγκορασίδες. Στις ηλικίες αυτές δεν έχουν προλάβει παρά να μάθουν μόνο τα βασικά στοιχεία του volley και πολλές φορές ούτε αυτά.
Υπό κάποιες προϋποθέσεις θα μπορούσαν να είναι και οι κορασίδες. Είναι γνωστό ότι πολλά σωματεία είτε για λόγους «εκδίκησης» προς το παιδί ή το γονιό, είτε για λόγους οικονομικούς, είτε για άλλους δικούς τους λόγους δεν συναινούν στη μετεγγραφή αυτή με αποτέλεσμα τα παιδιά αυτά να σταματούν το volley.
Θα πρέπει λοιπόν να υπάρξει κάποια μέριμνα για αυτά τα παιδιά προκειμένου να μη φύγουν από τον αθλητισμό. Η λύση της μετεγγραφής με υποσχετική είναι μια προσωρινή λύση, η οποία πάλι προϋποθέτει τη συναίνεση του σωματείου.
Παρόλα αυτά δε λύνει το πρόβλημα διότι σε ένα χρόνο πάλι θα υπάρχει το ίδιο πρόβλημα και εάν όχι τον πρώτο χρόνο, το δεύτερο ή τρίτο χρόνο ο γονιός που έχει κουραστεί είναι πιθανό να έλθει σε προστριβή με το σωματείο και τότε δυστυχώς αυτός θα αποσύρει το παιδί του από το volley.
Μην ξεχνάμε ότι μπαίνοντας σε μία λογική διαπραγματεύσεων τότε χαμένοι είναι όλοι στην περίπτωση που το παιδί σταματήσει το volley.
Μια άλλη λύση θα ήταν να υπάρξει ένα οικονομικό πλαφόν πχ 150€ ως ενίσχυση ή υπό μορφή τροφείων στο πρώτο σωματείο. Η λύση αυτή με βρίσκει αντίθετο διότι σε όλο το διάστημα της παραμονής στο σωματείο ο γονιός πλήρωνε τη συνδρομή του για να μάθει το παιδί του volley. Άλλωστε στον ερασιτεχνικό αθλητισμό δεν υπάρχουν και δεν πρέπει να υπάρχουν οικονομικά κίνητρα. Παρόλα αυτά είναι μια πρόταση΄΄.
Δ,Παπαδήμας
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΘΕΣΗ
Πριν και πάνω απο οτιδήποτε άλλο, ξεκαθαρίζω ότι συμφωνώ σχεδόν απόλυτα με τις απόψεις σας.
Το ζητούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν αφορά μόνο το παιδί και το σωματείο αλλά συνολικά, ποιά εικόνα περνά στην κοινωνία ο αθλητισμός ως μορφή δράσης και εκτόνωσης αλλά και στάση ζωής.
Οι γραμμές ανάμεσα στην πραγματική ανάγκη αποδέσμευσης ενός παιδιού, κατόπιν μετοίκησης, προστριβής με τον προπονητή ή άλλης, σοβαρής και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ αιτίας, όπως οι συνθήκες προπόνησης και η συμπεριφορά των διοικούντων ένα σωματείο, είναι εύκολο να μπερδευθούν με τη σκοπιμότητα, τη μωροφιλοδοξία, την αυταπάτη, την πλάνη, την υπόσχεση, την ''βεβαιότητα'' των γονιών ότι 'το παιδί μας αξίζει να είναι αλλού''.
Ο Πορφύρας δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια, στο βόλει, με εκατοντάδες παιδιά στην Ακαδημία του, κορίτσια που ανέδειξε αγωνιστικά απο τα Μίνι και τα Προμίνι του.
ΠΟΤΕ, ωστόσο, για παιδί που βγήκε απο τα σπλάχνα της ομάδας μας δεν πήραμε ΕΣΤΩ ΕΝΑ ΕΥΡΩ όταν το αφήσαμε να πάει αλλού.
Σκοπός μας δεν είναι να μπούμε σε διαδικασία παραγωγής για να...κονομήσουμε.
Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε, με σταθερότητα και μεράκι, φουρνιές αθλητριών που θα αποτελέσουν την πρώτη ομάδα μας.
Πράγματι, ενίοτε, παρατηρούνται προβλήματα στις σχέσεις αθλητριών και ομάδων.
Η παραχώρηση με τη μορφή υποσχετικής, είναι η καλύτερη λύση, προκειμένου να αποφασίσει ένα παιδί αν αλλού είναι καλύτερα ή όχι και να επιλέξει τι θέλει να κάνει στη συνέχεια.
Εάν πρόκειται για μετοίκηση σε άλλη γειτονιά, δεν το συζητάμε, το παιδί παραχωρείται άμεσα και με ελευθέρας, ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ.
Κάθε ομάδα, βέβαια, έχει διαφορετικό σκεπτικό.
Ο σεβασμός στη διαφορετική λειτουργία είναι προαπαιτούμενο.
Άλλωστε, οι συνδρομές των παιδιών δεν αρκούν για να αθλούνται./
Με τα 20 και τα 25 ευρώ, αν και όποτε αυτά καταβάλλονται, δεν καλύπτονται το κόστος των εμφανίσεων, ο προπονητής, τα ενοίκια γηπέδων, οι μπάλλες και πλέον και τα έξοδα διαιτησίας.
Πρώτιστο για μία ομάδα και μία οικογένεια που της έχει εμπιστευθεί το παιδί της είναι να βρίσκεται κοντά, να παρακολουθεί τη λειτουργία, να έχει επαφή, να κρατά τις αποστάσεις όπου πρέπει.
Οταν ο γονιός είναι κοντά στο παιδί του, χωρίς να υπερβάλλει, αλλά, με διάθεση να καταλάβει με ποιούς έχει να κάνει, τότε, ποτέ δε θα γίνει συζήτηση για την αλλαγή περιβάλλοντος και τους όρους της μετακίνησης.
Αυτά θα τακτοποιηθούν αυτόματα και ΦΙΛΙΚΑ.
Οικονομικά ανταλλάγματα ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΙΑΙΝΟΥΝ για τα παιδιά.
Αλλά και το σωματείο, στο οποίο ορισμένοι άνθρωποι δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν για να υποστηρίξουν την προσπάθεια των παιδιών, δεν είναι λογικό να χάνει τις μελλοντικές αθλήτριες του, όταν δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.
Εντέλει, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και γενικός κανόνας δεν μπορεί να μπεί, ούτε μπορώ να δεσμευθώ για το τι κάνουν ή θα κάνουν άλλες ομάδες.
Ο Πορφύρας είχε και έχει οικονομικές προτάσεις για παιδιά απο το φυτώριο του.
Δεν ενδώσαμε επειδή πιστέψαμε ότι αυτές οι μεταγραφές δε θα εξασφάλιζαν τα παιδιά.
Και απο την πορεία δικαιωθήκαμε.
Είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να διαχειρίζεσαι τύχες ανθρώπων, ειδικά παιδιών και ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ θα γίνουν λάθη, αλλά, πάντα υπάρχει περιθώριο για συνεννόηση, για επανόρθωση.
Για άλλες ομάδες, τα παιδια΄του φυτωρίου είναι ''κατάθεση στην Τράπεζα''.
Για εμάς είναι ΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, για αυτό τα ξέρουμε όλα με το μικρό όνομα τους, παρακολουθούμε τη διαδρομή τους και στο σχολείο, προσπαθούμε με διακριτικότητα να παρέμβουμε για να βοηθήσουμε σε τυχόν προβλήματα.
Το πρόβλημα που περιγράφει ο κ.Παπαδήμας , είναι υπαρκτό, αλλά, έχει πολλαπλή ανάγνωση.
Η μόνη λύση δεν είναι αυτή που ορίζεται απο έναν κανονισμό ή μία Επιτροπή Διαιτησίας αλλά απο την ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ και τις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ.
Γιατί, υπάρχουν παιδιά που πάνε σε άλλες ομάδες, χωρίς περιορισμό και κλαίνε μετά με μαύρο δάκρυ, επειδή έχασαν αυτό που είχαν, καθώς στο μεταξύ μάλιστα έχει αλλάξει ο προπονητής ή η προπονήτρια....
Το βασικότερο απο όλα, είναι ότι τα σωματεία πρέπει να σέβονται το ένα το άλλο, οι γονείς να είναι ρεαλιστές και να μην επηρεάζονται απο ένα πρόσκαιρο κλάμμα, γιατί τότε εγώ θα είχα αλλάξει πέντε σχολεία και άλλα πέντε καράβια στο Πολεμικό Ναυτικό όπου υπηρέτησα τη θητεία μου και φυσικά οι προπονητές ΟΦΕΙΛΟΥΝ να θυμούνται πάντα ότι αυτό είναι ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ.
Ασφαλώς δε, δε θέλω να σταματήσει ποτέ κανένα παιδιί το βόλει.
Για αυτό τα κοιτάω όλα στα μάτια. Και ας έχω αδικήσει ορισμένα.
Συζήτηση, ωστόσο, απαιτείται. Και συνεννόηση.
Και κυρίως. ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙ Ο ΓΟΝΙΟΣ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΗΘΙΚΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ.
Γιατί και η λογική του παιδιού των 13 ετών ''να πάω αλλού γιατί πήγε εκεί η φίλη μου ή επειδή δε με έβαλε ο προπονητής σε ένα ματς'' αντιβαίνει στο πραγματικό πρόβλημα του μόνιμου αποκλεισμού ενός παιδιού ή της υβριστικής ή υποτιμητικής συμπεριφοράς απέναντι του.
Να ξέρετε, πάντως, ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να διαχειρίζεσαι τα Προμίνι, τα Μίνι και τις Παγκορασίδες σε μία ομάδα βόλει, παρά τον νικητή του Τσάμπιονς Λιγκ στο ποδόσφαιρο....
Για αυτό και δεν υπάρχουν γενικές αρχές, αλλά, ξεχωριστές αναφορές.
Επίσης, απο τα δεκάδες κοριτσάκια που σταμάτησαν το βόλει απο τα Μίνι και τις Παγκορασίδες μας στα τελευταία 5 χρόνια, ΟΥΤΕ ΕΝΑ δεν βρέθηκε να μας πεί ότι θα ήθελε να πάει αλλού.
Ολα το έκοψαν το βόλει γιατί δεν τους άρεσε ή επειδή βαρέθηκαν ή γιατί έκαναν παράλληλα και άλλες δραστηριότητες ή επειδή η μαμά και ο μπαμπάς δεν ήθελαν να χάνουν τα Σαββατοκύριακα τους.
Μακάρι να βρίσκαμε παιδιά που ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΣΟ το βόλει ώστε ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ και η λύση θα ήταν εύκολη και απλή.
Απλώς, σωματείο απο σωματείο έχει διαφορά, όπως και άνθρωπος απο άνθρωπο και φιλοσοφία απο φιλοσοφία....
Ν.Δελαγραμμάτικας
Για να κατανοήσετε τον προβληματισμό του κ.Παπαδήμα, θα παραθέσω ένα μέρος απο τις απόψεις του, αφήνοντας εκτός όλα τα καλά λόγια που είχε την καλωσύνη να χρησιμοποιήσει για τον Πορφύρα και για εμάς προσωπικά.
΄΄ Μέσα στα σωματεία ανάμεσα στα παιδιά των ακαδημιών, που έχουν δελτίο αθλητή στο σωματείο, υπάρχουν ταλέντα - εάν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ένα παιδί των ακαδημιών ταλέντο - τα οποία σταματούν τον αθλητισμό είτε γιατί δεν υπάρχουν οι σωστές εγκαταστάσεις, είτε γιατί τα σωματεία δε δίνουν το απαραίτητο βάρος στις ακαδημίες ακόμα και στις παγκορασίδες .
Άλλοι λόγοι θα μπορούσαν να είναι ακόμα και οι σχέσεις των γονιών με το σωματείο ή ακόμα και του παιδιού με το σωματείο (πχ τον προπονητή). Έχω ακούσει πάρα πολλές φορές, και φαντάζομαι έχετε ακούσει και εσείς, γονείς να διαφωνούν με τον τρόπο που λειτουργεί ένα σωματείο ανεξάρτητα εάν έχουν δίκιο ή άδικο.
Επίσης έχω ακούσει πολλά παιδιά να λένε ότι θα σταματήσουν το volley, γιατί δεν μπορούν την πίεση των προπονήσεων ή του αγώνα ή γιατί ο προπονητής τους μιλάει άσχημα. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κρατήσω κάποιες επιφυλάξεις από αυτό διότι φαντάζομαι να εννοούν ότι μιλάει δυνατά. Εάν όμως ο προπονητής μιλάει άσχημα στα παιδιά τότε δεν θα πρέπει να αναλάβει ξανά τμήματα υποδομών τουλάχιστον.
Ένας άλλος λόγος μπορεί να είναι ότι κάποια από τα παιδιά αυτά δεν μπορούν να προπονηθούν ή να αγωνισθούν λόγω ατομικών ή οικογενειακών υποχρεώσεων.
Οι παραπάνω λόγοι, πιθανόν και κάποιοι άλλοι, στερούν από τον αθλητισμό και το Volley ειδικότερα αρκετά παιδιά κάποια τα οποία στο μέλλον μπορεί να εξελιχθούν σε καλές αθλήτριες στις γυναικείες ομάδες. Η μόνη λύση, κατά την άποψη μου, για να μη σταματήσουν το volley και τον αθλητισμό γενικότερα, είναι να φύγουν από το σωματείο και να ενταχθούν σε κάποιο άλλο, το οποίο κατά την άποψή τους ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους (ώρες προπόνησης, σχέσεις με το σωματείο κλπ).
Ο κανονισμός προβλέπει ότι μια τέτοια μετεγγραφή μπορεί να γίνει μόνο με τη συναίνεση του σωματείου. Εδώ εγείρονται κάποια ερωτήματα όπως:
· Κάτω από ποιες προϋποθέσεις συναινεί το σωματείο;
· Τι γίνεται εάν δε συναινέσει το σωματείο; Θα σταματήσει το παιδί τον αθλητισμό;
Αναλύοντας τον κανονισμό μπορούμε να υποθέσουμε ότι σωστά χρειάζεται η συναίνεση του σωματείου διότι όλα τα παιδιά με την πιθανή παρότρυνση των γονιών τους με βάση και τα οπαδικά τους αισθήματα θα ζητούσαν να πάρουν μετεγγραφή για τα λεγόμενα «μεγάλα» σωματεία .
Αυτό θα προκαλούσε περαιτέρω συρρίκνωση των λεγόμενων «μικρών» σωματείων. Βέβαια οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να ζητήσουν και αντίστροφη μετεγγραφή, από ένα «μεγάλο» σε ένα «μικρό» σωματείο. Όμως δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι η φράση «συναίνεση του σωματείου» πάρα πολλές φορές οδηγεί σε ομηρία γονείς και παιδιά.
Φυσικά δεν μιλάμε για αθλήτριες που αγωνίζονται στις γυναικείες ομάδες αλλά για παιδιά που είναι στα μίνι ή στις παγκορασίδες. Στις ηλικίες αυτές δεν έχουν προλάβει παρά να μάθουν μόνο τα βασικά στοιχεία του volley και πολλές φορές ούτε αυτά.
Υπό κάποιες προϋποθέσεις θα μπορούσαν να είναι και οι κορασίδες. Είναι γνωστό ότι πολλά σωματεία είτε για λόγους «εκδίκησης» προς το παιδί ή το γονιό, είτε για λόγους οικονομικούς, είτε για άλλους δικούς τους λόγους δεν συναινούν στη μετεγγραφή αυτή με αποτέλεσμα τα παιδιά αυτά να σταματούν το volley.
Θα πρέπει λοιπόν να υπάρξει κάποια μέριμνα για αυτά τα παιδιά προκειμένου να μη φύγουν από τον αθλητισμό. Η λύση της μετεγγραφής με υποσχετική είναι μια προσωρινή λύση, η οποία πάλι προϋποθέτει τη συναίνεση του σωματείου.
Παρόλα αυτά δε λύνει το πρόβλημα διότι σε ένα χρόνο πάλι θα υπάρχει το ίδιο πρόβλημα και εάν όχι τον πρώτο χρόνο, το δεύτερο ή τρίτο χρόνο ο γονιός που έχει κουραστεί είναι πιθανό να έλθει σε προστριβή με το σωματείο και τότε δυστυχώς αυτός θα αποσύρει το παιδί του από το volley.
Μην ξεχνάμε ότι μπαίνοντας σε μία λογική διαπραγματεύσεων τότε χαμένοι είναι όλοι στην περίπτωση που το παιδί σταματήσει το volley.
Μια άλλη λύση θα ήταν να υπάρξει ένα οικονομικό πλαφόν πχ 150€ ως ενίσχυση ή υπό μορφή τροφείων στο πρώτο σωματείο. Η λύση αυτή με βρίσκει αντίθετο διότι σε όλο το διάστημα της παραμονής στο σωματείο ο γονιός πλήρωνε τη συνδρομή του για να μάθει το παιδί του volley. Άλλωστε στον ερασιτεχνικό αθλητισμό δεν υπάρχουν και δεν πρέπει να υπάρχουν οικονομικά κίνητρα. Παρόλα αυτά είναι μια πρόταση΄΄.
Δ,Παπαδήμας
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΘΕΣΗ
Πριν και πάνω απο οτιδήποτε άλλο, ξεκαθαρίζω ότι συμφωνώ σχεδόν απόλυτα με τις απόψεις σας.
Το ζητούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν αφορά μόνο το παιδί και το σωματείο αλλά συνολικά, ποιά εικόνα περνά στην κοινωνία ο αθλητισμός ως μορφή δράσης και εκτόνωσης αλλά και στάση ζωής.
Οι γραμμές ανάμεσα στην πραγματική ανάγκη αποδέσμευσης ενός παιδιού, κατόπιν μετοίκησης, προστριβής με τον προπονητή ή άλλης, σοβαρής και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ αιτίας, όπως οι συνθήκες προπόνησης και η συμπεριφορά των διοικούντων ένα σωματείο, είναι εύκολο να μπερδευθούν με τη σκοπιμότητα, τη μωροφιλοδοξία, την αυταπάτη, την πλάνη, την υπόσχεση, την ''βεβαιότητα'' των γονιών ότι 'το παιδί μας αξίζει να είναι αλλού''.
Ο Πορφύρας δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια, στο βόλει, με εκατοντάδες παιδιά στην Ακαδημία του, κορίτσια που ανέδειξε αγωνιστικά απο τα Μίνι και τα Προμίνι του.
ΠΟΤΕ, ωστόσο, για παιδί που βγήκε απο τα σπλάχνα της ομάδας μας δεν πήραμε ΕΣΤΩ ΕΝΑ ΕΥΡΩ όταν το αφήσαμε να πάει αλλού.
Σκοπός μας δεν είναι να μπούμε σε διαδικασία παραγωγής για να...κονομήσουμε.
Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε, με σταθερότητα και μεράκι, φουρνιές αθλητριών που θα αποτελέσουν την πρώτη ομάδα μας.
Πράγματι, ενίοτε, παρατηρούνται προβλήματα στις σχέσεις αθλητριών και ομάδων.
Η παραχώρηση με τη μορφή υποσχετικής, είναι η καλύτερη λύση, προκειμένου να αποφασίσει ένα παιδί αν αλλού είναι καλύτερα ή όχι και να επιλέξει τι θέλει να κάνει στη συνέχεια.
Εάν πρόκειται για μετοίκηση σε άλλη γειτονιά, δεν το συζητάμε, το παιδί παραχωρείται άμεσα και με ελευθέρας, ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ.
Κάθε ομάδα, βέβαια, έχει διαφορετικό σκεπτικό.
Ο σεβασμός στη διαφορετική λειτουργία είναι προαπαιτούμενο.
Άλλωστε, οι συνδρομές των παιδιών δεν αρκούν για να αθλούνται./
Με τα 20 και τα 25 ευρώ, αν και όποτε αυτά καταβάλλονται, δεν καλύπτονται το κόστος των εμφανίσεων, ο προπονητής, τα ενοίκια γηπέδων, οι μπάλλες και πλέον και τα έξοδα διαιτησίας.
Πρώτιστο για μία ομάδα και μία οικογένεια που της έχει εμπιστευθεί το παιδί της είναι να βρίσκεται κοντά, να παρακολουθεί τη λειτουργία, να έχει επαφή, να κρατά τις αποστάσεις όπου πρέπει.
Οταν ο γονιός είναι κοντά στο παιδί του, χωρίς να υπερβάλλει, αλλά, με διάθεση να καταλάβει με ποιούς έχει να κάνει, τότε, ποτέ δε θα γίνει συζήτηση για την αλλαγή περιβάλλοντος και τους όρους της μετακίνησης.
Αυτά θα τακτοποιηθούν αυτόματα και ΦΙΛΙΚΑ.
Οικονομικά ανταλλάγματα ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΙΑΙΝΟΥΝ για τα παιδιά.
Αλλά και το σωματείο, στο οποίο ορισμένοι άνθρωποι δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν για να υποστηρίξουν την προσπάθεια των παιδιών, δεν είναι λογικό να χάνει τις μελλοντικές αθλήτριες του, όταν δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.
Εντέλει, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και γενικός κανόνας δεν μπορεί να μπεί, ούτε μπορώ να δεσμευθώ για το τι κάνουν ή θα κάνουν άλλες ομάδες.
Ο Πορφύρας είχε και έχει οικονομικές προτάσεις για παιδιά απο το φυτώριο του.
Δεν ενδώσαμε επειδή πιστέψαμε ότι αυτές οι μεταγραφές δε θα εξασφάλιζαν τα παιδιά.
Και απο την πορεία δικαιωθήκαμε.
Είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να διαχειρίζεσαι τύχες ανθρώπων, ειδικά παιδιών και ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ θα γίνουν λάθη, αλλά, πάντα υπάρχει περιθώριο για συνεννόηση, για επανόρθωση.
Για άλλες ομάδες, τα παιδια΄του φυτωρίου είναι ''κατάθεση στην Τράπεζα''.
Για εμάς είναι ΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, για αυτό τα ξέρουμε όλα με το μικρό όνομα τους, παρακολουθούμε τη διαδρομή τους και στο σχολείο, προσπαθούμε με διακριτικότητα να παρέμβουμε για να βοηθήσουμε σε τυχόν προβλήματα.
Το πρόβλημα που περιγράφει ο κ.Παπαδήμας , είναι υπαρκτό, αλλά, έχει πολλαπλή ανάγνωση.
Η μόνη λύση δεν είναι αυτή που ορίζεται απο έναν κανονισμό ή μία Επιτροπή Διαιτησίας αλλά απο την ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ και τις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ.
Γιατί, υπάρχουν παιδιά που πάνε σε άλλες ομάδες, χωρίς περιορισμό και κλαίνε μετά με μαύρο δάκρυ, επειδή έχασαν αυτό που είχαν, καθώς στο μεταξύ μάλιστα έχει αλλάξει ο προπονητής ή η προπονήτρια....
Το βασικότερο απο όλα, είναι ότι τα σωματεία πρέπει να σέβονται το ένα το άλλο, οι γονείς να είναι ρεαλιστές και να μην επηρεάζονται απο ένα πρόσκαιρο κλάμμα, γιατί τότε εγώ θα είχα αλλάξει πέντε σχολεία και άλλα πέντε καράβια στο Πολεμικό Ναυτικό όπου υπηρέτησα τη θητεία μου και φυσικά οι προπονητές ΟΦΕΙΛΟΥΝ να θυμούνται πάντα ότι αυτό είναι ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ.
Ασφαλώς δε, δε θέλω να σταματήσει ποτέ κανένα παιδιί το βόλει.
Για αυτό τα κοιτάω όλα στα μάτια. Και ας έχω αδικήσει ορισμένα.
Συζήτηση, ωστόσο, απαιτείται. Και συνεννόηση.
Και κυρίως. ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙ Ο ΓΟΝΙΟΣ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΗΘΙΚΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ.
Γιατί και η λογική του παιδιού των 13 ετών ''να πάω αλλού γιατί πήγε εκεί η φίλη μου ή επειδή δε με έβαλε ο προπονητής σε ένα ματς'' αντιβαίνει στο πραγματικό πρόβλημα του μόνιμου αποκλεισμού ενός παιδιού ή της υβριστικής ή υποτιμητικής συμπεριφοράς απέναντι του.
Να ξέρετε, πάντως, ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να διαχειρίζεσαι τα Προμίνι, τα Μίνι και τις Παγκορασίδες σε μία ομάδα βόλει, παρά τον νικητή του Τσάμπιονς Λιγκ στο ποδόσφαιρο....
Για αυτό και δεν υπάρχουν γενικές αρχές, αλλά, ξεχωριστές αναφορές.
Επίσης, απο τα δεκάδες κοριτσάκια που σταμάτησαν το βόλει απο τα Μίνι και τις Παγκορασίδες μας στα τελευταία 5 χρόνια, ΟΥΤΕ ΕΝΑ δεν βρέθηκε να μας πεί ότι θα ήθελε να πάει αλλού.
Ολα το έκοψαν το βόλει γιατί δεν τους άρεσε ή επειδή βαρέθηκαν ή γιατί έκαναν παράλληλα και άλλες δραστηριότητες ή επειδή η μαμά και ο μπαμπάς δεν ήθελαν να χάνουν τα Σαββατοκύριακα τους.
Μακάρι να βρίσκαμε παιδιά που ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΣΟ το βόλει ώστε ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ και η λύση θα ήταν εύκολη και απλή.
Απλώς, σωματείο απο σωματείο έχει διαφορά, όπως και άνθρωπος απο άνθρωπο και φιλοσοφία απο φιλοσοφία....
Ν.Δελαγραμμάτικας
